บทที่ 4: คืนแรกในหอนางโลม

เสียงพิณเบา ๆ คลอเคล้าไปกับกลิ่นน้ำมันหอมระเหยที่เจือด้วยดอกเหมยป่า บนเวทีไม้กลางหอหรูหรา หญิงสาวในชุดบางเบาร่ายรำช้า ๆ ท่ามกลางสายตาชาวเมืองที่ล้วนแต่มีอำนาจและเงินตรา

แต่ในห้องชั้นสองสุดหรูหลังม่านลูกไม้สีทอง...

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกำลังแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

ลั่วอวิ๋นนั่งอยู่บนโซฟาไม้ประดับมุก ปล่อยให้ไวน์รินเต็มถ้วยแต่ไม่ได้แตะมันแม้แต่นิด

เบื้องหน้าเขา...หญิงสาวนามว่า เสวี่ยเหมย ในชุดสีแดงเลือดก้าวเข้ามาอย่างเงียบเชียบ

เธอไม่เอ่ยทักทาย ไม่ก้มกราบเหมือนหญิงโลมทั่วไป

นัยน์ตาของเธอสบกับเขาอย่างตรงไปตรงมา...

เยือกเย็น...เจ็บปวด...และเต็มไปด้วย ความปรารถนาอันบิดเบี้ยว

“เจ้าต้องการข้อมูล...” เสียงเธอแหบพร่า

“และข้าต้องการ...ร่างกายเจ้าก่อนที่ข้าจะถูก ‘ทำลาย’ คืนนี้”

เสวี่ยเหมยโยนผ้าคลุมบางเบาลงพื้น เผยเรือนร่างอ่อนช้อยที่เต็มไปด้วยรอยสักดำ

แต่ละรอยคือ "ตราสาป" ที่จิ้นกงกงประทับไว้—บ่งบอกว่าเธอไม่ใช่แค่นางโลม แต่คือ "เครื่องมือสะกดอสูร"

เธอขึ้นคร่อมเขาอย่างไร้การลังเล

ริมฝีปากที่แตะลงมานั้นเต็มไปด้วยกลิ่นเลือดและความสิ้นหวัง

ลั่วอวิ๋นขืนตัวไว้ในคราแรก

แต่แล้ว...เมื่อสัมผัสได้ถึงแรงสั่นไหวที่แท้จริงของหญิงตรงหน้า—การสั่นไหวของผู้ที่ไม่มีทางเลือก

มือเขาจับข้อมือเธอแน่น จิกจนเลือดซึม

“ข้าไม่ใช่ที่ระบายของเจ้า...” เสียงเขาเย็นเฉียบ

“แต่ถ้าเจ้าต้องการจริง ๆ...ข้าจะสลักตราใหม่ลงในวิญญาณของเจ้าเอง”

เขากระชากเสวี่ยเหมยแนบลงกับโซฟา แขนแข็งแรงตรึงเธอแน่น

ริมฝีปากบดขยี้เข้าหาอย่างไม่ปรานี—ไม่ใช่เพราะอารมณ์หวามไหว แต่เพื่อพิสูจน์อำนาจเหนืออีกฝ่าย

เสวี่ยเหมยครางแผ่ว ผสมระหว่างความเจ็บปวดและความสุขที่เธอเองก็แยกไม่ออก

ร่างกายของพวกเขาพัวพันกันในความมืด...เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องในห้องที่ปิดผนึกแน่นหนา

คืนนี้...ไม่มีใครเป็นผู้ชนะ

มีเพียงสองวิญญาณที่แตกสลาย กำลังประสานกันชั่วข้ามคืน

และในรุ่งเช้า

เสวี่ยเหมยจะมอบความลับแรกให้ลั่วอวิ๋น...

ความลับเกี่ยวกับ "รากกำเนิดของโครงการทหารอสูร" ที่จะพลิกทั้งแผ่นดิน