บทนำ ยาพิษ (2/2)

"เจ้าทำให้ข้าสูญเสียคนที่ข้ารักไป และข้าก็ต้องการให้เจ้าชดใช้ความผิดนี้ด้วยชีวิตของเจ้า!" เขาตะคอกใส่หน้าของนาง

“พระองค์ไม่คิดจะรักหม่อมฉันเลยหรือเพคะ”

หลิวเซี่ยนเหยาแหงนมองใบหน้าของเขาด้วยความเจ็บปวด ริมฝีปากของนางแห้งผาก เอ่ยถามเขาด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบา

“ข้าไม่เคยรักเจ้า สตรีร้ายกาจเช่นเจ้าไม่คู่ควรเป็นชายาเอกของข้าด้วยซ้ำ” เสียนอ๋องโน้มใบหน้าเข้ามากระซิบข้างใบหูของนางด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน

“แม้แต่ความดีของหม่อมฉัน พระองค์ก็ไม่เคยคิดจะมอง...” นางได้แต่พึมพำออกมาด้วยความเสียใจ

“เหมยเอ๋อร์ของข้าจะต้องไม่ตายเปล่า เจ้ารังแกนางมานานเกินพอแล้ว สตรีชั่วช้าเช่นเจ้า ข้าจะส่งไปยังปรโลกด้วยตัวเอง”

เขาเอ่ยกับนางด้วยน้ำเสียงที่ไร้เยื่อใย ก่อนจะค่อย ๆ ยื่นถ้วยยาพิษออกมาเบื้องหน้า ร่างกายใหญ่โตของเขาขยับชิดใกล้นางอีกระยะ

หลิวเซี่ยนเหยารู้สึกเหมือนร่างกายของนางกำลังจะแหลกสลาย ทุกการเคลื่อนไหวของเสียนอ๋อง เปรียบเสมือนเชือกที่รัดหัวใจของนางเอาไว้ ความเจ็บปวดจากความรักที่ไม่มีวันได้รับกลับคืน เริ่มพุ่งทะยานจนจุกแน่นไปทั่วทั้งใจ

"หม่อมฉันไม่ผิด หม่อมฉันไม่ได้เป็นผู้ที่สังหารนาง เหตุใดพระองค์ถึงไม่เคยคิดจะฟัง... " เสียงหลิวเซี่ยนเหยาสั่นเครือ นางไม่สามารถที่จะกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไป

เสียนอ๋องได้แต่จ้องมองที่นางด้วยความเย็นชา สายตาของเขาฉายแววไปด้วยความแค้นและความเจ็บปวดที่ไม่สามารถซ่อนเร้น

“ข้ารู้ดีว่าเจ้ากำลังทุกข์ทรมาน แต่เจ้าต้องรับผลจากการกระทำของตัวเอง…”

เสียนอ๋องเอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่ฟังดูเป็นคำสั่ง โดยที่เขาไม่คิดจะฟังคำอธิบายใด ที่เดียวที่เขาคาดหวังในตอนนี้คือส่งนางไปยังโลกแห่งความตายเพื่อชดใช้กรรมที่นางได้ก่อเอาไว้

หลิวเซี่ยนเหยาเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยดวงตาที่พร่าเลือนจากน้ำตา ก่อนที่นางจะยื่นมือเข้าไปรับถ้วยยาพิษมาจากมือของเขา

"หากพระองค์ประสงค์ให้หม่อมฉันตาย หม่อมฉันก็จะทำตามที่พระองค์ต้องการ...ถึงแม้หม่อมฉันจะต้องจบชีวิตในคืนนี้ หม่อมฉันก็ไม่มีสิ่งใดที่จะสูญเสียอีกแล้ว"

หลิวเซี่ยนเหยาก้มมองถ้วยยาพิษที่อยู่ภายในมือ ฝ่ามือเล็กเริ่มสั่นอย่างควบคุมไม่อยู่ ในขณะที่ในใจของนางร่ำร้องถึงคำถามที่ไร้คำตอบ ‘เหตุใดเขาจึงไม่คิดจะเชื่อใจนาง’

ท้องนภาที่อยู่เหนือศีรษะเริ่มหม่นหมอง เมฆดำลอยวนไปมาราวกับกำลังคลุ้มคลั่ง ไม่ต่างไปจากความรู้สึกในใจของนางในยามนี้

หัวใจของหลิวเซี่ยนเหยานั้นเหี่ยวเฉา เสมือนกับใบไม้ที่กำลังร่วงโรยลงมาจากต้น

"ขอให้เจ้าหลุดพ้นจากความทุกข์ทรมานนี้ไปเสียที…"

เสียนอ๋องเอ่ยขึ้นอีกครั้ง แม้จะเป็นเสียงที่บางเบาแต่นางกลับได้ยินชัดเจนเป็นอย่างดี ดวงตาของเขาที่มองนางมีความสั่นไหวราวกับรู้สึกเจ็บปวดไม่แพ้กัน

หลิวเซี่ยนเหยากำถ้วยยาพิษแน่นขึ้น ก่อนจะยกมันขึ้นจรดริมฝีปากพร้อมกับหยาดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงไปในถ้วยนั้น ทั้งน้ำตาและยาพิษถูกนางกลืนลงไปพร้อมกัน สิ่งที่นางคาดหวังในห้วงสุดท้ายของชีวิตคือการหลุดพ้นจากพันธนาการของความเจ็บปวด...แม้จะต้องจากไปตลอดกาล

“หากได้เกิดใหม่อีกครา ข้าขอเกิดเป็นคนถูกรัก...”

พิษของยานั้นร้อนแรง สองมือกอบกุมรอบคอที่ร้อนผ่าวราวกับกลืนลูกไฟ ดวงตาคู่งามเหลือกถลน และดิ้นทุรนทุราย ผ่านม่านดวงตาที่มืดมน บุรุษที่นางหลงรักได้แต่หันหลังให้และไม่คิดจะหันกลับมามอง

แต่แล้ว...ในวินาทีสุดท้ายที่นางได้รับความเจ็บปวดทรมานจนไร้เรี่ยวแรง เสียงหนึ่งกลับดังก้องขึ้นภายในหัวของนาง ราวกับคำสั่งจากฟากฟ้า ‘ยังไม่สายเกินไป’ ก่อนที่ดวงตาของหลิวเซี่ยนเหยาจะปิดลง แล้วทุกสิ่งก็หยุดนิ่งไป