นางร้ายผู้นี้จะทำให้พวกท่านร่ำรวย

ฟ้าใสนั่งอ่านนิยายจนถึงตี 2 พรุ่งนี้เป็นวันหยุดประจำสัปดาห์ เธอไม่จำเป็นต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปทำงานจึงหาอะไรมาอ่าน แต่พอหยิบนิยายแนะนำของรุ่นน้องที่ทำงานมาอ่านก็วางไม่ลง

“สนุกจังแต่เสียดายที่พระเอกโง่ไปหน่อย”

นิยายเรื่องดังกล่าวมีเนื้อเรื่องย่อๆว่า ครอบครัวของพระเอกเคยเป็นครอบครัวที่มีฐานะมาก่อน แต่เรื่องราวต้องกลับมาพลิกผัน เพราะถูกพี่ชายแท้ๆของพ่อที่ประกอบอาชีพค้าขายจนกลายเป็นพ่อค้าผู้ร่ำรวยใส่ความพ่อ พวกเขาทั้งครอบครัวจึงต้องยกทรัพย์สินทั้งหมด เพื่อทำตามข้อต่อรองของลุง

จากนั้นก็ต้องย้ายครอบครัวออกไปอยู่ในแถบชายแดน หลังจากนั้นอีก 3 ปี พ่อกับแม่ของเขาก็ล้มป่วย ได้ท่านตาของนางร้ายที่เป็นหมอช่วยชีวิตไว้โดยแลกกับเงื่อนไขที่ต้องรับนางร้ายไปเป็นภรรยาและดูแลนางไปตลอดชีวิต

นางเอกคือสาวชาวบ้านผู้เพียบพร้อมคล้ายแม่ดอกบัวขาว ที่หลงรักพระเอกมานานแสนนาน ส่วนพระเอกก็เจียมตัวไม่กล้ารับรักนางเอก เนื่องจากกลัวว่าตัวเองจะไม่ดีพอ เขาจึงตัดสินใจจะเลิกสอบเป็นบัณฑิตและดำรงชีพด้วยการทำนา

พอรู้ข่าวว่าพระเอกกำลังจะแต่งงานกับนางร้ายที่มีนิสัยหยาบคาบ ชอบด่าทอคนอื่น ไม่เอาการเอางานและชอบรังแกน้องชายและน้องสาวของพระเอกอยู่เสมอๆ ก็เป็นลมล้มพับไปแล้วทำทุกอย่างโดยไปขอร้องตาของนางร้ายและตัวของนางร้ายเอง

ฟ้าใสอ่านได้เท่านี้เธอก็หลับคาหนังสือนิยายไป หน้าปกมีตัวหนังสือสีทองสะท้อนกับแสงของโคมไฟ อ่านได้ว่า Limited Edition

ฟ้าใสตื่นขึ้นมาช่วงเช้ามืด เมื่อคืนนี้เธอนอนหลับไม่สนิทเลย เธอฝันว่าอยู่ในห้องไม้เก่าๆที่ชื้นและอับไม่มีแสงสว่างส่องถึงแล้วเธอก็รู้สึกปวดศีรษะมาก

พอยกแขนมาสัมผัสที่ศีรษะกลับมีเลือดไหลออกมา พอเห็นแบบนั้นเธอจึงตกใจสะดุ้งพรวดตื่นขึ้นมา

ฟ้าใสสะบัดหน้าเพื่อไล่ความมึนงงและเรียกสติให้กลับคืนมา มันก็แค่ฝันเท่านั้นอย่าไปคิดอะไรมากก่อนจะล้มตัวลงเพื่อนอนต่อ แต่เรื่องที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นมีมิติว่างเปล่าดันปรากฎขึ้นมาจากฝ่ามือของเธอ

“นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย?” ฟ้าใสอุทานออกมาด้วยความตกใจ

ฟ้าใสพยายามตั้งสติแล้วฝึกเปิดปิดเจ้ามิติน้อยที่เธอเพิ่งได้รับมาอย่างงงๆ ภายในเหมือนห้องสี่เหลี่ยมบรรจุของได้พอประมาณขนาดกว้าง 3 เมตร ยาว 4 เมตร

เธออยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่อายุ 18 ปี จึงไม่มีใครให้คำปรึกษา เงินเก็บตลอดทั้งชีวิตที่มีก็มีประมาณ 5 หมื่นบาทเท่านั้น

ของมีค่าติดตัวก็มีแค่สร้อยทอง 1 บาทและแหวนอีก 1 วง เป็นแหวนเก่าแก่ที่พ่อทิ้งเอาไว้ให้ดูต่างหน้า ตัวแหวนสลักภาษาจีนที่เธอก็อ่านไม่ออก

ในวันที่เธอรู้สึกเหนื่อยล้าก็จะหยิบแหวนขึ้นมาแล้วมองไปที่ตัวอักษรปริศนานี้ ไม่น่าเชื่อว่ามันทำให้เธอรู้สึกสบายใจและมีแรงที่จะก้าวข้ามผ่านอุปสรรคต่างๆไป ปัจจุบันนี้เธอมีอาชีพที่ดีเป็นเชฟในโรงแรมขนาดกลางแห่งหนึ่ง

รายได้จากการเป็นเชฟดีพอสมควร เธอจึงใช้หนี้ที่กู้ยืมเพื่อมาเรียนได้หมด เงินเก็บเธอจึงเหลืออยู่แค่นี้เท่านั้น แต่ฟ้าใสก็รู้สึกภูมิใจในตัวเองที่ไม่ต้องไปติดค้างใครอีก

“เห้อ แล้วฉันจะเอายังไงกับแกดีเนี่ย”

เมื่อไม่มีใครให้คำปรึกษา เธอจึงเอนตัวลงมองเพดาน ครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่งก็จำคำรุ่นน้องที่ทำงานพูดได้ว่า เวลาที่มีมิติประหลาดโผล่ออกมาแบบนี้ อาจจะหมายความได้ว่าเธออาจจะกำลังทะลุมิติไปอีกโลกหนึ่งหรือว่า…เธอกำลังจะเข้าไปในนิยายเรื่องที่อ่านค้างเอาไว้นะ?

ฟ้าใสหันไปมองหนังสือปกสีทองที่วางอยู่บนหัวเตียง ไม่ได้การล่ะเธอต้องรีบตุนของก่อนเพราะว่าในนิยายมีทั้งโรคระบาดแถมยังขาดแคลนข้าวปลาอาหารอีก

ไม่รู้ว่าเธอจะไปโผล่เป็นใครขอให้ไม่ใช่นางร้ายแล้วกัน เพราะเธอเคยอ่านสปอยตอนจบแล้วว่านางจะมีจุดจบที่ไม่ดี โดนไฟคลอกตาย…สวรรค์คงไม่ใจร้ายกับเธอใช่ไหม?

“ออกไปตุนเสบียงเอาไว้ดีกว่า เผื่อว่าเกิดทะลุมิติไปจริงๆจะได้ไม่อดตาย”

ฟ้าใสลุกขึ้นจากเตียงอย่างเกียจคร้านแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ หอพักแห่งนี้เธอเช่าอยู่มาได้ 2 ปีกว่าแล้ว

ตั้งแต่เรียนจบเธอก็ตัดสินใจทำงานที่โรงแรมแห่งนี้เลย

เนื่องจากทางผู้จัดการเห็นว่าเธอมีฝีมือที่ดีในการทำอาหารจำพวกซีฟูด ซึ่งตรงกับกลุ่มลูกค้าของทางโรงแรมพอดี

ผู้จัดการจึงทาบทามให้เธอมาเป็นเชฟประจำโรงแรม ด้วยเหตุนี้เองเธอจึงมีงานรองรับตั้งแต่ยังเรียนไม่จบ เพื่อนร่วมงานของเธอก็นิสัยดีทุกคน ฟ้าใสจึงมีความสุขทุกครั้งที่ไปทำงาน

“อ้าว...ฟ้าใส ตื่นแต่เช้าเลยจะไปไหนจ๊ะ ถ้าว่างจะติดรถป้าไปตลาดด้วยกันไหม” ป้าจงเจ้าของหอพักแห่งนี้ทักทายอย่างเป็นกันเอง

“ไปจ้ะ วันนี้หนูอยากซื้อของเยอะเลย”

“ไปๆๆ”

สิ่งจำเป็นในการดำรงชีวิตของมนุษย์ก็คือ ปัจจัย 4 มีที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่ม ยารักษาโรคและอาหาร ฟ้าใสตั้งใจจะเตรียมทุกอย่างที่เธอสามารถเตรียมได้

เรื่องที่อยู่อาศัยหรือบ้านนั้นเธอคงทำอะไรไม่ได้ ส่วนเรื่องเสื้อผ้า ยารักษาโรคและอาหารนั้นเธอจัดการได้สบายมาก

พอมาถึงตลาดเดินดูของได้สักพักหนึ่ง ฟ้าใสก็ขอตัวแยกกับป้าจง เพื่อไปตามหารายการสิ่งของที่เธอต้องการจะซื้อ

1. ข้าวสาร ฟ้าใสสั่งไปมากกว่า 10 กระสอบให้เจ้าของร้านขนไปไว้ที่หอพักให้ พอเขาถามว่าเธอซื้อไปทำอะไรเยอะแยะ เธอก็ตอบสั้นๆว่าเอาไปทำบุญ

2. น้ำมันพืช ในร้านมีอยู่เท่าไรเธอก็กว้านซื้อเอามาหมดไม่เกี่ยงประเภทหรือว่ายี่ห้อ

3. เครื่องปรุงรสต่างๆ เธอเป็นเชฟจะให้เธออยู่โดยปราศจากของพวกนี้ได้อย่างไร เธอจึงเลือกพวกน้ำปลา ซีอิ๊ว ซอสหอยนางรม พริกป่น น้ำส้มสายชูมาอย่างละ 2 ลัง

4. น้ำตาล ของหายากสำหรับคนที่ยากไร้ในสมัยก่อน เธอเลือกซื้อน้ำตาลมาทั้งน้ำตาลกรวด น้ำตาลก้อน น้ำตาลทรายแดง น้ำตาลทรายขาวและน้ำตาลไอซิ่ง เจ้าของร้านเห็นว่าเธอต้องการน้ำตาลทั้งหมดจึงยกน้ำตาลมะพร้าวถุงเล็กๆแถมให้เธอมาด้วย

5. ไข่ไก่ สิ่งนี้อาจจะนำไปแลกหรือขายเป็นเงินได้ ฟ้าใสเหมาป้าที่ขายไข่เจ้าประจำที่ตลาดมาทั้ง 2 ร้านทำให้ป้าทั้งสองคนยิ้มไม่หุบเลย

6. เทียนไข เผื่อไม่มีแสงสว่างเวลากลางคืนจะได้ไม่รู้สึกเหมือนคนตาบอด เธอซื้อตะเกียงเก่าๆอีก 2 ใบที่ดูเข้าคู่กันไปด้วยพร้อมกับไฟแช็คอีก 2 โหล

7. แป้งประเภทต่างๆ ได้แก่ แป้งสาลี แป้งมันสำปะหลังและแป้งข้าวเจ้า ส่วนผสมสำคัญในการทำขนม และอุปกรณ์ต่างๆในการทำเค้ก…ฟ้าใสชอบทำขนมแต่ฝีมือไม่ค่อยได้เรื่อง ของพวกนี้เธอซื้อตามความชอบของตัวเองล้วนๆ

8. เกลือป่นและเกลือแบบก้อนจำนวนมาก เผื่อว่าจำเป็นต้องใช้เวลาหมักเนื้อหรือว่าตอนที่ต้องการถนอมอาหาร

9. ของใช้ส่วนตัว เช่น สบู่ ผงซักฟอก แปรงสีฟัน ยาสีฟัน ผ้าอนามัย มองดูคล้ายกับว่าเธอกำลังจะไปเข้าค่ายที่ไหนนานๆอย่างนั้นแหละ

ไล่ขีดรายชื่อตามที่จดมาเกือบหมดแล้ว ฟ้าใสก็เดินเข้าไปในร้านยา เพื่อซื้อยาที่จำเป็นและอุปกรณ์ทำแผลมาชุดใหญ่ เงินกว่าครึ่งหมดไปกับร้านยาแห่งนี้ เภสัชกรคนสวยแนะนำพวกอาหารเสริมและวิตามินมาให้เธอด้วย เธอจึงรับเอาไว้ทั้งหมด

หลังจากเดินออกมาจากร้านขายยาแล้ว ก่อนจะกลับหอพักเธอก็เหลือบไปเห็นเสื้อกันหนาวขนาดใหญ่ 2 ตัวที่ดูหนาเกินกว่าที่จะใส่ที่ประเทศไทยได้ เธอจึงซื้อเอามาติดไว้ด้วย แม่ค้าถามว่าเธอจะไปเที่ยวต่างประเทศเหรอ? แต่เธอทำได้แค่ยิ้มรับและไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

“หมดเงินไปเยอะเลย เหลืออีกไม่ถึง 5 พันบาทก็ซื้อพวกอาหารสำเร็จรูปติดเอาไว้ด้วย ฟ้าใสขนข้าวของใส่เข้าไปเรียงเอาไว้ในมิติเรียบร้อยเหลือข้าวสารและพวกของแห้งใต้หอพัก รอดึกๆค่อยลงไปขน”

ฟ้าใสผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยล้า ครั้งนี้เธอฝันแบบเดิมอีกแล้วแต่ชัดเจนกว่าครั้งไหนๆ ในฝันมีคนเรียกชื่อเธอด้วย แต่เธอจำไม่ได้ว่าเขาเรียกชื่อเธอว่าอะไร??

ประมาณ ตี 1 ไม่มีคนเดินผ่านไปผ่านมาแล้ว ฟ้าใสจึงลงไปปฏิบัติการขนของกลับเข้ามาใส่มิติเรียบร้อย ใช้เวลาประมาณ 1 ชั่วโมงก็เสร็จ เหงื่อชุ่มเสื้อผ้าเต็มไปหมด

เธอจึงรีบขึ้นไปอาบน้ำชำระล้างตัวเอง ใส่เสื้อผ้าเสร็จก็หันไปคว้าผ้าเช็ดตัว จังหวะนั้นเองที่เธอลื่นเสียหลักล้มลงไปศีรษะฟาดพื้น

ในชั่วขณะนั้นเองเธอก็จำได้ว่าชื่อที่เขาเรียกเธอนั้นก็คือ “จางเวยลี่” นางร้ายในนิยายที่เธออ่านนั่นเอง