บทที่ 4

เพื่อนกัน

หลายวันต่อมา

“เพียวมาเล่นขายของกับเราดีกว่า”

“เราเนี่ยนะ” เขาชี้มือไปที่หน้าอกของตัวเอง

“ก็ใช่น่ะสิ แล้วจะใครล่ะ ก็ฉันไม่มีเพื่อนเล่นนี่นา”

“เราเป็นผู้ชาย เล่นขายของไม่ได้หรอก” อิงครัตส่ายหน้าระรัว ปฏิเสธด้วยท่าทาง แต่อนัญญาก็ฉุดเขาไปจนได้

“ไม่ได้ ได้ยังไงล่ะ ก็ต้องได้สิ เพราะฉันไม่มีเพื่อน เพียวมานี่เดี๋ยวนี้เลย นายน่ะต้องมาเป็นคนซื้อ ส่วนฉันจะเป็นแม่ค้า”

อนัญญาพาอิงครัตมาจนถึงใต้ต้นมะม่วง ที่ลานดินมีแคร่ไม้ไผ่ บนแคร่ตั้งของเล่นเอาไว้เพียบ และจัดหน้าร้านเพื่อขายของเอาไว้เรียบร้อยแล้ว อนัญญาหยิบเอากระดาษที่เธอตัดเป็นธนบัตรยัดใส่เข้าไปในมือของอิงครัต

“แล้วเธอจะขายอะไร”

“วันนี้ ฉันจะขายขนมครก ขนมครกไหมจ๊ะ มีหน้าเผือก หน้ามะพร้าวขูด หน้าฝอยทอง หน้าข้าวโพด” พูดในสิ่งที่สมมุติขึ้น

เพียวกลืนน้ำลายดังเอื๊อก

“ชื่อน่ากินทั้งนั้นเลย แต่ของที่เธอทำเนี่ย มันกินไม่ได้นี่นา”

“มันเป็นเรื่องสมมุติน่า มาเถอะ ชักช้าอยู่ได้” อนัญญารีบนั่งเตรียมท่าทาง

“สวัสดีค่ะ ซื้ออะไรดีคะ” ยิ้มแย้มแจ่มใส

“ผมเหมาเลยได้ไหมครับ ทั้งหมดเท่าไหร่” เขาชี้รวม ๆ

อนัญญารีบลุกขึ้นยืน ยกมือเท้าสะเอว

“พูดอย่างนี้ กวนนะเนี่ย เขาบอกว่าให้ซื้อทีละหน่อย นี่เล่นซื้อเหมาหมด ก็ไม่ต้องเล่นกันพอดีน่ะสิ” ผักกาดทำหน้าเง้า

“อ้าว ก็เธอให้ฉันเป็นคนซื้อไม่ใช่เหรอ ฉันจะซื้อเท่าไรก็ได้ ฉันน่ะไม่อยากเดินบ่อย ๆ นี่นา ฉันขอเหมาหมดนี่ก็แล้วกันนะ” เขายังคงยืนกระต่ายขาเดียว ทำหน้ายียวน

“นายเนี่ยพูดไม่รู้เรื่องจริง ๆ ไม่เล่นแล้ว ฉันจะไปฟ้องน้าบัวแก้ว” ทำหน้ายุ่ง เดินปั้นปึ่งออกไป แถมด้วยอาการหัวฟัดหัวเหวี่ยงโกรธอิงครัตไปด้วย

อิงครัตได้แต่ยืนยิ้ม และหัวเราะตามหลัง

อีกหนึ่งสัปดาห์

“เพียว”

“อะไรอีกล่ะ” ละใบหน้าจากหนังสือการ์ตูนที่เขากำลังอ่าน

“อ่านหนังสือ ไม่เห็นจะสนุกเลย” ว่าให้เขา

“อ้าว” เขาได้แต่ทำเสียงแบบนั้นออกมา เพราะอนัญญาหยิบหนังสือของเขาออกไปจากมือ

“ไม่ต้องมาอ่านหรอก เก็บเลย เก็บ เก็บ เก็บ” เธอนำหนังสือของเขาไปวางลง พร้อมกับฉุดมือข้างหนึ่งของเขาขึ้น

“จะไปไหนล่ะ นี่มันก็เย็นแล้วนะ”

“ไปเล่นน้ำ” บอกเขาด้วยสีหน้ายิ้ม ๆ

“ไปเล่นที่ไหน ไม่ได้นะ น้าบัวแก้วสั่งเธอเอาไว้แล้วว่า ไม่ให้ไปเล่นน้ำในคลอง”

“เพียว แต่มันสนุกจริง ๆ นะ”

“ยายผักกาด เธอจะเอาแต่เล่นสนุกอย่างเดียวไม่ได้ ตรงคลองนั้นมันอันตราย เธอว่ายน้ำไม่เป็นนะ” หัวคิ้วขมวด และสีหน้ายุ่งเหยิง เขานึกไปถึงคำกำชับของน้าบัวแก้ว

“นายไม่ต้องเป็นห่วง ฉันมีห่วงยาง”

“เฮ้อ...” เขาถอนหายใจออกมาแบบตรง ๆ แต่ก็เดินตามแรงฉุดของเธอไปแบบไม่อยากเดิน

อิงครัตนั้นว่ายน้ำเป็น และว่ายน้ำเก่งมาก เพราะว่าเขามีบ้านติดอยู่กับทะเล

เมื่อไปถึงที่ศาลาและท่าน้ำ เด็กสาวก็ดึงเขาให้เดินลงไป บนศาลานั้นมีห่วงยางอยู่สองสามอัน

“น่าเพียวนะ เล่นเป็นเพื่อนเราหน่อย เราอยากจะเล่นน้ำ วันนี้ร้อนทั้งวัน เหงื่อแตกไปหมดแล้ว”

“แต่ว่า ถ้าเกิดน้าบัวแก้วรู้เข้า เธอนั่นแหละที่จะโดนตีหลังลาย”

“เธอไม่พูด ใครก็จะไปรู้ มาเร็ว เร็วเข้า” พลางหยิบห่วงยางเข้ามาสวมตัว แล้วกระโดดลงไปในน้ำเสียงดังตูม

“มาเร็วเพียว” ว่ายน้ำอย่างสนุก ตีเท้ากระทบน้ำอยู่ในลำห้วย

เพียวยืนมองอยู่ เห็นเธอเล่นอย่างสนุกสนาน ‘ยายผักกาดเนี่ย เป็นคนที่ไม่คิดอะไร ไม่เคยคิดมาก’ อิงครัตนั่งลงไปที่ท่าน้ำ พร้อมกับหย่อนขาลงไป

“เพียว กระโดดลงมาเร็ว” ยังชักชวนเขา เธอว่ายวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ใช้เท้าตีน้ำกระเด็นมาโดนหน้าของเขาบ้าง แกล้งว่ายน้ำเฉียดมาใกล้ แล้ววักน้ำใส่หน้านายเพียว จนเขานึกหมั่นไส้

อนัญญาว่ายน้ำเข้ามาใกล้เขาอีกครั้ง อิงครัตจึงใช้เท้าตีน้ำเข้าใส่ จนน้ำกระเซ็นเต็มใบหน้าของผักกาด

“นี่” เธอชี้นิ้วมายังเขา

“ไม่ได้แกล้งน่า เขากำลังล้างเท้าต่างหาก”

“ล้างเท้า ล้างบ้าอะไร แกล้งฉันชัด ๆ ไอ้คนนิสัยไม่ดี” ไม่พูดเปล่า เธอกลับว่ายน้ำเข้ามาเล่นงานเขา ตรงเข้ามากระชากลากถูจนเพียวหล่นลงไปในน้ำ ร่างใหญ่ของเด็กชายตกลงไปในคลองดังตูม น้ำกระเซ็น

เพียวเปียกไปทั้งตัว เด็กสาวหัวเราะเริงร่า เด็กหนุ่มยังไม่ทันตั้งตัว เพียวยังถูกเธอแกล้งวักน้ำเข้าใส่เต็มใบหน้า จนหายใจหายคอแทบไม่ออก

“ยายผักกาด เธอจะหาเรื่องใช่ไหม ได้เลย” แล้วเขาก็ทุ่มฝ่ามือลงไปบนน้ำ น้ำกระเซ็นไปโดนใบหน้าของผักกาดที่กำลังจะอ้าปากพูด น้ำเข้าไปในปากของเธอเต็ม ๆ ทำให้เธอสำลัก

อิงครัตได้โอกาสหัวเราะเยาะบ้าง

“อ้ายเพียว”

“ครับ”

“นาย”

“นี่แน่ะ นี่แน่ะ นี่แน่ะ”

“อ้าว ก็เธอแกล้งฉันก่อนนี่นา ฉันก็เอาคืนไงล่ะ นี่แน่ นี่แน่ นี่แน่” ทั้งสองตีน้ำเข้าใส่กันและกัน หลังจากนั้น ทั้งคู่ก็เล่นน้ำด้วยกันด้วยความสนุกสนาน

แต่แล้วความสุขความสนุกก็จบลง น้าบัวแก้วยืนเท้าสะเอวพร้อมกับไม้เรียว ยืนจังก้าอยู่ที่ท่าน้ำ

“ยายผักกาด ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหมว่า ไม่ให้เล่นน้ำคลอง”

“ว้าย ตายแล้ว ตาย ๆ” เปล่งเสียงออกมาด้วยความตกใจ รีบว่ายน้ำออกห่างท่าน้ำ สายตาเลิกลัก

“เพียว น้าบัวแก้วมา ตัวใครตัวมันแล้วนะ” ด้วยความแก่นกะโหลก ผักกาดว่ายน้ำอย่างรวดเร็วไปยังท่าน้ำที่อยู่ใกล้กันอีกอันหนึ่ง ก่อนจะปีนป่ายขึ้นไป พร้อมกับทิ้งห่วงยาง วิ่งหน้าตั้งกลับไปยังบ้านของตาและยาย

เพียวหน้าจ๋อย ว่ายน้ำตรงเข้ามาหาน้าบัวแก้ว พร้อมกับยิ้มแห้งๆ เขาปีนขึ้นมานั่งอยู่ต่อหน้าน้าบัวแก้ว

น้าบัวแก้วจึงส่งมือ แล้วก็ดึงให้เขาลุกขึ้น

“คือว่า...” ก้มหน้าสำนึกผิด

“ไม่ต้องพูดค่ะ คุณเพียว น้ารู้ค่ะว่า ยายผักกาดนั่นแหละที่เป็นตัวดี พาคุณเพียวมาเล่นน้ำที่นี่ใช่ไหม”

“ครับผม”

“เอาเถอะ ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่น้าจะกลับไปเล่นงานยายตัวดีซะหน่อย แสนดื้อนัก” หันไปทางบ้าน

อิงครัตยังยืนนิ่ง

“แล้ววันหลังก็อย่าตามใจยายผักกาดมากนะคะ อีกอย่าง คุณเพียวอะมาเที่ยวกับบัวแก้ว ถ้าเกิดจมน้ำจมท่าไป บัวแก้วรับผิดชอบไม่ไหวนะคะ”

“เพียวขอโทษครับน้าบัวแก้ว” เขาก็ไหว้ขอโทษน้าบัวแก้วด้วยความนอบน้อม