บทที่ 4 หลังติดกำแพง

กลุ่มบุรุษมือปราบชี้ชวนกันดูหญิงสาวที่มาร่วมงานแต่งครั้งนี้กันอย่างสนุกสนาน บุตรสาวของมือปราบอาวุโสหลายคนก็มาร่วมในงานนี้ หัวหน้ามือปราบหน่วยที่เจ็ดพาน้องสาวคนสวยมาด้วย ทำเอามือปราบหนุ่มลุกฮือกันมองนางตาวาว

“เจ้าดูๆ แม่นางหว่าน สวยสง่าราวกับหงส์ขาว” เฉินซื่อฝานผุดขึ้นกับสหายอีกหลายคนจ้องมองไปทางโต๊ะด้านหน้า “มือปราบม่อ ท่านไม่คิดจะมองคนงามบ้างเลยหรือ?”

ม่อชิงฉือส่ายหน้า “มองนางไปข้าก็ไม่มีปัญญาเกี้ยวนางอยู่ดี นางเป็นน้องสาวหัวหน้าหว่าน ครอบครัวนั้นฐานะเหนือกว่าข้ามาก อย่างข้าควรจะมองที่เท่าเทียมกันจะดีกว่า”

เฉินซื่อฝานถอนหายใจ “เฮ้อ! ลูกพี่ ข้าให้ท่านมองเฉยๆ ไม่ได้ให้ท่านคิดเกินเลยไปถึงขั้นแต่งงานเสียหน่อย”

“ข้าไม่อยากมอง มองแล้วก็เกิดความชอบ ตอนนี้ข้าเพิ่งเริ่มเก็บเงินสินสอดคงต้องรออีกสักปีโน่นล่ะ”

มือปราบรุ่นน้องได้ยินอย่างนั้นก็รีบนั่งลง “ท่านอยากแต่งงานแล้วหรือ?”

“อือ...ก็อยากสิ เจ้าดูคนอายุเท่าข้ามีผู้ใดบ้างยังโสด มือปราบรุ่นนี้ล้วนแต่งงานไปกันหมดแล้ว” ใบหน้าของม่อชิงฉือเริ่มตึงๆ เพราะฤทธิ์สุรา

“ก็จริงนะ ในที่สุดท่านก็ได้เก็บเงินไว้แต่งภรรยาเสียที ข้าดีใจด้วย”

คนในหน่วยที่สามล้วนรู้ดีว่าครอบครัวของม่อชิงฉือค่อนข้างลำบาก พวกเขาย้ายมาจากอำเภอเฟิงกัวเมื่อยี่สิบปีก่อน บิดาของม่อชิงฉือเป็นมือปราบเล็กๆ ที่เสียชีวิตเพราะออกจับกุมคนร้าย ทางการให้เงินช่วยเหลือมาพอสมควร ม่อฮูหยินจึงพาลูกๆ ย้ายเข้าเมืองหลวงเพราะหวังให้ลูกๆ ได้ร่ำเรียนหนังสือ แต่เคราะห์ร้ายไม่กี่ปีต่อมานางป่วยหนักจนต้องใช้เงินเก็บไปรักษาตัวจำนวนมาก ม่อชิงฉือจึงหันเหไปเรียนวิชาต่อสู้เพิ่มเติมและสอบเข้ามาเป็นมือปราบเพื่อให้มีเบี้ยหวัดไปจุนเจือครอบครัว

“ก็เป็นเพราะเสี่ยวถงได้ค่าจ้างเพิ่มขึ้นน่ะสิ”

“ท่านเล็งสตรีบ้านใดเอาไว้หรือ?”

ม่อชิงฉือส่ายหน้า “คนที่ข้าเคยดูๆ ไว้ พวกนางก็พากันออกเรือนไปหมดแล้ว ยามนี้คงต้องหาเอาใหม่”

“ท่านชอบคนลักษณะอย่างไร? เผื่อข้าพบเจอจะได้ช่วยบอกท่าน” เฉินซื่อฝ่านเพิ่งอายุสิบเจ็ด เขายังไม่คิดเรื่องแต่งงาน จึงตื่นเต้นที่จะได้ช่วยมือปราบรุ่นพี่เลือกเฟ้นภรรยา

มือปราบหนุ่มกระดกสุราไปอีกสองกรึ๊บ

“ข้าน่ะหรือ? หากเลือกได้ข้าก็ย่อมจะชอบคนงาม ร่างสูง ผิวพรรณผุดผ่อง แต่งกายสวยงาม กริยามารยาทดี” เมื่อพูดแล้วเขาก็พลันนึกถึงอู๋หยางขึ้นมา ม่อชิงฉือรีบสลัดภาพคนผู้นั้นออก

“ร่างสูงหรือ? หากสตรีสูงกว่าท่านคงไม่เหมาะแล้ว น่าจะเป็นบุรุษมากกว่า”

“ขะ ข้า พูดผิด ร่างอ้อนแอ้นต่างหาก” ม่อชิงฉือรีบแก้ตัว คุณสมบัติที่เขาเอ่ยมาล้วนเป็นของเจ้าหมอน่าตายผู้นั้น

มือปราบคนอื่นๆ ที่ร่วมดื่มหันมามองม่อชิงฉือแล้วยิ้มกว้าง พวกเขารอคอยให้ม่อชิงฉือมีคนรัก ที่ผ่านมาคนผู้นี้มักจะปฏิเสธเพราะอ้างว่าเบี้ยหวัดตนเองมีจำกัดต้องใช้ดูแลครอบครัว

“ดีๆ เดี๋ยวพวกข้าจะช่วยเฟ้นหาสตรีมาให้เจ้าเลือก สหายม่อของเรา คราวนี้จะได้แต่งงานเสียที”

“ชิงฉือ ในงานนี้ก็มีหลายคนนะเป็นอย่างเจ้าว่า ลองๆ มองดูสักหน่อยสิ เผื่อพวกข้ารู้จักจะได้แนะนำให้เจ้าได้”

ม่อชิงฉือมองไปตามนิ้วของสหายที่ชี้ให้ดูหญิงสาวทีละคน พร้อมทั้งเล่าภูมิหลังของนางคร่าวๆ

คุณชายรองสกุลอู๋มองไปทางกลุ่มมือปราบที่เริ่มเมาจนลิ้นพันกัน รออยู่พักใหญ่ คนผู้นั้นเดินซวนเซออกไปจากประตูบ้านสกุลกู้เพียงลำพัง อู๋หยางจึงหันไปขอตัวกลับ

เจ้าบ่าวมองเห็นแผ่นหลังของรองหัวหน้าหน่วยมือปราบของตนลับหายไปทางประตูใหญ่ก็ยิ้มน้อยๆ

“จะรีบไปตามเหยื่อ เอ๊ย!.....คนป่วยของเจ้าหรือ?”

“อืม...ข้าต้องรีบไปพาเขามารักษาด่วน ข้ากลับก่อนล่ะ ขอให้เจ้ามีความสุขกับคืนวิวาห์นะ”

“แน่นอน ข้ามีความสุขแน่ ว่าแต่เจ้าเถิด อย่าลงมือบุ่มบ่ามนัก ม่อชิงฉือไม่เคยมีคนรัก เด็กคนนี้ข้าดูแลเขาตั้งแต่เพิ่งเข้ามาทำงาน เจ้าอย่ารังแกเขาเด็ดขาด”

อู๋หยางอมยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ข้าจะค่อยเกลี้ยกล่อมให้เขายอมทั้งกายและใจ แล้วค่อยลงมือ”

“เฮ้อ! ข้าไม่รู้ว่าควรจะสงสารหรือควรจะยินดีกับม่อชิงฉือดี?”

“เดี๋ยวเจ้าก็รู้เองว่าควรทำเช่นไร? ตอนนี้ปล่อยข้าไปตามเขาก่อนเถิด”

ม่อชิงฉือที่เมาซวนเซออกจากงานเลี้ยงฉลองแต่งงานของหัวหน้า แม้จะมองข้างหน้าได้ชัดอยู่แต่ไม่อาจควบคุมร่างกายได้อย่างใจ เขาคิดว่าตนเองเดินตรงแต่กลับเซไปเบียดกำแพงบ้านผู้อื่นอยู่เรื่อย

“มือปราบเฉิน....เจ้าตามข้ามาสิ”

เขาคิดว่าเฉินซื่อฝานเดินตามหลังตนเองมา ครั้นเดินชนกำแพงเป็นครั้งที่สามจึงได้หันกลับไปหามือปราบรุ่นน้อง

“ให้ข้าไปส่งกลับบ้านดีหรือไม่? มือปราบม่อ”

ม่อชิงฉือหันกลับไปก็เห็นบุรุษร่างสูงตัวหนากว่าตนอยู่ยืนแทบจะชิด เขายืนโงนเงนเงยหน้าขึ้นมอง พอเห็นว่าเป็นอู๋หยางก็ยกนิ้วขึ้นชี้

“ท่านหมออู๋ แอบตามข้ามาหรือ? ท่านเอามือปราบเฉินไปซ่อนไว้ที่ใด? เอาเขาออกมาคืนข้าเดี๋ยวนี้”

อู๋หยางยิ้มน้อยๆ “มือปราบเฉินกลับบ้านไปแล้ว มีแค่เจ้านี่ล่ะที่ไม่น่าจะกลับถึงหากยังเดินชนกำแพงอยู่แบบนี้”

ม่อชิงฉือยืนแทบไม่อยู่ เขาคิดจะชี้หน้าด่าคนตรงหน้าอีกสักหน่อยแต่ต้องหันไปใช้มือค้ำกำแพงรั้วข้างๆ เอาไว้แทน

“ไม่ต้องมายุ่งกับข้า เป็นท่านที่ชิงจูบแรกของข้าไป แค้นนี้ข้าจะไม่มีวันลืมเลย สักวันต้องหาทางเอาคืนท่านให้ได้”

อู๋หยางยิ้มกว้าง มองคนตรงหน้าด้วยความพึงพอใจ

“จูบแรก? ข้าเป็นจูบแรกของเจ้าหรือ?”

มือปราบหนุ่มกำหมัดชูขึ้นตรงหน้า “ก็เออสิ! ข้าอุตส่าห์จะมอบให้ภรรยาของข้า แต่ท่าน...ท่านมันเป็นหมอโฉด”

“ไม่เป็นไร ในเมื่อเจ้าอยากจะเอาคืน ข้าก็ยินดีจะคืนให้”

ม่อชิงฉือได้ยินเช่นนั้นก็เม้มปาก “ดี!”

ในหัวของมือปราบหนุ่มคิดจะตะบันหน้าหล่อๆ ของอู๋หยางสักหมัดสองหมัดเพื่อให้หายเจ็บใจ ทว่าคนร่างใหญ่และไม่ได้เมาสุรากลับเหนี่ยวเอาร่างเขาเข้าไปใกล้ บีบท้ายทอยให้แหงนหน้าขึ้นรับจูบที่ทาบลงมาอย่างรวดเร็ว

ม่อชิงฉือตกตะลึง ครั้งนี้อู๋หยางสอดลิ้นเข้าไปเย้าหยอกในโพรงปากของมือปราบหนุ่ม คนถูกจูบคิดจะดิ้นแต่กลับถูกผลักจนหลังติดกำแพง แขนข้างหนึ่งถูกตัวของอู๋หยางเบียดจนแน่น อีกข้างก็ถูกยึดข้อมือไว้

มือปราบหนุ่มเพิ่งรู้ว่าพละกำลังของเขาสู้กับหมอหนุ่มผู้นี้ไม่ได้ เมื่อสู้แรงไม่ไหว ม่อชิงฉือจำต้องให้อู๋หยางจูบแต่โดยดี

‘ดียิ่งนัก ดีกว่าที่ข้าเคยฝันเห็นเสียอีก’

ม่อชิงฉือเผลอไผลไปกับการสัมผัสอย่างช่ำชองของอู๋หยาง เขาแอบคิดอยู่หลายคราวว่าหากได้จูบกับคนผู้นี้อีกครั้งจะรู้สึกเช่นไร? เพราะจูบแรกที่ถูกเย้าหยอกก็ทำให้เขาหวั่นไหวจนเก็บไปฝันอยู่บ่อยๆ

อู๋หยางพอใจที่อีกฝ่ายปล่อยให้ตนจูบโดยไม่ต้านทาน ครู่หนึ่งเขาก็ถอนริมฝีปากออก ม่อชิงฉือเงยหน้าค้างอยู่ ทั้งยังหลับตาปรือ

“เจ้าชอบจูบของข้าใช่หรือไม่?” น้ำเสียงทุ้มดังขึ้นเหนือหน้าผาก

มือปราบหนุ่มลืมตาขึ้น เขาหน้าแดงก่ำด้วยความอายที่ถูกจับได้ว่าเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของหมอโฉด

“ปล่อยข้าเดี๋ยวนี้! เจ้ามันร้ายนัก น่าจะจับเอาไปขังคุก”

อู๋หยางหัวเราะหึๆ “ข้อหาปลุกปล้ำเจ้าหน้าที่หรือ? หากเจ้ากล้าจับข้าจริงก็เอาสิ ข้ายินดีไปสำนักมือปราบกับเจ้า จะได้ให้การว่าข้าปล้นจูบเจ้าไปสองครั้งแล้ว และเจ้าเองก็ชอบเสียด้วย”

“บัดซบ! ปล่อยข้านะ”

คราวนี้อู๋หยางยอมปล่อยมือปราบหนุ่มโดยดี ม่อชิงฉือสูงในระดับใบหูของหมอหนุ่ม รูปร่างก็ผอมบางกว่า ซ้ำยังไม่มีกำลังภายในกล้าแข็งเหมือนอู๋หยาง เขามีเพียงวิชากระบี่ที่ได้รับการฝึกจากสำนักมือปราบ หากคิดจะต่อสู้กับอู๋หยางก็ย่อมจะสู้ไม่ไหว

ม่อชิงฉือคิดในใจว่าต่อไปตนต้องกินเนื้อให้มากและฝึกกระบี่ให้หนักกว่านี้จะได้สู้กับพวกคนโฉดที่มีวรยุทธ์ได้

“ในเมื่อท่านมือปราบไม่เอาเรื่อง เช่นนั้นข้าก็ขอยอมรับผิดด้วยการไปส่งเจ้าที่บ้านก็แล้วกัน”

“ไม่ต้อง! บ้านข้า ข้ากลับเองได้”

****************************