บทที่ 4

แต่หากเธอตายง่ายเกินไปมันก็ดูจะไม่คุ้มกับความสูญเสียที่เขาต้องได้รับ ตันหยงต้องค่อยๆ ตายอย่างช้าๆ เธอต้องอยู่เพื่อชดใช้ทุกอย่างแก่เขา

“แล้วฉันต้องอยู่ที่เชียงรายนานแค่ไหน”

“จนกว่าฉันจะพอใจ” คำตอบจากทิวาคือประกาศิตที่ตันหยงไม่อาจค้านได้ แม้จะไม่รู้เวลาที่แน่นอนว่าต้องอยู่กับเขาไปอีกนานแค่ไหนก็ตาม

ทิวาขับรถมุ่งหน้าไปตามถนน พระอาทิตย์กำลังโผล่พ้นขอบสันเขา เส้นทางที่เคยมืดมิดจนไม่รู้ว่าอยู่จุดไหนของประเทศค่อยๆ สว่างขึ้น สันเขาตรงหน้าตั้งกระง่านท้าทายสายตาของตันหยง มันดูน่ากลัวยามค่ำคืนแต่เมื่อไหร่ที่พระอาทิตย์สาดส่องแสงสีทองมากระทบ ความสวยงามก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า

คงเหมือนจิตใจของคนที่บางครั้งก็ดำมืด แต่หากได้รับการเอาใจใส่ ความดำมืดที่ว่าก็อาจเปลี่ยนเป็นความสดใส ขณะคิดเรื่องนี้ตันหยงก็เหลือบมองมาที่ทิวา เธอยังคงรู้สึกผิดที่เป็นต้นเหตุสร้างความดำมืดให้เขา และหวังว่าเธอจะนำความสว่างกลับมาสู่หัวใจของทิวาได้

ผ่านไปสิบชั่วโมงกว่า รถของทิวาก็เปลี่ยนเส้นทาง จากขับบนถนนใหญ่ก็เปลี่ยนมาเป็นถนนชนบทเส้นเล็กๆ ที่รอบข้างนั้นเต็มไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ บ้านผู้คนแถวนี้ปลูกห่างกันค่อนข้างมาก กระทั่งจู่ๆ รถก็เลี้ยวซ้ายเข้าสู่ถนนอีกเส้น ที่มุ่งหน้าไปยังไร่ชาทิวา

“ที่นี่สวยจัง” ตันหยงเอ่ยกับตัวเอง แม้จะกลัวกับการอยู่ในที่ที่เธอไม่คุ้นเคย แต่ก็อดที่จะชื่นชมความสวยงามของธรรมชาติไม่ได้

พร้อมกันนั้นตันหยงก็พยายามสังเกตรอบๆ ตัว แต่พอมาคิดดูสังเกตไปก็คงไม่ได้อะไร สู้เตรียมใจรับสิ่งที่จะเกิดขึ้นหลังจากนี้น่าจะดีกว่า กระทั่งรถเอสยูวีคันใหญ่ของทิวาจะหยุดตรงหน้าบ้านสไตล์ล้านนาประยุกต์ ที่การออกแบบตัวบ้านนั้นสวยลงตัว รอบๆ บ้านก็เต็มไปด้วยดอกไม้แสนสวยที่กำลังแข่งกันออกดอนบานสะพรั่ง

ทันทีที่มาถึงชายหนุ่มก็เปิดประตูแล้วก้าวลงไปจากรถ ปล่อยให้ตันหยงนั่งงงอยู่คนเดียว ว่าเธอควรจะทำอะไร กระทั่งตัดสินใจเปิดประตูแล้วก้าวลงมาจากรถเช่นกัน

“ผู้หญิงคนนี้เหรอที่ทำให้คุณแป้งร่ำตาย” จู่ๆ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่อายุน่าจะสี่สิบนิดๆ เดินตรงเข้ามาหาตันหยงพร้อมเอ่ยประโยคเสียดแทงความรู้สึกของเธอ

“หน้าตาก็สวย แต่ทำไมใจร้ายขนาดนี้” ประโยคนี้เป็นของผู้หญิงอีกคนที่เดินตรงมาหาตันหยงพร้อมเด็กผู้ชายคนหนึ่งเช่นกัน

“ใช่...ใจร้ายมาก คนใจร้าย” เด็กชายตัวจ้อยที่อายุน่าจะสิบขวบเอ่ยขึ้น ก่อนจะแลบลิ้นใส่ตันหยง

“ฉันขอโทษค่ะ” ตันหยงเอ่ยขอโทษพวกเขาทุกๆ คน สิ่งที่ได้ยินตอกย้ำให้เธอทำดีเพื่อชดเชยความผิดที่ได้ก่อ แม้ว่าความผิดนั้นจะเป็นของพี่สาวก็ตาม

“ขอโทษแล้วคุณแป้งร่ำฟื้นขึ้นมาไหม”

“พอเถอะป้า อย่าไปพูดกับผู้หญิงคนนี้เลย” เอ่ยจบกำปอก็รั้งแขนผู้หญิงที่เธอพึ่งเรียกว่าป้าให้ออกห่างตันหยง ป้าสายนั้นอยากด่าทอตันหยงให้มากกว่านี้ ให้สาสมกับที่เธอทำให้แป้งร่ำเสียชีวิตนัก แต่ก็คิดคำด่าทอที่เจ็บแสบไม่ออก เพราะร้อยวันพันปีเธอเคยเอ่ยคำพวกนั้นเสียที่ไหน

“คนใจร้าย” แทนที่จะรีบตามแม่และป้าไป กล้ากลับยังคงยืนเท้าสะเอวมองหน้าตันหยงอย่างเอาเรื่อง แม้จะไม่รู้เรื่องรู้ราวมากนักว่าใครทำอะไร แต่ที่กล้าทำเมื่อครู่ก็เพราะเห็นแม่และป้าทำก็เท่านั้น

“พี่ขอโทษ ฝากขอโทษทุกคนด้วยได้ไหม”

“ไม่ได้” เอ่ยจบกล้าก็วิ่งออกไป ตันหยงได้แต่ถอนหายใจออกมาหนักๆ เพราะทุกคนที่นี่คงรับรู้ว่าเธอคือคนที่ทำให้แป้งร่ำเสียชีวิตหมดแล้วสินะ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงห้วนๆ ของทิวา

“ยืนทำอะไรอยู่ตรงนั้น หิ้วกระเป๋าแล้วตามมานี่”

“ค่ะ” ตันหยงเอ่ยรับแล้วลากกระเป๋าเดินทางขึ้นเนินอย่างทุลักทุเล จากนั้นก็เดินตามทิวาไปกระทั่งถึงหน้าห้องห้องหนึ่ง ทิวาเปิดประตูออกแล้วยืนกอดอกมองตรงมายังตันหยง

“เข้าไปสิ”

“ให้ฉันอยู่ห้องนี้เหรอคะ”

“ใช่” เสียงทุ้มของทิวาเอ่ยรับขึ้น จากนั้นเขาก็เดินจากไป ปล่อยให้ตันหยงยืนงงอยู่หน้าห้อง กระทั่งตัดสินใจก้าวเข้าไปข้างใน

ซึ่งทันทีที่เธอเดินเข้ามาก็มองเห็นรูปพรีเวดดิ้งของทิวาและแป้งร่ำติดไว้ตรงผนังห้อง ในรูปคือทั้งสองคนยิ้มออกมาบ่งบอกถึงความสุขมาก แต่ยิ่งเห็นตันหยงก็ยิ่งรู้สึกผิดที่พรากพวกเขาให้อยู่กันคนละภพแบบนี้

“ฉันขอโทษนะคะ” ตันหยงเอ่ยขอโทษกับรูปของทิวาและแป้งร่ำอีกครั้ง ก่อนจะเดินสำรวจรอบๆ ห้อง ซึ่งมีเตียงนอนสีขาวมีเสาสี่เสาที่ผูกผ้าลูกไม้ไว้อย่างสวยงาม บนโต๊ะเครื่องแป้งมีอุปกรณ์สำหรับแต่งหน้าวางไว้ ข้าวของทุกอย่างถูกวางไว้เหมือนมีคนอยู่ โดยเฉพาะชุดแต่งงานที่แขวนไว้ในตู้กระจกใสบานใหญ่

“ชุดแต่งงานของคุณแป้งร่ำสวยจัง” ตันหยงเอ่ยชมจากใจ เพราะชุดแต่งงานที่เห็นสวยมาก หากแป้งร่ำได้สวมใส่คงเป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุด

ตันหยงไม่ได้รู้สึกกลัวที่จะต้องอยู่ในห้องนี้ เพราะมั่นใจว่าเธอมาที่นี่ด้วยความจริงใจที่อยากชดเชยทุกอย่างให้ทิวา แม้ว่าเขาจะใจร้ายกับเธอมากแค่ไหนก็ตาม