บทที่ 4 นึกว่าจะต้องตกนรกเสียแล้ว

บทที่ 4

นึกว่าจะต้องตกนรกเสียแล้ว

ขาว...

รอบกายของเธอขาวโพลนไปหมด หลิวเซียวหลินหมุนมองไปรอบๆ เพ่งมองจนแน่ใจว่าสิ่งขาวๆ ที่หมุนวนรอบตัวคือปุยเมฆบางเบาหาใช่ไฟนรกร้อนรุ่ม ก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งใจ

“เฮ้อ...ค่อยยังชั่ว ดูเหมือนฉันจะได้ขึ้นสวรรค์สินะ”

ยกมือขึ้นทาบที่กลางอก ฉายชัดว่าเธอหวาดกลัวปลายทางนรกไม่น้อย นั่นเพราะเธอคือนังตัวแสบ ซ่า ซน และเจ้ามารยาตั้งแต่เด็กๆ

นิสัยไม่ยอมคน ร่างกายพร้อมปะทะ ถนัดการตีฝีปากแก่กล้า เรียกได้ว่าหญิงสาวไม่ใช่นักร้องเสียงดีเพียงอย่างเดียวแต่ยังเป็นนักร้อง ‘ปากดี’ อีกด้วย!

หลิวเซียวหลินในวัยเก้าขวบนี่แหละที่แสร้งทำมารยาบีบน้ำตา จัดฉากให้บิดาเข้าใจผิดว่าถูกมารดาเลี้ยงกลั่นแกล้งรังแก ทั้งแกล้งตกบันไดใส่ความหาว่ามารดาเลี้ยงผลัก ทั้งจงใจใส่เสื้อผ้าขาดๆ แกล้งอดอาหารจนเป็นโรคกระเพาะราวกับไม่เคยได้กินอิ่มท้อง และหยิกตัวเองตามแขนจนเป็นรอย จนบิดาขอหย่าขาดกับ ‘โจวเลอเสีย’ มารดาเลี้ยงใจยักษ์คนก่อน เพื่อปกป้องหัวใจของบุตรสาวตัวน้อยผู้น่าสงสาร

ซึ่งแน่นอนว่าสิ่งที่หลิวเซียวหลินทำนั้นไม่ได้เกินจริงหรอกนะ โจวเลอเสียเป็นมารดาเลี้ยงใจร้ายจริงๆ ชอบดุด่าใช้วาจาร้ายกาจทำร้ายจิตใจลูกเลี้ยง อีกทั้งยังข่มขู่ว่าหากตนเองมีลูก เซียวหลินก็จะกลายเป็นหมาหัวเน่า จะไม่มีใครรัก ไม่มีใครสนใจ และท้ายที่สุดจะถูกส่งไปยังสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า

เด็กหญิงตัวน้อยจึงลุกขึ้นมาปกป้องตนเอง เค้นสมองน้อยๆ เพื่อขับไล่โจวเลอเสียมารดาเลี้ยงออกไปจากชีวิตของเธอและบิดา

จากนั้นหลิวเซียวหลินผู้เจ้าแผนการก็สร้างสถานการณ์ให้บิดาได้พบกับ ‘คุณครูหูหวาซิ่ว’ คุณครูแสนใจดี เรียบร้อย น่ารัก อ่อนโยน เป็นสตรีที่เหมาะแก่การเป็นมารดาของเด็กหญิงตัวน้อย จนทั้งสองปลูกต้นรักเบ่งบานเข้าสู่ประตูวิวาห์ ร่วมสร้างครอบครัวด้วยกันมาจนถึงทุกวันนี้

วีรกรรมของหลิวเซียวหลินหาได้มีแค่นี้ ภายใต้ใบหน้าหวานล้ำและน้ำเสียงที่ใสกังวานทรงพลังนั้นมีเล่ห์กลมารยาซ่อนอยู่มากมาย

เธอมี ‘แอคหลุม’ เอาไว้ตีฝีปากในโลกออนไลน์ราวกับนั่นคืองานอดิเรก ไม่ว่าศึกโซเชียลใดเธอล้วนเอาชนะ ตีข้าศึกจนแตกพ่าย เรียกได้ว่ามีพรสวรรค์ทางด้าน...ปากดี!

และที่สำคัญวงการบันเทิงที่เธอย่างก้าวเข้าไปนั้นเต็มไปด้วยเสือสิงห์กระทิงแรด แต่ก็ไม่มีใครเคยทำร้ายเธอได้เลยสักครั้ง เพราะเธอชิงทำร้ายคนเหล่านั้นก่อนนั่นเอง

จนนางได้รับฉายาลับๆ จากเพื่อนร่วมวงการว่า ‘นางร้ายเสียงทองคำ’ ไม่ว่าใครก็ล้วนขยาดไม่คิดหาเรื่องเธอโดยไม่จำเป็น

แต่เดี๋ยวก่อน! ใช่ว่าเธอหาเรื่องคนเหล่านั้นก่อนเสียที่ไหนกัน ทุกสิ่งทุกอย่างก็ล้วนป้องกันตัวทั้งนั้น จริงๆ นะ จริงสุดๆ เลย เชื่อเถอะ เชื่อเถอะนะขอร้อง...

เพราะวีรกรรมที่ผ่านมาหลิวเซียวหลินจึงมั่นใจว่าตนเองคงต้องตกนรกหมกไหม้ ไม่คิดเลยว่าจะได้ขึ้นสวรรค์เช่นนี้

ความคิดฟุ้งซ่านหยุดชะงัก เมื่อจู่ๆ ร่างของหญิงสาวอีกคนก็มาปรากฏอยู่เบื้องหน้า หลิวเซียวหลินอ้าปากค้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นว่าสตรีผู้นั้นมีใบหน้าเหมือนกันกับเธอราวกับฝาแฝด จะต่างก็เพียงท่าทางและแววตาเท่านั้น

สตรีตรงหน้ามีแววตาเศร้าโศกขลาดเขิน ในขณะที่เธอมีดวงตาวาวโรจน์สุกสกาว

สตรีตรงหน้ามีท่าทางเรียบร้อยถ่อมตนจนไหล่บางห่อเข้าหากันเล็กน้อย ในขณะที่เธอมักเชิดหน้าเดินหลังตรงด้วยความมั่นใจดั่งตนเองเป็นนางพญา

สตรีตรงหน้าแต่งกายด้วยเสื้อผ้าจีนโบราณสีอ่อนปกปิดเรือนกายมิดชิด ผมยาวสลวยเกล้าขึ้นปักด้วยปิ่นหยกเนื้อดี ในขณะที่เธอทาเรียวปากสีแดง ติดขนตางามงอนจนทำให้ดวงตายิ่งกลมโต สวมกางเกงยีนกับเสื้อเชิ้ตสีขาว ปลดกระดุมลงมาจนเห็นเนินอกขาวๆ พอให้เย้ายวนหยอกล้อสายตาใครต่อใคร

เรียกได้ว่าทั้งสองมีความเหมือนที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

“อ๊ะ!”

หลิวเซียวหลินยกมือขึ้นกุมศีรษะ เมื่อจู่ๆ เรื่องราวของหญิงสาวตรงหน้าก็ฉายชัดขึ้นในหัวสมองอย่างรวดเร็วจนรู้สึกคลื่นไส้วิงเวียนดั่งถูกจับเหวี่ยงไปรอบๆ ด้วยความเร็วแสง เธอทรุดกายลงไปนั่งกับพื้น หอบหายใจแรง ก่อนที่ดวงตาจะปิดลงช้าๆ

สตรีตรงหน้ามีแซ่เดียวกับเธอ ‘แซ่หลิว’ อีกทั้งยังมีชื่อเดียวกับเธอ ‘เซียวหลิน’ เรื่องราวชีวิตของสตรีตรงหน้าเหมือนกับนิยายที่เธอเพิ่งอ่านไปเมื่อสัปดาห์ที่แล้วไม่ผิดเพี้ยน

นางเอกแสนบอบบางที่ถูกใครต่อใครกลั่นแกล้งรังแก มีสามีเย็นชา เมินเฉย หูเบา ยิ่งท้องโตมากขึ้นเท่าไหร่ร่างกายของนางเอกก็ยิ่งอ่อนแอจนดวงตาพร่ามัว ก่อนที่ดวงตาจะบอดสนิทนางเอกจึงตัดสินใจอุ้มท้องหนีสามีใจร้าย

เคราะห์ดีหน่อยที่อาการตาบอดของนางเอกนั้นเป็นผลข้างเคียงมาจากการให้กำเนิดบุตรชายที่มีพลังปราณแกร่งกล้า เมื่อครรภ์แก่ย่างเข้าเดือนที่เจ็ดดวงตาก็ค่อยๆ กลับมามองเห็นอีกครั้ง ทำให้นางเอกไม่ต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบากจนเกินไปนัก

นางเอกเฝ้าฟูมฟักเลี้ยงดูบุตรชาย ทำงานรับจ้างหนักเอาเบาสู้กว่าหลายปีจนร่างกายผ่ายผอมทรุดโทรม แล้วในที่สุดสามีโง่เง่าก็ตามหานางเอกและลูกจนพบ งอนง้อกันไม่นาน พอพระเอกบอกรักพร้อมทำท่าทางสำนึกผิดนิดหน่อยนางเอกก็ใจอ่อนยอมกลับไปกับพระเอกทันที

นี่คือนิยายแนวอุ้มท้องหนีสามีที่กำลังได้รับความนิยมอยู่ในขณะนี้นั่นเอง แน่นอนว่าตอนที่หลิวเซียวหลินอ่านนิยายเรื่องนี้นั้น เธออ่านไป ด่าไป สาปไป สารพัดสัตว์หลุดออกมาจากปากสวยๆ ของเธอไม่ขาดสาย

แต่ที่ยังทนอ่านจนจบทั้งที่เนื้อหาขัดกับความรู้สึก ก็เพราะว่านักเขียนบรรยายฉากเลิฟซีนได้อย่างวาบหวามถึงใจนั่นเอง หลิวเซียวหลินจึงตามอ่านไม่ขาดแม้สักตอนเดียว ตามประสาสาวโสดที่อยากมีค่ำคืนเร่าร้อนกับหนุ่มหล่อผู้เป็นรักแรก

แต่จนแล้วจนรอดหลิวเซียวหลินก็ไม่มีคนรัก เพราะไม่เคยมีผู้ชายคนไหนทำให้เธอหัวใจเต้นแรงได้เลยสักคน!

หลิวเซียวหลินเปิดเปลือกตาขึ้น ส่ายหน้าน้อยๆ เมื่อข้อมูลที่ถาโถมเข้ามาราวกับพายุคลั่งได้สงบลงแล้ว

ข้อมูลที่เธอได้รับมานั้นละเอียดกว่าในนิยายหลายสิบเท่าเลยทีเดียว อาจเพราะมันคือเรื่องราวของมนุษย์คนหนึ่งหาใช่เป็นเพียงนิยายไม่กี่หน้ากระดาษก็เป็นได้