ตอนที่ 4 รู้จัก...อีกนิด

พาร์ท นโม

พรืด... พรืด...

อื้ออออออ เสียงคนเปิดผ้าม่านทำให้แสงแดดแยงเข้ามาที่ตาของผมเป็นการปลุกที่ทำให้ผมต้องฝืนตัวเองตื่นขึ้นมา

“ตื่นได้แล้วครับ” เสียงอ่อนโยนในแบบที่ผมเองก็ไม่คุ้นเคย

ผมค่อยๆลืมตามามองคนที่เรียกผม

โครมมม

“เห้ย พี่ผมขอโทษ” ผมตกใจถีบพี่เค้าตกเตียงไปแล้ว จะไม่ให้ผมตกใจได้ไงครับ คนที่เข้ามาปลุกผม เค้าคือพี่คนที่ผมเดินชนที่ผับ เพื่อนของลูกพี่ลูกน้องพี่คิมหันต์ คนที่ทำใจผมเต้นทุกครั้งที่เจอกันรอยสักที่พ้นขอบเสื้อยืดออก ยิ่งเพิ่มอัตราการเต้นของหัวใจเข้าไปอีก มาดแบดที่แค่มองแวบเดียวใจก็จะหยุดออกมาจากอก

“พี่เป็นไรไหมครับ” ผมก้มไปถามพี่เค้าที่ตอนนี้หล่นอยู่ข้างเตียง

พี่เค้าเงยหน้าที่ติดจะหงุดหงิดขึ้นมามองผม ทำให้ผมสะดุ้งสุดตัว

“ไม่เจ็บเท่าไหร่ครับ” หลังจากปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วก็ตอบผม

“เอออออ...คือที่นี้คือ” ผมได้แต่มองรอบๆห้องที่ไม่คุ้นตา

“บ้านเฮีย” ตึกตักตึกตัก...เสียงหัวใจที่เต้นแรงจนคนที่อยู่ข้างๆอาจจะได้ยินไปด้วยก็ได้

ถามว่าทำไมน่ะเหรอครับก็เพราะว่า พี่เค้าพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นกันเอง ดูสุขุม ที่มาพร้อมกับรอยยิ้มที่แค่ยกมุมปากเล็กน้อยแต่กับกล่จนใจเจ็บ แล้วยังมาแทนตัวเองว่าเฮียอีกใจผมละลายหมดแล้ว ท่องไว้นโมนั้นผู้ชายนั้นผู้ชายทั้งแท่ง แล้วตัวมึงเองก็ผู้ชายที่แมนมาทั้งแท่งดหมือนกัน

“เป็นไรรึเปล่าทำไมเราหน้าแดง” พี่เค้าถามไม่ว่าเปล่าเอามือมาคล่ำที่แก้มผม เพิ่มความร้อนบนใบหน้าได้ดีเลย

“เออ คือ เออ คือผมไม่เป็นไรครับ” ผมถึงกับพูดไม่เป็นภาษา

“เรียกเฮียเฟยสิ เฮียชื่อเฟยหลง” เฮียงั้นเหรอ ยิ่งพี่เค้าพูดคำพวกนี้ออกมา ก็ยิ่งทำให้ผมเขินเข้าไปอีก

“นี่เรายังไม่สร่างเมาเหรอ” เฮียถามผมด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้วรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาเลยครับ

“เปล่าครับ” ได้แต่ตอบแบบขอไปที หน้ากับหูผมต้องแดงมากแน่ๆ แต่ก็ไม่กล้าบอกเฮียไปว่าที่หน้ากับหูแดงเป็นเพราะผมเขินเค้า

“ถ้างั้นก็ลุกขึ้นไปล้างหน้าล้างตา แล้วลงไปทานอะไรร้อนเพื่อนเราก็รออยู่ข้างล่าง แปรงสีฟันเฮียแกะของใหม่ว่างไว้ให้แล้ว” ประโยคที่หลุดออกมาจากปากเฮียเฟยทำให้ผม ถึงกลับมองเค้าอย่่างหลงไหลให้กับความใส่ใจของเค้า

“ขอบคุณครับ ^_^” ผมยิ้มให้เฮียจนตาปิด ก่อนที่จะลุกขึ้นเตรียมตัวไปล้างหน้าแปรงฟัน ส่วนเฮียตอบผมด้วยการพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป

โต๊ะอาหาร

“ช้าจริงพ่อคุณ” เสียงคนงามที้เปิดบทสนทนาทันที ที่ผมเดินลงมาจากห้องนอนเฮีย

“เออ ขอแช่น้ำในอ่างหรูแปปไม่ได้รึไง” ผมตอบเพื่อนแล้วดึงเก้าอี้ออกก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าตัวข้างๆคนงาน เพื่อทานข้าวเช้าร่วมกับพี่ๆแล้วเพื่อนๆของผม

ผมพึ่งรู้ว่าเมื่อคืนทุกคนนอนบ้านเฮียเฟยทุกคน บ้างคนเมาบ้างคนอยู่ดูแลคนเมา แล้วผมก็ได้รู้จักเฮียเพิ่มขึ้นอีกนิด

ได้รู้ว่าเฮียมีธุรกิจไรบ้าง พ่อแม่เฮียไปอยู่อเมริกา เฮียมีน้องชาย น้องสาวอย่างล่ะคน เรียนมหาลัยเดียวกับผมหนึ่งคน คือน้องสาวเฮียซึ่งเรียนคหกรรม ส่วนน้องชายเรียนวิศวะเหมือนผมแต่คนละมหาลัยกัน

ผมรู้สึกดีใจที่ได้รู้จักเฮียเพิ่มขึ้น ดีใจแบบบอกไม่ถูกทั้งๆที่เราเพิ่งจะรู้จักกันแท้ๆ

ณ บ้านทรงไทยแสนงามของผม

“ถึงแล้วนโม” เสียงกระซิบของหูทำผมต้องตาโตเท่าไข่ห่าน

“ หน้าแดงอีกแล้ว” ทำไมเวลาคนเยอะไม่เห็นเฮียจะพูดเยอะแบบนี้เลย

“ครับ” ผมได้แต่กลืนคำพูดลงคอ แล้วตอบรับ

“นี่บ้านเราเองเหรอ” เฮียถามผมพร้อมมองสำรวจบ้าน

“ใช่ครับ ปู่ย่ายกให้” ผมตอบเฮียกลับไป

“สวยดี น่าอยู่” เฮียยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“เออ คือขึ้นบ้านไปกินน้ำก่อนไหมครับ” ผมถามเฮียกลับไป

“เอาไว้วันหลังน่ะวันนี้เฮียมีงาน แล้วเลี้ยงข้าวเฮีย เป็นการตอบแทนเรื่องเมื่อคืนนี้ดีไหมครับ” เฮียยิ้มให้ผมนิดหน่อย

ผมพยักหน้ารับ ก่อจะปลดสายเบลล์ลงจากรถเฮีย แล้วรถเฮียค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากบ้านผมไป ผมได้แต่ยิ้มกับตัวเอง เพราะคำพูดเฮียเพราะมันหมายความว่าเราจะได้เจอกันอีก

ถ้าถามว่าเฮียมาถึงบ้านผมได้ไงในเมื่อผมหลับมาตลอดทาง เพราะผมเปิดจีพีเอชให้เฮียมาตั้งแต่แรกแล้ว เพราะกลัวว่าผมจะหลับไประหว่างทางเอาได้เลยกดเปิดจีพีเอชแล้วอธิบายรายละเอียดให้เฮียฟังคร่าวๆก่อนแล้ว

ผมสลัดความคิดตัวเองก่อนจะเดินขึ้นบ้านหลังน้อย ที่ตัวเองได้มาเป็นสมบัติ ผมขึ้นมาบนบ้านนั่งบนโซฟา เป็นเฟอร์นิเจอร์ที่ไม่เข้ากับสไตล์บ้านแต่ผมก็ชอบอยู่

ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเข้าแอปสีฟ้าแล้วไถ่ดูความเป็นไปของโลก

แล้วก็ต้องตกใจกับภาพที่ปรากฏบนจอมือถือ ภาพที่เห็นก็คือภาพของผมที่เฮียอุ้มออกมาจากผับเมื่อคืนถึงแม้จะเห็นแค่แผ่นหลังเฮียกับรองเท้าคอนเวิสของผม ก็ทำเอาหน้าร้อนขึ้นมาทันที บวกกับแคปชั่นของพี่กวินก็ทำให้ผมเขิ่มเพิ่มเข้าไปอีก

เจ้าของผับนี่เค้าดูแลลูกค้าดีจริงๆเลยครับ

ส่่วนคนที่แชร์มาจนผมเห็นภาพนี่ก็คือเพื่อนของผม คุณน่านน้ำเอง แล้วมือผมก็็ไวกว่าความคิดกดเซฟรูปพร้อมกับตั้งเป็นหน้าจอพักไปแล้ว

ไลน์

เสียงการแจ้งเตือนไลน์ดังขึ้น ส่วนคนที่ส่งข้อความมาก็คือคนที่เพิ่งจะแชร์รูปภาพจากพี่กวิน

น่านน้ำ : เลี้ยงขนมดูด้วย

Nano  : ทำไมต้องแล้วคร้าบบบ

น่านน้ำ : เห็นมองพี่เค้าไม่วางตา ก็นึกว่าชอบเค้า เพื่อนก็เลยหวังดีเอารูปมาฝาก

Nano  : เอออ ขอบคุณคร้าบพรุ่งนี้อยากแดกไรคร้าบบ

น่านน้ำ : 5555 ชอบเค้าจริงด้วย

Nano : สัส

ผมด่ามันได้แค่นั้น แล้วก็ปิดจอเพื่อให้เห็นภาพหน้าพักหน้าจอ รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกเลยครับ