นางซินตัวร้าย กับเจ้าชายใจอสูร

อยู่ไหนของเขากันนะ

ในที่สุดก็เจอตัวจนได้...วันนี้แหละหนาฉันจะต้องทำในสิ่งที่ซักซ้อมมาเป็นปีให้สำเร็จจงได้ คิดในใจเสร็จสรรพร่างบางในชุดนักเรียนสุดหรูกระโปรงจีบรอบสีน้ำเงินเข้มเสื้อเชิตสีขาวสะอาดก็ค่อยๆเดินออกไปด้านหน้าอย่างช้าๆ ด้วยหัวใจที่มุ่งมั่นเต็มที่

ฉันต้องทำให้ได้!

“เจ้าชายฉันระ....”

“รุ่นพี่คะ ฉันชอบพี่ โปรดรับสิ่งนี้ไปด้วยนะคะ” เสียงใสเอ่ยขึ้น ก่อนที่มือบางจะยื่นจดหมายสีชมพูสุดหวานไปให้ชายหนุ่มตรงหน้าด้วยท่าทีที่เขินอายขนานหนัก ในขณะที่ฉัน ซึ่งได้แต่ยืนแอ๊บแบ้วอยู่กับที่เพราะอาการช็อกสนิท ดวงตาจ้องมองยัยผู้หญิงที่บังอาจมาชิงสารภาพรักเจ้าชายตัดหน้าอย่างโกรธจัด นะ...นังบ้านั่นเป็นใคร กล้าดียังไงมาสารภาพรักกับเจ้าชายตัดหน้าฉัน!

ใบหน้าหล่อคมคายในชุดนักเรียนที่ติดกระดุมยันเม็ดสุดท้ายหันมาส่งยิ้มละลายใจให้ ก่อนที่เขาจะ...เดินเลยไป

นี่แหละหนาคือนิสัยของเขาคนนั้น

พ่อหนุ่มน้อยหน้าหวานนามว่าเจ้าชาย เรื่องที่ทำให้ผู้หญิงทุกคนใจกล้าเข้าไปสารภาพรักกลายเป็นอากาศธาตุล่ะของถนัดของเขาเลย จะว่าเย็นชาก็น่ารักเกินไปที่จะกล่าวโทษ โอ๊ยยย~คนอะไรจะหล่อน่ารักแบบนี้นะ!

ฉันได้แต่ยืนมองดูจดหมายรักในมือด้วยสายละห้อยห่อเหี้ยวหัวใจ แอบรักเขามาตั้งหนึ่งปีกับอีกสามวันเต็มๆ แต่ยังไม่เคยได้พูดคุยกับเขาเลยสักประโยค มันน่าเศร้าใจนะว่าไหม แล้วอีแบบนี้เมื่อไหร่ฉันจะได้บอกรักเขาสักทีเล่า!

“หายไปไหนมาครับเมบี แจ็คตามหาซะทั่วเลย” เสียงโหยหวยที่ดังมาพร้อมๆ กับร่างสูงใบหน้าคมคายละม้ายคล้ายดาราเกาหลีจะปรากฏต่อสายตาของฉันที่กำลังอารมณ์เสียอย่างถึงที่สุดในรอบวัน

แจ็ค! หรือฉายาไอ้ขี้ตื้อหลุดโลก หมอนี่ตามตอแสฉันมาได้ปีกว่าแล้วตั้งแต่ที่ฉันย้ายเข้ามาเรียนที่นี่ เกิดมาสวยนี่มันช่างเป็นบาป ใครก็มาช่วยมาขโมยความสวยของฉันไปที ถ้ารู้ว่าเกิดมาสวยแล้วชีวิตต้องวุ่นวายแบบนี้ ฉันขอเกิดมาขี้เหร่ดีกว่า แต่เพราะคนเราเลือกเกิดไม่ได้ ฉันก็เลยจำต้องใช้ชีวิตอย่างวุ่นวายต่อไป

กลับมาเข้าเรื่อง....

“ใช่เรื่องที่ฉันต้องสาธยายให้นายฟังรึไงไม่ทราบ” ฉันสวนกลับก่อนจะเชิดหน้าหนีแจ็คผู้น่ารำคาญ

“แต่ว่าเราเป็นแฟนกันนะครับ” กล้าพูดดดด~

“ฉันบอกตอนไหนกันย่ะว่าจะรับนายมาเป็นแฟน?”

“ครั้งหนึ่งในความฝันไงครับเมบี” ประสาท หมอนี่ต้องประสาทไปแล้วแหงๆ ฉันมองไอ้ขี้ตื้อด้วยสายตาเบื่อหน่ายก่อนจะสะบัดเรือนผมสีแดงประกายรับแดดยามเช้า อารมณ์เสียอย่างที่เป็นอยู่ประจำ ฉันหรืออุตส่าห์แหกขี้ตาตื่นนอนมาแต่เช้าเพื่อที่จะมาดักรอเจ้าชายแท้ๆ แต่ไหงถึงได้ถูกตัดหน้าแบบนี้อยู่เรื่อยเลยล่ะเนี่ย โฮะๆ ชีวิตนี้มันช่างแสนเศร้า!

“ว่าแต่เมบีเห็นข่าวประจำวันนี้รึยังครับ” ไอ้จอมดื้อพูดขึ้นก่อนจะชูหนังสือพิมพ์ประจำวันของโรงเรียนเซนต์แมรี่แห่งนี้มาให้ฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส

“ข่าวอะไรอีกล่ะคราวนี้ หวังว่าคงไม่ใช่คราวของฉันหรอกนะ!” ฉันพูดขึ้นก่อนจะกระชากหนังสือพิมพ์ออกมากางเพื่อมองหาข่าวที่ไอ้ขี้ดื้อว่า ก่อนที่ดวงตาทั้งสองจะเบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นข่าวที่ว่านั้นชัดเต็มสองตา

“ประกาศหาคู่ให้เจ้าชายแห่งแก้งซีเคร็ท กะ...กรี๊ดดดดด!! ล้อกันเล่นใช่ไหม เจ้าชาย! เจ้าชายจะหาคู่กันเหรอ!”

“อะ..เอ่อไมใช่ข่าวนั้นครับเมบี อันนี้ต่างหาก” ไอ้แจ็คจอมตื้อพูดขึ้นเบาๆ ก่อนจะชี้รูปของตัวเองในหนังสือพิมพ์ที่กำลังถือถ้วยชนะเลิศกีฬาฟุตบอลให้ฉันดูด้วยสีหน้าเศร้าหมองตรอมใจ

แต่เรื่องนั้นใครมันจะไปสน เพราะตอนนี้สิ่งเดียวที่ฉันกำลังสนคือเรื่องที่เจ้าชายจะหาคู่เท่านั้น ให้ตายสิ! แบบนี้คงรอช้าอีกไม่ได้แล้ว ฉันจะต้องสารภาพรักกับเจ้าชายให้ได้ภายในวันนี้

ไม่อย่างงั้นเจ้าชายของฉันที่ฉันเฝ้าแอบมองมาตลอดหนึ่งปีเต็ม เจ้าชายที่ฉันฝันถึงทุกวัน เจ้าชายคนนั้นจะต้องตกปไปเป็นของคนอื่น จะปล่อยให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นไม่ได้โดยเด็ดขาด

เพราะฉะนั้นแล้วฉันจะต้องหาโอกาสดีดีสารภาพรักกับเขาให้ได้ และที่สำคัญไปมากกว่านั้นเลยก็คือ!!

ต้องวันนี้เท่านั้น!

[ตกเย็น]

ตอนนี้ฉันกำลังซุ้มดักรอเจ้าชายอยู่ที่พุ้มไม้หลังโรงเรียน ที่ที่เขามักจะเดินผ่านทุกวันหลังเลิกเรียน ทำไมฉันถึงได้รู้เรื่องการเคลื่อนไหวของเขาดีนักน่ะเหรอ ก็เพราะฉันติดตามเขามาตลอดหนึ่งปีเต็มๆ น่ะสิ เพราะฉะนั้นไม่ว่าเจ้าชายจะไปทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ กับใคร เมบีคนนี้รู้หมดท เอาล่ะ!! นี่ก็ห้าโมงสิบเก้านาทีแล้ว ใกล้แล้วล่ะ อีกประเดี๋ยวเจ้าชายก็จะเดินผ่านมาทางนี้แล้ววว

นั่นยังไง! ฉันว่าฉันเห็นหัวดำๆ ของเจ้าชายมาแต่ไกลแล้ว

ตึกๆๆๆ

เสียงหัวใจฉันเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเมื่อใบหน้าหล่อเหลาของผู้ชายที่ฉันฝันถึงทุกค่ำคืนกำลังเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ

การสารภาพรักที่ฉันซ้อมมันอยู่ทุกคืนตลอดหนึ่งปี! แน่นอนคุณฟังไม่ผิดหรอก ตั้งแต่วันแรกที่เข้ามาเรียนที่นี่...ฉันก็ตกหลุมรักผู้ชายที่ช่วยดึงกระโปรงที่เกี่ยวกับกิ่งไม้ให้ฉันอย่างเจ้าชายคนนี้จนหมดหัวใจ

แต่เพราะบุคลิกบวกกับตำแหน่ง ‘เจ้าหญิงน้ำแข็ง’ ที่ได้รับมาอย่างจำยอมจากผลโหวดของคนทั้งโรงเรียน มันเลยทำให้การสารภาพรักกับเจ้าชายเป็นไปได้ยากนัก เพราะเกิดมีคนอื่นรู้ว่าเจ้าหญิงน้ำแข็งอย่างฉันคนนี้กำลังมีความรักล่ะก็...

คงถูกล้อไปยันลูกบวชแหงๆ ฉันยิ่งเป็นพวกประเภทไม่ชอบแสดงออกซะด้วยสิ แค่ได้มองเขายิ้ม เขาหัวเราะอยู่ห่างๆ ฉันก็พอใจแล้วล่ะ

เจ้าชายเป็นหนึ่งในสมาชิกแก้ง ‘ซีเคร็ท’ ซึ่งประกอบไปด้วยชายหนุ่มสี่คนที่มีนิสัย บุคลิกที่แตกต่างกันออกไป แต่อีกสามคนจะเป็นใครหรือมีนิสัยใจคอแแบไหนอันนี้ขอสารภาพเลยว่าฉันไม่รู้เพราะไม่เคยสนใจใครเลยนอกจากเขาคนนี้เท่านั้น อาจจะเพราะบุคลิกที่เงียบขรึม ไม่ค่อยสุงสิงอะไรกับใครของเจ้าชายก็เป็นได้ เพราะนิสัยเราเหมือนกันล่ะมั้งมันเลยทำให้ฉันรู้สึกดีๆ กับเขามากกว่าผู้ชายคนไหนในโลกใบนี้ แต่เรื่องนั้นช่างมันก่อน...

ตอนนี้เขากำลังเดินมาถึงจุดที่ฉันยืนอยู่แล้ววว!

“จะ...เจ้าชายคือว่าฉัน....”

“นั่นแกจะรีบไปไหนวะ!” แต่เพราะเสียงเข้มๆ ที่ดันดังขัดขึ้นมาซะก่อนที่ฉันจะได้ทันโผล่หัวออกไปสารภาพรักกับเจ้าชายนั่นเลยทำให้เขาต้องวกกลับเข้าที่ซ่อนของตัวเองเข้าอีกรอบอย่างช่วยไม่ได้ ใครกันนะหมอนั่น! ไอ้มารพจญ ไอ้คนไม่รู้จักเวล่ำเวลา!

ไอ้....ไอ้บ้าเอ้ย!!