ตอนที่ 1-2

“โอ๊ย..เจ็บนะ” ยาหยีโวยวายเสียงดัง

“ขาคงแพลงตอนล้ม แล้วเอ็งเดินกลับไหวหรือไม่ อาศัยอยู่ที่ใดกัน”

“ที่พักฉันอยู่ในเกาะเมืองน่ะ ไม่ต้องไปส่งหรอกเดี๋ยวฉันโทรให้ป้าแดงมารับก็ได้” ยาหยีบอกก่อนจะหน้าเสียเมื่อพบว่ามือถือของเธอนั้นหน้าจอแตกละเอียดและดับไปแล้ว

“เอ่อ...คุณมีมือถือไหมฉันขอยืมหน่อยสิ” ยาหยีบอกก่อนยื่นมือออกไป เพื่อขอยืมมือถือจากเขา

ชายหนุ่มตรงหน้ามองกลับมานั่งๆ เหมือนจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด ‘มือถือ’ ตั้งแต่เกิดมาเขาเองก็เพิ่งจะเคยได้ยินคนมาขอยืมอะไรแบบนี้ ใบหน้าที่ยาหยีเพิ่งเห็นชัดๆ ว่าหล่อเหลาเอาการ ดวงตากลมโต กับจมูกที่โด่งและสันกรามนั้นให้อารมณ์เหมือนรูปปั้น เสียอย่างเดียวที่มันดูบึ้งตึงตลอดเวลา

ในความเข้าใจของตน ชายหนุ่มจึงเอ่ยขึ้น “ข้ามีมือ จะถือกระไรก็ย่อมได้ แต่จะให้มือเจ้าคงไม่ได้” คำตอบที่ทำเอายาหยีทำหน้าไม่ถูกเลย จะหัวเราะคนตรงหน้าก็ดูไม่เหมือนเล่นมุขสักนิด ท่าทางขึงขังนั้นออกแนวน่ากลัวเสียมากกว่า จะว่าเป็นคนสติไม่ดี เขาก็ดูสะอาดสะอ้าน ถึงแม้การแต่งตัวและทรงผมจะดูแปลกๆ ก็เถอะ

“เอ็งมองกระไร”

“คุณมาถ่ายละครเหรอคะ แล้วกองถ่ายอยู่ที่ไหน ฉันพอมีคนรู้จักเป็นช่างแต่งหน้าในกองอยู่บ้าง พาฉันไปหน่อยได้ไหม” ยาหยีเอ่ยขอความช่วยเหลืออย่างจนปัญญา หญิงสาวเริ่มสังเกตว่ารอบๆ ตัวเธอนั้นแปลกไป วัดตรงหน้าดูใหม่ขึ้นแถมบานประตูที่เคยมีรากต้นโพธิ์พันจนแทบมิด ในตอนนี้กลับเป็นบานประตูวัดธรรมดาเท่านั้น บางอย่างเริ่มเตือนเธอว่าทุกอย่างมันไม่ปกติและนั่นก็เรียกความกลัวของเธอได้เป็นย่างดี

ชายหนุ่มมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจนัก ในครั้งแรกเขานึกว่าหล่อนเป็นชาวต่างชาติที่มาอาศัยแผ่นดินกรุงศรีอยุธยา แต่พอได้มองใกล้ๆ ทั้งการแต่งกายทั้งคำพูดกลับพิกลไปเสียทั้งหมดจะว่าเป็นบ้าใบ้รูปร่างหน้าตาก็ดูสะอาดหมดจดผิดแผกจากชาวบ้านทั่วไปเสียด้วยซ้ำ เขาถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนวันนี้เขาไปฝึกดาบที่บ้านครูดาบตั้งแต่เช้าจนตอนนี้เพิ่งได้พัก ความเหนื่อยล้าทำให้เขาอยากกลับเรือนไปพักแต่กลับต้องมาติดอยู่กับหญิงสาวแปลกๆ ตรงหน้านี้เสียได้

“คุณ...ว่ายังไงกองถ่ายอยู่ไหนพาฉันไปหน่อยสิ” ยาหยีถามซ้ำไปอีกครั้ง เมื่อคนตรงหน้าไม่ยอมตอบ

“ข้าไม่ได้ชื่อคุณ ข้าชื่อกริช” ชายหนุ่มบอกก่อนจะก้มลงดึงแขนของยาหยีให้ยืนขึ้นและประคองเอาไว้

“เอ็งขาเจ็บคงเดินไม่ไหวแน่ “ ชายหนุ่มพูดเรียบ ก่อนจะยกร่างของหญิงสาวให้ขึ้นไปนั่งบนหลังม้าโดยไม่สนใจเสียงร้องอย่างตกใจแม้แต่นิด

“ว๊ายย คุณฉันขี่ม้าไม่เป็นค่ะ”

“นั่งเฉยๆ หาได้ขี่ไม่ ข้าเอ็งเจ็บเดินคงไม่ไหว พอเข้าเขตกำแพงพระนครเอ็งก็หาทางกลับเรือนเอาล่ะกัน” ชายหนุ่มบอกก่อนจะพาตัวเองขึ้นมานั่งบนหลังม้าและพามันเดินเหยาะเข้าเมืองทันที