ตอนที่ 15 เผยความในใจ

ตอนที่ 15

เผยความในใจ

พาร์ท นโม

 หลังจากผมแยกกับเพื่อนๆที่ร้านคาเฟ่ ตอนนี้ผมมานั่งอ่านหนังสือเรียนบนโซฟาสีดำสุดหรู ในคอนโดหรูชั้นสามสิบที่ทั้งชั้นมีเพียงห้องเดียวครับ ผมเองก็แปลกใจว่าทำไมเฮียไม่ไปส่งผมที่บ้านแต่กลับพาผมมาคอนโดเฮีย อยู่มาเป็นอาทิตย์จนตอนนี้ห้องเฮียมีของใช้ส่วนตัวของผมทั้งน้ำหอม แชมพู ครีมนวดผม ครีมอาบน้ำเอย หรือแม้แต่น้ำยาซักผ้า หรือน้ำยาปรับผ้านุ่มเฮียก็เลือกเอาแบบที่ผมใช้มาให้ทั้งหมดครับ คิดแล้วก็เขินกับความเอาใจใส่ของเฮีย

เฮียจะทำแบบนี้กับทุกคนที่เฮียมีความสัมพันธ์ ด้วยไหมน่ะครับ พอคิดมาถึงตรงนี้หัวใจที่เคยฟูก็แฟบลงเหมือนลูกโป่งที่ลอยขึ้นไปสูงแล้วถูกกิ่งไม้บนยอดทำให้แตกเลยครับ เห้อออ...

อยากถาม แต่ไม่กล้าถามเพราะตอนนี้ในใจผมมันยังกลัวคำตอบ กลัวว่าจะเป็นผมเองที่ใจง่ายเอง กลัวว่าคำตอบของเฮียมันจะไม่เหมือนกับสิ่งที่ผมคิดไว้ กลัวว่าที่เฮียทำให้มันจะเป็นแค่ความใจดี ไม่ใช่ความรู้สึกที่เฮียมีต่อผม

"คิดอะไรอยู่ครับ"

เฮียเอยถามผมหลังจากเฮียเดินออกมาจากห้องแต่งตัวที่ตอนนี้มีเสื้อผ้าผมครึ่งหนึ่ง

"คิดไปเรื่อยครับ"

ผมยังไม่พร้อมที่จะถามเฮียว่าเค้าคิดยังไงกับผม ผมเลยได้แต่ยิ้มแล้วสายหัวเล็กน้อย แล้วตอบปัดเฮียไป

"หิวยัง วันนี้ไปผับกับเฮียไหม"

หื้อ วันนี้เฮียชวนผมไปผับงั้นเหรอ หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเฮียจะแวะเข้าไปดูงานแค่แปปเดียวหรือไม่ก็จะให้พี่กล้าเอามาให้ทำที่บ้าน แต่มาวันนี้เฮียกลับชวนผมไปด้วยหรือเฮียสังเกตุได้ว่าผมมีเรื่องไม่สบายใจ เลยอยากให้ผมมีเวลาปลดปล่อยกับตัวเอง

"ไปครับ งั้นโมไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนน่ะครับ เฮียรอโมแปปน่ะครับ" ได้ไปเฝ้าเฮียที่ผับใครจะไม่อยากไปล่ะครับ

"ได้ครับ หนูไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะครับ" มานงมาหนูให้คนเค้าเขินไปอีกครับ แล้วยังจะมายกมือขึ้นมาลูบหัวผมก่อนจะปล่อยมือแล้วหย่อนตัวลงนั่งลงบนโซฟา 

ตึกตัก...ตึกตัก...

จากที่ปกติก็หลงเฮียอยู่แล้ว มาอ่อนโยนใส่แบบนี้ยิ่งใจเต้นแรงด้วยเข้าไปใหญ่ คนอะไรขยันทำใจคนอืี่นเต้นแรงได้เต้นแรงดี

ผมใช้เวลาในการอาบน้ำแต่งตัวแค่สามสิบนาที ไม่อยากแต่งตัวนานผมกลัวเฮียรอนาน แต่น่าแปลกน่ะครับทำไมวันนี้เฮียออกจากคอนโดไว เพราะนี่เพิ่งทุ่มกว่าๆเองหรือว่าเฮียจะไปแวะที่ไหนก่อนน่ะ

ผมเดินออกมาจากห้องตรงมายังโซฟาที่เฮียนั่ง ภาพที่ผมเห็นตตอนนี้มันทำให้ผมได้แต่อึ้งกับภาพตรงหน้า ผู้ชายผิวขาวถึงจะไม่ขาวเท่าผมแต่ถือว่าขาว เฮียจะออกแนวขาวเหลือง ส่วนผมจะออกแนวขาวชมพู กำลังหลับตาตัวเองผิงกับพนังโซฟา เป็นภาพที่เห็นก็คงจะรู้ได้ว่าเจ้าของใบหน้าคมได้รูปคนนี้ คงเหนื่อยมากแน่เพราะคิ้วเฮียตอนนี้กำลังผูกโบว์อยู่ครับ

ผมค่อยๆๆเอามือไปลูบตรงหัวคิ้วเฮีย เพื่อให้คิ้วที่ผูกปมอยู่คล้ายออก หมับ... อยู่ๆคนที่ผมคิดว่าเค้าหลับ ก็เอามือหนามาจับมือผมที่กำลังลูบคิ้วเฮียอยู่

"โมจะลักหลับเฮียเหรอครับ"

ใครจะลักหลับใครกันแน่ครับ สายตาเฮียที่มองมาที่ผมตอนนี้คือพร้อมเขมือบผมทันที ที่ผมหลับหรือไม่หลับก็เขมือบผมได้น่ะ

"เปล่าครับ เฮียเป็นไรรึเปล่าครับ โมเห็นเห็นคิ้วเฮียผูกปม"

ผมถามเฮียออกไปทั้งๆที่มือเราสองคนยังจับกันไว้ร่วมถึงตัวผมที่ยังยื่นหันหน้าหาเฮีย เฮียเงยหน้ามองผมสายตาเราสบกัน ซึ่งภาพตกหน้ามันทำให้หัวใจผมเต้นผิดจังหวะทันที

"คิดไรนิดหน่อยน่ะครับ ไปกันครับแดะหนูจะได้หาไรกินลองท้องก่อน"

เฮียเดินจับมือผมออกจากห้องตลอดทางเดินเฮียจับมือผมไปตลอดจนถึงลานจอดรถ ผมได้แต่ก้มหน้ามองมือเฮียจับมือผมไว้ แล้วได้แต่ยิ้มกับความอบอุ่นนี้

เฮียพาผมมากินอาหารญี่ปุ่นข้างคอนโดเฮียเป็นร้านอาหารขนาดกลาง ที่ตกแต่สไตล์ญี่ปุ่น มีห้องอาหารส่วนตัวด้วยครับ ซึ่งตอนนี้เฮียกับผมมานั่งรออาหารอยู่ในห้องส่วนตัวครับ เฮียไม่ชอบความวุ่นวายก็เลือกห้องส่วนตัว แทนที่จะนั่งมองบรรยากาศด้านนอก

ครืด...ครืด...

เสียงเลือนบานประตูแบบญี่ปุ่นดังขึ้นพน้อมกับพนักงานหนุ่มน่าตาดีคนหนึ่งที่ทันทีที่เลือนประตูเปิดออกสายของพนักงานคนนี้ ก็ไม่ละไปจากหน้าเฮียที่กำลังก้มหน้าสั่งงานพี่กล้าผ่านไลน์

อ่ะแฮ่ม...

ผมกระแอมเรียกสติพนักงานหนุ่มที่จ้องหน้าเฮียไม่ว่างตา พนักงานท่านนั้นพยักหน้าขอโทษก่อนจะนำอาหารมาว่างบนโต๊ะ

หึ..หึ..

ไม่ใช้แค่พนักงานที่มองมาที่ผมแม้แต่เฮียเองก็ยังหัวเราะเยาะผมในลำคอ เพราะผมกระแอมใส่พนักงานผมเลยถลึงตาใส่เฮียทันที ที่เฮียเงยหน้ามองผม

"หนูหิวเหรอ"

เฮียเอยถามผมอยากติดตลกคิดว่าที่ผมส่งเสียงกระแอมเพราะผมหิว

"หิวมากครับ"

ผมประชดเฮียขึ้นมาทันทีครับ คนอะไรหล่อมันทุกสถานที่

"โใหิวก็ทานเลยครับ เฮียขอคุยงานแปปหนึ่งครับ"

เฮียยิ้มออกมากับท่าทางของผมก่อนจะบอกให้ผมทานอาหารตรงหน้า ซึ่งในขณะที่เราคุยกันพนักท่านนั้นก็ยังไม่ออกไปสักที อาหารก็ว่างเสร็จแล้ว

"มีไรรึเปล่าครับ"

ผมเอยถามพนักงานที่ยังยื่นจ้องหน้าเฮียนิ่งไม่ยอมออกไปสักที

"พี่พาน้องมาทานอาหารเหรอครับ"

เสียมารยาทที่สุด!!! ผมถามเค้านอกจากไม่ตอบคำถามผม เค้ายังเมินผมแล้วหันไปถามเฮียได้หน้าด้านๆเลยครับ

"เปล่าครับ"

แล้วดูเฮียสิครับยังไปตอบเค้าอีกตอนนี้ทั้งหึงทั้งหิวจนอยากฟาดใครสักคนแล้วครับ

ปึก... ผมว่างตะเกียบลงบนโต๊ะจนเกิดเสียงดัง แล้วยกมือขึ้นกอดอก หันหน้ามองไปที่กำแพงแทนแล้วครับ เห้อ... คิดแล้วเซ็งกับสภาพตัวเองตอนนี้เพราะเสียตัวแล้วเลยเหมือนสาวเหรอว่ะ คิดไปต่างนานาว่าเค้าจะตอบถึงความสัมพันธ์ของเรายังไง

"แล้วคนนี้ใครเหรอครับ"

ดูดูมันถามครับมารยาทนี่ไม่มีเลยใช่ครับ ค่อยดูน่ะครับผมจะบอกเพื่อนๆไม่ให้มาทานอาหารร้านนี้อีกเลยครับ

"แฟนครับ"

เออใช่เราเป็นแฟนกัน ห๊ะ!!!! เฮียบอกว่าเราเป็นแฟนกัน ผมหันหน้ากับมามองหน้าเฮียที่กำลังจ้องหน้าผมอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว เฮียส่งยิ้มหวานมาให้ผมอยู่ด้วย ยิ้มกว้างกว่าทุกๆๆครั้งที่ผมเคยเห็นมาเลยครับ

"อะไรน่ะครับ"

พนักงานคนนั้นถามเฮียอีกครั้ง

"แฟน กัน ครับ"

ผมหมั่นไส้เค้าเต็มทนแล้วครับ ผมเลยย้ำให้เค้าฟังชัดๆที่ละคำ

"แล้วก็เชิญออกไปได้แล้วครับผมกับแฟนจะทานอาหารครับ"

ผมบอกให้พนักงานคนนั้นออกไปสักทีผมหิวจะแย่แล้วครับ

ครืด...ครืด... ปัง โคตรไม่มีมารยาท!!!! ขอมากินครั้งครั้งเดียวพอครับ

"สรุปเราเป็นแฟนกันเหรอครับ"

เฮียถามผมหลังจากพนักงานคนนั้นออกไปแล้ว แค่กๆๆผมถึงกับสำลักอาหารญี่ปุ่นกับคำถามเฮียเอาว่ะวันนี้แหละที่ผมจะบอกความรู้สึกออกไป และถามความรู้สึกเฮียด้วย

"แล้วถ้าผมบอกว่าอยากเป็นเพราะผมชอบเฮีย จากชอบตอนนี้อาจจะกลายเป็นรักแล้วด้วยมั้งครับ เฮียจะว่าไงครับ"

ผมพูดออกไปแล้วครับความรู้สึกของผม เฮียยิ้มครับยิ้มกว้างอีกแล้วมันใช้เวลาไหมครับผมกังวลจะแย่แล้ว

"แล้วถ้าเฮียบอกว่าตกลงครับเพราะเฮียก็ชอบหูหรืออาจจะรักหนูแล้วเหมือนกันครับ"

.......................................

โปรดติดตามตอนต่อไป

ขอบคุณที่ติดตามไรต์ค่ะ

ช่องทางการติดต่อไรต์ แวะมาพูดคุยกันเลยเยอะๆ น่าา

Facebook : เยว่ทู่

Twitter : เยว่ทู่

Tiktok : เยว่ทู่