ตอนที่ 3 ทะเลาะ

หลังส่งคนน่ารำคาญออกไป หลี่ม่านหลินก็ยกเก้าอี้เล็ก ๆ ออกมานั่งกลางลานบ้าน หลับตาพริ้มรับแสงแดดอุ่น ๆ

ในโลกนิยายแห่งนี้เป็นช่วงปฏิรูปเศรษฐกิจ แต่เมืองที่เธออยู่นั้นห่างไกล โอกาสทำเงินยังมีไม่มากนัก

เธอไม่สามารถทำอะไรที่ผิดแปลกจากบุคลิกเดิมของร่างนี้ได้ แต่ยังดีที่ตอนนี้มีแผนทำเงินที่เหมาะสมกับสถานการณ์นี้อยู่หนึ่งแผน…

หลี่ม่านหลินคิดถึงความเป็นไปได้ของความคิดนี้ สุดท้ายก็ตัดสินใจที่จะใช้การหาเงินตามแผนนั้น ขณะที่เธอกำลังจะหลับ ก็ได้ยินเสียงของต้าหยาดังมาจากไกลๆ

“อาเล็กแย่แล้วค่ะ คุณย่าทะเลาะกับคนอื่นแล้ว!”

หลี่ม่านหลินลืมตาขึ้น เห็นต้าหยาลูกสาวของพี่ชายคนโตวิ่งเข้ามาในลานบ้านอย่างรีบร้อน เสื้อผ้า มือ และใบหน้าเปื้อนดินหลายแห่ง เห็นได้ชัดว่ากำลังเล่นกับเพื่อนๆ แล้วถูกเรียกตัวมา

เด็กหญิงหน้าตาตื่นตระหนก ร้องเรียกไม่หยุด

“อาเล็กคะ คุณย่าทะเลาะกับคนอื่น แม่ให้หนูมาบอกอาเล็กให้ไปห้ามค่ะ”

“คุณย่าทะเลาะกับใคร!” หลี่ม่านหลินรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้

“คุณย่าทะเลาะคุณย่าจ้าวค่ะ” เด็กหญิงกล่าวพลางย่นคอ เวลาคุณย่าตีคนน่ากลัวจริงๆ น่ากลัวกว่าตอนด่าเสียอีก!

รั่วหลานเป็นคนแรงเยอะ เมื่อโมโหขึ้นมาลูกชายสามคนยังฉุดไม่อยู่ ใครก็สู้แรงเธอไม่ได้ แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนั้น หลี่ม่านหลินก็รีบไปดูในทันที เพราะว่ากลัวผู้เป็นแม่จะได้รับบาดเจ็บ

ทุกคนในหมู่บ้านต้าฮวารู้ดีว่ารั่วหลานมีอารมณ์ฉุนเฉียวแค่ไหน ทะเลาะกับใครก็ไม่เคยแพ้ ตั้งแต่คลอด หลี่ม่านหลินออกมา อารมณ์ของเธอก็ดีขึ้นเล็กน้อย

แต่ถ้าใครกล้าพูดถึงลูกสาวสุดที่รักของเธอในแง่ร้ายแม้แต่คำเดียว เธอก็จะรีบม้วนแขนเสื้อพุ่งเข้าใส่ทันที ไม่ใช่แค่เธอคนเดียว แต่ยังมีลูกชายร่างสูงใหญ่สามคนคอยตามหลังมาด้วย ทำให้ยิ่งดูน่ากลัวมาก คนในหมู่บ้านโดยปกติจึงไม่มีใครกล้าไปยุ่งกับเธอ

วันนี้คนในหมู่บ้านกำลังขุดร่องเตรียมปลูกมันเทศกันอย่างขะมักเขม้น ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รั่วหลานถึงวิ่งไปด่าเถียนเว่ยแม่ของจ้าวมี่มี่ สักพักก็ทะเลาะกับคนในบ้านจ้าวเสียงดังลั่น ดึงดูดความสนใจของทุกคนไปในทันที

เมื่อพวกเขาหันมามอง ก็เห็นรั่วหลานกำลังชี้หน้าเถียนเว่ย พร้อมกับด่าทออย่างรุนแรง “ถ้าไม่ใช่เพราะจ้าวมี่มี่บ้านแก ลูกสาวฉันจะตกลงไปในแม่น้ำได้ยังไง จ้าวมี่มี่บ้านแกมันตัวซวย! โชคดีที่ลูกสาวฉันไม่เป็นอะไร ถ้ามีอะไรผิดพลาดขึ้นมา ต่อให้จะเอาชีวิตเข้าแลกก็จะพาลูกสาวแกลงนรกไปด้วย!”

“รั่วหลาน พูดจาเกินไปแล้ว!” เถียนเว่ยหน้าเสีย “มี่มี่บ้านฉันไปทำอะไรให้เธอ ลูกสาวของฉันก็ตกลงไปในแม่น้ำเหมือนกันนะ ลูกสาวเธอวิ่งไปริมแม่น้ำเอง ทำไมต้องมาโทษมี่มี่บ้านฉันด้วย”

“ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะลูกสาวแกมันไม่ใช่คนดีไงเล่า!” รั่วหลานหัวเราะเยาะ “ถ้าไม่ใช่จ้าวมี่มี่ลากลูกสาวฉันออกไป ลูกสาวฉันจะตกลงไปในแม่น้ำได้ยังไง!”

“ลูกสาวแกต่างหากที่ไม่ใช่คนดี!” เถียนเว่ยด่า กลับไปทันที

“ยังกล้าด่าลูกสาวฉันอีก วันนี้ฉันจะสู้ตาย!”

รั่วหลานร้องลั่น ม้วนแขนเสื้อพุ่งเข้าไปอย่างดุดัน เธอตัวใหญ่ เถียนเว่ยตัวผอมบาง คนที่ได้เปรียบไม่ต้องบอกว่าใคร

จู่ๆ ทั้งสองคนก็เริ่มต่อสู้กันอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้คนรอบข้างตกใจ

รั่วหลานเหลือบมองสามีที่ยืนงงอยู่กับลูกชายอีกสามคน แล้วตวาดเสียงดัง “ไม่เห็นหรือไงว่ามีคนตบตีฉัน ทำไมไม่รีบเข้ามาช่วย!”

เถียนเว่ยก็ร้องเรียกสามีและลูกชายให้มาช่วยเช่นกัน

แต่คนบ้านหลี่ตัวใหญ่โตทุกคน เมื่อเทียบกับพวกเขาแล้ว คนบ้านจ้าวก็เหมือนลูกไก่ ไม่กล้าขยับเขยื้อน สถานการณ์ชุลมุนวุ่นวายอยู่พักใหญ่ คนรอบข้างถึงได้สติรีบเข้ามาห้ามปรามกันอลหม่าน

“ป้ารั่วหลาน ใจเย็นๆ ก่อน ใจเย็นๆ ก่อน”

“ป้าเถียน ก็พูดน้อยๆ หน่อยสิ ไม่รู้หรือไงว่า ป้ารั่วหลานหวงลูกสาวขนาดไหน ไปยั่วโมโหเธอทำไม”

“พอแล้วๆ เรื่องแค่นี้เอง!”

เมื่อหลี่ม่านหลินมาถึง รั่วหลานและเถียนเว่ยก็ถูกจับแยกออกจากกันแล้ว

แม้ว่ารั่วหลานจะถูกจับตัวไว้ แต่ปากของเธอก็ยังไม่หยุด ชี้หน้าเถียนเว่ยด่าทออย่างรุนแรง ทุกคนเป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน โดยพื้นฐานแล้วต่างก็รู้เรื่องราวภายในครอบครัวของกันและกัน

รั่วหลานจึงจี้จุดอ่อนของอีกฝ่าย ด่าทอจนเถียนเว่ยโกรธจนเส้นผมแทบจะตั้งชันด้วยความโมโห

เมื่อเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด หลี่ม่านหลินก็ถึงกับพูดไม่ออก นึกชมเชยในใจว่าแม่ของเธอนี่พลังต่อสู้ช่างแข็งแกร่งจริงๆ!