คุณแน่ใจ

เช้าวันต่อมา

Line group : 30+ โคตรแซ่บ โคตรนัว

วาวา : "พวกมึงเตรียมซื้อชุดสวย ยั่วๆ บดๆไว้เลยกูเลี้ยงบาร์โฮสเอง"

ตลอดทั้งคืนวาวาเอาแต่คิดทบทวนเรื่องราวระหว่างเธอคนน้องในช่วง 1-3 สัปดาห์ที่ผ่านมา มันทำให้เธอรู้สึกได้ถึงความหงุดหงิดและความปวดหัวประสาทหลายๆอย่างเกี่ยวกับเขา แม้เธอเองพยายามอดทนเพื่อให้แผนการที่ได้วางเดิมพันเอาไว้กับเพื่อนสำเร็จก็ตาม แต่สุดท้ายแล้วหญิงสาวจำเป็นต้องตัดขาดความสัมพันธ์ปวดประสาทบ้าบอนี้เสียที

ใบหยก : "เห้ย!! ยอมแพ้ง่ายๆแบบนี้ไม่สนุกสิวะ"

รถเมล์ : "นั้นนะสิ ปกติแล้วคนอย่างอีวานะหรอจะยอมแพ้อะไรง่ายๆ"

วาวา : "กูไม่อยากเสียเวลา เสียสุขภาพจิตว่ะ"

โบตั๋น : "มึงเสียสุขภาพจิตเพราะมึงหลงรักน้องไปแล้วละสิอีวา!!"

วาวา : "เชอะ ไม่มีทาง!! กูแค่ไม่อยากอยู่กับความสัมพันธ์แบบปวดประสาทแบบนี้อีกแล้ว พวกมึงเข้าใจปะ"

รถเมล์ : "ใจเย็นๆก่อนเพื่อน นึกถึงชัยชนะเอาไว้เยอะๆ"

วาวา : "พวกมึง น้องกอดกันกลมดิกกับแฟนเก่าขนาดนั้น พวกมึงจะกล้าเข้าไปแทรกกลางทำร้ายความสัมพันธ์ของพวกเขาอีกหรอ กูถามจริง?!"

เมื่อสิ่งที่เธอเห็นเมื่อวานมันทำให้ความอดทนของวาวาสิ้นสุดลง เธอไม่อยากจะทนต่อความประสาทแดกแบบนี้อีกต่อไป และไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ของคนน้องกับคนของเขา จึงตัดสินใจยอมแพ้และยอมเลี้ยงบาร์โฮสเพื่อนๆ ดีกว่าดันทุรังให้ตัวเองเจ็บปวดภายหลังเสียเปล่า

โอปอล์ : "ผู้หญิงคนนั้นก็แค่แฟนเก่าจะกลัวทำไม?"

วาวา : "กูไม่ได้กลัว แต่ไม่อยากเข้าไปวุ่นวายแล้ว!!"

ใบหยก : "เอางี้ๆ มึงยอมแพ้แบบนี้มันง่ายไปอีวา เอาเป็นว่าพวกกูให้โอกาสมึงอีก 3 วัน ถ้ามึงยังเอาคำตอบว่าน้องหมอธีร์ชอบมึงออกจากปากน้องไม่ได้ พวกกูจะยอมให้พวกมึงเลี้ยงบาร์โฮสเลยโอเคปะ"

หน้าจอมือถือถูกคว่ำวางลงบนพื้นโต๊ะ นิ้วเรียวรีบยกขึ้นมาเกาะกุมใบหน้าตัวเองแน่นด้วยความตึงเครียด และสับสน

"ทำไมเวลาแดกเหล้าแล้วต้องไปท้าเดิมพันกับอีพวกนั้นด้วยวะอีวา"

หญิงสาวนั่งกุมขมับตัวเอง พลันครุ่นคิดกับข้อเสนอและความเป็นไปได้ของแผนการในครั้งนี้นานสักพัก ก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมา และตรงเข้าไปยังไลน์กลุ่มในทันที

Line group : 30+ โคตรแซ่บ โคตรนัว

วาวา : เออก็ได้วะ แค่ 3 วันเท่านั้นนะ!!"

โอปอล์ : "งั้นมึงก็ลุยต่อให้จบจ๊ะแม่!!"

โรงพยาบาล BBM

19.00น.

ร่างสาวแทรกกายเข้าไปนั่งปะปนกับคนไข้คนอื่นๆหน้าห้องตรวจของหมอหนุ่ม โดยไม่ได้บอกพยาบาล หรือไลน์บอกคนน้องก่อนที่จะมา วาวาแค่อยากให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้กับอยู่แฟนเก่า หรือคืนดีกันแล้วจริงๆ จนกระทั่งถึงเวลา 2 ทุ่ม ที่เป็นเวลาเลิกงานของธีร์กวิน คนน้องรีบเดินออกมาจากภายในห้องตรวจ และตรงมายังหน้าเคาน์เตอร์พยาบาลอย่างรวดเร็ว หวังจะขอตัวกลับก่อนเพราะจะไปคนพี่ที่คอนโดเพื่ออธิบายให้เธอเข้าใจเกี่ยวกับเรื่องในวันนั้น

"คุณหมอจะกลับเลยใช่มั้ยคะ?"

"ใช่ครับ มีเคสหรือเปล่าครับ!!"

ใบหน้าหล่อรีบหันซ้ายหันขวามองสำรวจไปยังโซฟาที่คนไข้มานั่งรอก่อนเข้าห้องตรวจ กลับต้องตื่นเต้นและดีใจสุดๆ เจอใครบางคนที่เขาอยากเจอมากที่สุดในเวลานี้

"พี่วา!!"

รอยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ปรากฎบนใบหน้าขาวใสของธีร์กวินในทันที หัวใจทั้งดวงของเขาเต้นสั่นแรงด้วยความดีใจราวกับลูกชายเจอแม่มารับกลับจากโรงเรียน เมื่อเห็นหน้าคนพี่ที่ยืนอมยิ้มส่งมาให้เขาอย่างบางเบา ก่อนที่ขายาวทั้งสองจะรีบเดินเข้าไปหาเธอที่กำลังลุกขึ้นยืนเต็มความสูงอยู่หน้าห้องตรวจ

"พี่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ?"

"สักพักแล้วแหละ"

ตาคมคู่นั้นหรี่ต่ำลง อมยิ้มกรุ้มกริ่มก่อนจะลวงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกง พลางทำหน้านิ่งๆเพื่อเก็บอาการดีใจเอาไว้

"พี่มาหาผมมีอะไรหรือเปล่าอะ?"

"ไม่มีตรวจหรือผ่าตัดต่อใช่มั้ยละ?"

"ไม่มีครับ!!"

ต่อให้จะเก็บอาการดีใจเอาไว้แค่ไหน แต่ทว่าเขากลับรีบตอบเธอออกไปอย่างรวดเร็ว เมื่อสิ้นสุดคำถามของเธอ แต่เมื่อรู้ว่าตนเองเผลอใจตอบเธอเร็วเกินไป ธีร์กวินกลับรีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่นด้วยความขัดเขิน

"พี่จะชวนไปทานข้าวด้วยกัน สนใจมั้ย?"

เมื่อได้ยินประโยคเอ่ยชวนจากหญิงสาวชัดเจนทุกถ้อยคำ ใบหน้าหล่อรีบเผยรอยยิ้มออกมาและหันหน้ากลับมาจ้องมองยังหญิงสาวด้วยสายตาสุดเจ้าเล่ห์

"แค่ชวนไปกินข้าวเฉยๆใช่มั้ยครับ?"

ดวงตากลมคู่นั้นที่จ้องมองเขาในตอนแรก รีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น พลางขยับสายสะพายกระเป๋าของตัวเองอมยิ้มใบหน้าสวยอย่างบางเบา

"พูดแบบนี้แสดงว่าไม่ไปสินะ ไม่เป็นไรพี่ไปกินคนเดียวก็ได้!!"

วาวากดดวงตาลงต่ำจ้องมองนาฬิกาข้อมือสีขาว รีบก้าวเท้าเดินนำหน้าเขาไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่หันกลับมาสนใจหรือรอให้คนน้องได้ตอบรับใดๆเลยแม้แต่คำเดียว

"เดี๋ยวๆพี่วา ไปสิครับ"

ธีร์กวินรีบวิ่งตามหลังคนพี่ไปอย่างเร็ว ก่อนจะเอื้อมนิ้วแกร่งสอดประสานนิ้วมือเล็กของเธอแน่น รีบดึงให้คนพี่เดินตามเขาไปที่ลานจอดรถด้วยกัน พร้อมๆกับรอยยิ้มกว้างบนใบหน้าที่เขาพยายามเก็บมันเอาไว้แต่ก็ทำไม่เคยได้สักที

บนรถ

รถยนต์คันหรูสีดำสนิทเคลื่อนตัวออกไปยังลานจอดรถของตัวโรงพยาบาลช้าๆ เพราะเขาอยากจะเก็บทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่กับเธอให้ได้มากที่สุด เมื่อเวลาของเขาไม่ค่อยเหมือนกันคนทำงานอาชีพอื่นๆมากเท่าไหร่นัก

"ทำไมวันนี้พี่ชวนผมไปกินข้าวอะ?"

"ทำไมอะ ชวนไม่ได้หรอ?"

เธอถามเขากลับไป เมื่อสายตาที่เขามองมานั้นมันสื่อความหมายได้หลายอย่างจนเธอเองไม่อยากแม้แต่จะคาดเดาเอาเอง

"เปล่า!! ชวนได้ครับ ผมแค่อยากรู้เฉยๆ"

รอยยิ้มและสายตาที่แสดงออกจากสีหน้าและท่าทางของคนพี่ มันกำลังจะบอกอะไรเขาสักอย่างเช่นกัน ซึ่งเขาเองก็แทบจะอดใจไม่ได้ที่จะถามเธอออกไป

"เพราะอะไรบอกได้มั้ยครับ?"

ภายในใจของธีร์กวินที่เต็มไปด้วยความคิดถึง ความต้องการ และความรู้สึกต่างๆอีกมากมายหลายอย่างที่อยากให้คนพี่รู้ แต่ทว่าเธอยังคงเงียบ เอาแต่อมยิ้มไม่ยอมพูดอะไรออกมาสักคำ

สปอย ตอนต่อไปมีคนทำทารุณกรรมยัยพี่ข้างถนน