บทที่6

“ตามใจ!” ในเมื่อพูดดีๆ แล้วไม่ฟังเขาก็หมดคำจะพูด จะเดินหรือคลานไปมันก็เป็นเรื่องของเธอแล้ว ไม่เกี่ยวกับเขาสักนิด!

“พี่ฝน! เดี๋ยวแผลปรินะคะ อย่าเดินเร็วแบบนั้นสิคะ พี่จอมห้ามเมียพี่หน่อยสิ!” ซึ่งก็เหมือนว่าแม่ตัวดีจะไม่ได้แค่ปากดีเท่านั้น แต่เธอยังทำให้เขาและคนอื่นๆ ในบ้านได้เห็นถึงความดื้อเงียบของตัวเองด้วยการพยายามที่จะไปวัดด้วยกันเสียให้ได้ ซึ่งภาพนั้นทำให้จอมราชได้แต่ขบเขี้ยวด้วยความไม่สมอารมณ์ในใจ

“ช่างเขาสิ ในเมื่อดื้อไม่ฟังกันอยากไปนักก็เชิญ แต่อย่าคิดจะร้องให้ใครช่วย!”ก่อนที่เขาจะเอ่ยตัดบท ทำเป็นไม่ใส่ใจใยดี!

ด้วยความช่วยเหลือจากน้องสามีและคนอื่นๆ ในบ้านปลายฝนจึงมีโอกาสมาลาผู้มีพระคุณด้วยตัวเองอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ ทว่าเธอก็ทำได้เพียงยืนร้องไห้ส่งท่านแค่ไกลๆ เท่านั้น เพราะลำพังแค่ปาลินคงไม่สามารถแบกเธอที่ตัวเท่ากันขึ้นไปบนนั้นได้ สุดท้ายก็กลายเป็นจอมราชเสียเองที่ทนมองภาพตรงหน้าไม่ไหว เขาถึงได้ตัดสินใจเดินตรงเข้าไปประคองแม่ตัวดีที่ร้องไห้เป็นบ้าเป็นหลัง เพียงเพราะไม่มีโอกาสได้ขึ้นไปส่งแม่เขาเหมือนคนอื่นๆ ก่อนที่จะพาหล่อนขึ้นไปลาแม่เป็นครั้งสุดท้ายพร้อมกัน

‘ลาก่อนนะคะคุณท่าน…ไม่ต้องห่วงคุณราชกับคุณลินนะคะ ฝนจะดูแลให้เอง’ ปลายฝนได้แต่บอกลาท่านแต่ภายในใจ ก่อนจะหันไปมองคนข้างกายที่แม้วันนี้จะไม่มีน้ำตาให้ได้เห็น แต่ก็เชื่อเถอะว่าเขาตอนนี้ คือคนที่กำลังใจสลายจากการจากไปของท่านมากว่าใคร

เป็นเวลาเกือบเดือนที่ทุกๆ คนต่างไว้ทุกข์ให้กับคุณท่านที่จากไป โดยเฉพาะจอมราชที่ดูเหมือนการสูญเสียในครั้งนี้จะส่งผลตรงต่อชีวิตเขามากกว่าใคร กว่าจะตั้งสติและพาตัวเองกลับเข้าที่เข้าทางได้อีกครั้ง เขาก็พบว่ายังมีอีกเรื่องที่ต้องจัดการให้จบ

แม้ว่านี่มันจะไม่ใช่ครั้งแรก ที่สามีควงผู้หญิงอื่นเข้ามาในบ้านราวกับเขาต้องการจะตอกย้ำให้เธอได้รู้ ว่าทะเบียนสมรสที่เธอมีโอกาสครอบครองอยู่นั้น มันไม่ได้มีผลอะไรกับชีวิตของเขาเลยแม้แต่นิดเดียวก็ไม่ผิดแต่ถึงจะรู้ว่าเขาต้องการทำให้ได้เห็น

ใจเจ้ากรรมมันก็ยังเจ็บปวดอยู่ดี

“ของคุณราชขอน้ำส้มคั้นสดๆ ส่วนฉันขอน้ำองุ่นจ๊ะ รบกวนเธอด้วยนะฝน” แรงระวี คือผู้หญิงคนล่าสุดที่เขาควงไปไหนมาไหนด้วยบ่อยๆ ในช่วงนี้ และมันคงไม่เป็นปัญหาสำหรับเธอเลย หากอีกฝ่ายไม่บังเอิญเป็นเพื่อนสมัยเรียนของเธอด้วย

“คุณฝนกลับมาเหนื่อยๆ ไปพักเถอะค่ะ เดี๋ยวทางนี้ป้าจัดการให้เอง” เดือดร้อนแม่บ้านวัยชราที่ตัดสินใจเอ่ยขัดขึ้น เพราะรู้สึกสงสารคนตรงหน้าไม่ไหว คุณจอมเองก็เหลือเกิน ทั้งๆ ที่มีเมียที่ทั้งแสนดีและน่ารักอยู่แล้ว ทำไมถึงชอบพาหญิงอื่นเข้าบ้านก็ไม่รู้ ยิ่งตอนนี้ไม่มีคุณท่านยิ่งแล้วใหญ่ใครห้ามก็ไม่ยอมฟัง

จะส่งสารก็แต่คุณปลายฝน ที่ก็ไม่รู้ว่าจะแสนดีไปถึงเมื่อไหร่ ลองเป็นนางผัวพาหญิงอื่นเข้ามามันคงได้ตายไปกันข้าง

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะป้า เดี๋ยวเสร็จจากตรงนี้ฝนค่อยไปพักทีหลังก็ได้ค่ะ” เพราะไม่อยากให้คนในบ้านถูกลูกหลงไปด้วย เธอจึงพยายามทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด ก่อนจะอาสายกมันออกไปให้คนทั้งสองด้วยตัวเอง ซึ่งก็เป็นอีกครั้งแล้วที่ภาพที่ได้เห็นตรงหน้านั้นสร้างความปวดร้าวให้เธอได้แทบจะทันทีที่ได้เห็น

“อีกกี่เดือนนะคะที่คุณกับฝนจะหย่ากัน” เป็นคำถามของคนข้างกายเขาที่ดังขึ้นทันทีที่หันมาเห็นการมีตัวตนของเธอเข้า

“หกเดือนมั้ง ไม่รู้สิ ผมไม่ได้ใส่ใจ”

“แล้วนี่เธอคิดเอาไว้รึยังจ๊ะฝนว่าจะไปทำอะไรต่อ หรืออยากทำงานที่บริษัทพ่อฉันไหม เดี๋ยวฉันฝากให้” ท่าทีที่เหมือนจะใจดีนั้น ไม่ได้ช่วยทำให้คนฟังรู้สึกดีขึ้นเลยสักนิด นั่นเป็นเพราะว่าเธอรู้ถึงเหตุผลของคนตรงหน้า ที่คงไม่อยากให้เธอใกล้ชิดกับจอมราชหลังหย่า ถึงได้พยายามกันเธอให้ห่างจากเขา

“ขอบใจมากนะหลิน แต่เราไม่รบกวนดีกว่า” ไม่ใช่เพราะยังรู้สึกอะไรกับเขาอยู่ แต่เป็นเพราะเธอเองก็มีทางที่เลือกไว้แล้ว

ทางเดินที่มันคงจะกลายเป็นเส้นขนานระหว่างกันทันทีที่วันหย่าร้างมาถึงซึ่งเวลาของเธอ…ก็เหลือไม่มากแล้วในตอนนี้!

หกเดือนต่อมา

เรื่องราวระหว่างปาลินกับสามีที่ตอนนี้กำลังมีปัญหากันอยู่ทำให้ปลายฝนกับจอมราชไม่ได้พูดคุยกันมากนักในช่วงนี้เพราะต่างฝ่ายต่างก็ต้องพยายามดูแลคนที่ตอนนี้ชีวิตคู่กำลังจะพังทลายลัง ด้วยน้ำมือของผู้หญิงคนหนึ่ง ปลายฝนทำหน้าที่ดูแลน้องสาวของสามีอยู่นาน จนกระทั่งอีกฝ่ายผล็อยหลับไปทั้งน้ำตานั่นเองเธอถึงได้ตัดสินใจลุกขึ้น พาตัวเองเดินออกมาจากห้อง แล้วพบว่าตอนนี้มีใครบางคน นั่งรอกันอยู่ในห้องรับแขกของบ้าน

“ยัยลินล่ะ” เขาถามถึงน้อง แต่ทว่าสายตากลับเอาแต่จ้องมองกันไม่ยอมละไปไหน ใช่ว่าจะไม่เห็นว่าช่วงนี้ภรรยาซูบผอมลงอย่างเห็นได้ชัด นั่นอาจเป็นเพราะช่วงนี้เธอมัวแต่ดูแลปาลินจนลืมหันกลับมาดูแลตัวเอง เป็นแบบนี้เสมอมาตั้งแต่ไหนแต่ไร!

“คุณลินหลับไปแล้วค่ะ”

หญิงสาวตอบกลับเพียงสั้นๆ ก่อนจะหมุนตัวเตรียมจะเดินกลับไปอยู่ในที่ของตัวเองที่เขาสั่งให้อยู่ ติดก็แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวขาออกไปไหนไกลต้นแขนกลับถูก ‘คนใจร้าย’ กระชากเอาไว้ซะก่อน นั่นทำให้เธอต้องหันมาสบตากับเขาอย่างเลี่ยงไม่ได้

“คืนนี้ไม่ต้องรอ ฉันไม่มีอารมณ์…”