ตอนที่ 14 ความรู้สึก

ตอนที่ 14

ความรู้สึก

พาร์ท นโม

คำเตือน : ลูกเราจะแซ่บแล้วน่า และเนื้อหาบางส่วนอาจมีคำหยาบ หรืออาจใช้ความรุนแรง

1 สัปดาห์ ผ่านไป

สรุปว่าผมต้องหยุดเรียน หนึ่งอาทิตย์เต็มเพราะกว่าไข้จะลดก็ผ่านไปสามวันแล้วครับ แล้วไหนจะรอยดูดที่ตัว ร่างกายผมมีรอยที่เฮียทำไว้เต็มตัว จนเฮียต้องบอกให้ผมหยุดเรียนไปก่อนทั้งอาทิตย์รอให้รอยบนตัวจางไปก่อนแล้วค่อยไปเรียน

ซึ้งวันนี้เป็นวันแรกที่ผมกลับมาเรียน หลังจากหมกตัวอยู่กับเฮียเป็นอาทิตย์ ส่วนงานเฮียให้พี่กล้าเอามาให้ที่คอนโดแทน ส่วนความสัมพันธ์ของเราสองคนตอนนี้มันยังไม่มีสถานะให้กันแล้วมันก็มีแค่ผมที่บอกชอบเฮีย เฮียยังไม่บอกชอบผมเลยสักคำ แต่การกระทำเฮียโคตรใส่ใจเลย แต่ถ้าถามว่าผมอยากได้ยินไหมก็คงตอบได้ว่าอยากได้ยินมากครับ

"เป็นไงมึง" เสียงน่านน้ำคนงามเอยถามทันทีที่มันเห็นหน้าผม

"กูหายแล้ว" ผมพยักหน้าให้มันสบายใจว่าผมอาการเบาลงแล้ว

"มีไรอยากเล่าไหม" ผมล่ะเกลียดความฉลาดของไอ้หล่อนิติที่สุดเลยครับ ฉลาดเกินมนุษย์เกินคนไปแล้ว

"แล้วมึงอยากเสือกเรื่องไหนก่อน" ผมไม่อยากปิดบังพวกมันเพราะต่อให้ปิดบังไปก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดีครับ ไม่นานนายนิติก็จะสืบจนรู้เรื่องอยู่ดีครับว่าผมปิดบังอะไรมันเอาไว้

"เอาเรื่องที่มึงป่วย กับรอยที่คอมึงมาได้ไง" สัสนี้กูว่ามันจางไปต้องเยอะแล้วแท้ๆ เสือกตาดีไปอีกน่ะมึง

"ไหนๆที่คอมึงมีรอยไรว่ะ" นั้นไง ที่นี่วิญญาณเจ้าหนูจำไม ก็เข้าสิงคุณน่านน้ำทันที มันกระโจนเข้ามาแบบไม่ให้ผมได้ตั้งตัว แหวกคอเสื้อผมดู

"อุต๊ะ!!!" ดูมันอุทานออกมาได้ครับ ผมกระชากคอเสื้อออกจากมือมันแล้วปิดรอยจางมากมายที่เฮียทำไว้เห็นท่าทางคุณน่านน้ำแล้วก็อยากเอาเท้าอันแสนงดงามของผม ไปว่างบนยอดหน้าคนงามของผมจริงๆดูๆๆ เอามือทาบปากนั้นอีก

"นี่มึงไปฟัดกับหมาที่ไหนมา" หมาบ้านป้ามึงจะเอากูจนนอนเดี้ยงได้ไหม ผมได้แต่คิดในใจ

"เค้าคือ" คำสั้นที่ผมไม่จำเป็นต้องอธิบายว่ารอยพวกนี้มาจากไหน

ผมถอดหายใจยาวก่อนที่จะตอบมันไป

"เฮียเฟยหลง" ตุ๊บ!!! เสียงแก้วน้ำที่น่านน้ำกำลังจะดูด ถูกปล่อยหลุดจากมือทันทีที่ผมเอ่ยชื่อเฮียออกมา

"เมื่อกี้มึงบอกว่าใครน่ะ" น่านน้ำถามผมย้ำอีกครั้ง

"กุบอกว่าเฮียเฟยหลง" ผมจับไหล่คุณน่านน้ำและจ้องตามตอบชัดๆๆที่ละคำ มันอ้าปากค้างมองผม แม้แต่คุณนิติ เค้าเองก็ยังตาโตเอียงคอถามผมว่าจริงเหรอ

"เออ!!! จริงพวกมึงรับไดัไหมที่กูชอบผู้ชาย" ผมกังวลกลัวพวกมันรับไม่ได้แต่ถ้าให้เลือกระหว่างเพื่อนกับผู้ชายผมเลือกผู้ชายครับ ได้ไหมครับ ถ้าพวกมันให้ผมเลือกระหว่างเฮียกับพวกมันผมเลือกเฮียแล้วค่อยหาทางทำใหัมันเข้าใจผมแทน เพราะสำหรับผมแล้วผมไม่จำเป็นต้องเลือกใคร

"หึ" เสียงหัวเราะในลำคอขอบคุณนิติเลยครับ

"แล้วทำไงถึงโดนเสือขย้ำได้" คุณนิติคนเดิมยังคงยิงคำถามไม่หยุด

ไลน์... ไลน์...

เหมือนเสียงระฆังดังช่วยชีวิตผม ผมรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูว่าใครส่งข้อความมาหาผม

Feilong : หนูเลิกเรียนกี่โมงครับ

ผมก็นึกว่าใครที่แท้ก็เฮียนี่เองเพราะเมื่อเช้าเฮียมาส่งผมไม่ได้เอารถมา เฮียคงจะมารับล่ะมั้งนี่ผมกำลังเข้าข้างตัวเองอยู่ไหมน่าาาา

Namo :) : วันนี้คลาสสุดท้ายน่าจะสี่โมงเย็นครับ

Feilong : ครับ ถ้างั้นเดี๋ยวสี่โมงเฮียไปรับน่ะครับ

"เอ้าๆ ลอยไปถึงอวกาศแล้วมั้ง คงไม่ต้องถามว่าใครไลน์มาสิน่ะ" เสียงคนงามลอยเข้าหูซ้ายแล้วแทบจะลุหูขวาไปเลยทันที ถ้าไอ้คุณนิติไม่เอยประโยคถัดมา

"จะสายแล้วสัส ค่อยมาซักมันใหม่" จ้าพ่อคนหล่อกูนึกว่าจะเลิกซัก แหม่พ่อคนหล่อเรื่องเสือกนี่ไม่ลดล่ะเลยน่ะ

16.00 น

ตึกๆๆ ตึกๆๆ

เสียงฝีเท้ากระทบด้วยความเร็วทันที ที่อาจารย์บอกจบคลาสนานนโมคนนี้รีบพุ่งตัวออกจากห้องเรียนด้วยความเร็วแสงเพราะอะไรน่ะเหรอครับ เพราะเฮียไลน์มาบอกตั้งแต่ครึ่งชั่วโมงที่แล้วว่า จอดรถรออยู่หน้าคณะผมแล้ว

ก๊อกๆๆ เสียงผมเคาะกระจกรถคันหรูที่มองมาจากในตึกคณะผมก็ยังจำได้ว่ารถพอร์ชสีดำหรูคันนั้น คนขับต้องมีฐานะทางการเงินมากแน่ๆ เฮียลดกระจกลงมาหาผม

"เลิกเรียนใช่ไหมครับ" เฮียเอาหน้าเท้ากับขอบกระจกแล้วถามผม เล่นเอาใจกระตุกกันเลยทีเดียวครับ หมับ...ผมหันไปตามน้ำหนักแขนที่วางทาบบนไหล่ผม และได้เห็นหน้าหล่อของเพื่อนที่เคียงคอมอง แล้วหยักคิ้วกวนประสาท เหมือนกำลังจะบอกผมว่าผัวมาแล้วทำห่วงตัวรึไงอะไรแบบนี้เลยครับ ผมสะบัดแขนนิติออกก่อจจะถลึงตาใส่

"วันนี้หมดคลาสแล้วครับ" ไม่ใช่เสียงผมครับเป็นเสียงของคนงามน่านน้ำครับ มาตอนไหนอีกคน ขัดจังหวะจริง

"แล้วจะไปไหนกันต่อไหม" เฮียไม่ถือสาพวกมัน ยังถามด้วยใบหน้าที่ยิ้มเล็ก พูดได้คำเดียวเลยครับว่าหล่อมาก ใครเห็นก็คงหลงกับรอยยิ้มเล็กน้อยที่แค่ยิ้มมุมปากก็หล่อจนเกินห้ามใจครับ ผมนี่ถึงกับเคลิ้มไปเลยหลงเฮียมากเลยครับคนอะไรหล่อได้หล่อดี

"ไอ้นโมมันมีงานกลุ่มต้องทำเลยคิดว่าจะไปคุยกันที่คาเฟ่ข้างมหาลัยครับ" ไอ้นิติใครบอกมันครับว่าผมจะไปทำรายงานกับพวกมัน ผมอยากไปกับเฮียครับ

"ใช้ไหม" มันหันมามองเขม้งตาใส่ผมทำนองว่าให้ตอบตกลงกับมัน

"มีรายงานกลุ่มเหรอว่ะ" คนงานแสนซึนเอยขึ้นขัดแผนการคนหล่อผมนี้ล่ะปวดหัวกับเพื่อนพวกมึงไม่นัดกันมาก่อนล่ะครับ คนหนึ่งฉลาดเป็นกรดเหมือนไอสไตน์ให้สมองมัน คนหนึ่งก็ซึนไปซะหมด เหมือนลืมสมองไว้ในช่องคลอดแม่

"งั้นขึ้นรถมา เดี๋ยวเฮียพาไป" คนอะไรทั้งหล่อทั้งใจดี ถ้าเราได้คบกันเฮียจะใจดีขนาดไหนน่ะ

ณ.คาเฟ่ ข้างมหาลัย

สถานการณ์ตอนนี้อึมครึมมากเลยครับไอ้นิติมองเฮียไม่ว่างสายตา

"มีไรก็พูดมา" สมกับเฮีย เค้าคงสังเกตได้ว่าบรรยากาศมันไม่ปกติ ที่เกิดมากไอ้คนหล่อพอๆกับเค้า เอาแต่จ้องเค้าไม่ละสายตา

"เฮียคิดไงกับเพื่อนผม" โคตรตรง ตรงมากครับตรงกว่าไม้บรรทัดก็คงเป็นคุณนิติคนนี้ นี่แหละครับ

"แล้วมึงคิดว่าไง" เฮียไขว่ห้าง กอดอก ยกยิ้มแบบๆร้าย พิงเก้าอี้ แล้วเอยตอบประโยคคำถามของไอ้นิติด้วยประโยคคำถาม ที่ใครสั่งก็รู้ว่าเฮียกำลังกวนมัน

"เรื่องบ้างเรื่องมันเป็นเรื่องของคนสองคน ควรให้เค้าตัดสินใจกันเอง" เฮียเอยประโยคที่เหมือนจะสอนพวกเราออกมา ผมเองก็อยากรู้ว่าเฮียคิดไงกับผม แต่คนที่ควรจะถามเฮียก็ควรจะเป็นผมเองไม่ใช้ไอ้คนหล่อถาม แต่ถ้ามีคนถามผมตอนนี้ว่ารู้สึกยังไงกับเฮียผมก็กล้าตอบว่าตอนนี้มันมากกว่าคำว่าชอบ ผมคงหลงรักเฮียเข้าให้แล้วครับ ผมมองหน้าไอ้นิติทำนองว่าแดะกูจัดการเอง มันเลยยอมหันไปจิบกาแฟของมันเอาไว้มีโอกาสผมจะสารภาพและถามความรู้สึกของเฮียว่ามันเหมือนกับผมไหม

............................................................................

โปรดติดตามตอนต่อไป

ขอบคุณที่ติดตามไรต์ค่ะ

ช่องทางการติดต่อไรต์ แวะมาพูดคุยกันเลยเยอะๆ น่าา

Facebook : เยว่ทู่

Twitter : เยว่ทู่

Tiktok : เยว่ทู่