นางร้ายยอดรัก

ท้องทิวาในยามราตรีนั้นมืดมิดไร้มวลหมู่ดาว แสงจันทราที่เคยส่องสว่างไปทั่วทั้งผืนฟ้าถูกปกคลุมด้วยม่านหมอกจนเหลือเพียงแสงสีเงินเจือจาง สายลมพัดพาหวีดหวิวด้วยความแห้งแล้ง สารทฤดูพัดผ่านมาพร้อมกับเสียงดังกรอบแกรบของใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาจากต้นไม้สูงใหญ่ตระหง่าน เสียงที่ก้องกังวานเหล่านั้น ดังราวกับกำลังสะท้อนความโศกเศร้าของคืนฤดูใบไม้ร่วงที่แสนจะเปลี่ยวเหงา

กลางลานกว้างภายในจวนของเสียนอ๋องกลับเต็มไปด้วยความเงียบสงบ เสียนเจิ้นหลง หรือเสียนอ๋อง ผู้เป็นเจ้าของจวน ประทับนั่งอยู่บนตั่งไม้จันทน์ด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่น ฝ่ามือแกร่งเท้าศีรษะพร้อมกับหลับตาลงด้วยความครุ่นคิด สีหน้าที่หล่อเหลาราวกับหยกปั้นนั้นคร่ำเครียดจนบรรยากาศรอบกายเต็มไปด้วยความวังเวง ไม่ว่าจะเป็นองครักษ์หรือข้ารับใช้ต่างพากันก้มหน้านิ่งด้วยความยำเกรง

เบื้องหน้าของเขามีสตรีโฉมงามที่อยู่ในอาภรณ์สีขาวนั่งคุกเข่าอยู่บนพื้น ไหลบอบบางไหวสั่นสะอื้นไห้อย่างน่าสงสาร สองข้อมือเล็กเต็มไปด้วยโซ่ตรวนที่พันธนาการ จนไร้สิ้นสภาพของสตรีที่เคยสูงศักดิ์ นางคือ หลิวเซี่ยนเหยา ชายาเอกของเสียนอ๋อง และเป็นสตรีที่ถูกกล่าวหาว่าเป็นผู้ที่ลงมือสังหาร หลินหยู่เหมย ชายารองอันเป็นที่รักของเสียนอ๋องให้ตายจากไปด้วยความเหี้ยมโหด

หลิวเซี่ยนเหยายกใบหน้าขึ้นมองผู้เป็นสามีด้วยความเศร้าโศก ดวงตาของนางแดงก่ำไม่ต่างไปจากสีของโลหิต นัยน์ตาสีนิลที่สั่นวูบไหวคู่นั้นดูหม่นหมองและเต็มไปด้วยความสงสัยที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด ว่าเหตุใดเขาถึงเชื่อมั่นว่านางเป็นผู้ที่ลงมือสังหารหลินหยู่เหมย ทั้งที่นางยืนยันว่าไม่ได้ทำ แต่เขากลับไม่ยอมเชื่อใจของนางเลยแม้แต่น้อย

เสียนอ๋องลืมตาแล้วจ้องเขม็งไปที่สตรีร่างบอบบางเบื้องหน้า ก่อนที่ร่างสูงจะเหยียดกายขึ้นเต็มความสูงแล้วเดินไปยืนอยู่ข้างโต๊ะไม้แกะสลัก ดวงตาคู่นั้นของเขาดูลึกลับและไม่สามารถคาดเดาความคิดจากใบหน้าของเขาได้ ฝ่ามือหยาบใหญ่ค่อย ๆ ยกถ้วยสีน้ำเงินเข้มที่มียาพิษอยู่ภายในขึ้นมา บรรยากาศในลานกว้างยังคงเต็มไปด้วยความเงียบสงัด ทุกคนในบริเวณนั้นต่างพากันก้มหน้านิ่งราวกับทุกสิ่งได้หยุดเคลื่อนไหว

"เจ้าคิดว่าข้าจะปล่อยให้เจ้าสังหารเหมยเอ๋อร์ โดยไม่ต้องรับโทษอย่างนั้นหรือ"

เสียนอ๋องเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเยียบเย็น แฝงไปด้วยความโกรธเกรี้ยว ก่อนจะย่ำกรายเข้ามาหยุดยืนอยู่เบื้องหน้าของนาง แล้วทรุดกายลงด้วยเข่าข้างหนึ่ง โดยที่ในฝ่ามือของเขายังคงมีถ้วยยาพิษ

หลิวเซี่ยนเหยาสั่นสะท้านขึ้นเล็กน้อย เมื่อได้ยินวาจาที่แข็งกร้าวของเขา ดวงตาของนางเริ่มพร่าเบลอไปด้วยหยาดน้ำตาที่หลั่งรินออกมาเป็นสายอีกครั้ง ภายในใจยังคงเต็มไปด้วยความร้อนรน เต็มไปด้วยความเจ็บปวด เมื่อสายตาของผู้เป็นสามียังเต็มไปด้วยความเข้าใจผิด และไม่คิดจะให้นางได้เอ่ยคำอธิบาย

"หม่อมฉันไม่ได้ทำ..."

นางบอกกับเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ สายตาของนางยังคงยืนหยัดในคำตอบ

เสียนอ๋องเหลือบตามองหลิวเซี่ยนเหยาแค่เพียงสายตา ดวงตาของเขาเย็นชาและไร้ความปรานี แต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ไม่เคยมองนางด้วยความรักเลยสักครั้ง และยิ่งไปกว่านั้นเขาไม่เคยคิดจะแต่งงานกับนาง หากไม่ใช่เพราะผู้เป็นบิดาพระราชทานสมรสให้ มีหรือที่เขาจะเอ่ยปากขอนางแต่งงาน

"เจ้าเอ่ยเช่นนี้ได้อย่างไร ทุกคนภายในจวนต่างก็เห็นว่าเจ้าเป็นผู้ลงมือสังหารนางด้วยความอิจฉา เจ้าแค้นที่เหมยเอ๋อร์คือสตรีที่ข้ารักและเจ้าไม่สามารถยอมรับได้ที่ข้ารักนาง"

วาจาของเสียนอ๋องกระแทกใจของหลิวเซี่ยนเหยาราวกับมีดที่แทงเข้าไปภายในอก เป็นความเจ็บปวดที่บาดลึกลงในจิตใจ นางไม่ได้ตอบสิ่งใดออกไปในทันที เพราะคำพูดของเขาทำให้บาดแผลในใจของนางลึกมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

“พระองค์รักนาง หม่อมฉันเข้าใจดีและไม่เคยคิดริษยา แต่สิ่งที่หม่อมฉันไม่เข้าใจก็คือ พระองค์เลือกที่จะเชื่อสิ่งที่ผู้อื่นบอกกล่าว ทั้งที่หม่อมฉันก็เป็นชายา แต่เหตุใดท่านอ๋องถึงไม่เคยเชื่อใจหม่อมฉันเลยเพคะ”

หลิวเซี่ยนเหยา สะอึกสะอื้นเอ่ยถ้อยคำออกมาด้วยน้ำเสียงที่ขาดช่วงราวกับคนที่กำลังจะจมน้ำ ความผิดหวังจากการไม่เคยเป็นผู้ที่ได้รับการยอมรับจากเสียนอ๋อง มันสะสมจนเป็นบาดแผลร้าวลึกในใจ

เสียนอ๋องไม่ได้คิดจะตอบสิ่งใด เพียงแต่มองนางไปด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง