4

"ดอกไม้เอาสีชมพูหรือฟ้าดีละ" ท่านดอนจินเจาเดินเข้ามาถามฉันด้วยอารมณ์ยิ้มแย้มแจ่มใส ตอนนี้ทุกคนกำลังเร่งรีบเตรียมการเรื่องงานแต่งของฉันกับท่านไซในอีกไม่กี่สัปดาห์ที่จะถึงนี้

"สีชมพูสิคะ" ฉันตอบกลับไปด้วยหน้าตายิ้มแย้มเช่นกัน นายน้อยชอบสีชมพูนี่นาถึงเขาจะไม่ได้รับอนุญาตให้มาร่วมงานนี้แต่ฉันจะใช้สีชมพูเพื่อเป็นตัวแทนของเขาเอง ^_^

จะว่าไปก็คิดถึงเรื่องในอดีตจังนะ ตอนนั้นฉันยังเด็กมากนายน้อยก็ยังเป็นวัยรุ่นอยู่พวกเราเปรียบเสมือนครอบครัว ถึงหมอนั้นจะชอบทำลายความสุขของฉันก็เถอะ!!! แต่ถ้าไม่ได้เขาวันนั้น ตอนนี้ฉันก็คง...

ย้อนกลับไป 20 ปีที่แล้ว

"ฮืออออ ม่าม๋า" เด็กสาววัย 6 ขวบสภาพดูไม่ได้เดินร้องไห้มายังกองทิ้งขยะขนาดมหึมา

"ใครมาส่งเสียงเอะอะโวยวายแถวนี้" ดอฟฟี่อายุ 21 ปี ที่กำลังยืนอยู่ข้างบนพูดด้วยอารมณ์ฉุน

"เดี๋ยวฉันไปดูให้นะดอฟฟี่" เทเลอร์เสนอตัว

"ฝากด้วยละกัน แล้วก็ฝากโยนมันทิ้งไปด้วย" ดอฟฟี่

"จ้า" เทเลอร์

"ฮือออออ ม่าม๋า" เด็กผู้หญิงมอมแมมและสกปรกยืนร้องไห้ไม่ยอมหยุด

"เน่เน่ ไปร้องไห้ที่อื่นซะถ้าไม่อยากโดนฆ่าทิ้ง" เทเลอร์พูดขึ้น เด็กผู้หญิงหยุดร้องไปชั่วครู่เพราะความตกใจเธอเงยหน้ามองเทเลอร์ด้วยความเกรงกลัว พร้อมกับร้องไห้ออกมาอีก

"แงงงงง ToT"

"เน่ บอกให้หยุดร้องไห้แล้วไสหัวไปซะถ้าไม่อยากถูกฆ่า"

"ขอหนูอยู่ด้วยคน... ม่าม๋าเพิ่งทิ้งหนูไป ม่าม๋าบอกหนูไร้ประโยชน์เป็นตัวท่วงสำหรับทุกคน แต่..."

"เน่ ยัยหนูพวกเราเป็นโจรสลัดไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็กไม่มีเวลามาสนใจเรื่องของเธอหรอก ไปซะ!" เทเลอร์

"อย่าไล่หนูเลยนะ หนูสัญญาว่าจะทำตัวเป็นประโยชน์ จะไม่เป็นตัวถ่วงใคร T^T"

"พูดไม่รู้เรื่องเหรอ" เทเลอร์ที่กำลังจะจับเด็กผู้หญิงโยนออกไปตามคำสั่งดอฟฟี่

"หยุดก่อน" ดอฟฟี่พูดขึ้น ทำให้เขาวางมือจากเด็กผู้หญิงมอมแมมคนนั้น

"โดนทิ้งมารึไง?" ดอฟฟี่ถาม

"...." 

"ไม่ตอบไปละยัยเด็กบ้านี่" เทเลอร์

"อะ... อื้อ"

"ชื่ออะไร?" ดอฟฟี่ถามอีกครั้ง

"มะ...ไม่มีชื่อ (_ _)"

"คนบ้าอะไรไม่มีชื่อ" เทเลอร์พูดด้วยความตกตะลึง

"พ่อแม่คงไม่เคยใส่ใจ..." ดอฟฟี่

"เน่ ดอฟฟี่แล้วเราจะทำยังไงกับยัยเด็กนี่ ให้โยนออกไปเลยดีมั้ย?" เทเลอร์ถาม

"เอาไปให้โจรีรี่จัดการก่อน สะอาดกว่านี้แล้วค่อยมาคุยกับฉัน" ดอฟฟี่พูดก่อนจะเดินจากไป ทิ้งความงงงวยให้ทั้ง2คน

หลังจากนั้นสองชั่วโมง

"เดินไปหานายน้อยสิ" โจรีรี่ผลักหลังเด็กผู้หญิงที่เคยมอมแมมแต่ตอนนี้สะอาดหมดจด คาดว่าเธอน่าจะจับอาบน้ำแต่งตัวใหม่ในสไตล์สาวใช้ สุดน่ารัก ว้าย

"อะ..." เด็กหญิงที่ถูกผลักเซมาหยุดตรงหน้าของดอฟฟี่ เธอเงยหน้ามองเขาด้วยสายตาบริสุทธิ์

"ได้ยินว่าเธอบอกว่าจะทำตัวให้เป็นประโยชน์ใช่ไหม?" ดอฟฟี่ถาม

"ค่ะ หนูจะทำตัวให้เป็นประโยชน์ ให้หนูอยู่ด้วยได้ไหม?"

"ก็ดี เพราะเรายังขาดเด็กทำความสะอาด ฉันจะทดสอบเธอโดยการไปเช็ดถูที่นี่ให้สะอาด ถ้าทำได้ฉันจะให้อยู่ด้วย"

"คะ...ค่ะ ^0^"

วันถัดมา

"สะ...สะอาดหมดแล้วค่ะ *^*" ร่างกายสาวน้อยเดินเซมาที่ห้องโถงที่ทุกคนในแฟมมิลี่นั่งกันอยู่

จากนั้นทุกคนก็เดินมาดูผลงานตามที่เด็กน้อยบอก

"พระเจ้า ทำได้ขนาดนี้เชียวเรอะ!" เทเลอร์

"แบ่งเบาหน้าที่ฉันได้เยอะเลย" โจรีรี่

"สุดยอดสะอาดเหมือนใหม่" ลาวจี

"เยี่ยมมาก..." กลาดิอุส

"ตื่นเต้นกับบ้านที่สะอาดจังอิ้ง *0^" มัคไวท์

"แล้วจะเอายังไงต่อละดอฟฟี่?" ไดม้อนถาม

"ก็ต้องทำตามเงื่อนไข..." ดอฟฟี่กล่าว

"แต่แม่สาวนี้ยังไม่มีชื่อเลยนะคะนายน้อย" โจรีรี่บอก

"งั้น... ชื่อ เบบี้ ละกัน" ดอฟฟี่

"เห!!!! ชื่อแปลกชะมัด" เทเลอร์

"แต่ก็ดีกว่าไม่มีชื่อแหละน่า" ลาวจี

"ต่อจากนี้ไปเธอคือ เบบี้ แห่ง Xote family" ดอฟฟี่พูด

"ค่ะ! หนูจะทำตัวให้เป็นประโยชน์"

"และเราจะฝึกเธอให้กลายเป็นกำลังสำคัญของกลุ่มในอีก 10 ปีข้างหน้า" ดอฟฟี่พูดเสริม

'อ่า... เขาต้องการฉันด้วยแหละ'

                          

กลับมาปัจจุบัน...

หลังจากที่ฉันจัดเตรียมของสำหรับงานแต่งเสร็จ (แค่เรื่องดอกไม้ในงาน) ฉันก็เข้ามาอาบน้ำเตรียมตัวพักผ่อนเพราะพรุ่งนี้เช้าฉันต้องรีบตื่นมาทำอาหารให้เหล่าสมาชิกกลุ่มฮิปโปโปได้ทานกัน ~ (หัวใจ)

"ถ้าไม่กินผลต้องสาปเข้าไปคงแช่น้ำสบายกว่านี้ ^^" ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำและใส่เสื้อผ้าเตรียมจะนอนหลับ และแน่นอนมันไม่ใช่ชุดสาวเมดที่ฉันใส่ตลอดหรอกนะ พอสวมเสื้อผ้าเสร็จฉันก็เดินไปหน้ากระจกบานใหญ่ที่มองเห็นได้ทั้งตัวเพื่อหวีผมและตรวจเช็คความเรียบร้อย ฉันมองเห็นตัวเองในกระจกที่กำลังใส่ชุดนอนกระโปรงลูกไม้สีดำหรือที่เรียกว่าชุดนอนไม่ได้นอน มีคนบอกให้ฉันใส่แบบนี้แหละเขาบอกการเป็นภรรยาที่ดีได้ต้องใส่ชุดนอนแบบนี้ เกี่ยวกันหรือป่าวก็ไม่รู้แต่ฉันก็ซื้อมา ^^

'คุณผู้หญิงชุดนอนนี่เหมาะสมกับคุณที่สุด ใส่แล้วงดงามทุกคนจะหลงไหลชื่นชม' แม่ค้า

'อะ...เอ๋!! ทุกคนจะชื่นชมเราด้วยเหรอ *[]*' เบบี้

'ฮี่ๆๆๆ (ยิ้มชั่วร้าย)' แม่ค้า

'จ้าๆ งั้นเอาโหลนึงเลยนะ (เขินอาย)'

'จัดไปชุดใหญ่ไฟกระพริบจ้า' แม่ค้า

แกร๊ก!

"เธอเนี่ยยังใจอ่อนไม่เปลี่ยนเลยนะ" เสียงผู้ชายดังขึ้นข้างหลัง

"คะ...ใครน่ะ" ฉันถามไปด้วยเสียงสั่นเทา

"เสียใจจังจำเสียงกันไม่ได้ซะงั้น T[]T"

'เสียงคุ้นชะมัด ใครกัน...' ฉันคิดในใจ

"เข้าเรื่องซะทีบัฟฟาโร่..." แล้วเสียงผู้ชายอีกคนก็ดังขึ้น

"บัฟฟาโร่เหรอ?" ฉันทวนชื่อ

"นายน้อยบอกให้พาเธอกลับไป" เสียงผู้ชายคนที่สองดังขึ้นอีกครั้ง

'หรือว่านั้นจะเป็นเสียงของ' ฉันคิดในใจก่อนที่จะพูดออกไป

"นั้นอลาดิอุสเหรอ!?"

"ก็ใช่น่ะสิ ฉันกับบัฟฟาโร่มาชิงตัวเธอกลับไป"

"ดีใจมั้ยละมีคนจะมาชิงตัวเธอด้วยนะเบบี้" บัฟฟาโร่เสริม

"นี่พวกนาย!!!!! ต้องการฉันเหรอ *^*"

"นายน้อยต้องการให้เธอกลับไป" อลาดิอุส

"เพราะว่านายน้อยคิดว่าเธอเป็นน้องสาวแท้ๆ คนเดียวที่เหลือไงละ เจ้าลอว์ทที่เขาคิดว่าเป็นน้องชายแท้ๆ ก็ดันทรยศ คุณโคซ่าที่เป็นน้องชายแท้ๆ ก็ดันหักหลังอีก" บัฟฟาโร่พูด

"เอ๋!!!!! เขาต้องการฉันขนาดนั้นเชียวเหรอ >\\\