ตอนที่11. จะว่าไป

“ไม่เป็นไรหรอก แผลเป็นก็คือแผลเป็น”

ปกปิดไปก็เท่านั้น เช็ดแป้งออกก็ย่อมมองเห็น นางไม่รังเกียจแผลตัวเอง ผู้อื่นจะรังเกียจก็ช่างเถอะ นางใช้ผ้าโปร่งปิดครึ่งหน้าแล้วออกไปร่วมงานเลี้ยง เพราะไม่ใช่เชื้อพระวงศ์และไม่ได้เป็นท่านหญิง นางจึงหลบเลี่ยงอยู่ด้านหลัง ใจจดจ่อกับการปรากฏกายของชายที่ทุกคนหวาดกลัว

เจอกันครั้งแรกตอนนางอายุสิบสอง เขาคงจำนางไม่ได้แล้ว สำหรับนาง เขาคือผู้มีพระคุณ หากเขาไม่แบกรับความผิดที่ตัวเองไม่ได้ก่อ อาจเป็นนางที่ถูกมองว่าเป็นมารปีศาจ เพราะรอยแผลนี้ทำให้นางรอดพ้นการถูกจับแต่งงานมาตลอด

เสียงหัวเราะพูดคุยหายไปทันที ทุกสรรพสิ่งเงียบงัน เพียงการปรากฏกายของบุรุษรูปร่างสูงสง่าผู้นั้น

องค์ชายเฟยเทียนหรืออดีตองค์รัชทายาท ก้าวเข้ามาในอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มขับเน้นให้ยิ่งดูน่าเกรงขาม ร่างกายกำยำองอาจสมกับเป็นยอดนักรบ แม้มีใบหน้าหล่อเหลาคมคาย แต่ไม่มีสตรีนางใดกล้าเงยหน้ามองใบหน้านั้นตรงๆ จังหวะก้าวเดินอย่างมั่นคงทำให้ปลายผมสีแดงดุจปลายพู่กันจุ่มหมึกนั้นพลิ้วไหวน้อยๆ ทหารองครักษ์สองนายที่เดินตามมานั้น มีหน้ากากเหล็กสีดำปิดครึ่งหน้า กรุ่นไออำมหิตแผ่กระจายปกป้องผู้เป็นนายเหนือชีวิต นางกำนัลขวัญอ่อนบางคนถึงกับแข้งขาไร้เรี่ยวแรงเป็นลมล้มพับไป มีเพียงกุนซือผู้มีใบหน้างดงามผู้นั้นที่ช่วยลดทอนความน่ากลัวขององครักษ์ทั้งสองได้

เขาเป็นเช่นดวงตะวันและนางกลายเป็นดอกเซี่ยงรื่อขุย(ดอกทานตะวัน) ที่หันมองเขาจนสุดสายตา

หากลดอคติในใจ ฮ่องเต้คงมองชายเบื้องหน้าและเรียกว่าบุตรชายได้เต็มปาก ถ้าไม่ใช่เพราะวันนี้เป็นวันของฮองไทเฮา พระองค์คงไม่เสด็จมาประทับเบื้องหน้าเช่นนี้

องค์ชายเฟยเทียนเห็นท่าทางหวาดกลัวที่มีต่อตนเองแล้วก็เผลอกระตุกยิ้มที่มุมปาก สิบปีที่ไม่ได้อยู่ในวังหลวง เขาไม่ได้สนใจมารยาทหรือธรรมเนียมใด แต่ใช่ว่าจะหลงลืม เมื่อมาอยู่เบื้องหน้าฮองไทเฮา ฮ่องเต้ ฮองเฮา จึงถวายพระพรไปตามธรรมเนียมปฏิบัติ

“ดีจริงที่ปีนี้เจ้าอุตส่าห์มาได้” ฮองไทเฮาเอ่ยขึ้น

“ด้วยพระบารมี ชายแดนร่มเย็น กระหม่อมจึงมาเหยียบยืนในวังหลวงนี้ได้”

ถ้อยคำประชดประชันนั้น แม้ต่อหน้าองค์ฮ่องเต้ก็พูดได้เต็มปากเต็มคำ องค์ชายเฟยเทียนเห็นสีหน้าของฮ่องเต้ พลันอยากแหงนหน้าหัวเราะ แต่ยังรักษามารยาทที่มีอันน้อยนิดไว้ เกรงว่าอีกฝ่ายจะกระอักโลหิตไปก่อน

“คราวนี้ก็อยู่นานๆ ให้ข้าหายคิดถึงเถิดนะ”

“หากเป็นพระประสงค์ของฮองไทเฮา กระหม่อมยินดียิ่งพ่ะย่ะค่ะ”

เห็นความเดือดดาลในพระพักตร์ขององค์ฮ่องเต้แล้ว เขายิ่งอยากหัวเราะนัก แต่ก้มศีรษะลงเล็กน้อยแล้วถอยไปนั่งในตำแหน่งที่ถูกจัดเตรียมไว้

ทำไมจะไม่รู้ จากสิ่งที่ทำไว้หรือแม้แต่การรวมแคว้นได้สำเร็จ ล้วนแต่กริ่งเกรงว่าเขาจะเป็นฝ่ายยึดครองอำนาจเสียเอง องค์ชายเฟยเทียนยกจอกสุราขึ้นดื่ม มองการแสดงของนางรำเบื้องหน้าด้วยสายตาเย็นชา เขาไม่หวังสิ่งใด เพียงแค่ต้องการส่งทหารภายใต้การบังคับบัญชาของเขาได้กลับบ้าน คนเหล่านั้นล้วนมีคนเฝ้ารอการกลับไป ผิดกับเขาที่...ที่ไม่เคยรู้สึกว่ามีที่ใดเป็นบ้านให้กลับ

เพราะชุดที่สวมเป็นเสื้อแขนกว้าง องค์ชายเฟยเทียนแสร้งยกข้อศอกเท้าโต๊ะให้แขนเสื้อร่วงลงมาเห็นหางมังกรสีแดงสดที่พันรอบแขนซ้าย เพียงเท่านี้ก็ไม่มีผู้ใดกล้าสบตาเขาอีก ผู้คนที่เข้ามาถวายพระพร ฮองไทเฮาต่างตัวสั่นงันงกกันแล้ว

ซิ่นเจี่ยงที่นั่งอยู่ด้านหลังเห็นทุกอย่างแล้วลอบถอนหายใจเหลือบมององครักษ์สองคนที่ยืนประจำอยู่ด้านหลัง ภายใต้หน้ากากเหล็กและท่าทางขึงขังเช่นนั้นคงลอบกลืนน้ำลายอยู่เป็นแน่ สองคนนั้นคลั่งขนมหวานขนาดไหน เขาผู้เป็นกุนซือติดตามองค์ชายเฟยเทียนมานานย่อมรู้ดี ตามจริงแล้วองครักษ์ฝาแฝดนั้นมีใบหน้าหล่อเหลาน้อยกว่าเขาอยู่บ้าง ด้วยเหตุนี้เขาจึงให้ทั้งสองใส่หน้ากากที่แลดูดุดันเพื่อสร้างความหวาดกลัวให้ศัตรู เจิ้งหู่และเจิ้งไฉก็ทำตามที่สั่งไม่ได้สงสัยอะไร ทั้งสองมีรูปร่างสูงใหญ่ เก่งกาจด้านการต่อสู้ สมเป็นองครักษ์ขององค์ชายเฟยเทียน ทว่านิสัยทั้งสองกลับเหมือนเด็กนัก หากมีหญิงงามกับขนมหวานให้ต้องเลือก ทั้งสองสามารถเลือกขนมหวานได้โดยไม่สนใจปรายตามองหญิงงามแม้แต่น้อย

แต่จะว่าไป คนที่มีนิสัยเหมือนเด็กยิ่งกว่า คงไม่พ้นองค์ชายเฟยเทียน รู้ทั้งรู้ว่าผู้คนหวาดกลัวก็ยังทำให้ผู้อื่นยิ่งกลัวมากขึ้นไปอีก เช่นนี้จะมีหญิงสาวที่ไหนยอมแต่งงานกับคนผู้นี้กันเล่า

อยากรู้จริงๆ ว่าฮองไทเฮาหมายตาหญิงงามตระกูลใดมาเป็นพระชายาให้องค์ชายของเขา.