ตอนที่26.เจ้ากล้าตบหน้าข้าเรอะ!

“เจ้าทำอะไร!” หญิงสาวผงะถอยหลัง ชายผู้นั้นหันมาแล้วแสยะยิ้ม นางก้าวถอยหลังออกจากห้องแต่ทำได้ยากเย็น มือไม้ยื่นไปแตะขอบประตูเพื่อพยุงตัว ทว่าด้านนอกกลับมีชายร่างใหญ่สามสี่คนยืนรออยู่ก่อนแล้ว

“พวกเจ้า หลบไปนะ!” นางเป็นอะไรไป แทบไร้แรงทรงตัว

เปาเยียเดินตามออกมา หยุดยืนดูหญิงสาวที่ยืนพิงบานประตู เขาโคลงศีรษะไปมา ยื่นมือไปกระตุกผ้าโปร่งที่ปิดครึ่งหน้าของหญิงสาวออก นางผวาเฮือก แต่กัดฟันขึงตาใส่ มือใหญ่ยื่นมาจับปลายคางของนางแล้วบิดซ้ายบิดขวา สายตาสำรวจรอยแผลเป็นบนแก้มของนาง

“ของมีตำหนิแต่ก็พอใช้ได้”

“เจ้าพูดเรื่องอะไร!” นางปัดมือของเขาออก อีกฝ่ายคิดจะปล่อยอยู่แล้วจึงแค่หัวเราะเย้ยเยาะนาง

“ข้าแค่ตรวจดูสินค้าที่คุณชายว่านส่งมาใช้หนี้นะสิ”

ว่านหนิงเหมยพูดไม่ออก นางระวังตัวขนาดนี้แล้วยังพลาดอีกหรือ? คราวนี้คุณชายว่านทำกับนางเกินไปแล้ว หญิงสาวสะบัดศีรษะไปมาพยายามเรียกสติกลับคืน

“อย่าดื้อดึงนักเลย เจ้าถูกพิษจากกลิ่นกำยาน ร่างกายชาและไร้เรี่ยวแรง ข้าไม่อยากใช้กำลังกับเจ้าหรอกนะ คนของข้ามีแต่พวกมือหนักเท้าหนักทั้งนั้น”

“เจ้ามันโฉดชั่วนัก ข้าไม่ได้เต็มใจมาที่นี่”

“จุ๊ๆ ไม่ต้องกล่าวชื่นชมข้าก็ได้”

เปาเยียหัวเราะแล้วสืบเท้าเข้าไปใกล้ หญิงสาวขยับตัวหนี หางตามองไปยังต้นไทรเก่าแก่ไม่ไกลนัก นางรวบรวมเรี่ยวแรงกระเสือกกระสนพาร่างที่อ่อนปวกเปียกไปที่ต้นไทร ท่ามกลางเสียงหัวเราะกับท่าทางเอาตัวรอดปานสุนัขของนาง

“เจ้าจะไปไหน อย่างไรไม่รอดมือข้าหรอก”

เปาเยียส่ายหน้าไปมา ไม่มีแววสงสารเลยสักนิด เพราะผู้หญิงที่ได้มา เขาใช้วิธีนี้เช่นกัน เห็นนางคลานสี่ขาก็ปล่อยให้นางคลานไป แต่เพราะไม่รู้นางจะคลานไปถึงไหน เขาจึงยกเท้าเหยียบชายกระโปรงของนางไว้

“เจ้า!” นางขยับไปต่อไปไม่ได้ จึงหันมาตวาดเสียงแผ่ว “อย่าเข้ามานะ ถือว่าข้าเตือนเจ้าแล้ว”

นางหอบหายใจแรง พยายามดึงชายกระโปรงของตัวเอง เปาเยียกลับแหงนหน้าหัวเราะ โน้มตัวลงมาจ้องหน้านาง แม้มีแผลเป็นที่แก้มขวา แต่นางก็มีใบหน้าที่ชวนมอง ยามนี้ใบหน้าซีดเซียวและใกล้หมดสตินั้นดูเย้ายวนไม่น้อย เขายื่นหน้าไปหมายดอมดมกลิ่นแก้ม

แม้สติเหลือน้อยเต็มที แต่เมื่อถูกล่วงเกิน มือเล็กก็ยกขึ้นตวัดตบซีกหน้าของอีกฝ่ายสุดแรงจนเปาเยียหน้าหัน เพราะไม่ทันระวังจึงเอาหน้ารับฝ่ามือนางไปเต็มๆ

“เจ้ากล้าตบหน้าข้าเรอะ!”

เปาเยียโกรธจนควันแทบออกหู เขาเอื้อมมือไปกระชากเสื้อนาง เสียงผ้าขาดทำให้ดวงตากลมของนางเบิกกว้างอย่างตกใจ มือหนึ่งรวบเสื้อที่ขาดจนมองเห็นเสื้อบังทรงสีชมพูของตน ส่วนอีกมือนั้นวางบนพื้นดินสัมผัสรากของต้นไทร เห็นมือใหญ่ของเปาเยียหมายทึ้งเสื้อผ้านางออกเป็นชิ้นๆ นางรีบหลับตาลง

‘ได้โปรด ปกป้องข้าด้วย’

บุรุษในชุดดำบนใบหน้ามีหน้ากากเหล็กอำพรางให้ความรู้สึกน่าเกรงขาม เขาอดทนไม่ไหวที่เห็นหญิงสาวร่างเล็กถูกผู้ชายตัวโตรุมรังแก ร่างสูงใหญ่กระโดดเข้าไปหวังช่วยนาง ทว่าขณะกำลังเหินตัวลงไปนั้น แผ่นดินกลับสั่นสะเทือน รากของต้นไทรโผล่ขึ้นจากพื้นดินกลายเป็นแส้มีชีวิต สะบัดตวัดปัดป้องไม่ให้ผู้ใดได้เข้าใกล้หญิงสาวผู้นั้น

เจิ้งไฉเห็นเรื่องราวประหลาดมามาก แต่ยังอดตื่นตะลึงกับภาพที่เห็นไม่ได้ เขาเองต้องกลิ้งตัวม้วนหลบรากไม้ดุจแส้มีชีวิตนั้นด้วย

“นี่มันอะไรกัน!” เปาเยียตะโกนอย่างตกใจ ลูกน้องของเขาสามสี่คนถูกรากไม้ที่ผุดขึ้นจากพื้นดินโจมตี แต่ละคนบาดเจ็บกันทั่วหน้า

ว่านหนิงเหมยเอนกายพิงต้นไทร แววตาโกรธแค้นของเปาเยียอยู่เบื้องหน้า นางหวาดกลัวพยายามกระถดกายหนี หวังหลบหลังต้นไม้ นางกำลังจะหมดสติแล้ว หญิงสาวกลัวตนเองหลับไป มือเรียวยกดึงปิ่นปักผมของตนออกมา หวังใช้ปลายแหลมคมของมันแทงตัวเองให้เจ็บเพียงเรียกสติที่กำลังหลุดลอยไป

ทว่าเพียงยกข้อมือขึ้น หินก้อนหนึ่งพุ่งมากระทบข้อมือทำให้ปิ่นร่วงลงพื้น ว่านหนิงเหมยเงยหน้าขึ้น เป็นจังหวะเดียวกับที่บุรุษร่างสูงกระโจนมาอยู่เบื้องหน้า ดวงตาคมหรี่มองหญิงสาวก่อนทรุดตัวลงนั่งบนส้นเท้า เอื้อมมือไปกระชากมือของนางอย่างแรงทำเอาร่างเล็กผวาเข้าไปปะทะกับแผงอกทันที

รากไม้เส้นหนึ่งพุ่งมาทางบุรุษผู้มาใหม่ เขาเพียงยกแขนซ้ายขึ้นป้องกัน แต่รากไม้ที่กลายเป็นแส้นั้นเกี่ยวกระหวัดรัดท่อนแขนของเขาแน่น บุรุษผู้นั้นนิ่วหน้าไปเล็กน้อย

“ปล่อย! ข้ามาช่วยนาง” เขาตวาดอย่างหงุดหงิด

“ท่านอ๋อง”

“เป็นข้า”

เสียงที่คุ้นเคยทำให้นางรู้ว่าตนเองไม่ได้ฝันไป หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นมอง นางส่ายหน้าอย่างสับสน เป็นไปได้อย่างไร เขามาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร นางพึมพำเรียกชื่อบุรุษเบื้องหน้าซ้ำไปซ้ำมา ดวงตาที่เบิกกว้างเมื่อครู่ค่อยๆ ปิดลงพร้อมกับสติของนางที่หลุดลอย

องค์ชายเฟยเทียนรู้สึกได้ถึงร่างที่อ่อนยวบในวงแขน นางหมด

สติไป รากไม้เหล่านั้นชะงักค้างในอากาศครู่หนึ่ง มันไม่ได้ทำร้ายผู้ใดถึงแก่ชีวิต เพียงแค่ ‘ปกป้อง’ นางเท่านั้น เขามองรากไม้ที่คลายจากท่อนแขนกลับคืนสู่ดินตามเดิม ราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้นนอกจากรอยแผ่นดินแยก คนเหล่านั้นหวาดผวากับสิ่งที่เห็น พากันหนีเตลิดไปคนละทิศละทาง