6

"มาถึงกันแล้วแล้วเหรอ" แซททอลพิ้งถามทันทีเมื่อบัฟฟาโร่และกลาดิอุสเดินเข้ามาด้านในปราสาท

ขออธิบายสักนิด ที่ๆ ครอบครัวโฮเต้มากลบดานตอนนี้เป็นเมืองๆ หนึ่งที่ค่อนข้างจะลับตาและไม่เป็นที่น่าสนใจซักเท่าไหร่ พวกเขาโชคดีที่เจอปราสาทเก่าที่แสนน่ากลัวปล่อยรกร้าง จึงเข้ายึดมาเป็นของตัวเอง เวลาผ่านไปจากตอนที่แหกคุกออกมาสองอาทิตย์แล้วตอนนี้ด้านในและด้านนอกปราสาทดูดีขึ้นมาก จากฝีมือของพวกเขาเอง ทุกๆวันพวกเขาจะแบ่งหน้าที่กันรับผิดชอบ อย่างเช่น ดอฟฟี่จะคอยติดตามข่าวสารและคิดแผนการต่างๆ คู่กับเทเลอร์และไดม้อน พิกก้ากับมัคไวท์คอยดูแลความปลอดภัยทั้งในและนอกปราสาท แซททอลพิ้งค์กับลาวจีคอยนำข่าวสารต่างๆ มาส่งและปกป้องรอบนอกปราสาท โจรีรี่,ชู้กกี้,ดาร์ลิ่งจะเป็นคนทำความสะอาด และอลาดิอุสกับบัฟฟาโร่ตลอดสองอาทิตย์ก็ได้รับมอบหมายให้ตามหาตัวเบบี้

"ยินดีต้อนรับนะ เบบี้" ดาร์ลิ่งวิ่งออกมาหาด้วยความตื่นเต้น

"เดี๋ยวฉันจะไปบอกดอฟฟี่ก่อน" เทเลอร์พูดก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน

"ทุกคน *~*" เมื่อเบบี้เห็นหน้าทุกคนก็อดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้

"คิดว่าจะไม่เจอทุกคนอีกแล้วซะอีก ฮรื่ออออออออ YoY"

"ก็หล่อนเป็นคนหนีไปเองไม่ใช่เหรอย่ะ!!! - -+" โจรีรี่ตะโกนอย่างหัวเสีย

"ฉันน่ะ ฉัน... คิดถึงทุกคนเลย ฮรื่อออ ToT" ร้องไห้โฮพร้อมก้มลงไปกอดรัดชู้กกี้

"หายใจไม่ออก... XoX"

"วุ่นวายกันจริงๆ เบเฮะๆ"

"ท่านเทเลอร์" เบบี้

"เน่เน่ เบบี้ดอฟฟี่เรียกให้เธอไปหาแหนะ"

"นายน้อยน่ะเหรอ"

"ใช่ ดอฟฟี่อยู่ชั้นบนเดินขึ้นไปเลี้ยวขวาเลี้ยวซ้ายก็จะเจอห้อง"

"สรุปเลี้ยวขวาหรือซ้ายกันแน่ละท่านเทเลอร์!?" เบบี้

"ก็เลี้ยวขวาก่อนแล้วค่อยซ้ายไงละ!! จีจี" ลาวจีพูด

"อ๊ะ ขอบคุณ" พูดจบเบบี้ก็เดินขึ้นไปชั้นบนตามที่ทุกคนบอก

'ห้องเยอะชะมัด แถมมืดอีกต่างหากน่าขนลุก' เบบี้เดินไปตามทางช้าๆ พร้อมมองซ้ายขวาบนล่างแล้วอดคิดไม่ได้ว่าที่นี่มันน่ากลัววังเวง

ตอนนี้เธอเดินมาหยุดตรงหน้าห้องที่มีประตูบานใหญ่

'นี่แหละมั้งห้องนายน้อยน่ะ' เธอคิดก่อนที่จะตัดสินใจเคาะลงไปที่ประตูเบาๆ

ก็อก ก็อก

"นายน้อยคะ..."

"เข้ามาสิ"

"ค่ะ..." พูดจบเธอก็ค่อยๆ เปิดประตูอย่างบรรจงเพราะกลัวเสียงดังรบกวนคนข้างในและยังหวาดๆ กับบรรยากาศน่าขนลุกของปราสาทนี้

"ยินดีต้อนรับ" ดอฟฟี่เอ่ยทัก

"..."

"มานั่งตรงนี้สิ ปิดประตูด้วย" เบบี้ทำตามคำสั่งของเขาโดยที่ไม่พูดอะไร เธอหันไปปิดประตูและเดินมานั่งที่เก้าอี้ปลายเตียง ตอนนี้ดอฟฟี่กำลังนอนจิบไวน์อย่างเย็นใจอยู่บนเตียงขนาดใหญ่

"นั่นชุดอะไร (- -)" เขาชี้ไปที่ชุดที่เบบี้สวมใส่อยู่ซึ่งก็คือชุดนอนเซ็กซี่ตัวเดิมนั่นเอง (พระเจ้าหล่อนออกมาจากที่นั้นด้วยสภาพนี้น่ะเหรอ!!!)

"อะ...เอ่อนี่น่ะ"

"ช่างเหอะ" เขาวางแก้วไวน์ไว้ที่โต๊ะข้างเตียงและลุกขึ้นมา ตอนนี้เขาสวมแค่กางเกงตัวเดียวเท่านั้น ขนนกสีชมพูกับเสื้อถูกแขวนไว้ที่ราว

"ค่อยคุยกันพรุ่งนี้ก็ได้ค่ะ นายน้อยคงอยากพักผ่อน" เบบี้ลุกขึ้นยืนบอกลา

"ใจร้ายจังเลยนะ คนเขาอุส่าเป็นห่วงแทบแย่..."

"..." '-///- มีคนเป็นห่วงเราด้วย' เบบี้คิดในใจ

"กลับมาเจอกันทั้งที ไม่คิดจะพูดอะไรกับพี่ชายคนนี้หน่อยเหรอ?"

"ฮะ... ฮึก ฮรื่ออออ ToT" เบบี้ได้ยินแบบนั้นก็วิ่งมากอดดอฟฟี่แน่น เหมือนกับตอนเด็กๆ เวลาเธอกลัวอะไรไม่มีผิด

"ฉะ...ฉันคิดถึงทุกๆคนเลย ฮรื่อออ YoY"

"แน่นเกินไปแล้ว" ดอฟฟี่บอกแต่ก็ไม่ได้แกะมือเธอออกแต่อย่างใด

"ห้องของเธออยู่ข้างๆ นี่เอง ไปพักผ่อนเถอะ"

"T[]T" ยังร้องไม่หยุดและยังกอดไม่ปล่อย

"แล้วก็ไปเปลี่ยนชุดด้วย... ในห้องมีชุดไว้ให้หมดแล้ว" เวลาสองอาทิตย์พวกนี้มันไปเอาชุดมาจากไหนพร้อมเลยฟะ เก่งจังพวกนาย

"ค่ะ YoY"

"แล้วก็... ยินดีต้อนรับกลับบ้าน"

"... อื้อ (หัวใจลอยเต็มห้อง) T///T"