7

"ไดม้อนซามะ~"

"..."

"เทเลอร์ซามะ~~"

"..."

"หายไปไหนกันหมดนะ!" เด็กผู้หญิงวัย 11 ปีสวมชุดคล้ายกับเมดสีน้ำเงินผูกโบว์สีชมพูและผ้ากันเปื้อนที่เอว เดินไปทั่วทุกห้อง พร้อมตะโกนเรียกชื่อคนนู้นคนนี้ แต่ก็ไม่มีใครตอบเธอแม้แต่คนเดียว

"นาย น้อยยยยยยยยย~"

"..."

"นายน้อยก็ไม่อยู่ U_U" เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ

"สงสัยจะไม่มีใครอยู่เลยมั้ง... จริงสิบัฟฟาโร่อาจจะไปแอบอยู่ที่ไหนก็ได้ ^^" เธอพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะวิ่งยิ้มร่าออกไปที่สนามหน้าปราสาท

"บัฟฟาโร่ ออกมานะ!!!" เธอเดินตะโกนไปทั่วพร้อมหันซ้ายขวา แต่ก็ต้องพบความว่างเปล่า

"ไม่มี... ไม่มีใครอยู่เลย" จู่ๆ ความทรงจำเก่าๆ ก็เข้ามาให้หัวสมองของเธอ เธอย้อนกลับไปถึงตอนที่แม่เอาเธอไปทิ้ง เธอกลัวว่าแฟมิลี่จะทำกับเธอแบบนั้น น้ำตาของเด็กหญิงตัวน้อยค่อยๆ ไหลเอ่อออกมาจากดวงตาสีม่วงอมน้ำเงิน ToT 

"ไม่จริง... ฮึก" ToT น้ำมูกไหล

"ทุกคน!!!!!!!" แล้วเธอก็ปล่อยโฮออกมาอย่างสิ้นหวัง นี่ก็หลายชั่วโมงแล้วที่ไม่มีใครอยู่ ตั้งแต่เธอตื่นมาจนตอนนี้บ่ายสองแล้ว ปกติเธอจะต้องตื่นคนแรกเผื่อจัดการความเรียบร้อยและช่วยโจรีรี่ทำอาหารเช้า แต่วันนี้เธอตื่นมาพบว่าไม่มีใครแม้แต่คนเดียวอยู่ที่นี่ เบบี้เดินคอตกกลับเข้ามาข้างในพร้อมกวาดสายตาไปยังรอบๆ ตัว แล้วนึกถึงทุกๆ ที่ ที่คนในแฟมิลี่ชอบทำเป็นกิจวัตร 

"โจรีรี่~" 

"..." เธอวิ่งเข้าไปในครัวเพราะคิดว่าโจรีรี่จะต้องอยู่ที่นั่น แต่ก็ผิดหวัง

"นายน้อย~" แล้วเธอก็วิ่งเข้าไปในห้องทำงานของดอฟฟี่ หลังที่จะให้เขาด่าและไล่เธอออกมา แต่ก็ป่าวประโยชน์ที่นี่ไม่มีใครซักคนตอนนี้ มีแต่ความเงียบและโดดเดี่ยว

"นั่งเล่นตรงนี้แล้วกัน พอทุกคนกลับมาฉันจะได้เห็นก่อน" เธอไปหยิบตุ๊กตาเด็กผู้หญิงที่คล้ายๆ กับเธอมาแล้วพูดคุยและเล่นกับมันที่โซฟากลางห้องโถงจนเผลอหลับไป

20.00 น.

"อื้อ... U_0" เบบี้ที่เริ่มรู้สึกตัวตื่นลุกขึ้นมาขยี้ตา พร้อมมองไปที่นาฬิกาเรือนใหญ่ข้างฝาผนัง

"สองทุ่มแล้ว" เธอเดินไปเปิดไฟแล้วมองไปยังหน้าปราสาท ซึ่งยังคงเงียบงันไม่มีผู้คน เธอยืนมาที่เดิมเป็นสิบๆ นาทีเพราะหวังว่าจะเจอใครซักคนที่กลับมาซึ่งแน่นอนไม่มีหวัง

"โครม~!!!"

"เห!? เสียงอะไร ขโมยหรือเปล่า O-O " เธอหันไปมองทางต้นเสียงซึ่งดังออกมาจากห้องรับประทานอาหาร

"นั่นใครน่ะ!!!!" เธอตะโกนถาม แต่ไร้ซึ่งคำตอบ เธอจึงค่อยๆเดินไปตามต้นเสียง 

"เปลี่ยนเป็นอาวุธ" เธอเปลี่ยนแขนตัวเองทั้งสองข้างให้กลายเป็นปืนกลนขนาดเล็ก พร้อมกับย่องไปตามทางเดิน

"แล้วถ้าไม่ใช่คนละ?" เธอพูดกับตัวเองพร้อมกลืนน้ำลาย

"เบรี่ไปเป็นเพื่อนหน่อย" เธอหยิบตั๊กตาตัวเก่งไปด้วย เธอเดินเข้าไปใกล้ขึ้นๆ ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ

"โครม!!!!!"

"ใครน่ะ ฉันยิงจริงๆ นะ!!!!!!" เบบี้กรี๊ดสุดเสียงพร้อมยิงปืนไปรัวๆ แบบมั่วซั่ว ในที่สุดไฟก็เปิดขึ้น โดยใครคนหนึ่ง

พรึบ~