ตอนที่ 4 ใครกันที่โกหก

“รั่วหลาน หยุดด่าเถอะ ลูกสาวเธอมาแล้ว!”

ไม่รู้ใครตะโกนขึ้นมา รั่วหลานที่กำลังด่าอย่างเมามันรีบหุบปากหันขวับไป เมื่อเห็นลูกสาวตัวเองยืนอยู่ข้างๆ สีหน้าดุดันเมื่อครู่ก็หายวับ กลายเป็นกังวลใจ “หลินหลิน ทำไมถึงมาที่นี่ แดดแรงขนาดนี้ กลับบ้านไปพักผ่อนเถอะ ร่างกายยังไม่หายดีเลยนะ!”

สีหน้าของหญิงวัยกลางคน เปลี่ยนไปเร็วชนิดที่คนมองตามแทบไม่ทัน

“หนูไม่เป็นอะไรค่ะ” หลี่ม่านหลินตอบ กลับกันกลับจ้องมองเธออย่างละเอียด “คุณแม่ไม่เป็นอะไรนะคะ”

รั่วหลานตบฝุ่นบนเสื้อผ้าออก ตอบเสียงดังฟังชัด “เฮ้อ แม่จะไปเป็นอะไรได้ สบายดีจะตายต่อให้พวกมันมาอีกสิบคนแม่ก็ตบคว่ำได้ด้วยมือเดียว!”

จริงอย่างที่ว่า นอกจากเสื้อผ้าที่เปื้อนดินจากการทำงานแล้ว รั่วหลานไม่มีร่องรอยบาดเจ็บที่เห็นได้ชัดเลย ตรงกันข้าม เถียนเว่ยข้างๆ เสื้อผ้าผมเผ้ารุงรัง ใบหน้ามีรอยข่วนแดงๆ หลายแห่ง ดูเหมือนจะบอบช้ำอย่างหนัก

เมื่อเห็นเช่นนั้น เถียนเว่ยก็เบะปากนั่งลงกับพื้นโวยวาย เอามือทุบพื้นไปมา “คนบ้านหลี่รังแกคน! คนบ้านเหล่าหลี่จะฆ่าฉันแล้ว บ้านเมืองไม่มีกฎหมายแล้วหรือไง!”

รั่วหลานหันหน้าไปจ้องเขม็ง “แกกล้าส่งเสียงอีกคำซิ!”

“…” เถียนเว่ยสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจ อดไม่ได้ที่จะขยับเข้าไปใกล้กลุ่มคน แล้วก็ทุบพื้นร้องไห้โวยวายต่อไป “ทนไม่ไหวแล้ว! คนบ้านหลี่จะบีบให้ฉันตาย! ลูกสาวฉันถูกลูกสาวแกทำให้ตกน้ำ ฉันยังไม่ได้ไปเอาเรื่องแกเลย แกกลับลงมือก่อน ฉันจะไปหาหัวหน้าหมู่บ้าน ฉันจะไปแจ้งความ!”

หลี่ม่านหลินได้ยินก็หรี่ตาลง “ป้าเถียน ข้าวกิน มั่วซั่วได้ แต่จะพูดจาสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้นะคะ ใครบอกป้าว่าหนูเป็นคนทำให้จ้าวมี่มี่ตกน้ำ”

เถียนเว่ยมองเด็กสาวตรงหน้า ในแววตามีแต่ความดูถูก “ลูกสาวฉันบอกฉันมาแบบนี้ แล้วยังบอกไม่ให้ฉันไปเอาเรื่องเธอเพราะเห็นว่ายังป่วย แต่ดูสิว่าคนบ้านเธอทำกับฉันยังไง!”

หญิงวัยกลางคนตั้งใจแน่วแน่ว่าจะให้คนบ้านหลี่ชดใช้ให้ตัวเอง “ลูกสาวฉันบอกว่า วันนั้นถ้าไม่ใช่เพราะเธอชวนไปริมแม่น้ำ ลูกสาวฉันก็คงไม่ตกลงไปจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดหรอก!”

นางจ้าวคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายได้เปรียบจึงรีบพูดต่อไป “ถ้าพวกเธอไม่ชดใช้ให้ฉัน ฉันจะไปแจ้งความกับแจ้งตำรวจ!”

“แจ้งตำรวจเหรอ ถ้าอย่างนั้นตอนนี้ป้าก็ไปเลย สิคะ” ดวงตาใสกระจ่างของหลี่ม่านหลินภายใต้แสงแดดดูเหมือนจะฉายแววเย็นเยียบ เธอไม่คิดว่าจ้าวมี่มี่จะโง่เขลาถึงขนาดขุดหลุมฝังตัวเองใหญ่ขนาดนี้ “แจ้งตำรวจแล้ว ก็รอดูว่าตำรวจจะจับหนูหรือว่าลูกสาวของป้า”

“เกิดอะไรขึ้น ฉันจำได้ชัดเจนว่าวันนั้นจ้าวมี่มี่เป็นคนดึงหลินหลินไปทางแม่น้ำนี่นา หรือว่าฉันตาฝาดไป”

“คุณไม่ได้ตาฝาดหรอกค่ะ ฉันก็เห็น!”

“จ้าวมี่มี่โกหกเหรอ ทำไมเธอต้องโกหกด้วย”

“ก็คงรู้สึกผิดนั่นแหละ……”

“ดูไม่ออกเลยนะเนี่ย จ้าวมี่มี่กลายเป็นคนแบบนี้ไปได้ยังไง”

เสียงพูดคุยรอบข้างไม่เบา เถียนเว่ยอยู่ใกล้กลุ่มคนจึงได้ยินเนื้อหาที่พวกเขาพูดกันอย่างชัดเจน ในใจก็ตระหนักได้ในทันที ว่าคนที่โกหกคือลูกสาวของตัวเอง

นางเด็กเวรเอ๊ย! หลอกแม้กระทั่งแม่ตัวเอง กลับไปต้องสั่งสอนให้เข็ดหลาบ!

เถียนเว่ยไม่พูดถึงเรื่องแจ้งความและชดใช้ค่าเสียหายอีกต่อไป ภายใต้สายตาแปลกๆ ของคนรอบข้างและสีหน้ากึ่งยิ้มกึ่งเยาะของหลี่ม่านหลิน เธอหน้าแดงก่ำลุกขึ้นจากพื้น ไม่สนใจรอยข่วนบนใบหน้า รีบแบกจอบจุดดินหันหลังวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ส่วนสามีและลูกชายของเธอก็รีบคว้าจอบตามไปอย่างทุลักทุเลเช่นกัน

ชาวบ้านรอบข้างเริ่มพูดถึงเรื่องนี้กันไม่หยุด “จ้าวมี่มี่ไม่ธรรมดาจริงๆ อายุแค่นี้ก็เจ้าเล่ห์เพทุบายขนาดนี้แล้ว”

“แปลกจริง ทำไมจ้าวมี่มี่ถึงเป็นแบบนี้ไปได้ ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนะ”

“เฮ้อ คนเราดูแต่หน้าไม่ได้จริงๆ พอพูดแบบนี้แล้วหลินหลินน่าสงสารมาก เกือบเอาชีวิตไม่รอด แถมคู่หมั้นก็หลุดมือไปแล้ว”

“พวกเธอว่าบ้านโจวจะไปถอนหมั้นเมื่อไหร่ แล้วลูกชายฟางเหมยที่ช่วยหลินหลินขึ้นมาจากแม่น้ำนั่นจะมาสู่ขอเมื่อไหร่”

“เฮ้อ…บ้านลุงหลี่น่าสงสารจริงๆ เสียลูกเขยดีๆ อย่างโจวเหวินจวิ้นไปแล้ว ลูกชายแม่ม่ายนั่นก็ไม่รู้ว่าเป็นคนยังไง ปกติไม่เคยเห็นหน้าเห็นตาเลย”

“บ้านโจวก็แย่เหมือนกันนะ ดันได้ญาติแบบนี้มา ใครๆ ก็รู้ว่าบ้านจ้าวไม่ใช่คนดีอะไร เถียนเว่ยเห็นแก่ตัว สายตาสั้น มองเห็นแต่เงินกับลูกชายตัวเอง ลูกชายเธอก็เป็นพวกทำอะไรไม่เป็น ขี้เกียจเป็นที่หนึ่ง เฮ้อ เวรกรรมจริงๆ”

เมื่อพูดถึงคนในบ้านจ้าวและจ้าวมี่มี่ น้ำเสียงของคนรอบข้างก็เจือไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามไม่มากก็น้อย

กุ้ยหลันแม่ของโจวเหวินจวิ้นก็อยู่ในกลุ่มคนที่มามุงดู เห็นภาพน่าขายหน้าของบ้านจ้าวอย่างชัดเจน ในอนาคตเมื่อคิดว่าจะต้องเป็นญาติกับคนแบบนี้ หัวใจก็เจ็บปวดอย่างรุนแรง เธอไม่อยากโทษลูกชายสุดที่รักของตัวเอง จึงได้แต่โทษจ้าวมี่มี่ ถ้าไม่ใช่เพราะจ้าวมี่มี่ดึงหลินหลินไปริมน้ำ ทั้งสองคนจะตกลงไปในแม่น้ำหรือไง

ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น พวกเธอกับบ้านหลี่ก็ยังเป็นญาติกัน หลี่ม่านหลินก็ยังเป็นลูกสะใภ้ที่เธอหมายตาเอาไว้!

หลินหลินดีขนาดไหน สวย ฉลาด ถึงแม้จะขี้งอนไปบ้าง แต่ปากหวานจะตายไป! แถมฐานะบ้านหลี่ก็ไม่เลว ลูกชายลูกสะใภ้ยังไม่ได้แยกบ้าน หลี่เหว่ยยังมีความสามารถด้านช่างไม้ด้วย…แล้วบ้านจ้าวมีอะไร ไม่มีอะไรเลย มีแต่ลูกชายขี้เกียจสันหลังยาว ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง!

กุ้ยหลันยิ่งคิดแล้วก็ยิ่งโมโห ทนดูต่อไปไม่ไหว คว้าจอบหันหลังเดินจากไป ถ้าจ้าวมี่มี่ได้เข้ามาอยู่ในบ้านโจว ต่อไปจะต้องสั่งสอนนางเด็กนั่นให้เข็ดหลาบ จะไม่ยอมให้หล่อนมีความสุขแน่!