บทที่5

คนเจ็บผล็อยหลับไปก่อนจะถึงบ้านได้เพียงไม่นานนัก แต่ถึงกระนั้น จอมราชก็เลือกที่จะอุ้มเธอลงมาจากรถแทนการปลุก

“พี่ฝนเป็นยังไงบ้างคะ” กระทั่งเมื่ออุ้มเธอมาถึงห้อง เสียงของน้องสาวที่เดินตามหลังกันมาติดๆถึงได้เอ่ยถามขึ้นมาเบาๆ

“ยังไม่ตาย”

“พี่จอม! นั่นปากเหรอคะที่พูด ที่พี่ฝนต้องมาเจ็บตัวแบบนี้มันก็เพราะพี่นั่นแหละ ไม่รู้ล่ะ คืนนี้อยู่เฝ้าเขาด้วย เย็บตั้งหลายเข็มแบบนั้น ดึกๆ อาจไข้ขึ้นก็ได้” จริงๆ เธอจะอยู่เฝ้าเองก็ได้ แต่คิดๆ ดูแล้ว ให้คนที่เป็นต้นเหตุเฝ้าดีกว่า แม่เองก็คงอยากให้เป็นแบบนี้เหมือนกัน และจากนี้อะไรที่ท่านหวัง เธอจะทำให้ท่านเอง!

“ทำไมต้องเป็นพี่”

“ก็เขาเป็นเมียพี่นี่ หรือจะเถียง!” เมื่อเจอเข้ากับคำสวนนี้ของน้องเข้าไป ใครเลยจะเถียงออก ก็อีกคนเป็นเมียของเขาจริงๆ

ตลอดทั้งคืนจอมราชแทบไม่ได้นอน เพราะคนเจ็บเกิดอาการเพ้อขึ้นมาในช่วงกลางดึก เดือดร้อนเขาที่ต้องจับเช็ดตัวป้อนยาเป็นพักๆซึ่งแม่ตัวดีก็ใช่ว่าจะยอมให้ความร่วมมือง่ายๆ

“ลินเอาข้าวต้มมาให้ ทานเลยไหมคะกำลังร้อนๆ เลย” กระทั่งเมื่อถึงเวลาอาหารเช้า ก็เป็นปาลินที่อาสามาเปลี่ยนกะ เพราะทนเห็นสภาพของพี่ชายไม่ไหว ไหนจะเรื่องงานศพของแม่ที่เธอและพี่ต้องสลับกันไปจัดการอีกทุกอย่างเลยดูวุ่นวายไปหมด

“ขอบคุณมากนะคะน้องลิน” น้ำใจที่น้องสามีมอบให้กันนั้น ทำให้ปลายฝนรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก เพราะนอกจากคุณท่านที่เสียไปแล้ว ก็เหมือนจะมีแค่ปาลินเท่านั้นที่เป็นห่วงเธอ

ในส่วนของครอบครัวนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง

อาจเพราะเป็นพี่คนโต ความรักที่พ่อมีให้จึงค่อยๆ เจือจางลง เธอต้องเสียสละทุกอย่างให้น้อง แต่เรื่องนั้นกลับไม่ใช่เรื่องที่ทำให้ใจเจ็บได้เท่ากับการกระทำของพ่อ ที่ต้องการให้เธอเอาตัวเข้าแลกกับเงินก้อนโตนั่นต่างหากที่มันทำให้เธอเจ็บเจียนตาย!

ส่วนของแม่พ่อเองก็ไม่ค่อยพูดถึงท่านเท่าไหร่ เธอรู้แต่เพียงว่าแม่ทนไม่ได้ที่พ่อของเธอเป็นคนไม่เอาไหน สุดท้ายเมื่อพบรักใหม่กับฝรั่งชาวอังกฤษ ท่านก็ไม่ลังเลเลยที่จะหนีตามอีกฝ่ายไป และนับจากวันนั้นจนถึงวันนี้ ก็ไม่มีใครได้ข่าวท่านอีกเลย

“แค่นี้เองค่ะ แล้วนี่แผลเป็นยังไงบ้างคะ ยังเจ็บอยู่ไหม” เป็นคำถามของอีกคนที่เรียกสติเธอให้กลับเข้าที่เข้าทางได้อีกครั้ง

“ยังตึงๆ อยู่บ้างค่ะ แต่ไม่เจ็บเท่าไหร่แล้ว” เธอตอบ ก่อนจะมองไปรอบๆ ห้องราวกับจะหาใครอีกคนที่ไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน เดือดร้อนคนที่แอบมองอยู่ ที่ต้องเป็นฝ่ายเฉลยให้ได้รับรู้เอง

“ถ้ามองหาจอม รายนั้นออกไปวัดตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ ลินเองก็ว่าจะตามไปเหมือนกัน แต่เป็นห่วงพี่ฝน ก็เลยขึ้นมาดูอาการก่อน” เธอพยักหน้ารับด้วยความเข้าใจ ก่อนจะผล็อยหลับไปอีกครั้งทันทีที่ได้รับยาหลังอาหารจากน้องสาวมาทาน ซึ่งในความฝันนั้น เธอบังเอิญได้พบกับใครอีกคน คนที่ไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้ว

‘ร้องไห้ทำไมกันเด็กคนนี้…ฉันขอบใจเธอมากนะ ขอบใจสำหรับทุกๆ เรื่องที่เธอเสียสละทำเพื่อฉัน แม่ขอให้ฝนมีความสุขนะลูก แม่จะเฝ้ามองพวกลูกๆ ทุกคน ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็ตาม…’

ซึ่งคำกล่าวลาสั้นๆ ของท่านยังคงดังก้องอยู่ในหัวไม่หาย

“พรุ่งนี้…ฝนอยากไปลาคุณท่านเป็นครั้งสุดท้ายค่ะ” นั่นเลยทำให้เธอตัดสินใจบอกสามีถึงความต้องการของตัวเองทันทีที่พบหน้าเขาในช่วงเย็น และไม่ว่าคำตอบของเขาจะออกมาในรูปแบบไหนก็ตาม เธอก็จะไปลาท่านเป็นครั้งสุดท้ายให้ได้อยู่ดี

“ขาเจ็บแบบนี้จะไปยังไง ลำบากคนอื่นเขาเปล่าๆ” ครั้นจะให้เขาอุ้มกระเตงหล่อนไปทั่ววัดก็ใช่เรื่อง นรกคงได้กินหัวกันพอดี! ชายหนุ่มคิด ก่อนจะสรุปเอาเองในใจ ว่าลาแม่ทำที่ไหนก็ได้ถ้าทำด้วยใจบริสุทธิ์ ยิ่งเป็นคนตรงหน้าเขาด้วยแล้ว เขาเชื่อว่าท่านคงรับรู้ได้ถึงทุกความคิดของหล่อน ไม่ว่าท่านจะอยู่ที่ไหน

“แต่ฝน…ดูแลตัวเองได้ค่ะ” ต่อให้ต้องคลานไปเธอก็จะทำ ขอแค่ให้เธอ ได้มีโอกาสไปร่ำลาท่านเป็นครั้งสุดท้ายเท่านั้นก็พอ