ตอนที่24. ว่ามาเถิด

จ้าวต้ามองคุณหนูด้วยความรู้สึกยากจะอธิบาย เขาไม่เคยคิดว่าจะมีใครที่ทำอะไรให้เขาได้ถึงเพียงนี้ แม้กระทั่งกับผู้เป็นบิดามารดาแท้ๆ ของเขาก็ตาม เขาถูกทิ้งขว้าง อดมื้อกินมื้อ แม้กระทั่งตอนที่บิดาตาย เขาต้องขายตัวเองเพื่อฝังศพบิดา คุณหนูว่านหนิงเหมยสงสารเขา นอกจากช่วยเขาแล้ว ยังให้เงินแก่มารดาของเขาไปจำนวนหนึ่ง เขาไม่รู้ว่ามากน้อยเพียงใด แต่ป้าฮุยเหอบอกว่ามันมากพอที่จะทำให้มารดาไม่มาทำร้ายเขาได้อีก

“คุณหนู”

“มาช่วยข้าเตรียมน้ำชา”

นางยิ้มแย้ม เดาได้ไม่ยากว่าเด็กน้อยผู้นี้คิดอะไรอยู่ นางรู้สึกตัวเองไม่สู้ดีนัก แต่คนอย่างนางล้มหมอนนอนเสื่อก็มิได้ นอกจากจ้าวต้ากับป้าฮุยเหอแล้ว ไม่มีใครสนใจดูแลนาง หากเป็นอะไรไป ทั้งสองต้องถูกคนอื่นรังแกเป็นแน่ นางฝืนตัวเองกินโจ๊กที่ป้าฮุยเหอทำให้แล้ว จึงรีบไปหาท่านอาจารย์ที่มาสอนคุณชายคนเล็กของตระกูลว่าน เป็นจังหวะที่อาจารย์ให้คุณชายพักผ่อนพอดี นางให้จ้าวต้าช่วยยกน้ำชาให้อาจารย์

“น้ำชาเจ้าค่ะท่านอาจารย์”

“กลิ่นหอมจริง” เพียงได้กลิ่นก็รู้ว่าเป็นชาดี แล้วก็อดยิ้มในการเอาอกเอาใจของหญิงสาวผู้นี้ไม่ได้

“ข้าได้ชาโสมดอกเก๊กฮวยมา ได้ยินจากพวกขันทีบอกว่าชานี้

ช่วยขจัดความเหนื่อยล้า ข้าคิดถึงท่านอาจารย์เลยนำมาฝากเจ้าค่ะ”

“ของดีแบบนี้เจ้าเอามาฝากข้ารึ” อาจารย์ยิ้มน้อยๆ “ว่ามาเถอะ อะไรที่ข้าช่วยได้ก็จะช่วย”

“ท่านอาจารย์” ว่านหนิงเหมยก้มหน้าซ่อนรอยยิ้ม “ข้าเพียงอยากขอคำปรึกษาเล็กน้อยเท่านั้น”

“ว่ามาเถิด” อาจารย์ยกชาขึ้นจิบ ชาดีให้ความรู้สึกผ่อนคลายจริงๆ

“ข้าต้องการให้จ้าวต้าได้เรียนหนังสือ ท่านอาจารย์พอจะแนะนำสำนักศึกษาให้ข้าได้หรือไม่”

“จ้าวต้า? เด็กรับใช้ของเจ้านะรึ”

“เจ้าค่ะ” นางยิ้มรับ “ข้าเองก็พอจะสอนเขาให้เขียนชื่อตัวเองได้ อ่านหนังสือออกบ้าง แต่ก็อยากให้เขาได้ร่ำเรียนอย่างถูกต้อง”

“แต่เขาเป็นแค่เด็กรับใช้”

“เขาเป็นเด็กดีและใฝ่รู้ ข้าอยากส่งเสริมเขา”

“ถ้าเจ้าคิดเช่นนั้นก็เป็นวาสนาของเด็กคนนั้นแล้ว” อาจารย์ลูบหนวดสีขาวของตนช้าๆ “ข้าจะเขียนจดหมายแนะนำให้เจ้าสักฉบับนำไปที่สำนักศึกษาใกล้ๆ นี่ก็แล้วกัน”

“ขอบคุณท่านอาจารย์”

“แล้วเจ้าเล่า ยังแอบไปเล่นหมากล้อมที่โรงน้ำชาอยู่หรือไม่”

“ท่านอาจารย์!” นางตกใจ ไม่คิดว่าจะมีผู้อื่นรู้

“อย่างไรเสีย เจ้าก็หาเวลามาเดินหมากกับข้าบ้าง”

“เจ้าค่ะ” หญิงสาวซ่อนรอยยิ้มแล้วเงยหน้าขึ้น “ถ้าเช่นนั้น ข้าฝนหมึกให้อาจารย์เขียนจดหมายให้นะเจ้าคะ”

“เจ้าใจร้อนหรือกลัวข้าเปลี่ยนใจ”

“มิได้เจ้าค่ะ...เป็นข้าที่ร้อนใจอยากให้จ้าวต้าได้เรียนหนังสือ”

ท่าทางกระตือรือร้นของว่านหนิงเหมยทำให้อาจารย์พอใจเป็นอย่างมาก นางเป็นคนจิตใจดี แม้เบื้องหน้าดูเรียบร้อยไม่มีปากมีเสียง แต่ลึกๆแล้ว นางเป็นคนเด็ดเดี่ยวไม่ยอมใคร ซ้ำยังมีนิสัยซุกซนเหมือนเด็กอีกด้วย ว่านหนิงเหมยรอไม่นานก็ได้จดหมายแนะนำจากท่านอาจารย์

เมื่อได้จดหมายแนะนำแล้ว ว่านหนิงเหมยขอตัว และไม่ลืมฝากชาสมุนไพรให้อาจารย์ นางเดินออกไปได้พ้นมุมบ้าน จดหมายในมือก็ถูกฉกไปอย่างรวดเร็ว หญิงสาวหันขวับไปมองก็เห็นเป็นคุณชายว่านซือสือที่ชอบหาเรื่องนาง

“โปรดคืนให้ข้าด้วย”

“เจ้านี่ใส่ใจเจ้าเด็กจ้าวต้าเกินไปแล้วนะ”

“ข้าแค่เอ็นดูเขาเท่านั้น ค่าใช้จ่ายต่างๆ ของเขานั้นข้าเป็นคนรับผิดชอบเอง”

“ร่ำรวยเสียเหลือเกินนะ” ว่านซือสือหัวเราะออกมา

“คุณชายว่านโปรดเมตตาด้วย” นางก้มศีรษะลงเล็กน้อย หญิงสาวได้แต่ลอบถอนหายใจ ไม่มีอารมณ์ต่อปากต่อคำด้วย นางอยากกลับไปพักผ่อนต่ออีกสักหน่อย รู้สึกตัวยังรุมๆ อยู่ แต่จดหมายฉบับนั้นอยู่ในมือคุณชายว่าน นางเกรงจะเสียสิ่งนั้นไป แกล้งนางอย่างไรนางอดทนได้ แต่อย่าทำคนของนางก็พอ

“ก็ได้ แต่เจ้าช่วยไปทำธุระให้ข้าสักเรื่องเถอะนะ”