ฟื้นคืน

เสียงหัวเราะเย้ยหยันของเหล่านางบำเรอยังคงดัง ก้องอยู่ในหูของชิงเยวี่ย ในตอนนี้หัวใจของนางกลับเต็มไปด้วยความมืดมน ไม่มีทางหนีพ้น ไม่มีที่ให้พึ่งพิงอีกต่อไปแล้ว

ในวันรุ่งขึ้น นางก็ตัดสินใจฆ่าตัวตาย โดยการผูกคอตายกับต้นไม้ใหญ่ ถ้าหากนางกินยาพิษเข้าไปย่อมไม่อาจทำอะไรนางได้ มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่จะตายได้ นางยอมตายดีกว่าถูกจับไปเป็นนางบำเรอของแม่ทัพวิปริตผู้นั้น!

แต่แล้ว...

กลับมีหญิงสาวจากโลกอนาคตที่ชื่อชิงเยวี่ยเหมือนกัน เธออายุยี่สิบสามปีเพิ่งเป็นนักศึกษาจบใหม่จากคณะบริหารธุรกิจ หลังจากที่เธอเรียนจบได้ไม่นานอีกทั้งยังไม่เคยมีแฟนจริง ๆ มาก่อน เธอจึงไปขอพรยังวัดชื่อดังแห่งหนึ่งทั้งเรื่องความรักว่าขอให้เธอมีแฟนที่หล่อเหลากร้าวใจและเรื่องการงานนั้นขอให้มีงานทำโดยเร็ว

 ขากลับเธอได้ประสบอุบัติเหตุขณะนั่งแท็กซี่กลับคอนโด กลับตื่นขึ้นมาในร่างขององค์หญิงชิงเยวี่ยอย่างงง ๆ เธอคิดว่าชีวิตต้องจบสิ้นแล้วแต่ไม่คิดเลยว่าเธอจะฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง!

"เกิดอะไรขึ้นกันเนี่ย? ฉันตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงยังฟื้นขึ้นมาได้"

ชิงเยวี่ยเธอจำได้ว่ารถชนแรงมาก ตอนนั้นคิดว่ายังไงตนก็ต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย และรีบสำรวจร่างกายพบว่าเธอมีผมยาวถึงเอวซึ่งเธอมีผมยาวเพียงประบ่าเท่านั้นอีกทั้งผิวพรรณของเธอขาวกว่าแต่ก่อนอยู่เล็กน้อย ทำให้ชิงเยวี่ยตกใจมากและเธอรีบเข้าไปส่องกระจกที่อยู่ในห้องพบว่าใบหน้าของเธอมีปานแดงรูปดอกไม้อยู่บนแก้มซ้ายในกระจก

“นะ นี่ฉันประสบอุบัติเหตุหนึ่งครั้งใบหน้ากลับมีรูปปานประหลาดได้ยังไงกัน! แต่ไม่ใช่ฉันนี่ แล้วฉันเป็นใคร!”

ความตระหนกและความไม่เข้าใจถาโถมใส่ชิงเยวี่ยอย่างหนัก แต่ไม่นานเธอก็รู้ว่าร่างนี้ไม่ใช่ร่างของเธอในโลกเดิมอีกต่อไป เพราะดูจากสภาพแวดล้อมและการแต่งตัวของเธอแล้ว ในหัวมีภาพผุดขึ้นมามากมาย เธอก็คือองค์หญิงชิงเยวี่ยที่ชื่อเดียวกันเลยกับเธอ และถูกจับกุมโดยแม่ทัพที่ขึ้นชื่อว่าโหดเหี้ยมและวิปริต เขาชื่อมู่หลงชิงผู้ชายที่ทั้งน่ากลัวและน่าค้นหาในเวลาเดียวกัน

ในความทรงจำของร่างเดิมนางตัดสินใจฆ่าตัวตายโดยการผูกคอตาย  เพราะไม่อยากไปเป็นนางบำเรอของท่านแม่ทัพวิปริตผู้นั้น

ชิงเยวี่ยพยายามทบทวนความทรงจำ นึกได้ว่าคืนนี้องค์หญิงชิงเยวี่ยจะถูกส่งไปบำเรอมู่หลงชิงในคืนนี้

เธอนึกถึงภาพเขาที่เจอเมื่อคืน เขาแม้ดวงตาจะสีแดงน่ากลัวทว่าทุกส่วนของใบหน้านั้นนับว่าดูดีกว่าดาราแถวหน้าของประเทศอีก!

เธอนึกย้อนไปก่อนหน้านี้ที่ไปขอพรในวัดดัง ว่าขอให้เธอเจอเนื้อคู่ที่ดุดันกร้าวใจ แต่ไม่คิดว่าจะมาเร็วและมาในรูปแบบนี้มาก่อนเลย!

โอ้พระพุทธองค์ หรือว่าท่านจะประทานเนื้อคู่ของลูกมาในรูปแบบผู้ชายผมยาวยุคจีนโบราณ!

ชิงเยวี่ยคิดอย่างตื่นตระหนก แต่ดีที่ตนไม่มีครอบครัวในภพปัจจุบันเนื่องจากเธอเป็นเด็กกำพร้าหาเงินส่งตนเองเรียนมาตลอด ทำให้ไม่มีห่วงทว่ามาอยู่ที่นี่มันจะดีแล้วเหรอ!

ดังนั้นเธอจึงทำตัวให้กลมกลืนกับโลกแห่งนี้ โดยการพักรักษาตัวให้หายดีและสืบหาข้อมูลของแม่ทัพมู่หลงชิงไปด้วยว่าเขาเป็นคนเช่นไร เผื่อว่าเธอจะหาวิธีรับมือกับคนอย่างเขายังไงดี

ในยามค่ำคืนที่เงียบสงัด ภายในกระโจมของนางบำเรอ มู่หลงชิงได้สาวเท้าเข้ามา สายตาคมกริบของเขากวาดมองไปทั่วจนหยุดอยู่ที่ร่างขององค์หญิงชิงเยวี่ยที่นอนอยู่บนเตียง

ทันใดนั้นเสียงรายงานของทหารก็ดังขึ้น

"ท่านแม่ทัพ นางพยายามจบชีวิตตนเองด้วยการผูกคอตาย แต่โชคดีที่รักษาได้ทัน นางยังมีชีวิตอยู่ขอรับ"

มู่หลงชิงเดินเข้ามาใกล้นางขณะที่นอนบนเตียง ดวงตาของเขามืดครึ้มยากจะคาดเดา เขามองดูใบหน้าที่ซีดเซียวของชิงเยวี่ย นิ้วมือใหญ่หยาบกร้านยื่นออกไปจับคางเล็กของนาง เชยใบหน้าให้เงยขึ้น เผยให้เห็นปานดอกไม้สีแดงที่ยังคงเด่นชัดบนแก้มนวล

"เจ้าคิดจะฆ่าตัวตายอย่างนั้นรึ! อย่าฝันไปเลย ในเมื่อนรกไม่รับเจ้าไปก็มาเป็นของเล่นให้ข้าเสียก่อน..." 

ชิงเยวี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะที่นางเริ่มจะลืมตาขึ้น สติที่เลือนรางเริ่มกลับคืนมา แต่ไม่ทันได้พูดอะไร มู่หลงชิงก็กำลังจะจากไป

"เมื่อนางหายดีแล้ว จงส่งนางมาที่กระโจมของข้าโดยทันที" เขาหันไปสั่งการกับทหาร ก่อนก้าวออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

ขณะที่ชิงเยวี่ยซึ่งเพิ่งลืมตื่นตาขึ้นมา นางหวาดกลัวอย่างหนัก แต่ในขณะเดียวกันนางคิดว่าจะเอายังไงกับชีวิตต่อดี หรือนางจะหาทางหนีจากที่นี่ หรือนางจะสมยอมไปเสียดีกว่า...