ตอนที่ 3

น่านนทีเหน็บแนม ปลายข้าวได้แต่อดสูในโชคชะตาที่เล่นตลกกับตัวเอง

“นี่ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ฉันหลับหูหลับตาประมูลของแบบเธอมาได้ยังไงตั้งสิบล้าน”

สายตาของเขาเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม

“สภาพของเธอ... น่าจะชั่วโมงละไม่กี่พัน”

ถ้อยคำนั้นทำให้ปลายข้าวรู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรง เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

“งั้น... ก็พาฉันไปคืนแม่เถอะค่ะ”

“คนอย่างฉันยอมเสียเงิน แต่ไม่ยอมเสียหน้าหรอก”

เขากระตุกยิ้มเลือดเย็นแต่ก็อัดแน่นไปด้วยความเจ้าเล่ห์

“ในเมื่อฉันพลาดประมูลสินค้าเน่าๆ อย่างเธอมาแล้ว... ฉันก็คงต้องใช้ให้คุ้มค่าแล้วค่อยเขี่ยทิ้ง”

ยังไม่ทันให้เธอได้ขยับ เขาก็โน้มตัวเข้ามาใกล้พร้อมกับยื่นมือไปเชยคางของเธอให้เงยขึ้นมาสบตา

“หึ... อยากให้ฉันใช้ให้คุ้มค่าแค่ไหนดีล่ะ... ของเล่นของฉัน”

เขากระซิบเสียงต่ำข้างหู ก่อนจะไล้มือลงมาตามลำคอระหงของเธออย่างหยาบโลน

ปลายข้าวสะดุ้งสุดตัว มือที่สั่นเทาพยายามจะปัดป้องแต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้

“กลัวเหรอ? ไม่ต้องกลัวหรอก... ฉันรับรองว่าเธอจะต้องติดใจ”

น่านนทีแค่นหัวเราะในลำคออย่างพอใจ

“เพราะฉันมั่นใจว่าตัวเองลีลาเด็ดกว่าไอ้ผู้ชายคนก่อนๆ ของเธอแน่นอน”

สิ้นคำ เขาก็โน้มตัวลงมาบดขยี้ริมฝีปากของเธออย่างหยาบคายและรุนแรง จูบที่เต็มไปด้วยความดูถูกและต้องการครอบครอง

ปลายข้าวพยายามขัดขืน แต่เขากลับกดเธอลงบนเบาะอย่างแรงจนเธอไม่อาจต้านทานได้

หลังจากขยี้ปากของเธอจนช้ำ เขาก็ผละออกห่างเพียงชั่วครู่ และมองเธอด้วยสายตาเย็นชา

“หึ... อย่าเพิ่งรีบผลักสิ ฉันยังไม่ได้เริ่มเลย”

เขายิ้มมุมปาก ก่อนจะโน้มตัวลงมาบดขยี้ริมฝีปากของเธออีกครั้ง จูบรอบนี้ลึกซึ้งและร้อนแรงกว่าเดิม

ปลายข้าวพยายามขัดขืน แต่ไม่นานเธอก็ค่อยๆ คล้อยตาม และเผลอจูบตอบเขาอย่างเต็มใจ สมองของเธอกำลังสั่งให้หยุด แต่ร่างกายกลับร้อนวูบวาบจนไม่อาจควบคุมได้

จูบร้อนแรงที่เต็มไปด้วยความเต็มใจของทั้งสองฝ่ายผ่านไปสักพัก เขาก็ผละออก พร้อมกับเชยคางเธอขึ้น

“เธอนี่ร้อนเร็วดีจริงๆ”

เขาหัวเราะอย่างพอใจ ก่อนจะกลับไปนั่งที่เดิม ปล่อยให้ปลายข้าวนั่งหอบหายใจอยู่ตรงนั้นด้วยความรู้สึกที่สับสนและอับอายสุดขีด

รถยนต์หรูแล่นเข้ามาจอดสนิทหน้าคฤหาสน์ที่โอ่อ่าเกินกว่าที่ปลายข้าวจะจินตนาการได้ แสงไฟจากโคมไฟส่องลงบนพื้นหินอ่อน ทำให้เธอเห็นเงาสะท้อนของตัวเองที่ดูเล็กกระจิริดเหลือเกิน เมื่อเทียบกับตึกใหญ่ตรงหน้า

ความหวาดหวั่นแล่นเข้ามาเกาะกุมหัวใจอย่างรุนแรงทันที

น่านนทีลงจากรถไปก่อน จากนั้นก็เดินอ้อมมาเปิดประตูฝั่งของเธอ แต่แทนที่จะเชื้อเชิญอย่างสุภาพ เขากลับคว้าข้อมือเธอไว้แน่นและกระชากให้เดินตาม

“อ๊ะ!”

“อย่าโอ้เอ้ ฉันไม่ชอบ”

ปลายข้าวก้มหน้าเดินตามแรงกระชากของเขาไปอย่างจำยอม แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองเสี้ยวหน้าด้านข้างของเขา แต่เขากลับไม่ได้สนใจเธอเลย

แล้วเขาก็ลากเธอเข้ามาในห้องนอนที่ตกแต่งอย่างโอ่อ่า ซึ่งเป็นห้องที่หรูหราจนปลายข้าวรู้สึกอึดอัด และรู้สึกไม่คู่ควรกับสถานที่นี้เลย

“ใส่ซะ จะได้ไม่ดูเหมือนผ้าขี้ริ้วในบ้านของฉัน”

น่านนทีโยนชุดเดรสแบรนด์เนมชุดหนึ่งลงบนเตียงให้เธอ พร้อมกับพูดจาดูถูกเหยียดหยาม

ปลายข้าวเก็บความรู้สึกเจ็บปวดไว้ในใจ เธอรับชุดมาอย่างเชื่องช้า ก่อนจะตอบโต้ด้วยความดื้อเงียบและความมีศักดิ์ศรี

“ผ้าขี้ริ้ว... ก็ยังมีวันที่เป็นผ้าไหมได้ค่ะ”

น่านนทีแอบยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างพอใจในคำตอบของเธอ เพราะมันแสดงให้เห็นว่า ปลายข้าวไม่ได้เป็นผู้หญิงที่อ่อนแออย่างที่เคยคิดเอาไว้

ชายหนุ่มไหวไหล่เล็กน้อยอย่างไม่แยแส ก่อนจะโน้มตัวเข้ามาใกล้ พร้อมกับกระซิบข้างหูเธออย่างหยาบคายว่า

“คืนนี้... ฉันจะทำของเล่นชิ้นนี้ยับเยิน และไม่มีวันเป็นผ้าไหมได้อีกเลย”