ตอนที่ 7 เข้าใกล้

พาร์ท นโน

Namo  : ถึงแล้วครับ

Feilong : โอเคครับ อย่าลืมกินข้าวกินยาน่ะเด็กแสบ

หื้ออออ อะไรกันครับนี่เค้าทำผมเขินมารอบที่ล้านของวันได้แล้วมั้งครับ มันอธิบายอะไรตอนนี้ได้ยากมากครับ แต่ที่ีแน่ๆตอนนี้เฮียเป็นความสบายใจของผม ตอนโดนซ้อมอยู่แค่เห็นว่าเฮียมา มันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองปลอดภัย ตอนเฮียจับมือพาเดินออกมาทำให้ผมไม่กลัวอะไรอีก หรือแม้แต่ตอนเฮียจูบหน้าผากผมมันก็ช่่วยปลอบผมจากเหตุการณ์เหล่านั้นได้หมดเลย

ห๊ะ!!! อะไรกันครับ มาเด็กสงเด็กแสบ หึ้ยย...วันนี้เฮียทำผมเขินรอบที่ล้านแล้ว

Feilong : ทานข้าวรึยังครับ

Namo  : ยังเลยครับ โมเพิ่งถึง เฮียกลับบ้านยังครับ

ผมเผลอตัว แทนตัวเองด้วยชื่อเหมือนเวลาอ้อนป๊าม๊าเฉยเลย โอ้ยยยไอ้นโมพิมไรลงไปเนี้ยเฮียเค้าจะหาว่าเราอ่อยไหมน่ะ

Feilong : ยังเลยครับเฮียกำลังจะกลับ โมพักน่ะครับแดะไข้จะขึ้นเอา

ผู้ชายหน้าตายมาพูดแบบนี้ มันทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นมากเลยครับ มันทำให้ผมยิ่งรู้สึกว่าเค้าทำให้ใจของเด็กคนนี้มันยิ่งเต้นแรงมากๆเลยครับ

“เห้ย นโมนั้นมันบอดิการ์ดเฮียเฟยนิ” เสียงน่านน้ำดังขึ้นมา

ผมหันไปมองตามที่มันพยักหน้าไปทางที่มีคนกำลังเดินมา มือขวาของเฮียเดินมาพร้อมอาหารมากมาย ย้ำน่ะครับว่ามีอาหารมากมายจริงๆครับ เหมือนพี่เค้าจะเอามาฝากคนทั้งมหาลัย

“สวัสดีครับ... “ พี่เค้าโค้งหัวให้พวกผมเล็กน้อย

“นายน้อย สั่งให้ผมนำข้าวเที่ยงมาให้พวกคุณนโมครับ”

หื้ออออ ให้เอาข้าวเที่ยงมาให้ผมกับเพื่อนงั้นเหรอ ผมนึกว่าเค้าจะซื้อมาเลี้ยงคนทั้งคณะผมซะอีก

“มันไม่เยอะไปหน่อยเหรอครับ” ผมถามด้วยความสงสัยว่าที่ซื้อมาให้มันเป็นของผมทั้งหมดจริงๆใช่ไหม

“คือผมกับนายน้อยไม่รู้ว่าคุณนโมกับเพื่อนชอบทานอะไรก็เลยหาซื้อของดังยานนี้มาให้ทั้งหมดเลยครับ”

“แล้วนายน้อยก็ยังสั่งอีกว่าให้เลือกที่คุณกัลเพื่อนชอบที่เหลือคุณสามารถเอาไปแบ่งให้คนอื่นได้เลยครับ” พี่เค้าร่ายคำสั่งยาวๆที่มาจากนายน้อยของตัว

ผมมองอาหารตรงหน้าที่แทบจะเป็นอาหารขึ้นชื่อของยานนี้ทุกอย่างที่วางอยู่ตรงหน้าแล้วก็ ถึงกับ กลืนไม่เข้าคายไม่ออก ไม่รู้จะเลือกกินอันไหนดี

“ครับ ขอบคุณครับ” ผมตอบรับพี่กล้าคนที่นำข้าวขนมมาส่งให้พวกผม พี่เค้าดูสุขุมสมกับเป็นมือขวาของมาเฟีย ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเข้าแอพไลน์ เพื่อไลน์หาใครบ้างคนที่ไม่ได้เจอมาสองสามวันแล้ว

Namo : ขอบคุณสำหรับอาหารครับ

Feilong : ไม่เป็นไรเฮียเต็มใจ

Namo : แล้งเฮียทานไรยังครับ

Feilong : ยังเลยครับอยากมีคนป้อน

มาปงมาป้อนอะไรกัน พอได้คุยกันก็ทำผมเขินซะงั้น สำหรับผมตอนนี้เฮียเป็นรอยยิ้มของผม แค่จินตนาการว่าเฮียมาอยู่ตรงหน้า แล้วมาพูดประโยคเมื่อกี้ใจผมก็เหมือนมีปีกบินได้แล้วครับ

“เคลิ้มไรว่ะ” คนงามน่านน้ำถามผม

“เปล่า กุก็คิดไรไปเรื่อยเปื้อยมีความสุขก็แค่ยิ้ม” ผมตอบมัน แล้วเรื่องคนที่คิดถึงมันก็ทำให้ผมมีความสุข

“พวกมึงเลือกซิว่าจะกินอะไรพวกมึงเลือกซิว่าจะกินอะไร ที่เหลือจะได้แบ่งเพื่อนคนอื่น”

“พวกกุแดกได้เหรอ” ไอ้นิติไอ้เวร ประชดกุเห็นๆเพื่อนชั่ว

ผมเงยมองหน้าพี่กล้าที่ยังยื่นมองพวกเราคุยไม่ได้ขยับตัวไปไหน

“พี่ไม่กลับไปดูแลเฮียเหรอครับ” ผมเงยหน้าถามพี่กล้า น่าจะชื่อกล้าน่ะ

“นายน้อยให้รอดูว่าคุณนโมเลือกทานอะไรครับ”

“ห๊ะ”

“ครับนายน้แงอยากรู้ว่าคุณนโมชอบทานอะไรนะครับ”

“หึๆ” เสียงหัวเราะของคนรู้มากดังขึ้นมาข้างหูของผมทันที

“แล้วทำไมพี่เฟยต้องอยากรู้ค่ะว่า นโมชอบกินอะไรด้วย” น่านน้ำคนขี้สงสัยถามขึ้นมา

ตึกตักๆ เสียงหัวใจเต้นแรงกับคำถามของน่านน้ำ มันทำให้ผมตื่นเต้นกับคำตอบจากปากพี่กล้า

“อ้อ นายน้องบอกว่าวันถัดไปจะได้ซื้อแต่ของที่คุณนโมชอบ” ซ่าาาา หน้าผมต้องแดงมากแล้วแน่ๆ

“แล้วทำพี่เค้าจะต้องซื้อแต่ของที่นโมชอบด้วยอ่า” คนเดิมที่ขี้สงสัยเอาแต่ถามคำถามที่ผมเองก็สงสัยแต่กลัวที่จะได้ยินคำตอบ

“เพราะอะไรที่คุณนะโมต้องการแล้วทำให้คุณนโมมีความสุขนายน้อยยินดีทำให้ครับเพราะมันก็จะทำให้นายน้อยมีความสุขเหมือนกันครับ”

“เออ...ครับ พี่กลับไปได้เลยครับบอกเฮียว่าเดี๋ยวเรียนเสร็จแล้วผมจะโทรหาครับ”

“ได้ครับ ถ้างั้นผมขอตัวก่อนน่ะครับ”

“ร้อนเหรอโมทำไมโมหน้าแดงล่ะ”

“ใช่ๆๆ วันนี้อากาศร้อนเลยอะ”

“ให้เหรอ เป็นที่อากาศเหรอว่ะ” นิติที่มันมองออกพูดขึ้นให้หน้าผมยิ่งแดงเข้าไปอีก

ผมเรียกเพื่อนๆพี่ๆในคณะมาเอาอาหารที่เฮียซื้อมาเยอะเกินจนผมกินไม่หมด ให้พวกเค้าไปช่วยกันกิน หลังจากที่พี่กล้าเดินออกไปแล้ว

ผมกดถ่ายรูปอาหารก่อนที่จะโพสลงบนแอปพลิเคชันเฟสบุ๊ค พร้อมกับคำคมอ่่อยไปหนึ่งคำคม

Nanamo ok : กินข้าวอะอิ่มท้อง แต่พอมองหน้าน้องแล้วพี่จะอิ่มใจ ?

คนนี้ไง’น่านน้ำ : นโมจะไปมองหน้าน้องที่ไหน

NITI MAN : ความอ่อยเบาๆ

Nanamo ok : เปล่าอ่อยซะหน่อย....

คนนี้ไง’น่านน้ำ : นโมอ่อยใคร

เพื่อนผู้ไม่เคยทันมุกใครเลย ผมล่ะปวดหัวกับความซื่อจนเกินตัวของน่านน้ำจริงๆเลยครับ

ฟ้าใสใจชื่นมื่น : ใช่พี่ที่เอาอาหารมาให้ที่คณะไหมน่าาาา

วิศวะขาโหด : อ้ออออ ที่มีีข่าวว่ามีรถอาหารมาคว่ำหน้าลานคณะมาจากมึงเองเหรอว่ะนโม

คิมหันต์ : ใครมาทำคว่ำว่ะ

ผมนั่งอ่านคอมเม้นมากมายที่ไหลเข้ามาขาดดสายไถ่อ่านไปอ่านมาก็็สนุกดีครับ

คีรีแฝดคนพี่ : มึงถามน้องรหัสมึงเอาสิสัสคิม ของแดกโคตาเยอะแจกเพื่อรวมคณะมันได้เกือบทุกคนอ่ามึง

ธาราแฝดคนน้อง : แต่กูเห็นคนเอามาให้ หน้าคุณๆเหมือนมือขวาเฮียเฟย

เพราะพวกพี่เค้าเป็นเพื่อนกับพี่คิม เลยรู้จักเฮียด้วยสิน่ะ

คิมหันต์ : เฮียเฟยงั้นเหรอ

วิศวะขาโหด : เอาแล้วคนสวยวิศวะจะถูกสอยอีกคนแล้ววุ้ย กูนกอีกแล้ววว

เจเปนนิส : มึงก็นกตลอดแหละ ไอ้บอส เตรียมเรียกสินสอดวุ้ย

ผมอ่านมาถึงคอมเมนท์พี่เจเปนแล้วก็ต้องเขิน ถึงขั้นเรียกสินสอดกันเลยเหรอครับ

ส่วนชื่อเฟสแปลกเค้าคือพี่บอส เป็นพี่สันทนาการขาลุยของปีสองก็ว่าได้ครับ

ผมกดพิมพ์อะไรบ้างอย่างเพื่อเป็นการปิดคอมเม้นท์

Nanamo ok : ส่วนอาหารที่ชอบ เฮียซื้อไรให้โมก็ชอบหมดแหละครับ

ทันที่ผมกดตอบเม้นท์แบบนั้นไปก็มีคอมเม้นท์มากมายหลังไหลเข้ามาถามว่าเป็นใครอะไรยังไงเต็มไปหมด ส่วนไอ้นิติคนรู้มากก็เข้ามาบอกเพียงแค่ว่ามันรู้ว่าเป็นใคร คนซื่ออย่างน่านน้ำก็เข้ามาถามว่าผมบอกใคร ผมทำได้แค่ส่ายหัวให้กับความซื่อของเพื่อนจริงครับ รอให้ผมมั่นใจกับความรู้สึกตัวเองมากกว่านี้ก่อนสัญญาว่าเปิดตัวอย่างแน่นอน