บทที่7

“คืนนี้ไม่ต้องรอ ฉันไม่มีอารมณ์…”

คำพูดห้วนๆ ที่ดังขึ้นมานั้น ทำเอาคนฟังรู้สึกสะอึกอยู่ในใจไม่น้อยทีเดียว จนเมื่อสำนึกได้ว่าเธอจะค่าก็ต่อเมื่อผู้เป็นสามีเกิดอารมณ์อย่างว่าเท่านั้น ต่างจากเวลาปกติ ที่เขามักจะมองเห็นเธอเป็นเพียงเศษฝุ่นที่ปลิวไปมาในบ้านรอวันถูกขจัดทิ้งเท่านั้นซึ่งเรื่องทั้งหมดนี้เธอไม่โกรธหรือโทษใครนอกจากตัวเอง

“ค่ะ” หญิงสาได้แค่รับคำเพียงสั้นๆ ไม่กล้ามีปากมีเสียงเหมือนทุกครั้ง เพราะสำนึกดีว่าเขาเป็นใครและตัวเองเป็นใคร

“อีกไม่กี่เดือนฉันก็จะเป็นอิสระจากปลิงอย่างเธอแล้ว กินยาคุมอย่าให้ขาดล่ะ! ฉันไม่ต้องการให้เกิดปัญหายุ่งยากตามมาทีหลัง” คำว่า ‘ปลิง’ ที่เขาใช้เรียกกันนั้นมันทำให้เจ็บดวงน้อยสั่นไหวได้ไม่ยากเย็นเลยสักนิด แต่จะทำอย่างไรได้นอกจากต้องก้มหน้ายอมรับความจริงต่อไป เพราะไม่ว่าเธอจะพยายามสักแค่ไหน เขาก็ไม่เคยมองเธอในแง่ดีเลยสักครั้ง

สำหรับเขาแล้ว…เธอคงเป็นได้แค่ปลิงอย่างที่ว่าจริงๆ

เกือบอาทิตย์แล้วปลายฝนยังคงรับหน้าที่ดูแลน้องสาวของสามี ชนิดที่ว่าเธอแทบไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้คาดสายตาไปไหน ด้วยกลัวว่าอาจจะเกิดเรื่องไม่คาดฝันขึ้น แม้เธอจะรู้ดีว่าปาลินเป็นคนเข้มแข็งมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่เรื่องของความอ่อนแอที่มีหัวใจเข้ามาเป็นต้นกระตุ้นนั้น ไม่ควรประมาทเลยน่าจะดีที่สุด

“ทานอะไรสักหน่อยเถอะนะคะคุณลิน หรืออยากทานอะไรเป็นพิเศษไหมคะ เดี๋ยวพี่ลงไปทำมาให้” ยิ่งเห็นร่างกายที่ผ่ายผอมลงไปทุกวันของอีกฝ่ายในแต่ละวัน เธอก็ยิ่งรู้สึกเป็นห่วง รู้ดีว่ากำลังเจ็บปวดเพราะความรัก แต่ก็ไม่อยากให้ทำร้ายตัวเองแบบนี้ เพราะเรื่องนี้ถ้าจะให้ว่ากันตามจริงแล้วน้องสามีเธอไม่ผิด

เป็นผู้หญิงนิสัยไม่ดีคนนั้นต่างหาก ที่คิดแย่งสามีคนอื่นไป

“ลินจะกินค่ะ ถ้าพี่ฝนยอมเรียกลินว่าน้อง” เป็นปาลินที่เอ่ยขึ้น เพราะไม่ชอบใจกับคำเรียกที่พี่สะใภ้มักจะชอบใช้เรียกกัน

หลายปีมานี้เธอกับแม่พยายามอย่างหนักที่จะทำให้คนตรงหน้ากลายมาเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัว แต่ก็เหมือนว่ามันมีบางสิ่งคอยทำให้ความพยายามที่ว่านี้มีอันต้องหยุดชะงัก และสิ่งเหล่านั้นคือปากของพี่ชายเธอ กับความนอบน้อมของคนตรงหน้า

“แต่ว่าพี่…” ปลายฝนมีท่าทีลังเลไม่น้อย เพราะกลัวว่าหากใครบางคนมาได้ยินเข้าแล้วจะพาลมาต่อว่า หาว่าเธอพยายามตีตนเสมอน้องสาวของเขาเอาได้ ซึ่งความจริงแล้วเธอไม่เคยมีความคิดแบบนั้นอยู่ในหัวเลยสักครั้ง เพราะรู้ดีว่าตัวเองเป็นใคร ต้อยต่ำแค่ไหน หากเทียบกับคนทั้งคู่ แม้ว่าสถานะตอนนี้จะเสมอเท่า แต่ก็ไม่เคยคิดใช้มันเพื่อยกตัวเองให้สูงขึ้น ไม่เคยเลย!

“ถ้าพี่ฝนไม่ยอมเรียก ลินก็ไม่กินค่ะ!” ปาลินยื่นคำขาดไปให้ เมื่อเห็นท่าทีลังเลของพี่สะใภ้เข้า รู้สึกไม่ชอบใจทุกทีที่อีกฝ่ายเอาแต่ทำตัวนอบน้อมกับทุกคนทั้งๆ ที่ตัวเองนั้นมีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้เท่าเทียมกับพี่ชายของเธอแท้ๆ แต่หากจะโทษใครสักคนก็คงต้องโทษพี่ชายจอมเย็นชาของเธอนั่นแหละ ที่ชอบทำตัวร้ายๆ กับคนน่าสงสารตรงหน้านี้ พอไม่มีแม่คอยปกป้องแล้วพี่จอมจะยิ่งใจร้ายหนักขึ้น สักวันถ้าเจ้าตัวเขาทนไม่ไหวขึ้นมาแล้วจะรู้สึก!

ถ้าหากวันนั้นมาถึงเมื่อไหร่ เธอนี่แหละจะสมน้ำหน้าให้ดู!

“ก็ได้ค่ะ น้องลิน…”

หญิงสาวยิ้มรับเมื่อในที่สุดเธอก็ได้พี่สาวที่น่ารักเพิ่มมาอีกหนึ่งคน หลังจากที่พยายามมาเป็นปีๆ ก็ไม่เคยสำเร็จเลยสักครั้ง

“เหนื่อยมากไหมคะพี่ฝน…”

เธอถาม ทั้งๆ ที่ก็รู้ดีแก่ใจตัวเอง ว่าคนตรงหน้าคงต้องเหนื่อยมากแน่ๆ ที่ไหนจะต้องคอยรับมือทั้งกับพี่ชายของเธอกับคนในครอบครัว ที่มักจะคอยตักตวงหาผลประโยชน์จากตัวเอง “เหนื่อยเรื่องอะไรเหรอคะ”

“ไหนจะต้องคอยดูแลพี่จอมที่แสนจะเรื่องมาก นี่ยังต้องมาดูแลลินอีกคน พี่ฝนเหนื่อยมากไหมคะ” เธอรู้กระทั่งว่าที่ผ่านมาพี่ชายใจร้ายกับพี่สะใภ้มากแค่ไหน แต่ไม่ว่าเธอหรือใครจะพูดยังไง พี่จอมก็ไม่เคยคิดที่จะลดความใจร้ายต่อคนตรงหน้าลงเลยสักนิด นั่นมันทำให้เธออดที่จะสงสารพี่สะใภ้ไม่ได้ เสียใจที่เธอช่วยอะไรไม่ได้เลย เพราะพี่ชายไม่ฟังกัน อีกอย่างยิ่งทุกคนพยายามพูดมากแค่ไหน ก็เหมือนว่าพี่จอมจะยิ่งทำร้ายที่ฝนมากขึ้นไปเท่านั้น และความรุนแรงก็ดูเหมือนจะเพิ่มขึ้นเมื่อแม่จากไป

“พี่เต็มใจค่ะน้องลิน ไม่เหนื่อยเลยสักนิด” ปลายฝนไม่ได้พูดเพื่อหวังจะเอาใจอีกฝ่ายเลยสักนิด แต่เธอเต็มใจทำให้ โดยไม่หวังสิ่งใดตอบแทนเลยจริงๆ ซึ่งหากเทียบกับสิ่งที่คุณหญิงมอบให้เธอกับครอบครัวแล้วนั้น ทำแค่นี้ยังถือว่าน้อยเกินไปด้วยซ้ำ

“ลินเอาใจช่วยนะคะ พี่ฝนเชื่อลินนะ…สักวันพี่จอมจะรู้ใจตัวเอง สักวันเขาจะรู้ ว่าคงไม่มีใครที่จะรักเขาได้เท่าที่พี่ฝนรักอีกแล้ว” ปลายฝนไม่ได้ตอบอะไรนอกจากส่งยิ้มอบอุ่นให้น้องสามีเธอนั่งรอจนแน่ใจว่าอีกฝ่ายทานข้าวจนหมด ถึงได้ถือถาดออกมาจากห้อง ก่อนจะนำมันไปเก็บจากนั้นจึงถือวิสาสะเข้ามาหาสามีที่ห้องนอนเพราะมีเรื่องสำคัญบางอย่างที่ต้องบอกเขาตามตรง