ตอนที่20.นี่เจ้าเขินอายจนตัวร้อนหรือเพราะอยู่ในอ้อมอกข้าจึงร้อนรุ่ม

ว่านหนิงเหมยเอาลูกนกซุกไว้กับอกเสื้อ นางยื่นมือไปกิ่งที่ใกล้และแข็งแรงที่สุด เหนี่ยวตัวเองขึ้นแล้วค่อยๆ ไต่ไปทีละกิ่ง นางไม่มีวรยุทธ์ ไม่รู้วิชาตัวเบา แต่เรื่องปีนต้นไม้นั้นชำนาญนัก เพราะมีอาจารย์ดีอย่างต้นหลิวชรา และต้นไม้ใหญ่หลายต้นที่นางเคยแอบปีนป่าย นางไม่กลัวเพราะรู้ว่าหากเกิดอะไรขึ้น ต้นไม้เหล่านี้จะช่วยเหลือนางทุกครั้งไป ตั้งแต่นางพูดคุยกับเหล่าพฤกษาได้ นางไม่เคยตกต้นไม้สักครั้งเดียว

หญิงสาวปีนป่ายจนถึงรังนกกางเขน นางประคองลูกนกออกมาจากอกเสื้อ พามันกลับไปในรัง ส่งยิ้มให้ลูกนกอีกสองตัวเสร็จแล้วกระเถิบตัวมานั่งแกว่งเท้าบนกิ่งต้นหลิว

อยู่บนที่สูงมักมองเห็นได้ไกลและกว้าง บ่อยครั้งที่นางมักแอบปีนต้นไม้มาหลบร้องไห้ หรือไม่ก็เพราะไม่ต้องการให้ผู้ใดพบเจอ นางเป็นหญิง บางทีก็ไม่รู้จะไปทางไหน แม้พยายามทำทุกสิ่งให้ดีที่สุดแล้ว แต่ไม่เคยได้รับคำชมสักครั้ง ซ้ำบางครั้งก็ถูกตำหนิทุบตี นางจึงวิ่งมาร้องไห้กับต้นไม้ ต้นไม้ไม่อาจโอบกอดปลอบโยนได้ แต่พวกเขากลับสอนให้นางปีนป่าย ขึ้นมาหลบเร้นจากผู้คน รอจนใจสงบแล้วจึงกลับไป

“ข้ากลับบ้านไปครั้งนี้ จะรอจนท่านอ๋องเสด็จกลับแล้วจึงเข้าวังมาอีก ข้าไม่อยู่ก็อย่าดื้อดึงนัก”

‘ไยมาสั่งสอนให้ข้าเอาอกเอาใจผู้อื่น ต้นไม้ ดอกไม้ เราล้วนผลิใบให้ดอกผลตามฤดูกาล พวกมนุษย์อย่างเจ้าสิ ต้องเคารพพวกข้า’

“เจ้าค่ะ...ข้าเข้าใจ แต่ผู้อื่นมิใช่คนธรรมดา อย่างไรเสีย ถ้าอยากเห็นหน้ามีรอยแผลของข้าอีก ก็เมตตาข้า ผลิใบ ออกดอกส่งกลิ่นหอมให้ฮองไทเฮาพอพระทัยเถอะนะ”

นางพูดปนหัวเราะ เข้าใจในสิ่งที่ต้นหลิวชราสั่งสอน นางรู้สึกผ่อนคลายลงไปมาก ทว่าเพียงลมผัดผ่าน นางรู้สึกหนาวสั่นครั่นเนื้อครั่นตัวขึ้นมา ท่าจะเป็นไข้เสียแล้ว คงเพราะตัวเปียกแล้วเดินตากลมจากตำหนักกลับมาห้องพักของตนเอง หญิงสาวค่อยๆ ไต่กิ่งไม้ลงไปทีละกิ่ง ทีละกิ่ง นางแอบปีนต้นหลิวชราบ่อยจนจำได้แล้วว่าต้องวางเท้าที่กิ่งใด

‘ระวัง มีคนมา!’

“อะไรนะ!”

ว่านหนิงเหมยตกใจ เท้าเหยียบพลาดไปเหยียบกิ่งอ่อน เสียงกิ่งไม้หักพร้อมกับร่างของนางที่ร่วงลงอย่างรวดเร็ว

ไม่นะ! นางตกต้นไม้! เป็นไปไม่ได้! นางไม่เคยตกต้นไม้!

ทุกครั้งที่นางตกต้นไม้ กิ่งไม้จะยื่นมารองรับ นางจึงไม่เคยตกต้นไม้ร่วงลงมาสักครั้ง แต่ครั้งนี้ ร่างของนางร่วงลงมารวดเร็ว จนไม่ทันคิดหาทางช่วยตัวเอง นางหลับตาแน่นด้วยไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้ดีไปกว่านี้

ตุบ!!!

ไม่คิดว่าคนที่ตามหา จะหล่นลงมาตรงหน้าเช่นนี้ ดีจริง แค่คิดถึงนางก็ร่วงลงมาจากฟ้าเช่นนี้!

องค์ชายเฟยเทียนมองร่างหญิงสาวที่ตนยื่นแขนไปรองรับไว้ได้ทันก่อนที่ร่างของนางจะหล่นกระแทกพื้น เขาแค่เดินมาที่สวนสี่ฤดูของ ฮองไทเฮาตามคำบอกเล่าของนางกำนัล ยังไม่ทันกวาดตามองหาร่างเล็ก พลันรู้สึกได้ว่ามีบางสิ่งร่วงลงมา เขาจึงยื่นมือไปรองรับ ไม่คิดว่าจะเป็นนาง

ว่านหนิงเหมยแปลกใจที่ตัวเองไม่รู้สึกเจ็บ นางจึงค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ แล้วก็อ้าปากค้าง รีบหลับตาลงอีกครั้งก่อนลืมตาอีกหน แต่ภาพเบื้องหน้าก็ยังเป็นภาพเดิม เป็นใบหน้าของท่านอ๋องที่ไม่คิดว่าจะได้พบอีกแล้ว

“ท่านอ๋อง”

“ข้าจำได้ว่าฮองไทเฮาทรงเคยตรัสห้ามผู้ใดปีนต้นหลิว โดยเฉพาะต้นหลิวอายุเกือบร้อยปีต้นนี้”

“หม่อมฉันแค่เอาลูกนกไปส่งที่รังของมัน ไม่ได้ปีนเล่น ได้โปรดอย่าบอกฮองไทเฮานะเพคะ” นางรีบพูด เผลอขยุ้มสาบเสื้อของบุรุษเบื้องหน้า แต่กลับเห็นแววตามีรอยขบขันอยู่ในนั้น

“ขออภัย หม่อมฉัน หม่อมฉัน...” รู้สึกพวงแก้มร้อนผ่าว นี่นางจับไข้หรือเพราะอับอายก็ไม่รู้

“นี่เจ้าเขินอายจนตัวร้อนหรือเพราะอยู่ในอ้อมอกข้าจึงร้อนรุ่ม”

ว่านหนิงเหมยอ้าปากค้าง นางเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองถูกท่านอ๋องอุ้มอยู่ ไม่เห็นเขาวางนางลงจึงดิ้นขลุกขลักไปมา เผลอถลึงตาใส่หวังข่มขู่ให้เขาวางนางลงเสียที

ปกติเขาเป็นคนมีความอดทนอดกลั้นสูงอยู่นะ แต่ครั้งนี้เขากลั้นหัวเราะจนไหล่เกร็งไปหมด ตัวนางเล็กเกินไปหรือเพราะเขาสูงใหญ่จึงรู้สึกเหมือนอุ้มลูกแมวอยู่ ใบหน้าของนางแดงระเรื่อ ร่างกายอุ่นร้อน เพราะเกรงนางอับอายจนกลั้นใจตาย เขาจึงยอมปล่อยนางลงยืนได้

หญิงสาวยืนหอบหายใจแรง ไม่รู้ว่าผวาตกใจที่ตนเองตกต้นไม้หรือเพราะคนที่ช่วยนางเป็นท่านอ๋อง องค์ชายเฟยเทียนเห็นใบหน้านางมีเหงื่อซึม ทั้งยังทำหน้าตาตื่นตกใจอยู่ จึงยื่นมือไปหวังใช้หลังมือเช็ด

เหงื่อให้นาง หญิงสาวตกใจจึงก้าวถอยหลังหนี เผลอเหยียบชายกระโปรงตนเองเสียหลักหงายหลังล้ม ทุกการเคลื่อนไหวอยู่ในสายตาของชายหนุ่มทั้งหมด เขาเพียงยื่นแขนยาวไปช่วยรั้งนางไม่ให้ล้มลง ทว่าหางตากลับเห็นการเคลื่อนไหวรวดเร็วพุ่งตรงมาทางเขา