บทที่ 2 กระแทกเข้ากลางใจ

บทที่ 2

กระแทกเข้ากลางใจ

อันที่จริง...

ตามเนื้อเรื่องเดิมในนิยายเมื่อพระเอกช่วยนางเอกขึ้นมาจากน้ำได้แล้ว ก็เร่งปฐมพยาบาลจนนางเอกฟื้นคืนสติ นางเอกเมื่อลืมตาเห็นพระเอกก็หวาดกลัวจนตัวสั่น พระเอกถามอะไรก็ไม่ยอมตอบเพราะภาพศีรษะมนุษย์ที่ถูกเขาฟันจนขาดกระเด็นยังคงติดตา

ท้ายที่สุดพระเอกจึงสั่งให้สาวใช้พาตัวภรรยากลับเรือน คืนนั้นเองนางเอกก็ไข้ขึ้นสูง ปราณภายในแปรปรวน ร่างกายอ่อนแอจนเกือบจะแท้งบุตร

แน่นอนว่าหลิวเซียวหลินคนใหม่ไม่มีทางยอมให้เหตุการณ์ดำเนินไปเช่นนั้น ทำไมนางต้องให้สาวใช้ประคองกลับเรือนในเมื่อนางมีสามีที่ทั้งหล่อเหลาและกล้ามใหญ่ เขาควรจะอุ้มนางกลับเรือนสิถึงจะถูกต้อง

คิดได้ดังนั้นหลิวเซียวหลินจึงแสร้งเป็นลมเรียกร้องความสงสารจากสามี และเติมเชื้อไฟให้สามีเกลียดชังจ้าวอาเม่ยไปเสียเลย

‘หึหึ...ข้านี่แหละคือความฉิบหายในชีวิตของพวกเจ้า! อย่าเพิ่งรีบตาย อย่าเพิ่งรีบยอมแพ้ เพราะข้าเพิ่งเริ่ม!’

“ฮูหยินของข้าเป็นอย่างไรบ้าง”

เฉินโหวผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าของตนเองเสร็จแล้วก็รีบสาวเท้ากลับมายังเรือนแสงจันทร์ของภรรยาทันที พิศมองใบหน้างดงามที่บัดนี้มิได้ซีดเผือดแต่มีเลือดฝาดระเรื่อขึ้นแล้ว

“ร่างกายเฉินโหวฮูหยินอ่อนแอมากขอรับท่านโหว ปราณภายในแปรปรวนยุ่งเหยิง ธาตุไฟอ่อนกำลัง ยิ่งดวงตาทั้งสองข้างพร่ามัวใกล้จะมืดบอดสภาพจิตใจของเฉินโหวฮูหยินคงยิ่งบอบช้ำ นับจากนี้ต้องพักผ่อนให้มาก อย่าให้มีสิ่งใดมากระทบกระเทือนจิตใจอีกเป็นอันขาดไม่เช่นนั้นอาจส่งผลต่อบุตรในครรภ์ได้ขอรับ”

เฉินโหวได้ยินเช่นนั้นก็พยักหน้าช้าๆ ด้วยอาการเครียดขรึม จากบันทึกของตระกูลเฉินเขียนเอาไว้ว่ามารดาที่ตั้งครรภ์บุตรชายของตระกูลเฉินมักได้รับผลกระทบต่อร่างกายไม่สิ่งใดก็สิ่งหนึ่ง มารดาของเขานั้นแพ้ท้องจนผื่นแดงขึ้นตามเนื้อตัว ร่างกายร้อนดั่งไฟแต่เมื่อคลอดบุตรออกมาอาการเหล่านั้นก็หายขาด ซึ่งเป็นอาการเฉกเช่นเดียวกับท่านย่าของเขายามตั้งครรภ์บิดา ส่วนย่าทวดของเขานั้นมีอาการแขนขาอ่อนแรงเดินไม่ได้แต่เมื่อคลอดท่านปู่ออกมาก็สามารถกลับมาเดินได้เป็นปกติ

ทว่าหลิวเซียวหลินกลับแตกต่างออกไป ผลกระทบที่เกิดขึ้นกับนางนั้นร้ายแรงกว่าทุกคน เพราะส่งผลต่อการมองเห็นโดยตรง อีกทั้งจากการวินิจฉัยของหมอหลายท่าน ล้วนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่าดวงตาของนางทั้งสองข้างอาจบอดสนิทไปตลอดกาลเพราะบุตรในครรภ์กลืนกินปราณบางส่วนของมารดา

เฉินโหวเอ่ยขอบคุณท่านหมอแล้วสั่งให้พ่อบ้านไปส่งท่านหมอ จากนั้นจึงเดินไปหยุดอยู่ข้างเตียงภรรยาด้วยความกังวล

คนแกล้งหลับได้ยินทุกอย่าง รู้สึกใจหายที่ร่างกายนี้อ่อนแอและบอบบางนัก ต่อจากนี้นางคงต้องใส่ใจเรื่องการพักผ่อนและอาหารการกินให้มาก เพราะถึงอย่างไรนางก็รับปากกับเจ้าของร่างนี้เอาไว้ว่าจะช่วยดูแลปกป้องบุตรของนางให้เติบโตขึ้นอย่างมีความสุข

“พวกเจ้าดูแลฮูหยินให้ดี ไม่ว่านางต้องการอะไรให้จัดหาให้นางทุกอย่าง ห้ามขัดใจหรือทำให้นางขุ่นเคืองใจเป็นอันขาด หากใครขัดคำสั่งข้าจะลงโทษอย่างหนัก!”

“เจ้าค่ะท่านโหว”

ชายหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบา กำลังจะหมุนตัวเดินกลับออกไปจากห้องนอน เพราะรู้ดีว่าหากนางลืมตาตื่นมาเห็นเขานางคงตกใจจนหน้าซีดเผือดซึ่งอาจทำให้นางเกิดความเครียดจนบุตรในครรภ์ได้รับอันตราย ดังนั้นการอยู่ห่างจากภรรยาจึงเป็นสิ่งที่ดีที่สุด

เพราะนี่คือวิธีถนอมความสัมพันธ์ฉันสามีภรรยาไม่ให้เลวร้ายไปมากกว่านี้

“ทะ...ท่านพี่”

หญิงสาวพึมพำออกมาราวกับละเมอจงใจเรียกเขาว่า ‘ท่านพี่’ ยามไม่มีสติ จากนั้นจึงยกมือขึ้นสูงดั่งกำลังไขว่คว้าหาเขา เฉินตงหยางเห็นดังนั้นก็รีบหมุนตัวกลับไป ยื่นมือไปจับมือเล็กแล้วทรุดกายลงนั่งข้างเตียง

“ข้าอยู่นี่ เจ้าต้องการอะไรหรือ”

“ท่านพี่...”

หลิวเซียวหลินพึมพำเรียกเขาอีกครั้งด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาในขณะที่ดวงตายังคงปิดสนิท เฉินโหวจึงรู้ว่านางยังคงหลับใหลแต่กลับละเมอเรียกหาเขา

อีกทั้งยังเรียกเขาอย่างอ่อนหวานว่า ‘ท่านพี่’ ทั้งที่ยามปกตินางเรียกเขาว่า ‘ท่านโหว’ อย่างห่างเหิน หรือว่านี่คือสิ่งที่ซุกซ่อนอยู่ภายในใจของภรรยา ยามเมื่อนางไม่ได้สติจึงได้เผยความรู้สึกนี้ออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ

‘ข้าคิดว่าเจ้าเกลียดกลัวข้าเสียอีก...’

ความรู้สึกประหลาดแล่นปราดเกาะกุมหัวใจเย็นชาของชายหนุ่ม เขามองมือเล็กๆ ที่จับมือเขาเอาไว้แน่นด้วยความรู้สึกที่แตกต่างไปจากทุกครา

‘ไงเล่า...กระแทกเข้ากลางใจเลยสิท่า หึ! หึ!’

สตรีเจ้ามารยาที่แกล้งหลับดูจะพอใจกับท่าทีของพระเอกนิยายไม่น้อย เมื่อเห็นว่าเขานั่งนิ่งอยู่ข้างเตียงราวกับไม่กล้าขยับตัวกลัวนางจะตื่น หญิงสาวก็แทบจะแสยะยิ้มออกมา

‘ในเมื่อข้ามาสวมร่างนี้ นับว่าข้าคือภรรยาของท่านแล้ว ดังนั้นท่านก็จงเป็นทาสรักข้าเสียเถอะ เพื่อที่ข้ากับลูกจะได้สุขสบายไปทั้งชีวิต โฮะๆๆๆ’

คิดในใจอย่างลำพองหมายมั่นว่าจะใช้มารยาทั้งหมดยั่วยวนให้พระเอกนิยายกลายเป็นควายตัวผู้แสนหล่อเหลาให้นางจับจูงจมูก

คนตัวเล็กยังคงแสร้งหลับโดยมีคนตัวโตกุมมือเอาไว้ไม่ยอมปล่อย จะว่าไปแล้วมือของเขาทั้งใหญ่และอบอุ่นกุมมือเล็กๆ ของร่างนี้เอาไว้เสียมิดเลย

‘มือของเขาทำให้ข้ารู้สึกอบอุ่นได้อย่างไรกันนะ...หรือข้าจะอินกับร่างนี้มากเกินไป’

หลิวเซียวหลินครุ่นคิดอย่างไม่เข้าใจ