ตอนที่ 13 หนูป่วย เอาใจหนูหน่อย

ตอนที่ 13

หนูป่วย เอาใจหนูหน่อย

พาร์ท นโม

อื้ออออ....

รู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว เหมือนเมื่อคืนผมไปออกศึกมา แต่พอตัดภาพไปเมื่อคืนก็ทำเอาผมอยากเอาหัวตัวเองโขกกำแพงให้ตาย ให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไป ทำตัวเองทั้งนั้นเลยนโมเอย อ่อยเค้าก่อน เรียกร้องเค้าก่อน จนตัวเองต้องมาเดี้ยงอยู่แบบนี้ กระดิกตัวก็ยังจะแทบไม่ไหว ต้องมานอนมองเพดาตาปริบๆอยู่บนเตียงแบบนี้ แถมผมยังไปบอกชอบเฮียเค้าแล้วด้วย อ๊ากกกก...ยังไม่พอน่ะครับผมยังโดนเฮียนอนกอดทั้งคืนอีก เขินจนไม่สามารถเอาตัวเองออกจากเตียงได้แล้วครับ

"เฮียทำข้าวต้มให้หนูแล้วน่า" ยังจะมาสรรพนามที่เรียกนี่อีกที่ทำเอาผมเขินจนไปไหนจากคุณเค้าไม่ได้แน่ๆๆครับ หลงไปหมดแล้ว เฮียน่ะเฮีย แต่จะว่าไป เมื่อคืนเฮียไม่ได้บอกชอบผมกลับสักคำเลยนี่หว่า

"ทานข้าวเลยไหมครับ" เสียงเฮียถามขึ้นมาอย่างอ่อนนุ่ม

"ถ้าทานเลยเดี๋ยวเฮียยกมาให้หนู"

"หนูลุกไหวครับ มาครับเฮียช่วย" เฮียเปิดผ้าห่มที่ผมเอาคลุมไว้ แล้วค่อยๆพยุงผมขึ้นมานั่งพิงกับหัวเตียง

"กินเองไหวไหมครับ" เฮียถามผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วเนี่ย ไอ้นโมคนนี้จะละลายกลายเป็นผงแล้วครับ

"โม กินเองก็ได้ครับ" ผมแทนชื่อตัวเองกับเฮียเพราะถ้าสนิทกับใครผมจะแทนด้วยชื่อตัวเอง

"แน่ใจไหมครับ หรือจะให้เฮียป้อน" เฮียถามผมทันที ที่เฮียหันมาสบตากับผม ผมหลุบหน้าลงต่ำทันทีที่เห็นว่าเฮียสบตาผม

"เฮีย ป้อนโมก็ได้ครับ" ผมพูดทั้งๆที่ยังก้มหน้าอยู่ ไม่กล้าสบตากับเฮียมันทั้งเขิน ทั้งอาย

"ถ้างั้น เงยหน้าขึ้นมาหน่อยครับ" ผมจึงค่อยๆๆเงยหน้าขึ้นมาหาเฮีย

"หม่ำข้าวน่ะครับ โมมีไข้สูงจะได้ทานยาแล้วนอนพักต่อ" หน้าผมร้อนขึ้นมาทันทีที่เฮียพูดจบ เขินกันวันล่ะร้อยรอบกันเลยเชียว

"เฮีย วันนี้โมมีเรียนครับ" ใช่ครับวันนี้พวกผมมีเรียน นี่ก็เพิ่งจะเปิดเทอม ผมไม่อยากขาดเรียนน่ะครับ

"งั้นโทรบอกเพื่อว่าลาน่ะครับ" เฮียบอกผมด้วยน้ำเสียงนุ่มลึก แต่ยังไงวันนี้ผมก็อยากไปเรียนอยู่ดีครับ

"แต่โมไม่อยากขาดเรียนนิครับ" ใช่ครับผมไม่อยากขาดเรียนตอนนี้เพราะกลัวเรียนตามเพื่อนไม่ทันน่ะครับ

"น่ะครับ หยุดสักสองวันน่าาาา" เหี้ยยยย เสียงสองก็มา

"เฮียเป็นห่วงน่ะ" พอเฮียเห็นผมไม่ตอบอะไร เลยบอกว่าเป็นห่วงซึ่งมันทำเอาผมไปไม่เป็นเลยทีเดียว

"หยิบโทรศัพท์ ให้โมหน่อยครับ" แค่เห็นหน้าเฮียต่อให้ไม่ไปเรียนทั้งเดือน ไอ้นโมคนนี้ก็ยอมครับ

"น่านน้ำ กุไม่สบายขอหยุดเรียนสักสองสามวันน่า" ผมเลือกจะโทรหาน่านน้ำเพราะผมรู้ดีว่ามันจะไม่รู้ทันผม เหมือนนิติแน่นอนครับ ซึ่งถ้าเป็นนิติผมคงถูกซักจนต้องสารภาพแน่นอนว่าตัวเองไปทำอะไรมาถึงได้จับไข้

"มึงเป็นไงบ้าง" น่านน้ำเอยถามอาการของผมออกมาทันที ที่ผมบอกมันไปว่าผมไม่สบาย

"กุมีไข้น่ะ ฝากมึงลาอาจารย์ด้วย" ผมบอกมันไปด้วยน้ำเสียงแสบแห้ง

"เออ งั้นมึงพักผ่อนกุไปเรียนก่อน" ครับ แล้วก็เป็นอย่าที่ผมคิด น่านน้ำไม่ได้ซักไซ้และไม่เก็บไปคิดว่าอาการป่วยของผมมีสาเหตุมาจากอะไร

"ทานข้าวน่ะครับ" เฮียยกข้าวขึ้นมาจ่อที่ปากผม ผมก็อ้าปากรับข้าวอย่างว่าง่าย รับเข้าไปสามคำก็รู้สึกไม่อยากทานต่ออีกแล้วครับ ผมส่ายหน้าทันที

"ทานอีกสักสองสามคำน่ะครับ" เฮียเอาข้าวมาจ่อปากผม ส่วนผมหน้างอแล้วครับเพราะเวลาป่วยผมไม่ชอบให้ใครขัดใจผมครับ ผมยังส่ายหน้าเป็นพัลวัน

"เฮีย โมไม่อยากทานแล้วครับ" ผมเริ่มเบะปากหน้างอแล้วครับ ไม่ชอบเลยครับเวลาป่วยแล้วมีคนมาขัดใจผม

"ทานอีกคำน่า แล้วโมอยากทำไรเฮียจะไม่ขัดใจเลยครับ" ทันทีที่เฮียบอกจะไม่ขัดใจผมอีกผมก็อ้าปากรับข้าวเข้าปากทันที

เฮียทำตามสัญญาเอาชามข้าวไปเก็บ แล้วเดินกลับเข้ามาในห้องพร้อมกับยาหลายเม็ด ผมนี้แทบอยากยกผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้าหนี เพราะผมเกลียดการกินยาที่สุดแล้วครับ

"เฮียไม่ทานได้ไหมครับ" ผมไม่มีหนทางหนีผมเลยต้องใช้ลูกอ้อนแทน

"ไม่ได้ครับ โมมีไข้สูงต้องทานยาครับ" เฮียบอกผมเสียงนิ่ม

"แต่ยามันขมนิครับ" ผมตอบเฮียเสียงอ้อน เพราะผมเกลียดการกินยาและไม่ชอบโดนขัดใจในเวลาแบบนี้ แล้วตอนนี้ผมก็รู้สึกเพราะกลัวเฮียจะไม่ชอบคนเอาแต่ใจ น้ำตาผมเริ่มซึมแล้วครับ การเสียตัวมันคงทำให้ผมกลัวที่จะเสียเค้าไปแน่ๆเลยครับผมเลยยิ่งรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอ

"อยากให้ยาหวานไมครับ" เฮียค่อยๆๆช้อนหน้าผมขึ้นมาทันทีที่เฮียพูดจบ เฮียเอายาใส่ปากตัวเองแล้วก้มลงมาประกบปากผมเฮียเอาลิ้นดันยาเข้ามาในปากผมเฮียยังไม่ปล่อยปากผมในทันที ซึ้งมันทำให้ผมจำยอมกลื่นยาขมๆลงคอไป ถึงผมจะยอมกลื่นยาแล้วแต่เฮียก็ยังเอาลิ้นมาพันกับลิ้นผมอยู่จนผมต้องผลักเฮียออกเพื่อหายใจ คนอะไรเย... ดุแล้วยังจูบดุอีก

เฮียหันไปคว้าแก้วน้ำส่งมาให้ผม ผมรับน้ำมาดื่ม เฮียขยับขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วเอามือลูบหัวผมเหมือนเฮียกำลังปลอบเด็กน้อยสองสามครัวที่งอแงด้วยสายตา ท่าทางเฮียมันทำเอาผมเขิน ปานนี้หน้าผมต้องแดงมากแล้วแน่ๆ

"ยาหวานไหมครับ" เฮียยกยิ้มเล็กน้อยและถามผมขึ้นมาทั้งๆที่มือยังลูบหัวผม หื้อ...ไอ้มโนจะระเบิดตายแล้วครับ

"เฮียยย" ผมเรียกเฮียด้วยน้ำเสียงอ้อนๆๆ

"เฮีย รำคาญโมไหมครับ" ผมถามในสิ่งที่ตัวเองกังวลมาตลอดเช้า

"ต่อให้หนูจะดื้อมากกว่านี้ เฮียก็ตาามใจไหวครับ" เฮียค่อยๆๆนั่งลงข้างผมก่อนที่จะเอยประโยคที่ทำให้ผมรู้สึกคลายกังวล

"แล้ววันนี้เฮียจะไปทำงานไหมครับ" ผมไม่อยากให้เฮียไปเลยครับผมอยากตื่นมาแล้วเห็นหน้าเฮีย

"หนูอยากให้เฮียไปไหมครับ" เฮียถามผมกลับมาเหมือนรู้ว่าผมต้องการคำตอบแบบไหน

"อยากให้เฮียอยู่กับโมครับ" ผมอ้อนเฮียทันที ที่รู้สึกว่าเฮียอาจจะตามใจผม

"หนูอ้อนเฮียเหรอครับ" ผมพยักหน้าหงึกๆ

"อ้อนได้ไหมครับ โมอยากให้เฮีกอดโมนอน" เฮียลูบหัวผมไม่ขาดสายพร้อมกับรอยยิ้มกว้างทันทีผมพูดจบ

"งั้นหนูรอเฮียแป๊บน่ะครับ" เฮียคว้ามือถือตัวเองกดโทรหาใครบางคนแล้วออกไปคุยนอกห้อง เฮียหายไปสามสิบนาทีได้ผมกำลังเคลิ้มๆ รู้สึกเหมือนเตียงฝั่งข้างๆมันยุบตัวลง อ้อมแขนใหญ่อันอบอุ่น กำลังสอดมือเข้ามาใต้หัวผมเฮียค่อยขยับผมให้นอนในท่าที่สบาย แล้วก้มลงมากระซิบข้างหูด้วยเสียงแหบพร่าว่า

"ฝันดีครับเด็กดีของเฮีย"

..................................

โปรดติดตามตอนต่อไป

ขอบคุณที่ติดตามไรต์ค่ะ

ช่องทางการติดต่อไรต์ แวะมาพูดคุยกันเลยเยอะๆ น่าา

Facebook : เยว่ทู่

Twitter : เยว่ทู่

Tiktok : เยว่ทู่