ตอนที่ 5 สร้างเรื่อง

พาร์ท นโม

หนึ่งอาทิตย์ผ่านมาหลังจากที่เฮียไปส่งผมที่บ้านวันนั้น นี่ก็ผ่านมาหนึ่งอาทิตย์แล้วครับจะให้ไปหาที่ผับก็ใช่เรื่อง เบอร์หรือไลน์ของเฮียผมก็ไม่มีสักอย่าง

“ขยันเหมอน่ะเมิง” เสียงคนงามดึงสติผมทุกครั้งที่ผมเหมอ

“เออน่าา” ผมตอบมันไปส่งๆๆ เสียเวลาคนนึกถึงเฮีย

“ว่าแต่มึงคิดถึงใคร” ไอ้นิติสงสัยขึ้นมาบ้าง

“เรื่องของกุครับ” ผมตอบเพื่อนทั้งสอง ใครจะกล้าบอกเพื่อว่าตัวเองกำลังคิดถึงผู้ชาย ถึงผู้ชสยคนนั้นจะหน้าดีก็เหอะ มันก็งแปลกพอสมควร ผมเลยเลือกที่จะเงียบ ถึงช่วงชีวิตที่ผ่านมาผมจะโดนผู้ชายจีบเยอะกว่าผู้หญิงก็เหอะผมก็ยังรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่แปลกพอสมควร ที่จะมาบอกว่าชอบผู้ชายด้วยกัน

“พร้อมเมื่อไหร่ ก็บอกพวกกุ” นี่สิครับเพื่อนกันจริง มันต้องแบบนี้ครับ ต้องรอให้เค้าพร้อมที่จะบอกไม่ใช่บังคับให้เค้าเล่าให้ฟังท่าเดียว

บรืด..บรืด...

เสียงรถแข่งกันดังมาแต่ไกล ใช่ครับตอนนี้พวกผมอยู่ที่สนามรถแข่งที่น่าจะอยู่ในเครือของเฮียเฟยหลง มันทำให้ผมมีความหวังเล็กน้อยว่าอาจจะได้เจอเฮียแล้วจะได้ขอแอดไลน์เฮียไว้ แต่ว่าจะใช้เหตุผลอะไรดีน่าาาา

ส่วนเหตุผลที่มาอยู่ที่นี้เพราะนิติต้องมาแข่งรถให้พี่คิมหันต์ ก็น่ะพี่รหัสมันขอให้มาแข่งแทนแฟนตัวเอง เพราะว่าพี่น้ำหนาวอยากดูหนัง แต่พี่คิมมีแข่งรถวันนี้พอดี ถ้าจะไปดูหนังพี่คิมต้องหาคนมาลงแข่งแทน แล้วก็ดันมาจับฉลากได้เป็นไอ้นิติแทนเพราะพี่น้ำไลน์ถามมัน มันเลยรับอาสามาแข่งให้

ผลัก ตุ๊บ

“เห้ยไม่มีตารึไง” เสียงชายคนหนึ่งถามขึ้นมาหลังจากเค้าชนผม ครับมันชนผมแต่ถามว่าผมไม่มีตา คือคนที่ไม่มีตาควรจะเป็นมึงมากกว่าไหมวะ

“มึงต่างหากไม่มีตารึไง” ผมถามมันกลับไปพร้อมกับมองจ้องมันไป มึงกวนตีนกูมาแาแล้วเรื่องอะไรกูจะต้องยอมมึง โตกว่าก็ใช่ว่าคนอื่นจะต้องยอม แล้วผมเองก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องยอมมัน

“เออ กุไม่มีตาแล้วพวกมึงจะทำไม ตัวเล็กๆแบบพวกมึง กูถีบที่เดียวก็ล้มแล้ว!!! กูมึงอย่ามาทำปากเก่งเลย ยิ่งหน้าหวานๆแบบนี้เดี๋ยวกูก็จับทำเมียซะหรอก” อ่าวไอ้เวรนี่ พูดแบบนี้ก็สวยสิครับ

ผลัก...ตุ๊บ

รอบนี้ไม่ได้ชนครับ เป็นผมเองที่ต่อยปากมันใครใช้ให้ปากหมาใส่ผมคิดได้ยังไงว่าจะจับผมทำเมีย คนอย่างกูถ้าจะยอมเป็นเมรยใครสักคน กูจะยอมเป็นแค่เมียเฮียเท่านั้นแหละโว๊ยยย

ผลักๆ จังหวะที่ผมยังไม่ทันตั้งตัว หมัดของมันก็ซัดกลับเต็มแก้มขาวๆของผม ความเจ็บแล่นเข้ามาที่ปากของผมทันที ถึงจะเคยมีเรื่องขกต่อยมาบ้าง แต่ไอ้เวรนี่ถือว่าหมัดหนักใช้ได้เลย เจ็บ สัส แต่ผมก็ไม่คิดจะยอมหรอก เอาคอนเวิสถีบเข้ายอดอกมันเต็ม หลังจากนั้นเหตุการณ์ ก็ชุลมุนวุ่นวายไปหมด ตีนใครหมัดใครแยกไม่ออกแล้ว

พาร์ทเฟยหลง

“นายน้อยครับนายน้อย” เสียงลูกน้องวิ่งกระหืบหอบมาหาผม

“มีอะไร!!!” ผมหันตวาดลูกน้องตัวเองที่เสียมารยาทเข้ามาแบบไม่เคาะประตู ต่อให้จะเป็นลูกน้องคนสนิทขนาดไหนผมก็ไม่ชอบลูกน้องที่ไม่มีมารยาท

“ขอโทษครับนาย แต่คุณนโมกำลังมีเรื่องกับลูกค้าครับ” ผมถึงกับว่างปากกาแล้วเงยหน้ามองกล้าทันที

“ห๊ะ ... มึงว่าไงน่ะ!!!” ผมหันกลับไปถามเสียงดัง

“คุณนโมถูกลูกค้ากระทืบครับ” ครืด เก้าอี้ที่ผลูกผมพลักออกอย่างแรงกระเด็นถ่อยไปข้างหลังด้วยแรงเหวี่ยงออกของผม ผมไม่รอช้าให้ลูกน้องต้องอะไรอีก พุ่งตัวเองออกจากห้องทำงานตรงไปหาเด็กน้อยที่กำชังมีเรื่อง

สภาพที่ผมเห็นคือนโมกับน่านน้ำกำลังถูกกระทืบ คนกระทืบไม่ได้ยั้งแรงสำหรับเด็กที่อายุน้อยกว่าเลยแม้แต่น้อย ปัง...ปัง ผมดึงปืนที่เอวกล้า มายิงขึ้นฟ้าเพืี่อหยุดการกระทำของบุคคลตรงหน้า

“เห้ย เหี้ยไรว่ะ” ลูกค้าคนที่กระทืบ นโมหันมาทางพวกผมก่อนจะพูดขึ้นด้วยอารมณ์ที่แสดงออกว่าไม่พอใจ

“ที่มึงกระทืบอยู่นะเด็กกู” ผมหันไปตวาดเสียงดังแอบเห็นเด็กน้อยสะดุ้งตัวเล็กน้อย

ตึก ตึกเสียงคนของผมมาเพิ่ม นโมลุกขึ้นพยุงน่านน้ำมาหาพวกผม

“เรื่องเหี้ยไรกันว่ะ” นิติที่เพิ่งจะมาถึงหลังจากแข่งรถเสร็จ ถามเพื่อนมัน

“มันจะจับพวกกุทำเมีย” น่านน้ำมันตอบทันควัน

ทันทีที่ได้ยินผมนี่อยากเอาปืนจอ กบาลมันให้รู้แล้วรู้รอดไป ไอ้เวรจะมาจับเด็กกุทำเมียในถิ่นกุเนี้ยน่ะ มันเอาสมองส่วนไหนคิดครับ

“กูว่าพวกมึงพอแค่นี้ดีกว่า!!!” น้ำหนาวเป็นคนเอยขึ้นมาเพราะในบรรดาที่ยืนอยู่ตรงนี้ มันใจเย็นสุดแล้ว

“กูไม่จบ พวกมึงจะทำไมกู มึงรู้ไหมว่ากูเป็นใคร”

“มึงยังไม่รู้แล้วพวกกูต้องรู้ไหม” น่านน้ำคนปากแจ๋ว เริ่มที่ไม่อยากจบแล้วเหมือนกัน

ส่งสัยจะขาดความอบอุ่นถึงได้ต้องการความสนใจจากคนรอข้างพอไม่ได้รับก็เลยตัดสินด้วยความรุนแรง

“จะให้ผมรับผิดชอบยังไง” ผมเอยขึ้นเพื่อให้เรื่องมันจบ

“แต่พวกผมไม่ผิด” นโมที่ยังอยู่ในดงตีนตะโกนบอกผม

ผมหันไปมองน้องด้วยสายตาดุๆ เพราะผมไม่อยากให้ นโมเองมีปัญหาไปมากกว่านี้ เพราะดูจากลักษณะพรรคพวกที่ยืนอยู่ด้วยกันคนๆนี้เองก็คงไม่ธรรมดาแน่ๆๆ

“ให้มันก้มกราบกูสิ” ดูมันครับสงสัยอยากมีเรื่องให้ได้ ผมพยักหน้าให้เข้ามาอีก พวกมันหันมองรอบๆๆแล้วคงเดาสถานการณ์ได้ๆแต่ยกมือชี้หน้าพวกผมแล้วเดินจากไป

ผมเดินไปหาเด็กน้อยที่มองพวกมันจากไปอย่างเจ็บใจ

“พวกผม ไม่ผิด” น้อง พึมพำคำนี้ก่อนจะเงยมองหน้าผมด้วยสายตาเต็มไปด้วยน้ำตา

“เฮียไม่ได้บอกว่าโมผิด แต่ถ้าเฮียห่วงโม เข้าใจไหมครับ”

“ห่วงจะแย่อยู่แล้ว”