ตอนที่2 จุดเริ่มต้นของความผูกพัน...ข้างเดียว

เหตุการณ์เมื่อหนึ่งปีที่แล้ว...

ณ วันนั้น ท้องฟ้าปกคลุมด้วยเมฆครึ้ม แสงอาทิตย์ริบหรี่ส่องผ่านเมฆหนาทึบ หลิวเสี่ยวเฟยเดินทางกลับจากการเยี่ยมญาติในเมืองใกล้เคียง นางนั่งอยู่ในรถม้าที่ล้อมรอบด้วยผู้ติดตามกว่าสิบคน ขณะที่ขบวนเคลื่อนผ่านป่าทึบ เสียงฝีเท้าม้าและเสียงตะโกนดังขึ้นอย่างกะทันหัน

กลุ่มโจรป่าพุ่งออกมาจากพุ่มไม้ราวกับฝูงหมาป่าที่หิวโหย เสียงตะโกนอันเกรี้ยวกราดและเสียงอาวุธกระทบกันดังสนั่นป่า ทำให้หัวใจของหลิวเสี่ยวเฟยเต้นระรัวด้วยความหวาดกลัว นางรู้สึกราวกับโลกทั้งใบหมุนคว้างไปชั่วขณะ

ผู้คุ้มกันของครอบครัวนางต่างพยายามต่อสู้อย่างสุดความสามารถ แต่ด้วยจำนวนที่น้อยกว่า อีกทั้งฝีมือที่ไม่อาจเทียบเคียงกับกลุ่มโจรได้ สุดท้ายจึงทำให้พวกเขาเสียเปรียบอย่างชัดเจน เลือดสีแดงฉานกระเซ็นไปทั่ว เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นเป็นระยะ ภาพเหตุการณ์ตรงหน้าช่างน่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก

หลิวเสี่ยวเฟยรู้สึกถึงหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ความหวาดกลัวและความกังวลเกาะกุมหัวใจของนาง จนนางแทบหายใจไม่ออก

นางนึกถึงบิดามารดาที่อยู่ในรถม้าอีกคันหนึ่ง ความกังวลและความรักที่มีต่อท่านทั้งสองทำให้นางตัดสินใจที่จะฝ่าวงล้อมออกไป นางพยายามเปิดประตูรถม้า หัวใจเต้นระรัวราวกับจะหลุดออกมาจากหน้าอก นางสูดหายใจลึกเพื่อรวบรวมความกล้า ก่อนที่จะพยายามที่จะก้าวขาและเดินออกไปจากรถม้าคันนี้

แต่ยังไม่ทันที่เท้าของนางจะแตะพื้น มือหยาบกร้านและแข็งแรงก็คว้าแขนของนางไว้อย่างรุนแรง นางหันไปมองด้วยความตกใจ พบว่าเป็นโจรร่างใหญ่ผู้หนึ่ง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยแผลเป็น ดวงตาเปล่งประกายด้วยความโหดร้ายและน่ากลัว

"เจ้าจะไปไหนหรือคุณหนู" เสียงแหบพร่าของโจรดังขึ้น พร้อมกับรอยยิ้มที่น่าหวาดกลัวเป็นที่สุด

หลิวเสี่ยวเฟยพยายามดิ้นรนสุดกำลัง แต่ยิ่งนางพยายามหนี โจรผู้นั้นก็ยิ่งบีบรัดแขนของนางแน่นขึ้น ความเจ็บปวดแล่นปราดไปทั่วร่าง นางรู้สึกถึงความสิ้นหวังที่ค่อย ๆ คืบคลานเข้ามา

"ปล่อยข้า! ช่วยด้วย!" นางกรีดร้องเสียงหลง พยายามมองหาใครสักคนที่จะช่วยเหลือนางได้ แต่ทุกคนต่างยุ่งอยู่กับการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอด

ในความวุ่นวายที่เกิดขึ้นนั้น นางได้ยินเสียงร้องของมารดาดังแว่วมาจากรถม้าอีกคัน ทำให้หัวใจของนางแทบสลาย นางอยากจะวิ่งไปหาท่าน แต่ร่างกายกลับถูกตรึงไว้ด้วยแรงของโจรผู้นั้น

ช่วงเวลานั้น ขณะที่นางกำลังดิ้นรนสุดกำลัง นางก็ถูกโจรร่างใหญ่เหวี่ยงนางจนล้มลง ศีรษะของนางพลันกระแทกเข้ากับก้อนหินขนาดใหญ่ ความเจ็บปวดแล่นปราดไปทั่วศีรษะ

ขณะที่ภาพตรงหน้าค่อย ๆ พร่าเลือน และก่อนที่สติของนางจะหมดสิ้นไป บุรุษผู้หนึ่งก็ได้ปรากฏกายขึ้นมา

ภาพสุดท้ายที่นางเห็น คือใบหน้าของบุรุษในชุดเกราะที่กำลังต่อสู้กับเหล่าโจรอย่างดุเดือดเพื่อเข้ามาช่วยเหลือนาง แม้จะเป็นเพียงชั่วขณะ แต่ภาพนั้นก็ตราตรึงอยู่ในความทรงจำของนาง เป็นแสงสว่างเพียงหนึ่งเดียวท่ามกลางความมืดมิดที่นางกำลังเผชิญ

ดวงตาของคนผู้นั้นเปี่ยมด้วยความห่วงใยและเป็นกังวล เมื่อเขาจัดการโจรร่างใหญ่ที่ทำร้ายนางเมื่อครู่เสร็จสิ้นแล้ว เขาก็ได้เดินเข้ามาหานางและประคองนางไว้ด้วยความอ่อนโยน

"ไม่ต้องกลัว ตอนนี้เจ้าปลอดภัยแล้ว จะไม่มีผู้ใดทำร้ายเจ้าได้" เสียงนุ่มทุ้มของเขากล่าวเพื่อปลอมประโลมจิตใจนาง พร้อมกับใช้ฝ่ามือเช็ดเลือดที่ไหลลงมาบริเวณขมับของนางอย่างอ่อนโยนและดูสงสาร

ในตอนนั้น หลิวเสี่ยวเฟยรู้สึกเจ็บที่ศีรษะอย่างรุนแรง สติของนางเริ่มพร่ามัวจนยากจะทานทน เมื่อครู่นี้ นางรู้เพียงว่าสถานการณ์ที่เกิดขึ้นช่างน่าหวาดกลัวเหลือเกิน แต่เพียงแค่ได้ฟังถ้อยคำไม่กี่คำจากปากเขา จิตใจของนางก็พลันสงบลงอย่างง่ายดาย และไม่นาน ดวงตาของนางก็ปิดลงโดยที่นางไม่อาจรับรู้สิ่งใดได้อีกต่อไป