บทที่ 1 ย้อนเวลา (1/2)

จวนอัครเสนาบดี เมืองหยางเฟิง แคว้นจางเหอ...

หลิวเซี่ยนเหยา ลืมตาขึ้นมาหลังจากที่นางรู้สึกได้ถึงความเมื่อยล้าที่กัดกินไปทั่วร่างกายบอบบาง ความรู้สึกแรกที่นางสัมผัสได้ก็คือความอบอุ่นจากแสงแดดอ่อน ๆ ที่สาดส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างในเรือนนอน ลมหายใจของนางยังคงฟืดฟาดไม่สม่ำเสมอ หัวใจเต้นรัวเร็ว กรอบหน้าชื้นไปด้วยเม็ดเหงื่อที่ผุดพราย อีกทั้งดวงตายังเปรอะไปด้วยหยาดน้ำตาที่เกาะอยู่บนแพขนตาหนางอนงาม ราวกับคนเพิ่งตื่นจากฝันร้ายที่ยังคงค้างคา เป็นความรู้สึกที่รวดร้าวเสมือนเป็นบาดแผลลึกที่ฝังอยู่ภายในใจมาอย่างยาวนาน ถึงแม้ว่าในยามนี้จะไม่เห็นภาพนั้นที่เคยอยู่ในห้วงฝันแล้วก็ตาม

“มันคือความฝันอย่างนั้นหรือ...”

เสียงที่เอ่ยกับตัวเองของหลิวเซี่ยนเหยานั้นแผ่วเบา ริมฝีปากแห้งแตกระแหงราวกับเพิ่งผ่านความขมขื่น

นางขยับกายลุกขึ้นจากที่นอนอย่างเชื่องช้า ก่อนจะสัมผัสได้ถึงความปวดเมื่อยที่ตามมา บรรยากาศในห้องนอนนั้นคุ้นเคยและค่อย ๆ ซึมซับเข้ามาในใจ เมื่อกวาดสายตามองไปรอบ ๆ นางก็เห็นผ้าม่านสีครีมที่โปร่งแสงลู่ไปตามแรงลมที่พัดผ่านหน้าต่างเข้ามา ช่องว่างของแสงแดดสาดผ่านเข้ามาภายในห้อง จังหวะที่แสงตกกระทบกับข้าวของทำให้บรรยากาศภายในห้องดูอบอุ่นและมีชีวิตชีวา ต่างจากความมืดมิดในความฝันที่นางเพิ่งผ่านพ้นมา

หลิวเซี่ยนเหยาสูดลมหายใจเข้าอีกครั้ง ก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วมองไปยังกระจกทองเหลืองบานใหญ่ที่ตั้งอยู่ข้างเตียง ภาพในกระจกสะท้อนภาพของนางในอาภรณ์บางเบาทำจากผ้าฝ้ายเนื้อนุ่ม ใบหน้าของนางยังคงสดใสและงดงาม ไร้ซึ่งความทุกข์ระทมที่สร้างความหม่นหมองในชีวิต

นางยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าของตัวเอง และเพ่งพินิจใบหน้าที่ฉายอยู่ในกระจกอีกครั้ง ความเย็นเยียบที่สัมผัสได้จากฝ่ามือทำให้รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป หลิวเซี่ยนเหยารู้สึกถึงอาการมึนงงที่เกิดขึ้นในศีรษะจนเกิดคำถามลอยเข้ามาในใจอย่างรวดเร็ว

“มัน...เป็นไปได้เช่นไร ข้าไม่ได้ดื่มยาพิษจนลาโลกไปแล้วหรือ”

ในระหว่างที่นางหยิกตัวเองด้วยความสงสัย เสียงฝีเท้าของบ่าวรับใช้สาวจากด้านนอก ทำให้หลิวเซี่ยนเหยาหันไปมอง ก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้น พร้อมกับบานประตูที่ค่อย ๆ เปิดออกช้า ๆ พร้อมกับสตรีที่มีหน้าที่ดูแลห้องนอนของนาง เดินเข้ามาด้วยท่าทางที่คุ้นเคย นางคือกุ้ยหยวน ซึ่งเป็นบ่าวรับใช้คนสนิทของนางนั่นเอง

“คุณหนู ท่านตื่นแล้วหรือเจ้าคะ” เสียงหวานของกุ้ยหยวนดังขึ้นด้วยความห่วงใย พร้อมกับส่งรอยยิ้มมาให้กับนาง

“กุ้ยหยวน ข้ามาอยู่ที่นี่ได้เช่นไร ข้าต้องอยู่ที่จวนของเสียนอ๋องมิใช่หรือ” หลิวเซี่ยนเหยาเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย หลังจากที่นางแต่งงาน กุ้ยหยวนถูกสั่งให้ดูแลผู้เป็นบิดา และไม่ได้ติดตามนางไปอยู่ที่จวนของผู้เป็นสามี

กุ้ยหยวนมองผู้เป็นนายด้วยสายตาที่สับสน ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“คุณหนู นี่ท่านฝันหวานหรอกหรือเจ้าคะ ชอบท่านอ๋องจนถึงขั้นฝันว่าไปอยู่จวนของท่านอ๋องเสียแล้ว ฮ่า”

กุ้ยหยวนทำท่าทางแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะส่งรอยยิ้มเย้าหยอกมาให้กับนาง นั่นยิ่งทำให้คิ้วเรียวของนางมุ่นเข้าหากันแน่นด้วยความเคลือบแคลง

“นี่ข้ายังไม่ได้ออกเรือนไปกับเสียนอ๋องอย่างนั้นหรือ” นางได้แต่พึมพำออกมา

“ยังเจ้าค่ะ...ยังไม่มีการสู่ขอใด ๆ” กุ้ยหยวนยิ้มกว้าง

“เรื่องจริงหรือนี่” นางเอาแต่จับเนื้อจับตัวของตัวเอง เพื่อให้แน่ใจว่านางไม่ได้ฝันไป หรือว่าวิญญาณกลับมายังที่คุ้นเคย

ความสงสัยในตอนแรกได้ถูกคลี่คลายแล้วบางส่วน จากการยืนยันของกุ้ยหยวน แต่ทว่าหลิวเซี่ยนเหยายังคงไม่กล้าจะเชื่ออยู่ดี ว่านางได้ย้อนเวลากลับมาอีกครั้งในช่วงเวลาก่อนที่จะแต่งงานกับเสียนอ๋อง ทั้งที่ความเจ็บปวดยังคงตราตรึงอยู่ภายในใจ และไม่ใช่ความฝันเพียงชั่วข้ามคืนอย่างแน่นอน