บทที่ 2

“นายคงจะไม่....”

“เอาไงดีล่ะ ฉันมันพวกปากโป้งซะด้วยสิ!” กร๊าซซซ เกลียดมันๆๆ ฉันอยากจะตะโกนคำนี้ออกไปสักล้านครั้งเชียว!

“นายจะเอายังไงก็ว่ามาเลย!”

“นั่นสินะ...จะเอายังไงกับเธอดีน้าา” น้ำเสียงของเจ้าบ้านี่ยียวนกวนประสาทสุดๆ ไปเลยล่ะขอบอก

ผู้ชายที่ฉันเกลียดที่สุดก็คือผู้ชายประเภทนี้แหละจะบอกให้ กวนประสาท ชอบสร้างความวุ่นวายให้คนอื่นแบบเจ้าบ้านี่เลย เกลียดๆๆ เกลียดอะไรมักจะได้แบบนั้นสินะใข่ไหม

“เท่าไหร่!”

“อะไรของเธอที่ว่าเท่าไหร่”

“นายจะเอาสักเท่าไหร่สำหรับค่าปิดปากของนายให้หนักอึ้ง ชนิดที่ว่านายจะลืมไปเลยว่าเคยเห็นจดหมายฉบับนี้บนโลกใบนี้!” ฉันไม่อ้อมค้อมจัดการพูดออกไปตรงๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋นตังค์ออกมาเตรียมจ่ายค่าปิดปากคนตรงหน้า

“เธอมีให้ฉันเท่าไหร่ล่ะ” นี่ยังไงล่ะ...ที่แท้หมอนี่ก็หน้าเงินจริงๆ ด้วย

“สามพันพอไหม!”

“ฉันไม่ได้หมายถึงเงิน...หมายถึงอย่างอื่นต่างหาก” ไม่พูดเปล่าเขายังบังอาจมองฉันด้วยสายตาแทะโลมอีก ไอ้เจ้าบ้าเอ้ย!

“แล้วนายจะเอาอะไรก็ว่ามาสิ!”

“ตอนนี้ยังคิดไม่ออกว่าจะเอาอะไร แต่คืนนี้ฉันยังไม่มีคู่ไปออกงานหาคู่ให้ไอ้เจ้าชายมันนี่น่ะสิ”

“แล้ว...”

“เธอต้องไปกับฉัน!”

“ว่าไงนะ!”

“หูไม่ดีเหรอ ให้ตายเสียดายหน้าสวยๆ ชะมัด” ปากเหรอนั่น นี่เขากำลังจะบอกให้ฉันไปงานหาคู่ของเจ้าชายกับเขาเนี่ยนะ

“นายฝันรึไง ฉันไม่มีวันไปงานบ้าๆ นั่นกับนายแน่ๆ หรือถึงจะไปฉันก็จะไปในฐานะหนึ่งในคู่ดูตัวของเจ้าชายเท่านั้นแหละย่ะ!” ฉันเชิดหน้าขึ้นสูงก่อนจะแอบมองคนตรงหน้าเป็นระยะๆ

“เธอแน่ใจนะ”

“แน่สิ”

“ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ”

“ต่อให้โลกถล่มตรงหน้าคำตอบของฉันก็คือไม่!”

“ก็ดี...ถ้างั้นงานในคืนนี้มันคงจะสนุกไม่น้อยถ้าฉันจะกล่าวเปิดงานด้วยการอ่านจดหมายน้อยๆ นี่ของเธอ คิดอย่างงั้นไหม” บอกได้แค่สามคำเท่านั้นสำหรับคนเจ้าเล่ห์อย่างผู้ชายคนนี้

ไปตายซะ!

ทันทีที่ก้าวขาลงจากรถ ฉันก็ถูกสายตานับสิบคู่จับจ้องมองมาทันที แหงล่ะ! งานนี้มันคืองานหาคู่ของเจ้าชายสุดที่รักของฉันนี่น่า ฉันก็ต้องทุ้มสุดตัวอยู่แล้วสิ ตอนนี้ฉันอยู่ในชุดเดรสแสนสั้นสีม่วงสุดเซ๊กซี่ บวกกับใบหน้าที่แต่งออกมาแนวโทนหวานๆ เพื่อกะเอาชนะใจเจ้าชายเต็มที่ ถึงฉันจะสวยแต่ไอ้การแต่งตัวแบบนี้มันไม่ใช่แนวของฉันเลยขอบอก

ฉันชอบแต่งตัวง่ายๆ สบายๆ มากกว่า แต่เพราะวันนี้มันเป็นวันสำคัญ ต้องทุ้มสุดตัวกันหน่อย

และโปรดอย่าได้สงสัยไปเลยว่าฉันรู้จักเส้นทางของบ้านหลังโตมโหฬารตรงหน้านี้ได้ยังไง เพราะแค่เพียงส่งข้อความไปถามแจ็ค หมอนั่นก็ส่งแผนที่มาให้ฉันอย่างเร่งด่วนหนำซ้ำยังอาสาจะไปรับฉันที่บ้านอีกต่างหาก โชคดีที่หนีออกจากบ้านมาก่อนไม่งั้นคงได้เกิดเรื่องวุ่นๆ ขึ้นแน่ ถ้าแจ็คกับซานต้าได้เจอกัน

“คิดไม่ผิดจริงๆ ที่เลือกเธอเป็นคู่ควงมางาน”

เสียงเข้มๆ ดังขึ้นก่อนเจ้าบ้าที่ฉันมารู้ก่อนจะจากกันเมื่อตอนเย็นว่าเขาคือ ‘ซานต้า’ ไอ้จ้อที่เข้ามาขัดจังหวะการสารภาพของฉันกับเจ้าชายนั่นเองจะปรากฏตัวตรงหน้า

หมอนั่นอยู่ในชุดง่ายๆ สบายๆ แต่แค่นี้ก็ทำให้เขาดูดีไม่มีที่ติแล้วล่ะ แต่ใครก็คงสู้เจ้าชายไม่ได้หรอกในสายตาของฉัน

หน้าตาดีดีแบบนั้นไม่ได้บ่งบอกเลยว่านิสัยใจคอเป็นแบบไหน เสียดายใบหน้าที่ดุจดั่งสวรรค์สร้างแบบนั้นจริงๆ ผับผ่าสิ

“ด่าฉันในใจ ก็ไม่ช่วยให้เธอได้จดหมายแสนอ้วกนั้นคืนหรอกนะคนสวย”

“นาย! นี่นายแอบอ่านจดหมายของฉันอย่างงั้นเหรอ!!”

“สวัสดีเจ้าชาย...ตั้งแต่วันแรกที่ฉันได้พบนายฉันก็ตกหลุม....”

“กะ...กรี๊ดดด!! นาย! กล้าดียังไงมาแอบอ่านจดหมายของคนอื่นเขาแบบนี้ ไอ้คนหน้าด้าน นิสัยแย่ เลวทรามต่ำช้า ไอ้....”

“อีกคำเดียว! ขืนด่าฉันอีกคำเดียวจดหมายชวนอ้วกนั่นถึงมือหัวหน้าชมรมหนังสือพิมพ์โรงเรียนแน่ๆ”เพราะคำขู่ที่น่ากลัวเกินกว่าสิ่งใดในโลกล้ามันเลยทำให้ฉันจำต้องหุบปากลงอย่างช่วยไม่ได้

“ฉันเกลียดนาย!”

“ดีเลยที่เธอเกลียดฉัน อย่ามาตกหลุมรักฉันทีหลังก็แล้วกัน เพราะคนอย่างฉันรักใครไม่เป็นซะด้วยสิ”

“ไม่มีวันนั้นแน่” ฉันกระซิบเสียงเย็นก่อนจะลอบมองคนตรงหน้าด้วยสายตาสาปแช่งนาๆ ประการ หมดกันความลับที่ปกปิดมานานนับปี หมดกันคำพูดมากมายที่อยากให้เจ้าชายได้รับรู้ถูกจาบจ้วงไปซะแล้ว จดหมายรักที่สู้อุตส่าห์กลั่นกรองเขียนมาอย่างดีตั้งสามคืนติดๆ มีมลทินซะแล้วสิ เสียใจอย่างบอกไม่ถูก

“T_T”

“ทำหน้าให้มันดีดีหน่อยได้ไหม มีใครในงานตายรึไง!”ถ้าจะมีใครสักคนที่ตาย ฉันก็ขอภาวนาให้เป็นนายนั่นแหละไอ้บ้า!

“อะ...อ้าวเจ้าหญิงน้ำแข็งก็มาด้วยเหรอครับเนี่ย”

“ไม่มาจะเห็นรึไง” ผู้ชายที่ยืนตรวจบัตรนักเรียนก่อนเข้างานอยู่หน้าประตูเหล็กสีทองอร่ามถึงกับปรับสีหน้าไม่ถูกกันเลยทีเดียว ทันทีที่โดนประโยคสวนกลับที่รุนแรงของฉันเข้าไป

“เธอนี่มันปากร้ายจริงๆ ไอ้เจ้าชายชอบผู้หญิงอ่อนหวานรู้เอาไว้ซะด้วย” ซานต้าพูดขึ้นก่อนจะเดินนำฉันเข้าไปด้านในแบบไม่สนใจอะไรเท่าไหร่นัก แหงละ! ฉันจะอ่อนหวานกับเจ้าชายคนเดียวเท่านั้น คนอื่นน่ะเหรอฝันไปเถอะว่าฉันจะอ่อนหวานด้วยโดยเฉพาะนายซานต้า!!

“เมบี! ทำไมมากับไอ้หมอนี่ได้ล่ะครับเนี่ย แจ็คอุตส่าห์ไปรับที่บ้านแท้ๆ แต่กลับไม่เจอ ทำไม! แจ็คไม่เข้าใจมันมีดีกว่าแจ็คตรงไหน” ไอ้ขี้ตื้อระเบิดอารมณ์ดราม่าใส่หน้าฉันทันทีที่เจอหน้าถ้าจะให้ตอบตรงๆ หมอนั่นก็มีดีกว่านายทุกตรงนั่นแหละ!!

“หุบปากน่า!”

“แต่ว่ามัน....”

“เราแค่บังเอิญเจอกันหน้างานเท่านั้น” ฉันรีบแก้ตัวเป็นการด่วน ก่อนที่ไอ้จอมตื้อจะสืบเสาะเอาความจริงไปมากกว่านี้