บทที่ 1 ย้อนเวลา (2/2)

“ปะ...เปล่า”

หลิวเซี่ยนเหยาเอ่ยตอบบ่าวรับใช้คนสนิทของตัวเอง ก่อนที่จะรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ฝังอยู่ในหัวใจจะปะทุขึ้นมา เบื้องหน้าของนางในตอนนี้ยังคงเป็นเช่นเดิม ความโชคร้ายในชีวิตของนางยังไม่ได้เริ่มต้นขึ้น และนางได้ย้อนเวลากลับมาอีกครั้ง

“คุณหนู ท่านต้องการสิ่งใดหรือไม่เจ้าคะ” กุ้ยหยวนเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

“...”

“คุณหนู...คุณหนูเจ้าคะ”

“ไม่...ข้าไม่ต้องการสิ่งใด ขอบใจเจ้ามาก” หลิวเซี่ยนเหยาสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะตอบด้วยเสียงที่แหบพร่า

ดวงตาคู่งามนั้นเหม่อลอยผ่านบานหน้าต่างออกไป นางกำลังขบคิดเป็นอย่างหนักถึงเรื่องราวที่ได้เกิดขึ้น มันไม่ใช่ความฝันแต่เป็นเรื่องจริงที่นางได้พบเจอ ความรู้สึกของนางในตอนนี้นั้นสับสนอลหม่านเมื่อรู้ว่าตัวเองได้ย้อนเวลากลับมาถึงจุดเริ่มต้นของชีวิตในวันที่ยังไม่ได้อยู่ร่วมจวนกับเสียนเจิ้นหลง

หลิวเซี่ยนเหยาไม่อยากให้โชคชะตาของตัวเองต้องไปพบเจอกับจุดจบที่น่าอนาถเช่นนั้นอีกแล้ว การแต่งงานกับเสียนอ๋องทำให้ชีวิตของนางต้องพบเจอกับความเปลี่ยวเหงา ถูกทำร้ายจิตใจจนหัวใจของนางเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ไม่เพียงแต่หัวใจที่แตกสลาย แต่ยังมีสิ่งอื่น ๆ ที่นางไม่สามารถลืมได้

“ข้าจะไม่ยอมให้โชคชะตาเช่นนั้นเกิดขึ้นอีก” นางพึมพำในใจ ความมุ่งมั่นและความตั้งใจเริ่มก่อตัวขึ้น

กุ้ยหยวนเตรียมน้ำอุ่นและยังคงส่งยิ้มให้กับคุณหนูของตน โดยไม่รู้เลยว่า หลิวเซี่ยนเหยากำลังวางแผนบางสิ่งบางอย่างที่จะเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของนางได้

นางแช่กายอยู่ภายในอ่างอาบน้ำใบโตอยู่นานหลายชั่วยาม จนกระทั่งกุ้ยหยวนกระวีกระวาดเข้ามาด้วยหน้าตาตื่นตระหนกอีกครั้ง

“คุณหนู...รีบเถิดเจ้าคะ เถียนกงกงเดินทางออกมาจากพระราชวังเพื่อมอบราชโองการให้แก่ตระกูลหลิวเจ้าค่ะ ยามนี้บิดาของคุณหนูต้อนรับท่านกงกงอยู่ที่เรือนรับรองเจ้าค่ะ”

หลังจากที่หลิวเซี่ยนเหยาได้ยินในสิ่งที่กุ้ยหยวนเอ่ยบอก หัวใจของนางก็หล่นวูบลงไปอยู่แทบเท้า หากนางคาดเดาไม่ผิดวันนี้คงเป็นวันที่เถียนกงกงเดินทางมาเพื่อมอบราชโองการพระราชสมรสให้กับนางและเสียนเจิ้นหลง หรือเสียนอ๋อง

“ข้าไม่อาจเปลี่ยนแปลงสมรสพระราชทานได้หรอกหรือนี่”

หลิวเซี่ยนเหยายังคงนั่งแช่กายอยู่ในอ่างอาบน้ำและไม่คิดรีบร้อน ในสมองยังคงขบคิดทบทวนเรื่องต่าง ๆ นานาด้วยความใจเย็น 

การที่นางได้รับโอกาสกลับมาอีกครั้ง ย่อมต้องมีสักเรื่องที่นางสามารถแก้ไขหรือเปลี่ยนชะตากรรมของตัวเองได้

‘แต่งงานแล้วอย่างไร หากไม่ใช่ย่อมเลิกราได้ไม่มีวันผิด เสียนอ๋อง ครานี้พระองค์จะไม่มีวันได้ดูถูกความรักของหม่อมฉันอีกแล้ว’

ก่อนที่นางจะดื่มยาพิษ เป็นนางที่หลงรักเขาอยู่ฝ่ายเดียว แม้จะโดนเหยียบย่ำมากเท่าใด หลิวเซี่ยนเหยาก็ยังไม่ยอมจรดพู่กันลงบนหนังสือหย่า แต่คราวนี้ย่อมไม่เป็นเช่นนั้นอย่างแน่นอน

‘ข้าจะเปลี่ยนแปลงมันให้ได้…’

หลิวเซี่ยนเหยาคิดในใจ และจะไม่ยอมมีชะตาชีวิตที่ตกต่ำเช่นเดิม หากเขาไร้หัวใจ นางจะไม่นิ่งเฉย หากเขารักเพียงชายารอง นางจะให้เขารักได้สมใจ หากเขาปรักปรำให้นางเป็นสตรีร้ายกาจ นางก็จะเป็นสตรีร้ายกาจให้ถึงใจ เขาดีมา นางดีตอบ แต่ถ้าไม่ นางก็พร้อมที่จะฟาดกลับทุกเมื่อ...

หลิวเซี่ยนเหยาจะไม่อ่อนแอเช่นเดิมอีกแล้ว หลังจากตกตะกอนความคิด ร่างบางที่หยัดกายขึ้นจากน้ำ แล้วสวมใส่อาภรณ์ที่งามวิจิตร 

ดวงตาหวานฉ่ำทอดมองตัวเองผ่านกระจกทองเหลือง โดยไร้ซึ่งท่าทางอ่อนแอ ใบหน้าได้รูปเต็มไปด้วยความเด็ดเดี่ยวพร้อมเผชิญหน้ากับทุกสิ่ง เมื่อหัวใจของนางพร้อมที่จะสู้ต่อ นางก็เดินออกจากห้องนอนด้วยท่าทางที่มั่นใจ ก่อนจะยกฝ่ามือขึ้นบังแสงที่สาดสะท้อนเข้ามาตกกระทบกับสายตา

ภายใต้แสงแดดอ่อน ๆ ที่สะท้อนเข้ามาผ่านบานหน้าต่างฉลุลาย เป็นเหมือนกับการเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่สวรรค์ให้โอกาสได้แก้ไข โดยที่ครั้งนี้หลิวเซี่ยนเหยาจะไม่ยอมให้โชคชะตานำพาไปในเส้นทางเดิมอีกต่อไป