ตอนที่3 แม่ทัพหลี่หนิงหลง

หลิวเสี่ยวเฟยหมดสติไปนานถึงสองวัน และเมื่อนางตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ความทรงจำที่เคยมีก็ได้เลือนหายไป นางพยายามนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่กลับพบว่าความทรงจำของนางว่างเปล่า นางไม่อาจจดจำได้ว่าตนเองเป็นใคร ทุกอย่างราวกับถูกลบเลือนไปหมดสิ้น เหลือเพียงภาพของบุรุษผู้ที่ให้ความช่วยเหลือนางที่ยังคงค้างอยู่ในห้วงของความทรงจำ

แม้ความทรงจำจะเลือนหาย แต่ความรู้และทักษะที่นางสั่งสมมายังคงอยู่ นางยังคงอ่านออกเขียนได้ เข้าใจในหลักปรัชญา ทว่านางกลับไม่มีความกล้าเหมือนในอดีตอีกต่อไปแล้ว หลิวเสี่ยวเฟยในวันนี้ เป็นเพียงสตรีที่โง่งมในรักก็เท่านั้น

ในช่วงเวลาแห่งความสับสน ท่านแม่ทัพหลี่กลายเป็นเสมือนสมอเรือที่คอยยึดเหนี่ยวจิตใจของนาง เขาคือความทรงจำเดียวที่ชัดเจน คือจุดเริ่มต้นของชีวิตใหม่ที่นางไม่อาจจดจำอดีตได้ และเมื่อฟื้นขึ้นมาแล้ว นางจึงยึดมั่นในตัวเขาอย่างสุดหัวใจ

แววตาที่แสนอ่อนโยนที่เขามองมา หรือจะเป็นน้ำเสียงที่ฟังดูอบอุ่นและนุ่มนวลทำให้จิตใจของนางหายจากอาการหวาดกลัว สิ่งเหล่านี้ทำให้เสี่ยวเฟยรู้สึกวางใจในตัวเขาได้อย่างง่ายดาย

วันเวลาผ่านไป จากความวางใจ ความไว้ใจ สุดท้ายก็กลายมาเป็นความรักที่นางมีต่อเขาอย่างยากที่จะถอนตัว

หลิวเสี่ยวเฟยทุ่มเททุกอย่างเพื่อแม่ทัพหลี่หนิงหลง แม้บิดามารดาจะห้ามปรามเช่นไร แต่นางกลับยังคงดื้อรั้นไม่ยอมรับฟังสิ่งใด นางในตอนนี้ ไม่เหมือนตัวนางในเมื่อก่อนเลยแม้แต่น้อย

คุณหนูสกุลหลิว หลิวเสี่ยวเฟย หญิงงามอันดับหนึ่งที่น่ารักสดใส สิ่งเหล่านี้ล้วนกลายเป็นเพียงอดีตไปแล้ว

ขณะที่หลิวเสี่ยวเฟยพยายามทำทุกทางเพื่อให้อีกฝ่ายหันมามองนางสักครั้ง แต่แม่ทัพหลี่หนิงหลงผู้นี้ กลับยิ่งวางตัวห่างเหินและรักษาระยะห่างจากนาง

สำหรับหลี่หนิงหลงแล้ว หลิวเสี่ยวเฟยก็เป็นเพียงสตรีธรรมดาผู้หนึ่ง แม้นางจะมีรูปโฉมที่งดงามเพียงใด แต่ก็ไม่ได้มีเสน่ห์ให้เขาหลงใหล นางเป็นเพียงคนที่เขาบังเอิญช่วยชีวิตไว้ ไม่ต่างจากคนอื่น ๆ ที่เขาเคยช่วยเหลือ

เขาเบื่อหน่ายสตรีที่พยายามเข้าหาเขามากที่สุด ยิ่งถูกตามตื๊อมากเท่าไร เขาก็ยิ่งอยากที่จะผลักไสอีกฝ่ายมากขึ้นเท่านั้น

หลี่หนิงหลงเป็นบุรุษที่มีรูปโฉมงดงาม ใบหน้าคมคายประดุจรูปสลัก จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเข้มพาดเฉียงดุจกระบี่คม ดวงตาลึกล้ำดั่งสระน้ำในยามราตรี ริมฝีปากบางเฉียบแต่แฝงไว้ด้วยความดุดัน ผิวขาวสะอาดตาแต่แลดูเข้มแกร่งจากการฝึกฝนวรยุทธ์

ร่างกายของเขาสูงโปร่งสง่างาม กล้ามเนื้อเป็นมัดแน่นจากการฝึกฝนและออกรบ ท่วงท่าการเคลื่อนไหวคล่องแคล่วและมั่นคง เสียงทุ้มต่ำของเขาทรงพลัง แม้จะพูดน้อยแต่ทุกคำที่เอ่ยออกมาล้วนหนักแน่นและฟังดูน่าเกรงขาม

ใบหน้าของหลี่หนิงหลงมักเรียบเฉย ไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆ ดวงตาคู่คมมองทุกสิ่งด้วยความเย็นชา ราวกับไม่มีสิ่งใดในโลกนี้จะสั่นคลอนจิตใจอันแข็งแกร่งของเขาได้

รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาเป็นสิ่งที่หายากยิ่ง หากใครได้เห็นก็นับว่าโชคดีเหลือล้น และหลิวเสี่ยวเฟยก็คือหนึ่งในนั้น นางคือคนที่เคยได้เห็นความอบอุ่นทั้งจากน้ำเสียงและแววตาของเขา เช่นนั้นแล้ว จึงทำให้นางไม่อาจถอนตัวและถอนใจได้เช่นนี้

แม่ทัพหลี่หนิงหลงผู้ที่ชื่นชอบความสงบและรักสันโดษ ทันทีที่เขาย้ายกลับมาประจำการที่เมืองหลวงได้เพียงไม่นาน สตรีทั้งหลายต่างก็ลุ่มหลงในตัวเขา ความสงบสุขที่เขาหวงแหน บัดนี้ได้ถูกทำลายโดยไม่มีชิ้นดีแล้ว