ตอนที่19.ท่านอ๋องจุมพิตนาง

“บิดาของนางเป็นใคร”

“บิดาของนางคือใต้เท้าว่านรองเจ้ากรมอากร”

“ถ้านางไม่ใช่นางกำนัล แล้วทำไมมาอยู่ที่นี่”

“นางมีพรสวรรค์ ต้นไม้ดอกไม้ในสวนสี่ฤดูของข้าล้วนเป็นนางที่ดูแล เพราะเจ้าเอาพืชทะเลทรายมาเป็นของกำนัลให้ข้า ข้าเลยขอให้นางช่วยดูแล ปกติเรียกนางมาช่วยดูกล้วยไม้ให้อยู่แล้ว”

เขาพอนึกออกแล้ว ทว่าเขาไม่ได้กางกรงเล็บกรีดใบหน้านาง

ขันทีเข้ามารายงาน ฮองเฮาขอเข้าพบฮองไทเฮา องค์ชายเฟยเทียนสบโอกาสจึงขอตัวหลบออกมา มิน่าล่ะ นางไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวเขาเหมือนผู้อื่น

“พรสวรรค์หรือพรปีศาจกันแน่” ใบหน้าคมคายปรากฏรอยยิ้มที่มุมปาก แต่เป็นรอยยิ้มที่ชวนให้เสียวสันหลังเสียมากกว่าชวนหลงใหล เขาเรียกนางกำนัลที่กำลังหมุนตัวหนี เพราะไม่กล้าเดินมาทางเขาแล้วถามที่อยู่ของว่านหนิงเหมย

เพราะความเศร้าโศกของหญิงสาว ทำให้ต้นไม้ดอกไม้เหี่ยวเฉาไปมาก นางกำนัลมารายงานด้วยอาการตื่นตกใจแต่เช้าตรู่ เมื่อคืนนางหลับไปทั้งน้ำตา ดวงตาจึงบวมแดง ซ้ำยังรู้สึกเหมือนมีไข้อ่อนๆ อีกด้วย ตั้งใจว่าเช้านี้จะกลับบ้าน แต่เมื่อในสวนสี่ฤดูมีปัญหา นางจึงรีบไปดูความเรียบร้อยก่อน เมื่อไปถึงนางกวาดสายตามองไม่เห็นผู้อื่น จึงยื่นมือไปทาบที่ต้นหลิวขนาดใหญ่

“ไยพวกเจ้าเศร้าหมองกันเช่นนี้เล่า”

‘เหมยเอ๋อร์ร้องไห้’

‘หนิงเหมยที่รักกำลังเศร้า’

“โธ่ ข้าก็แค่เสียใจนิดหน่อย”

นางยิ้มกว้างออกมาได้แม้ดวงตาบวมแดงอยู่บ้าง นางไม่มีเพื่อนสนิท ใครกันอยากคบหาลูกอนุอย่างนาง หรือหากอยู่ในวงสังสรรค์ของบรรดาท่านหญิงหรือองค์หญิง นางเป็นได้แค่คนที่คอยรับคำสั่งให้ทำโน่นทำนี่ แม้นางไม่เพื่อนสนิท แต่สิ่งที่เทพมังกรดินมอบให้ทำให้นางไม่เหงา เหล่าพฤกษาที่พูดคุยกับนางเป็นดั่งสหายรัก ทั้งร่วมทุกข์และสุขไปกับนาง

“ข้าไม่เป็นอะไรหรอก พวกเจ้าก็อย่าพลอยเศร้าไปด้วยสิ”

‘จริงด้วย นางจะเป็นอะไรได้ อย่างน้อยนางก็ได้จุมพิตจากท่านอ๋อง’

‘นางได้จุมพิตจากท่านอ๋อง’

‘ท่านอ๋องจุมพิตนาง’

“หยุดนะ! พวกเจ้าหยุดพูดเรื่องน่าอายนั่นเดี๋ยวนี้!” ใบหน้านางร้อนผ่าวขึ้นมา

‘เหมยเอ๋อร์หน้าแดง’

‘ท่านอ๋องเจ้าขา’

“ข้าไม่สบายหรอกนะถึงได้หน้าแดง” นางโต้เถียง แต่เหล่าดอกไม้กลับหัวเราะคิกคัก ส่งเสียงล้อเลียนเป็นการใหญ่ เมื่อครู่นางอุตส่าห์ซึ้งใจที่พวกเขารับรู้ความทุกข์ในใจนาง แต่ตอนนี้กลับล้อนางสนุกปาก

‘เหมยเอ๋อร์ไม่สบาย ต้องให้ท่านอ๋องถ่ายลมปราณให้’

‘ท่านอ๋องเจ้าขา เหมยเอ๋อร์ไม่สบาย’

“พวกเจ้านี่หยุดพูดจาลามกได้แล้ว” ใครกันรู้ดีว่าท่านอ๋องถ่ายลมปราณให้นาง ต้นไผ่ทองรึ? ประเดี๋ยวเถอะ! นางจะหาเรื่องย้ายออกไปตากแดดให้หมดเลย!

“เลิกทำเสียงแบบนั้นด้วย”

‘อายไปไยเล่าเหมยเอ๋อร์ ร้อยทั้งร้อยบุรุษชอบให้สตรีครวญเสียงกระเส่าเช่นนี้ทั้งนั้น’

“พะ..พวกเจ้า! เป็นแค่ต้นไม้ดอกไม้ ไยรู้เรื่องลามกเช่นนี้”

ถึงนางจะเป็นหญิงพรหมจรรย์ แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่รู้เรื่องอะไรเลย ตอนที่อยู่ในอ่างอาบน้ำเดียวกับองค์ชายเฟยเทียน นางเผลอมอง ‘สิ่งนั้น’ ของเขา ด้วยความน้อยใจและเสียใจ ทำให้ไม่ได้มองเต็มตา

โอ๊ย! หนิงเหมย! อย่าให้ผู้ใดรู้เชียวว่านางเผลอมอง ‘สิ่งนั้น’ ของบุรุษที่ไม่ใช่สามีของตนไปแล้ว!!!

‘อยากรู้อะไรก็ถามพวกข้าสิ’

‘พวกนางกำนัลลอบเล่นชู้กับทหารบ่อยไป’

“มีเรื่องแบบนั้นด้วยเหรอ” ว่านหนิงเหมยหน้าแดงจัด เริ่มไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นไข้ หรือเพราะฟังดอกไม้เหล่านี้พูดเรื่อง...เรื่องลามก!

‘หนิงเหมย ก้มมองที่เบื้องหน้าของเจ้าสิ’

เป็นเสียงทุ้มกังวานของต้นหลิวที่อายุเกือบร้อยปี ตั้งแต่นางมีโอกาสเข้าวังมา ต้นหลิวชราผู้นี้มีเมตตาเอ็นดูนางเสมอมา

“อ๊ะ!...ลูกนกนี่” นางก้มมองที่พื้น เห็นลูกนกตัวน้อยส่งเสียงร้อง นางนั่งลงแล้วประคองลูกนกในอุ้งมือ แหงนหน้ามองต้นหลิวใหญ่ริมสระบัว “รังเจ้าอยู่ข้างบนใช่หรือไม่”

‘ลูกนกกางเขน เจ้าเอาขึ้นมาคืนรังหน่อยสิ’

“ได้สิ”