บทที่ 2 สมรสพระราชทาน (1/2)

หลิวเซี่ยนเหยาหยัดกายลุกขึ้น ก่อนจะหันไปมองผู้เป็นบิดา สายตาของนางยังคงเรียบเฉย และไม่มีร่องรอยของความดีใจที่เคยมี

มีเพียงคำพูดที่มั่นคงและหนักแน่นให้กับผู้เป็นบิดา เพราะนางรู้ดีว่าบิดาจะพูดถึงสิ่งใด

“สมรสพระราชทานเป็นเรื่องยากที่จะบ่ายเบี่ยงไปได้ ท่านพ่อคงจะทราบดี...แต่หากฝ่ายเสียนอ๋องเป็นฝ่ายเอ่ยปากหย่า ตระกูลหลิวก็หาได้มีความผิดแต่อย่างใด” นางพูดด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง แต่ทว่าแฝงไปด้วยความหนักแน่นในวาจาของตัวเอง

หลิวเจี้ยนอู่ได้ฟังวาจาของบุตรีก็เงียบไปชั่วขณะ แม้จะรู้สึกแปลกใจที่ยามนี้ผู้เป็นบุตรีหาได้มีความดีใจปรากฏขึ้นบนใบหน้า ทั้ง ๆ ที่เขารู้ว่าบุตรีพึงใจให้กับเสียนอ๋องผู้นี้มานับตั้งแต่วัยเยาว์

หรือความรู้สึกของนางจะเปลี่ยนไป เมื่อครั้งหนึ่งเขาเคยเตือนบุตรีแล้วว่าเสียนอ๋องนั้นมีสตรีที่พึงใจอยู่แล้ว และคงเป็นเรื่องดีถ้า

หลิวเซี่ยนเหยาไม่ใช่เด็กสาวที่เคยวาดฝันความรักใคร่ ฝันหวานถึง

เสียนอ๋องอีกต่อไป เขาเองก็คงจะหมดห่วง

“เหยาเอ๋อร์...เจ้าแน่ใจหรือว่าใจเจ้าจะไม่เปลี่ยน” หลิวเจี้ยนอู่เอ่ยขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาแฝงไปด้วยความกังวล

หลิวเซี่ยนเหยาหันไปมองบิดา ก่อนที่จะค่อย ๆ ก้าวเท้าเข้าไปใกล้ บิดาของนางยังคงห่วงใยนางเสมอมา ไม่ว่าจะเป็นเมื่อครั้งก่อน หรือว่าในครั้งนี้

“ท่านพ่อ...ข้ารู้ดีว่าท่านเคยเตือนข้ามาก่อนแล้วว่า เสียนอ๋องนั้นมีสตรีที่เขารักอยู่แล้ว ยามนี้ข้าเข้าใจในคำเตือนของท่านทุกประการ

แต่สมรสพระราชทานไม่อาจปฏิเสธได้ การตัดสินใจของข้าในวันนี้ไม่ได้หมายความว่า ข้าทำใจยอมรับที่จะแต่งงานกับเขา เพียงแต่ข้าไม่อาจทำให้ตระกูลหลิวต้องมีความผิดหากขัดราชโองการของฝ่าบาท” นางเอ่ยกับบิดาด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น

หลิวเจี้ยนอู่มองหน้าบุตรีด้วยความเข้าใจ ตัวเขาเองหาใช่คนทั่วไป แต่เขาคือขุนนางที่ดำรงตำแหน่งอัครเสนาบดีในราชสำนัก อีกทั้งยังเป็นคนสนิทข้างกายของผู้เป็นฮ่องเต้ จึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะขัดต่อ

ราชโองการ สายตาของหลิวเซี่ยนเหยาในยามนี้นั้นเด็ดเดี่ยว และไม่มีเงาของความอ่อนแอเหมือนดั่งทุกที เขาจึงรู้สึกเบาใจ

“ข้าเข้าใจแล้ว...แต่เจ้าจะมั่นใจได้เช่นไรว่าเสียนอ๋องจะเป็นฝ่ายเขียนหนังสือหย่าให้กับเจ้า” เขาพยักหน้าให้กับบุตรีด้วยความเข้าใจ ก่อนจะเอ่ยถามความคิดของนาง

“ในเมื่อเสียนอ๋องมีสตรีที่พึงใจอยู่แล้ว ข้าจะเป็นฝ่ายเสนอทางเลือกให้เขาเองเจ้าค่ะ ท่านพ่อ หากเขาไม่รักข้า ข้าจะไม่มีวันเฉาตายอยู่ภายในจวนนั้นอย่างแน่นอน ท่านพ่อไม่ต้องเป็นห่วง”

“เหยาเอ๋อร์ เจ้าเป็นบุตรีเพียงคนเดียวในชีวิตของข้า หากข้าดูแลเจ้าไม่ดี ข้าจะมีหน้าไปพบมารดาของเจ้าในปรโลกได้เช่นไร”

หลิวเจี้ยนอู่วางฝ่ามือหยาบลงบนไหล่ของบุตรี ดวงตาของเขายังคงห่วงใยนางที่เป็นแก้วตาดวงใจไม่เสื่อมคลาย

“ท่านพ่อ ข้าจะไม่มีวันทำให้ตัวเองเจ็บอีกต่อไปแล้วเจ้าค่ะ”

ใบหน้างดงามแหงนขึ้นมองสบตากับผู้เป็นบิดา ริมฝีปากแดงก่ำเหยียดยิ้มกว้างเพื่อให้บิดาสบายใจ

“เหยาเอ๋อร์ หากเจ้าเป็นทุกข์ก็จงถอยออกมา ต่อให้ตระกูลหลิวต้องเป็นฝ่ายรับโทษข้าก็ยอม”

“ขอบคุณนะเจ้าคะ ท่านพ่อ”

แม้ก่อนที่นางจะดื่มยาพิษจนสิ้นใจ ตระกูลหลิวของนางยังคงอบอุ่น เป็นความโชคดีเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตที่นางได้รับจากครอบครัว หากแต่หลิวเซี่ยนเหยาคนก่อนนั้นไร้ซึ่งความกล้า นางจึงได้แต่ถูกย่ำยีราวกับสตรีที่ไม่มีหัวใจ

นางกลับมายังเรือนนอนของตัวเอง ก่อนจะจรดพู่กันลงบนหนังสือหย่าด้วยความตั้งใจ เป็นของขวัญที่นางเตรียมเอาไว้สำหรับผู้เป็นสามีในอีกสามวันข้างหน้า เป็นของขวัญที่เสียนอ๋องน่าจะพึงใจที่สุด ที่นางไม่ดื้อดึง ไม่ดื้อรั้น เหมือนเมื่อครั้งก่อน...