ตอนที่23.ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆ

“ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆ”

นางหัวเราะผสมกับไออีกเล็กน้อย จะพูดอย่างไรว่าตกในอ่างอาบน้ำของท่านอ๋อง นางรีบยื่นมือไปรับชามโจ๊กมากินทีละน้อยแก้เขิน

“คุณหนูหน้าแดงมากเลย สงสัยไข้ขึ้นเป็นแน่ ข้าน้อยไปเปลี่ยนน้ำมาให้คุณหนูเช็ดตัวก่อนนะขอรับ”

“พอแล้ว พวกเจ้าก็ออกไปเถิด ข้าอยากพักผ่อนเสียหน่อย”

หลังจากที่กินโจ๊กหมดชามก็ไล่ทั้งสองออกไป พวงแก้มที่แดงระเรื่อนั้นถูกเข้าใจว่าเป็นเพราะพิษไข้ ไม่มีผู้ใดรู้ว่าตอนนี้ นางเผลอไปคิดถึงเรือนร่างกำยำของท่านอ๋องหรือองค์ชายเฟยเทียน หญิงสาวเอนตัวลงนอนแล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุมโปง

โอ๊ย! ทำอย่างไรจึงจะสลัดภาพท่านอ๋องไร้อาภรณ์ได้เสียทีนะ!

...

ว่านซือสือเป็นคุณชายเจ้าสำราญ ถูกตามใจมาตั้งแต่เกิด ทำสิ่งใดไม่มีใครห้ามปราม แม้เป็นเรื่องไม่ดีไม่งามก็เถอะ การเรียนไม่เอาไหน วรยุทธ์แทบไม่ต้องพูดถึง นิสัยสุรุ่ยสุร่ายนั้นทำให้มีคนคบหาอยู่มาก เพียงแต่คนที่คบนั้นก็คบเพราะมีเงินทองให้หลอกใช้เสียมากกว่า

เหมือนเช่นครั้งนี้ คุณชายว่านออกไปพบปะสหายที่หอนางโลม

แห่งหนึ่ง ทั้งสุรานารีเพียบพร้อม แต่สิ่งที่เย้ายวนกว่าคือฝิ่นที่ทำให้มึนเมาและเพลิดเพลิน ปากที่ละจากการดื่มสุราพร้อมกับกอดสาวงามอยู่ก็ก่นด่าว่านหนิงเหมยที่ไม่มีความเกรงกลัวเขาเลยสักนิด

“ข้าเป็นถึงคุณชายของบ้าน นางเป็นแค่ลูกอนุ ข้าต้องหาวิธีกำราบนางให้ได้ ไม่เช่นนั้นภายภาคหน้าใครจะเกรงกลัวข้าเล่า!”

“ใครกันทำให้คุณชายว่านต้องหงุดหงิดเช่นนี้”

“จะใครเสียอีก ก็นังหนิงเหมยนะสิ” ว่านซือสือพูดเสียงดัง ยกเหล้ากรอกลงคอ แต่สุราหมดขวดแล้ว เขาจึงปามันทิ้งด้วยความโมโห

“เหล้าหมด! ใครไปเอาเหล้ามาทีซิ!”

“คุณชายว่าน ดูเหมือนท่านเองก็หมดเงินแล้วเช่นกัน” เป็นเสียง ‘เปาเยีย’ ชายหนุ่มผู้ดูแลหอนางโลม พูดด้วยน้ำเสียงเนิบช้าชวนให้คนฟังหงุดหงิด

“เจ้าคิดว่าข้าเป็นใคร ข้าคือคุณชายว่านเชียวนะ!”

“ข้ารู้...แต่ตอนนี้คุณชายไม่มีเงินก็ไม่ต่างจากผู้อื่นนั่นแหละ” เขาส่ายหน้าไปมา โบกมือไล่นางคณิกาออกไป ไม่จำเป็นต้องให้พวกนางเปลืองตัวกับคนที่ไม่มีเงิน

“คนอย่างข้านะรึจะไม่มีเงิน” เขาอ้อแอ้เต็มที แต่ก็ยังมีแรงกระชากคอเสื้อของอีกฝ่ายมาใกล้ “เอาอย่างนี้สิ ถ้าเจ้าช่วยข้ากำจัดนังนั่นละก็ ข้าจะให้เงินเจ้า”

“กำจัด?”

“โธ่! อย่างเจ้าแค่กำจัดผู้หญิงสักคนจะไปยากอะไร”

ว่านซือสือหัวเสีย เขาเกลียดนางนัก ทำไมเขาจะไม่รู้ว่านางแอบเรียนหนังสือ ลายมือนางสวยแค่ไหน ภาพวาด โคลงกลอน นางทำได้ยอดเยี่ยม ซ้ำนางได้เป็นคนโปรดของฮองไทเฮา ถ้านางไม่เป็นลูกอนุและมีแผลเป็นอัปลักษณ์บนใบหน้า นางคงแย่งทุกอย่างไปจากเขาไป ทุกวันนี้บิดาเริ่มพูดถึงนางในทางที่ดีเกินหน้าตาลูกชายคนโตผู้สืบทอดตระกูลอย่างเขาแล้ว

“จะให้กำจัดอย่างไร” เปาเยียถาม

“แล้วแต่เจ้าสิ เอาไปขายหรือทำอะไรก็ได้”

เปาเยียได้ฟังแล้วก็แค่พยักหน้ารับ เอาเถอะ ประเดี๋ยวขอดูหน้าว่าที่สินค้าก่อน ถ้าพอใช้ได้ค่อยเอาไปทำกำไรต่อ เปาเยียมีลูกน้องเป็นนักเลงมากมาย เลี้ยงไว้เรียกใช้แทนมือเท้า

ในกรณีของคุณชายว่านนั้นเพราะเป็นลูกค้าประจำ แม้นิสัยไม่น่าคบหา แต่เรื่องเงินมีเท่าไหร่ก็เทจนหมดหน้าตักเลยทีเดียว เพราะเหตุนี้ เขาจึงอยากช่วยให้คุณชายสบายอกสบายใจ ให้สมกับที่เป็นลูกค้าขาประจำของเขาเสียหน่อย.

...

แม้จะได้หลับโดยไม่มีผู้ใดมารบกวน แต่นางกลับรู้สึกว่าอาการครั่นเนื้อครั่นตัวไม่ได้ลดลงเลยสักนิด

แต่กระนั้นนางฝืนตัวเองลุกขึ้นจัดการงานในหน้าที่ของตนเอง แน่ละ คนอย่างนางมีฐานะมิต่างจากหญิงรับใช้ในบ้าน คิดไปก็บั่นทอนจิตใจตัวเองเปล่าๆ ประจวบกับได้ยินว่าท่านอาจารย์มาสอนคุณชายว่านซือจี๋แล้ว นางตั้งใจไปขอคำปรึกษาเรื่องพาจ้าวต้าเข้าสำนักศึกษา

“จ้าวต้าช่วยข้าเตรียมน้ำชาให้ท่านอาจารย์หน่อยซิ”

“คุณหนูลุกไหวแล้วหรือขอรับ” จ้าวต้าเป็นห่วงคุณหนูของเขานัก

ว่านหนิงเหมยส่งยิ้มให้ ยื่นมือไปวางบนศีรษะของเด็กน้อย “เพราะข้ายังไม่ค่อยมีเรี่ยวแรง ถึงต้องให้เจ้าช่วย ข้าได้ชาดีมาจากในวัง

จะนำไปให้ท่านอาจารย์ และขอคำปรึกษาเรื่องหาที่เรียนหนังสือของเจ้าด้วย”