นายน้อยสุดที่รัก

"บ้าเอ้ย! มีโซ่มัลมัดตัวอยู่แบบนี้ก็แย่น่ะสิ" ชายผมสีทองใส่แว่นรูปทรงกวนโอ้ยพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสียพร้อมเหยียดยิ้มแบบเจ็บแค้นที่สุด

"ก็นายเป็นผู้มีพลังพิเศษ แถมเป็นตัวอันตรายมันก็ช่วยไม่ได้" ผู้คุมที่เดินอยู่บริเวณทางหน้าห้องขังพูดขึ้น

     ดอฟฟี่ถูกจับขังคุกชั้นที่ 6 ซึ่งเป็นชั้นนักโทษที่แสบที่สุดในนี้ก็ว่าได้ ซึ่งแน่นอนว่าระบบคุ้มกันก็ต้องแน่นหนาที่สุดและหลังเหตุการณ์ที่ลูฟพาพรรคพวกแหกคุกครั้งก่อนเกิดขึ้น การคุ้มกันที่นี่ก็มากขึ้นอีกหลายเท่าตัว

"ไอเจ้าพวกนั้น..." ดอฟฟี่กัดฟันแน่นเมื่อนึกถึงพวกคู่อริ

     ระหว่างที่เขากำลังบ่นอยู่ความคิดบางอย่างก็ได้เกิดขึ้นในสมองของเขา แน่นอนมันเป็นความคิดที่ชั่วร้าย เอารวบรวมพลังทั้งหมดในตัวต่อสู้ขัดขืนกับอำนาจอัญมนีมัลที่มัดร่างกายของเข้าไว้แน่น 'ฉันจะไม่ยอมตกต่ำแบบนี้ ตราบใดที่ยังไม่ได้บดขยี้ไอพวกมังกรฟ้านั้นด้วยมือนี้ของตัวเอง!' ความคิดนั้นทำให้เขาเกิดความแค้นมากขึ้นไปอีก เขาต่อต้านอำนาจโซ่มัลได้นิดหน่อยจึงใช่มือที่พอมีแรงชักใยพวกทหารที่เฝ้าอยู่ที่ทางเดินให้ฆ่าฟันกันเองจนเหลืออีกเพียงคนเดียว เขาก็เชิดหุ่นให้ทหารคนนั้นเอากุญแจมาเปิดประตูคุกให้ได้อย่างง่ายดาย 'อิสระอยู่แค่เอื้อม' เขาคิดพร้อมเปิดยิ้มชั่วร้ายออกมา

"ปล่อยนะดอฟฟี่!!" ทหารคนสุดท้ายที่กำลังจะไขกุญแจให้เขาพูดออกมา

"หึหึ ไหนตอบมาสิ ครอบครัวของฉันอยู่ที่ไหนกันบ้าง... พวกแกจับใครมาบ้าง พวกนั้นยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า?"

"ให้ตายก็ไม่มีทางบอกแกหรอก เจ้าคนใจโฉด!"

"อ้าวๆ พูดให้ดีๆ นะ เพราะถ้าแกพูดไม่เข้าหูเนี่ยฉันจะฆ่าแกทิ้งซะตอนนี้เลย!"

"แกก็ตั้งใจแบบนั้นตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่รึไง!!"

"อย่ามัวแต่พูดพล่ามไร้สาระ รีบตอบคำถามฉันมาซะ... พวกนั้นอยู่ที่ไหน?" ดอฟฟี่ชักใยอีกครั้งโดยการเอาปืนของทหารคนนั้นจ่อที่หัว 

"ยิงตัวตายมันไม่สนุกนะ รีบๆ บอกมาซะที" เพราะอำนาจอัญมนีมัลทำเอาดอฟฟี่เหงื่อตก

"กะ...ก็ได้ จะบอกเดี๋ยวนี้เอาปืนออกไปแล้วก็หยุดทำแบบนี้ก่อนเจ้าบ้า!!"

"หึหึหึ ว่าง่ายๆ แบบนี้ตั้งแต่แรกก็จบแล้ว" ดอฟฟี่หยุดเชิดหุ่นเพื่อรอฟังคำตอบ

"พวกของแกถูกจับมาหมดทุกคนนั้นแหละ ถูกขังไว้ที่คุกชั้นสี่กับห้า แต่จนถึงตอนนี้คงแข็งตายกันไปหมดแล้วมั้ง" เมื่อสิ้นคำพูดของทหารดอฟฟี่ก็ยิ่งขมวดคิ้วมากขึ้นไปอีก 'พวกแกกำลังทรมานสินะ' เขาคิด

"ดี... แปลว่าทุกคนยังมีชีวิตสินะ?" ดอฟฟี่ถามอีกครั้ง

"ตอนจับขังก็ยังมีชีวิตอยู่หรอก แต่ตอนนี้...พวกของแกคงใกล้ตายกันหมดแล้ว"

"ว่าไงนะ!" ดอฟฟี่เริ่มมีอารมณ์ฉุนเฉียวเมื่อได้ฟังเรื่องนั้น เขาเชิดหุ่นให้ทหารคนนั้นเอาปืนจ่อหัวตัวเองอีกครั้งนึง

"จะมัวทำเรื่องไร้สาระทำไม รีบๆ แหกคุกไปได้แล้ว" ดอฟฟี่หยุดฉะงักเมื่อได้ยินเสียงนี้จากห้องขังของตัวเอง

"แหมๆ ตาแก่นี่นั่งนิ่งมาเป็นสัปดาห์ในที่สุดก็พูดจาเข้าท่า" ดอฟฟี่หันไปพูดกับ เลก้าไลม์ โจรสลัดสุดแกร่งในตำนานอีกคนนึง(แต่งเองนะคะอันนี้) เขาเป็นเจ้าของค่าหัว 70 ล้านเบลาซ์เป็นโจรสลัดที่ไม่เกรงกลัวอะไรทั้งสิ้น 

"แปลกจังที่ตาแก่อย่างแก ทนนั่งนิ่งๆ ในคุกเส็งเคร็งแบบนี้มานานเป็นสิบๆ ปี"

"ฉันไม่มีสิ่งที่ต้องออกไปทำอีกต่อไป ตอนแรกฉันก็ไม่ชอบแกสักเท่าไหร่หรอกนะ แต่พอแกพูดถึงครอบครัว..." เลก้าไลม์ หยุดพูดไปครูหนึ่ง ก่อนที่จะพูดต่อ "ครอบครัวคือสิ่งสำคัญที่สุด นายจงไปช่วยครอบครัวแล้วทำสิ่งที่ควรทำ รู้ใช่มั้ยว่าฉันหมายถึงอะไร"

"จะให้ฉันกลับตัวกลับใจงั้นเหรอตาแก่ แต่ขอโทษทีฉันยังไม่คิดจะเป็นคนดีตอนนี้หรอก ไม่ใช่สิ... คนดีมันไม่มีที่ยืนในสังคมด้วยซ้ำ"

"คงจะไม่เข้าใจจริงๆสินะ เอาเถอะรีบไปช่วยครอบครัวของนายแล้วซักวันคงจะรู้เองว่าควรทำอะไร และอะไรเป็นสิ่งที่นายต้องทำ... ควสามสามารถและพลังของนายจะช่วยโลกนี้ได้มากถ้านายรู้คุณค่าของมัน"

"เป็นตาแก่ที่พูดมากชะมัด..." ดอฟฟี่หันไปแล้วบ่นเบาๆ จากนั้นเขาก็ให้พลังพิเศษกับทหารคนนั้นอีกครั้ง โดยให้ทหารเปิดประตูและปลดกุญแจมือรวมถึงโซ่ที่พันรอบตัวเขาแต่โดยดี เมื่อประตูเปิดออกดอฟฟี่ใช้พลังทำให้ทหารคนนั้นสลบลงไปอย่างง่ายดาย

"ฉันไปละนะตาแก่" ดอฟฟี่หันไปหาเลก้าไลม์พร้อมพูดประโยคเชิงบอกลาแล้วแสยะยิ้มพร้อมพุ่งตัวออกไปอย่างไว 'รอก่อนเจ้าพวกบ้า ฉันกำลังไป'

     ดอฟฟี่มุ่งหน้าไปยังคุกชั้นที่ 5 ทันที เขาเกิดอาการเครียดและหงุดหงิดมากขึ้นกว่าตอนแรกเพราะเป็นห่วงแฟมิลี่ที่เขารัก เขากลัวว่าทุกคนจะกำลังต้องทนทุกข์ทรมานเพราะเขา คนกลุ่มนี้เป็นแค่พวกเดียวที่เชื่อใจเขา คอยสนับสนุนและรักเขาด้วยใจจริง เขารักคนพวกนี้มากกว่าครอบครัวที่เป็นสายเลือดเดียวกันหลายเท่า

"นี่แก... คุกชั้นที่ห้าต้องไปทางไหน?" ดอฟฟี่หยุดชะงักแล้วหันไปถามนักโทษในกรงขัง

"ไม่ใช่เรื่องของฉัน" นักโทษหนึ่งในนั้นพูด และนั้นทำให้ดอฟฟี่ยิ่งหงุดหงิดขึ้นไปอีกหลายเท่า เขาจึงใช้กระสุนด้ายยิงเข้าไปที่ชายคนนั้นจนล้มลงไปนอนนิ่งที่พื้น เหล่านักโทษที่เห็นก็พากันหวาดกลัวแล้วแย่งกันบอกทางให้ดอฟฟี่รู้ 

"ต้องเดินไปสุดทางแล้วขึ้นบันไดไป พอขึ้นไปให้เดินตรงไปเรื่อยๆ แล้วจะเห็นประตูใหญ่ นั้นแหละนรกชั้นที่ห้าอยู่ในนั้น" เมื่อฟังที่เหล่านักโทษบอกจบดอฟฟี่ก็เดินไปตามทางทันทีโดยไม่แม้แต่จะขอบคุณ

"ระวังด้วยละพวกอสูรเฝ้าคุกน่ะโหดยิ่งกว่าทหารหลายเท่า ถ้าโดนเจอละก็กลายเป็นอาหารมันแน่" นักโทษคนนึงตะโกนบอกเขา "เออ รู้อยู่แล้ว" ดอฟฟี่ตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แล้วเดินไปต่อ

"เฮ้ยแกตรงนั้นน่ะ ช่วยปล่อยพวกฉันออกไปทีสิ" นักโทษในกรงขังถัดๆ ไปตะโกนออกมาอย่างมีความหวัง

"ทำไมฉันต้องช่วย พวกแกมันตัววุ่นวายอย่ามาทำให้ฉันเสียโอกาสที่มีแค่ครั้งเดียวเชียว" ดอฟฟี่ตอบไปด้วยเสียงเรียบเฉยแฝงด้วยความหงุดหงิด และเขาก็พุ่งตัวไปที่ชั้นห้าอย่างรวดเร็วราวกับวาปไป

ด้านผู้คุมคุก

"แย่แล้วครับ" ทหารคนที่หนึ่ง

"เกิดเรื่องใหญ่ครับ" ทหารคนที่สอง

"อะไรกันพวกแก หนวกหูซะจริง" พัสดีเอ่ยถาม

"นักโทษครับ นักโทษมันแหกคุกออกมา!" ทหาร1

"ว่าไงนะมันเกิดขึ้นได้ไง!!" พัสดี

"ทหารทุกคนที่คุมหน้าห้องขังยิงกันตายหมดเลยครับ!!!" ทหาร2

"หาาาา!? 0{}0 มันเกิดบ้าอะไรขึ้นเนี่ยยย ถ้าเป็นแบบนี้ตำแหน่งพัสดีของฉันมีหวังสั่นคลอนแน่ๆ"

"เอิ่มท่านครับ" ทหาร1

"ได้ยินหมดแล้วครับ" ทหาร2

"0{}0 ช่างฉันเหอะน่า!!!! ไหนบอกมาสิมันเกิดอะไรขึ้น เกิดที่ชั้นไหน มันเป็นใคร"

"ดอฟฟี่!!!" ทหารทั้ง 2 นายพูดพร้อมกัน พัสดีถึงกับหน้าซีดเป็นไก่ต้ม นี่เป็นครั้งที่สองแล้วนะตั้งแต่เขาทำหน้าที่ที่คุกนี้ก็มีนักโทษตัวแสบจากชั้นที่หกหลบหนีออกไปได้ถึงสองครั้ง 

"ถ้าเป็นแบบนี้เก้าอี้ฉันโดนเด้งแน่!!!" พัสดี

"โถ้วท่านเป็นห่วงแค่เรื่องนี้สินะ" ทหาร1

"0{}0 ช่างฉันเถอะน่า!!!! รีบแจ้งทหารทุกชั้นส่าให้จับตัวเจ้านกฟลามิงโก้สีชมพูนั้นมาให้ได้ จะจับเป็นจับตายก็ช่าง!!!!"

"ครับ!!" ทหารทั้ง2นายรับคำสั่งแล้วรีบวิ่งไปกระจายคำสั่งนี้โดยทั่วทั้งอิมแพ็ค

"เจ้าพวกโจรสลัดบ้าชอบก่อเรื่องให้ฉันหลุดจากตำแหน่งดีนักอุตส่าห์ได้ขึ้นมาเป็นพัศดีแล้วเชียว"

"ได้ยินหมดแล้วครับท่าน" ทหารคนที่3

"0{}0 นี่แกเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ช่างฉันเถอะน่า!!"

ตัดกลับมาที่ด้านดอฟฟี่

"ชิ พวกทหารเริ่มเคลื่อนไหวต้องรีบแล้ว" เขาจัดการกับทหารเฝ้าหน้าประตูใหญ่ชั้นที่ห้าจนไม่เหลือแม้แต่คนเดียว รวมถึงอสูรเฝ้าคุกด้วย เขาเปิดประตูเข้าไปแต่ก็ต้องตกใจ ข้างในเป็นเมืองหิมะที่มีความหนาวเย็นเกินบรรยาย "บ้าเอ้ย ก็รู้ว่าโหดแต่ไม่คิดว่าจะเจออะไรแบบนี้" ดอฟฟี่บ่นกับตัวเองอย่างหัวเสีย แต่เขาก็ไม่เกรงกลัวเดินเข้าไปอย่างมาดมั่นไม่มีแม้แต่ชุดกันหนาวที่เอาไว้ปกปิดร่างกาย มีเพียงเสื้อนักโทษเท่านั้น 'พวกแกอดทนหน่อย' เขาพูดในใจกับตัวเอง