ตอนที่ 9 คำสั่งซื้อแป้งย่าง

“พี่สะใภ้!!!”เสียงเจ้าเจียตะโกนเรียกหาเวยลี่ดังมาตั้งแต่หน้าบ้าน เวยลี่จึงวางมือจากงานที่ทำแล้วรีบเดินไปเปิดประตู

“ท่านแม่ เจ้าเจียซื้อของอะไรมากันเยอะเลย”

“พวกแป้ง ต้นหอมและไข่ที่เจ้าต้องใช้แม่ซื้อมาหมดเลย”

“แล้วท่านแม่เอาเงินจากที่ใดถึงซื้อของมาได้มากขนาดนี้”

“เงินจากการขายแป้งวันนี้อย่างไรเล่า ไม่ถึง 2 เค่อก็ขายหมดแล้วแถมได้คำสั่งซื้อมาอีกตั้งเยอะ”ซูฮวาพูดออกมาอย่างตื่นเต้นผิดกับภาพลักษณ์ที่ดูเรียบร้อยของนาง

“ท่านเข้ามาก่อนเถิด ข้าเตรียมน้ำชาไว้รอพวกท่านแล้ว”

“บ้านเรามีน้ำชาดื่มตั้งแต่เมื่อใด”

“พี่สะใภ้ไปทำสวนแล้วเจอต้นชา 3 ต้นก็เลยเด็ดใบไปล้างให้สะอาดแล้วนำไปคั่วในกระทะเสร็จแล้วนำไปตากแดดอีก 1 ชั่วยามเจ้าค่ะท่านแม่” เสียงอ้ายหนี่อธิบายเจื้อยแจ้ว

“อ้ายหนี่ของแม่กวนใจพี่สะใภ้หรือเปล่า”

“ไม่เจ้าค่ะ ข้าเป็นเด็กดีไม่ดื้อไม่ซนเลยสักนิด”

“ฮ่าๆๆ” ผู้ที่ได้ฟังหัวเราะออกมากับความไร้เดียงสาของอ้ายหนี่ตัวน้อย

ซูฮวารีบเดินตรงไปเก็บของที่ห้องครัวหลังบ้าน ฝั่งซ้ายมือเป็นห้องนอนของอี้หานถัดไปเป็นห้องนอนของเวยลี่ ฝั่งขวามือเป็นห้องนอนของสองพี่น้องและของหลี่ซานกับซูฮวา บ้านหลังนี้เก่าแล้วแต่สะอาดสะอ้านและเป็นระเบียบเรียบร้อย คงมีก็แต่ห้องของเวยลี่ที่ดูจะรกกว่าห้องของทุกคนในบ้าน

ซูฮวาเดินไปเติมของที่ซื้อมาเสร็จก็เรียกเวยลี่ไปนั่งคุย

“เวยลี่นี่เงินที่ขายแป้งย่างวันนี้ลองนับดูสิ”

“หักจากค่าของที่ท่านแม่ซื้อมาก็ 50 อีแปะพอดีท่านแม่ ท่านคิดราคาของที่ซื้อมาถูกหรือไม่เหตุใดจึงถูกเกินไปนัก

แป้งขาวก็ชั่งละ 6 อีแปะท่านซื้อให้ข้ามาตั้ง 5 ชั่งแล้วไหนจะค่าต้นหอมและไข่อีก”

“เงินส่วนที่เหลือจาก 10 อีแปะนี้แม่เป็นคนออกให้เจ้าเอง” เวยลี่ก็ฟังแล้วยิ้ม

หากปฏิเสธน้ำใจของซูฮวาก็คงจะดูไม่เหมาะ แม่สามีของนางช่างมีเมตตา ขนาดตัวเองไม่ค่อยจะมีเงินยังมีแก่ใจออกค่าใช้จ่ายตรงนี้ให้นางอีก

“ขอบคุณท่านมากแล้วลูกค้าบ่นว่าราคาแพงเกินไปไหมท่านแม่”

“ไม่เลย พวกเขายินดีจ่ายและเรียกร้องให้เพิ่มจำนวนแป้งย่างขึ้นอีกสักอย่างละ 5 แผ่น”

“ได้เจ้าค่ะ ข้าจะเพิ่มจำนวนแป้งย่างตามที่ขอ”

“แล้วนี่เป็นใบสั่งซื้อแป้งย่างพร้อมเงินมัดจำอีกครึ่งหนึ่ง” ซูฮวายังคงส่งถุงเงินอันหนักอึ้งมาให้นางด้วยความตื่นเต้น

“มากถึงเพียงนี้เชียวหรือท่านแม่”

“ใช่ มีอยู่เจ้าหนึ่งต้องการแป้งย่างใส่ไข่ 50 แผ่นวันนี้เจ้าทำทันหรือไม่ ถ้าทำไม่ทันแม่จะได้ปฏิเสธไป

มีเพียงเจ้านี้ที่แม่ยังไม่ได้คิดเงินมัดจำมาเพราะต้องมาถามเจ้าก่อนว่าเจ้าทำทันไหม”

“ข้าทำทันท่านแม่ พวกท่านเดินทางมาเหนื่อยๆมากินข้าวกันก่อน กินเสร็จแล้วค่อยลงมือทำก็ยังทันเจ้าค่ะ” เจ้าเจียเดินมาช่วยเวยลี่ตักข้าวและจัดโต๊ะอาหารอย่างรู้ความ

สรุปตอนนี้มีคำสั่งซื้อมาทั้งหมด 5 รายการ

รายการที่ 1 รับแป้งย่างใส่ไข่ 50 แผ่นเย็นวันนี้

รายการที่ 2 รับแป้งย่างใส่ต้นหอมและใส่ไข่ 40 แผ่นจะมารับตอนเช้าพรุ่งนี้ เวยลี่จะทำเพิ่มไปให้เจ้าเจียตอนออกไปขายที่ตลาด

รายการที่ 3 รับแป้งย่างทั้ง 3 ชนิด อย่างละ 200 แผ่นเป็นคำสั่งซื้อที่มีจำนวนมากที่สุด รอรับของอีก 3 วันถัดไป

ดูเหมือนว่าคำสั่งซื้อนี้จะมาจากนายอำเภอ เนื่องจากต้องการนำไปให้ชาวบ้านที่กำลังสร้างกำแพงอยู่ เวยลี่คาดว่าอี้หานก็คงจะได้ชิมฝีมือของนางครั้งแรกเช่นกัน

รายการที่ 4 รับแป้งย่างทั้ง 3 ชนิดอย่างละ 30 แผ่น คำสั่งซื้อมาจากเถ้าแก่เจียง ชายสูงวัยที่มีฐานะร่ำรวยที่สุดในหมู่บ้านแห่งนี้

เถ้าแก่เจียงไม่ได้กำหนดเวลามาคงเพราะกลัวว่านางจะทำไม่ทัน เขาเพียงบอกให้เจ้าเจียไปส่งเมื่อใดก็ได้ที่สะดวก

รายการที่ 5 เป็นของหัวหน้าหมู่บ้านที่สั่งแป้งย่างทั้ง 3 ชนิดอย่างละ 100 ชิ้นรวม 300 ชิ้น เลื่อนเวลารับของไปเป็นอีก 4 วันข้างหน้าเนื่องจากหัวหน้าลู่มีงานด่วนเข้ามา จึงทำให้การเดินทางไปเยี่ยมญาติล่าช้าไปอีก

เวยลี่ยิ้มอย่างมีความสุขยิ่งมีคำสั่งซื้อเยอะก็ยิ่งดี นางจะได้หาเงินได้มากขึ้นแล้วเอามาซ่อมแซมบ้าน ทุกคนจะได้อยู่ภายในบ้านด้วยความรู้สึกปลอดภัยสักทีหนึ่ง

“อ้อ เวยลี่อีก 2 วันหัวหน้าลู่จะสั่งคนมาทำรั้วบ้านให้นะแต่อาจจะให้จางเฉินมาลองดูพื้นที่ก่อน เพื่อจะได้รู้ว่าต้องสั่งซื้อของเท่าใด เจ้าจะให้ล้อมรั้วไปถึงสวนหลังบ้านที่เจ้าถากหญ้าไปใช่หรือไม่”

“ใช่เจ้าค่ะ” ซูฮวานิ่งไปครู่หนึ่งแล้วบอกราคาออกมา

“ประมาณ 3-4 ตำลึงเจ้าคิดว่าพวกเราจะหาเงินได้ทันไหม”

“ท่านแม่ข้ามีเงินที่อี้หานให้เอาไว้คราวที่แล้ว ข้ายังไม่ได้ใช้อะไรเราเอาเงินจากส่วนนี้ไปก่อนก็ได้ ตอนนี้บ้านเรามีแต่ผู้หญิงข้าขอสารภาพตรงๆว่าข้ากังวลใจ

ข่าวที่ว่าเราหาเงินได้จากการขายแป้งย่างคงจะแพร่ไปอีกไม่ช้า ถึงเวลานั้น…”

“ได้ๆๆๆ” ซูฮวารีบตอบรับ

ยอมรับว่าตอนแรกนางเสียดายเงินก้อนโตนี้เป็นอย่างมากแต่พอเวยลี่พูด ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นมา ตัวนางเองก็ไม่ได้มีเรี่ยวแรงมากมาย เจ้าเจียและอ้ายหนี่ก็ยังเล็กไม่สามารถจะไปต่อสู้ใครได้

เวยลี่เองเป็นสตรีรูปโฉมงดงามต้องตาต้องใจบุรุษที่ได้พบเห็น หากพวกโจรใจโฉดเห็นแล้วทำชั่วช้ากับเวยลี่ขึ้นมานางจะรับผิดชอบอย่างไรไหว

พอคิดมาถึงตรงนี้ซูฮวาก็ได้แต่เอ่ยโทษตัวเองที่คิดน้อยไป มัวแต่เสียดายเงินจนไม่ได้คิดถึงความปลอดภัยของคนในบ้านก่อน เงินนั้นหากยังมีลมหายใจอยู่ก็คงจะหาใหม่ได้

นางยากจนมานานพอเห็นเงินก็รู้สึกอยากเก็บเอาไว้ให้อุ่นใจ ยามที่ไม่มีเงินต้องดิ้นรนหาเลี้ยงครอบครัวนั้นยากลำบากเพียงใดซูฮวายังคงจำได้ไม่เคยลืม

“ท่านแม่ เรายังขายแป้งย่างได้อีกเรื่อยๆท่านอย่ากังวลไปเลย ถึงแป้งย่างจะขายไม่ได้ ข้าก็ยังมีอาหารอย่างอื่นให้ท่านนำไปขายอีกมาก” เวยลี่บีบมือซูฮวาเพื่อให้กำลังใจ

หลังจากร่วมรับประทานอาหารมื้อเที่ยงเสร็จ เวยลี่ก็ไปอาบน้ำและซักเสื้อผ้า น้ำยังเต็มตุ่มอยู่เพราะเจ้าเจียเป็นคนไปตักมาให้ทุกวัน

“พี่สะใภ้จะลงมือทำแป้งย่างแล้วพวกเจ้ามาดูด้วยก็ดี ท่านแม่จะลองทำก็ได้เจ้าค่ะ”เวยลี่หันมาพูดกับซูฮวา

“อย่าดีกว่า แม่กลัวจะทำแป้งย่างเจ้าไหม้เสียเปล่าๆ”

“ถ้าอย่างนั้นข้าจะทำแป้งย่างใส่ไข่ 50 แผ่นเลยจะได้ทันไปส่งตอนที่ยังร้อนๆอยู่

“ได้เดี๋ยวแม่เตรียมตะกร้าให้เจ้า”

ผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยามแป้งย่างทั้ง 50 ชิ้นก็เสร็จ เวยลี่แถมแป้งย่างใส่ต้นหอมไปให้ด้วย 2 ชิ้น

ส่วนที่เหลือเอาไว้ทำกินเองที่บ้าน 15 ชิ้น พอเห็นว่าแป้งย่างขายได้เงินมาจำนวนมาก ครอบครัวหลี่ก็เริ่มรู้สึกเสียดายไม่อยากนำแป้งย่างมากิน

จนเวยลี่ต้องตักใส่จานให้แต่ละคนพร้อมกำชับไม่ให้ทุกคนเสียดายเพราะต้นทุนของแป้งย่างไม่ได้มากขนาดนั้นอีกทั้งยังขายได้กำไรงาม

หากขายแป้งย่างจนมีชื่อเสียงก็สามารถต่อยอดไปขายสินค้าอย่างอื่นในอนาคตได้อีก เวยลี่ไม่คิดจะขายแค่แป้งย่างอย่างเดียวจึงวางแผนขยายตลาดไปด้วย

“อ้อ ท่านแม่ข้ามีเต้าหู้จะฝากให้เจ้าเจียนำไปให้ป้าใหญ่หน่อยเจ้าค่ะ” เวยลี่เรียกฮุ่ยเจินว่าป้าใหญ่ตามที่พวกเด็กๆเรียก

“ได้ เต้าหู้นี่ทำมาจากน้ำเต้าหู้รึ”

“ใช่เจ้าค่ะ แต่ว่ากระบวนการในการทำเราต้องเก็บเอาไว้เป็นความลับ”

“เจ้าเจียพี่สะใภ้ฝากนำเต้าหู้นี่ไปส่งป้าใหญ่ด้วยแล้วบอกป้าใหญ่ให้นำไปต้ม ผัดหรือทอดได้ตามสบาย อร่อยอย่าบอกใครเชียว” เวยลี่ทำหน้าตามั่นใจให้น้องชายดู

“ฮ่าๆ ได้เลยพี่สะใภ้ข้าจะกลับมาให้ทันมื้อเย็น อ้ายหนี่ไปกันเถอะ”

คนสั่งแป้งย่างใส่ไข่ไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นเจ้าของร้านขายหมูที่ซูฮวาซื้อมาเมื่อวานนี้เอง

ตอนแรกเขาเห็นสองคนแม่ลูกนี้มายืนตะโกนขายแป้งย่างก็รู้สึกเห็นใจจึงเดินมาประเดิมซื้อก่อนคนแรกที่ไหนได้

พอกัดเข้าไปคำแรกแป้งย่างนี่รสชาติอร่อยแทบจะกัดลิ้น เขาตั้งใจจะเอาไปฝากให้ภรรยาและลูกที่บ้านแต่ดันกินหมดเสียก่อน จึงต้องขอสั่งเพิ่มกับเจ้าเจีย

แป้งย่างนี้มีกลิ่นหอมมากแถมยังมีเนื้อสัมผัสที่ดี หวังฉินเดาไม่ถูกเลยว่ามันทำมาจากอะไร

ไหนจะเครื่องปรุงรสลึกลับที่ทำให้ไข่มีรสชาติกลมกล่อม ละมุนลิ้น ทุกอย่างในแผ่นกลมๆนี่ช่างลงตัวไปหมด เขาไม่เคยกินแป้งย่างใส่ไข่ที่ไหนอร่อยขนาดนี้ในชีวิตมาก่อนเลย

“ลุงหวังข้านำแป้งย่างใส่ไข่ 50 แผ่นมาส่งให้ท่านแล้ว” เสียงเรียกของเจ้าเจียทำให้เขาสะดุ้งตื่นจากภวังค์

“มารวดเร็วทันใจจริงๆยังร้อนๆอยู่เลย เอ้า..นี้เงิน 100 อีแปะ”

เจ้าเจียรับเงินมาตรวจนับครบทั้ง 100 อีแปะก็เก็บใส่กระเป๋าเสื้อ ก่อนจะไปก็ไม่ลืมคำนับขอบคุณหวังฉินที่อุดหนุน

“พี่สะใภ้ข้าเพิ่มแป้งย่างหัวหอมให้ท่านมา 2 แผ่นลองชิมดูนะท่านลุง”

“ได้ๆๆ เจ้าอยากเอาไส้หมูอีกไหมข้ามีอีก 3 ชั่ง”

“จริงหรือขอรับ ข้าอยากได้ๆ”

“ฮ่าๆได้ข้าจะไปเอามาให้ เก็บเอาไว้ก็ต้องทิ้งอยู่ดี”

เจ้าเจียหัวเราะร่าอย่างอารมณ์ดี รีบวิ่งกลับบ้านเอาเงิน 100 อีแปะและไส้หมูไปให้ซูฮวา เสร็จแล้วก็ออกไปเล่นข้างนอก อ้ายหนี่เองก็วิ่งตามหลังพี่ชายไปติดๆ