ตอนที่25.ธุระเรื่องใด?

“ธุระเรื่องใด?” นางเงยหน้าขึ้นมอง ปกติถูกใช้อยู่บ่อยๆ นางจึงไม่แปลกใจที่คุณชายว่านเรียกใช้นาง

“นึกอยู่แล้วว่าต้องพึ่งเจ้าได้” ชายหนุ่มแสร้งทำเป็นยิ้มแล้วหยิบซองกระดาษออกมาส่งให้ว่านหนิงเหมย

“อะไรรึ”

“เจ้าไม่ต้องรู้หรอก แค่เอาไปให้โรงน้ำชาที่ท้ายซอยให้หน่อย” เขาเอ่ยชื่อร้านออกไป

“แล้วไยต้องเป็นข้า” นางไม่ค่อยไว้ใจนัก แม้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ถูกใช้ให้ไปทำธุระก็เถอะ

“ข้าติดหนี้ไม่อยากให้ท่านพ่อรู้” เขาไม่ได้โกหกเพราะต้องการให้นางนั่นแหละเป็นคนใช้หนี้ให้เขา

“ตั๋วแลกเงินอยู่ในซองนั้นแล้ว ข้าไม่ไว้ใจเด็กรับใช้ ไปเองก็ไม่ได้เพราะข้าต้องอ่านตำราเตรียมสอบจอหงวน”

“ก็ได้” นางเก็บซองใส่อกเสื้อ “จดหมายของข้า...”

“เจ้ากลับมาแล้วค่อยมาเอากับข้า” เขายิ้มที่มุมปาก “รีบไปรีบกลับ เจ้าจะได้มาเอาจดหมายของเจ้าไป”

ว่านหนิงเหมยนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนพยักหน้ารับอย่างจำใจ นางหมุนตัวเดินออกมา หยิบผ้าโปร่งปิดครึ่งหน้าของตนเองแล้วเร่งเดินไปตามทิศทางที่ว่านซือสือบอก ถ้าวันนี้นางไม่รู้สึกป่วยไข้ คงได้แอบไปเดินหมากล้อม หาเงินไว้เป็นทุนให้จ้าวต้าสักกระดานสองกระดานไปแล้ว

หญิงสาวเดินมาหยุดหน้าโรงน้ำชาที่คุณชายว่านบอก ซึ่งเป็นโรงน้ำชาแบบที่นางไม่ย่างเท้าเข้าไปเด็ดขาด แต่ก็นั่นแหละ ใช่ว่าเรื่องแบบนี้นางทำครั้งแรกเสียเมื่อไหร่ ที่นางต้องช่วยคุณชายว่านปกปิดเรื่องเหล่านี้ แต่มันสามารถใช้เป็นข้อต่อรองกับคุณชายว่านได้เหมือนกัน ในเมื่อต่างคนต่างมีผลประโยชน์ร่วมกัน ทำให้นางอยู่ในบ้านอย่างสงบรวมทั้งคนของนางด้วย จึงเป็นเรื่องที่ยอมรับกันได้

ตั้งแต่นางเป็นคนโปรดของฮองไทเฮา เขาหาเรื่องแกล้งนางไม่ได้แต่ไปลงกับจ้าวต้าแทน นางอยากให้จ้าวต้ามีชีวิตที่ดี มองจ้าวต้าก็เหมือนมองเห็นตัวเองไปด้วย แม้นางจะมีบิดามารดา แต่ไม่ต่างจากเด็กกำพร้าเท่าไหร่นัก

“เสี่ยวเอ้อ ข้ามาพบคนชื่อเปาเยีย” นางบอกกับเสี่ยวเอ้อที่หน้าประตู ด้วยความที่ไม่อยากเข้าไปในโรงน้ำชาซอมซ่อเช่นนี้

“เชิญแม่นางด้านในเถิด” เสี่ยวเอ้อเชื้อเชิญ

“ข้ามีธุระต้องไปที่อื่น รบกวนเชิญคนชื่อเปาเยียให้ข้าดีกว่า”

“ได้ๆ แม่นางโปรดรอสักครู่”

หญิงสาวยืนรออยู่ครู่หนึ่ง ชายรูปร่างท้วมก็เดินออกมา นางรู้สึกว่าคนผู้นี้ไม่น่าไว้ใจนัก ไม่รู้ทำไมคนอย่างคุณชายว่านได้ถึงรู้จักคนพวกนี้ ซ้ำยังมีนักเลงหัวไม้ที่นางเคยเจออีก ช่างไม่รักษาชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลเลยสักนิด

“ข้าเปาเยีย” ชายหนุ่มแนะนำตัว

“ข้าเป็นตัวแทนคุณชายว่านนำของสิ่งนี้มาให้” นางยื่นซองที่ได้มาจากคุณชายว่านส่งให้

ได้ยินเพียงแค่นั้นเปาเยียเข้าใจในทันที คนนี้คงเป็นคนที่รบกวนจิตใจคุณชายว่านมือหนักของเขาเป็นแน่ เปาเยียมองหญิงสาวร่างเล็ก ใบหน้ามีผ้าโปร่งปิดครึ่งหน้า มองผิวเผินแล้วนางอาจไม่ได้งดงามเท่ากับหญิงคณิกาที่เขาดูแลอยู่ แต่ถ้าขัดเกลาอีกนิด คงพอเรียกลูกค้าได้

“แม่นางเชิญด้านในก่อนเถิด ประเดี๋ยวข้าหยิบสัญญาที่กู้ยืมเงินคืนให้”

หญิงสาวนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง นางลืมไปจริงๆ ถ้าไม่ฉีกสัญญาก็ต้องมาใช้หนี้ไม่จบไม่สิ้น นางยอมเดินตามเข้าไปด้านใน เปาเยียพานางเดินไปด้านหลังของโรงน้ำชาให้นางนั่งรอในห้องทำงานของเขา

“แม่นาง โปรดนั่งรอสักครู่ ข้าหาสัญญาของคุณชายว่านก่อน” เปาเยียรินน้ำชาให้แล้วหมุนตัวเดินไปเหมือนค้นหาอะไรบางอย่าง

ว่านหนิงเหมยยกถ้วยน้ำชาขึ้น ทำเหมือนดื่มแต่วางลงอย่างเดิม นางไม่ไว้ใจคนผู้นี้ หญิงสาวมองไปด้านนอกซึ่งเป็นสวนหย่อม มีต้นไทรขนาดใหญ่อยู่หลายต้น คาดว่าโรงน้ำชาคงสร้างทีหลัง เพราะดูอายุต้นไม้แล้วน่าจะหลายสิบปี

สายลมพัดผ่านแผ่วเบา นางเพิ่งรู้ตัวว่าในห้องมีกลิ่นกำยาน อาจเพราะมีผ้าโปร่งปิดครึ่งหน้าอยู่ ทำให้โสตประสาทการรับรู้กลิ่นลดลงไป

“ท่านหาเจอหรือยัง” นางรู้สึกแปลกๆ วิงเวียนชอบกล ตอนนี้นางอยากไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

“ข้าหลงๆ ลืมๆ คิดว่าเก็บไว้แถวๆ นี้นะ” เปาเยียตอบ แต่ไม่หันมา

‘ระวัง’

คล้ายได้ยินเหมือนเสียงกระซิบลอยมากับสายลม ร่างกายชาหนึบขึ้นมาทีละนิด นางมองไปที่ถ้วยน้ำชาที่ไม่ได้ดื่ม ไยนางรู้สึกแปลกเช่นนี้ หญิงสาวรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ ทว่าเรี่ยวแรงหดหาย ต้องใช้สองแขนยันกับโต๊ะเพื่อดันตัวเองให้ลุกขึ้นยืน