ตอนที่ 3 รู้จัก

พาร์ท นโม

ตั้งแต่วันนั้นที่ผมได้พบกับใครบ้างคน เวลาก็ได้ล่วงเลยผ่านมาเป็นอาทิตย์ แล้วครับ

หนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาผมก็ได้แต่ใช้ชีวิตวนลูปเดิม ไปเรียนกลับบ้าน เล่นเกมส์ แล้วก็วนกลับมาเหมือนเดิม

ส่วนตอนนี้ผมคนนี้ได้แต่นั้งมองวิวใต้ตึกที่ผมเรียน พอเจอบรรยากาศดีดีแบบนี้ทำเอาผมคิดถึงผู้ชายที่หน้าตาได้รูปคนนั้น คนที่ผมเดินชนเค้าโดยบังเอิญขึ้นมาสะอย่างนั้น คนอะไรก็ไม่รู้ หน้้าตาชวนงบหลงไหลชะมัด

“เห้ยยย” เสียงตะโกนดึงผมออกจากภวังค์ ไม่ใช้เสียงของใครที่ไหนแต่เป็นเสียงภูไทคนงามสำหรับผม นั้นเองครับ

“เหมอไรว่ะ” นิติถามผม

“เปล่าหรอกกุก็คิดไรเรื่อยเปือย” ผมตอบ

“พี่คิมหันต์ ชวนไปผับ xxx น่ะ” ตุณนิติหันมาบอกผม

ตึกตัก ตึกตักเป็นเสียงหัวใจผมที่เต้นขึ้นมาอย่างตื่นเต้น มันคงตื่นเต้นถ้าหากผมได้เจอเค้าคนนั้นอีกสักครั้งก็คงดี

“เออ ไปดิไปปลดปล่อยสักหน่อยเรียนเหนื่อยมาทั้งอาทิตย์แล้ว กุขอผ่อนคลายหน่อย” ผมตอบมันไป

“เห้ยยยยยเสร็จยังวะ” เสียงเรียกของไอ้ภูไท ตะโกนเรียกผมมาจากชั้นล่างของบ้าน

บ้านผมเป็นบ้านไม้ทรงไทยสองชั้น ทางบ้านมีฐานะปานกลาง เนื่องจากที่บ้านเปิดอู่ซ่อมรถ และขายออกรถหรู จะเรียกว่ารวยปานกลางได้ไหมน่าาา

ส่วนที่บ้านเป็นบ้านไม้ทรงไทยเนื่องจากเป็นมรดกปู่ย่า ส่วนฝั่งม๊าเป็นคนจีนที่มาจากจีน อากงอาม๊าเลยมีธุรกิจเกี่ยวกับรถ

“เออเสร็จแล้วโว๊ย” ผมตอบคนงามพร้อมเดินเปิดประตูมาหามัน

“เห็นบ้านมึงแล้วกุนี้อยากใส่ชุดท่านขุนมาเลย” ภูไทมันมองบอกผมพร้อมบอกออกมา

“กุชอบ ความสงบขี้เกียจไปอยู่บ้านใหญ่” ผมตอบ บ้านหลังนี้เป็นของผมเพราะปู่ย่าผมยกให้เรียบร้อยแล้ว

ภูไท จับผมหมุนไปมาแล้วมองหน้าไปมากับนิติ

ผมเองเลยต้องก้มมองตัวเอง วันนี้ผมใช่เสื้อยืดสีดำ กับกางเกงยีนเดฟที่ขาดขา รองเท้าที่ถืออยู่ที่มือ เวิร์สสีขาดที่วาดรูปลงไป เสร็จผมเล็กน้อย น้ำหอมแบร์นเนมนิดหน่อย

“มองห่ากันไรกันว่ะ” ผมถามพวกมัน

“มองมึงนั้นแระ หล่อไปไหน” คุณภูไทบอก

“แหมพวกมึงแต่งไม่ดีเลย แบร์นเนมทั้งตัว” ผมมองพวกมันสำรวจไปมา

“เออไปกันได้แระแดะก็สายกันพอดี” แดกเหล้ามีคำว่าสายเหรอว่ะ ชาววิศวะอย่างเรา แดกตั้งหกเย็นยันหกโมงเช้าจะสายได้เหรอว่ะ ผมได้แต่คิดในใจ

ผับ xxx ชั้น VIP

พาร์ท เฟยหลง

“มึงชวนน้องมาใช่ไหม” ผมหันไปถามคิมหันต์

“ชวนมาเฮีย เฮียสนใจนอกเหรอ” คิมหันต์มันหันมาถามผมตรงๆ

“เออ ถูกใจ” ใช่คำนี้น่าจะถูกมากกว่าคำว่าสนใจใช่ครับ ผมถูกใจน้อง

ผมมารู้จากึิมหันต์ว่าเด็กที่เดินชนผมเมื่ออาทิตย์เป็นสายรหััสมัน ส่วนมันเป็นน้องชายเพื่อนที่ชอบพาเมียมาแดกเหล้าที่ผับผมเพื่อผ่อนคลาย

ครับใช่ครับ ผมเป็นเจ้าของผับ และธุรกิจสีเทา สนามรถแข่งและผับอีกหลายแห่ง

ผมรู้สึกถูกใจนโม ตั้งแต่เห็นน้องมองสำรวจผับผมอย่างพิจารณา

เรื่องบังเอิญมันไม่มีอยู่จริงสำหรับโลกใบนี้หรอกครับ ผมตั้งใจเดินไปใกล้เพื่อให้น้องชนผม ใช่ครับผมลิขิตมันขึ้นมาเองเช่นเดียวกันกับวันนี้ ผมก็ลิขิตมันขึ้นมาเพื่อให้น้องรู้จักผม

“เห้ยทางนี้” เสียงคิมหันต์ เรียกสายรหัสมัน

“สวัสดีครับ” เสียงเด็กทั้งสามยกมือไหว้ พวกผม น้องหยัดมือที่ผมมองผมอย่างตกตะลึง

ผมยกยิ้มมุมปาก หยักคิ้วเล็กน้อยเพื่อเป็นการคีพลุคของผมเอาไว้

“จะค้างอีกนานไหมมึง” เสียงเพื่อนน้องที่หน้าตาหล่อดึงสติน้องกลับมา เพื่อหน้าดีทั้งสองคน หนึ่งคนออกแนวน่ารักสไตล์ลูกคุณหนู อีกหนึ่งหล่อดูดี ส่วนน้องออกจะหน้าสวยเหมือยผู้หญิง ดูขี้เล่น น่าสนใจสำหรับผม น้องเอามือลงก้มหัวเล็กน้อยเป็นเชิงขอโทษผม น้องนั่งลงฝั่งตรงข้ามผม

“นี่เฮียกวิน ลูกพี่ลูกน้องกุ” เสียงคิมหันต์แนะนำพี่มัน

“ส่วนสองคนนั้นเฮีย น่านน้ำ แล้วก็เฮียเฟยหลงเจ้าของผับนี้” แนะนำกุคนสุดท้ายอีกไอ้น้องเวร

น้องหันมามองผมอีกครั้ง พร้อมตาโตเท่าไข่ห่าน O-O กับคำว่าเจ้าของผับ

“ทำตัวตามสบายเฮียไปเคลียบัญขีแปป” ผมหันไปมองเด็กแล้วลุกขึ้นไปทำงาน จริงก็อยากนั่งคุยกับน้องแต่ก็น่ะลูกน้องมาตามแล้ว

22.30 น.

ผมเดินลงมายังชั้น VIP

สภาพที่เห็นคือ ไอ้สี่คนนั้นน่าจะม่อมน้องเป็นที่เรียบร้อย น้องฟุบหน้าลงกับโต๊ะ เรียบร้อยแล้วผมได้แต่ส่ายหน้าเบา

“เยอะไปไหมพวกมึง” ผมถามพวกมัน

“พอสนใจมีปากเชียวน่ะ” เสียงไอ้กวินแซวผมขึ้นมา.

“สภาพแต่ละคน” เมาเหมือนมหมากันไปหมด แม้แต่ไอ้เด็กนิติก็ยังมึน

“พาพวกมันไปนอนบ้านมึงสิ” ไอ้น่านน้ำเสนอ

“เออๆๆ” ผมรีบลุกไปอุ้มเด็กน้อยของผม แอ๊ะเป็นของผมได้ยังน่ะ

“แหม คนอื่นก็มีเจาะจงต้องเป็นคนนั้น” กวินรีบพูดขึ้นมาทันทีที่เห็นผมอุ้มน้องขึ้นมา

“ทำไมพี่หล่อยัง” ตาปรือมองผม ปากแดงแกะมแดงน่าฟัดชิบหาย

ผมถึงกับกลืนน้ำลายลงคอทันทีที่น้องจับแก้มผม อดใจไว้ อดใจไว้เพิ่งเจอกันสองครั้งเองมึง ผมได้แต่ท่องไว้ใจแล้วพาเด็กเมาไม่ได้สติไปพักที่บ้านผม ก่อนที่ผมจะอดใจไม่ไหว.