ตอนที่ 3

ป้าดวงบอกกับเธอว่าอย่างนั้นและภัสราก็นั่งฟังด้วยหัวใจห่อเหี่ยว เธอเป็นลูกกำพร้าที่ป้าดวงซึ่งเป็นพี่สาวคนเดียวของมารดาพามาชุบเลี้ยงตั้งแต่เด็ก

ป้าดวงเปิดบริษัททัวร์ที่เมืองไทย ต่อมาป้าของเธอลงทุนขยายกิจการโดยเป็นหนี้นายทุนคนหนึ่งเป็นเงินกว่าสิบล้านบาท ป้าดวงตั้งเป้าว่าจะสามารถทำกำไรจากการทำทัวร์แต่กลับติดลบจากเศรษฐกิจตกต่ำจนไม่สามารถคืนเงินที่กู้ยืมมาได้ทัน และสิ่งเดียวที่เธอซึ่งเป็นเสมือนลูกสาวคนหนึ่งจะช่วยได้คือการตอบแทนด้วยการเอาตัวมาชดใช้หนี้เรือนล้านให้กับป้าคนเดียวให้กับมหาเศรษฐีที่ป้าดวงบอกกับเธอว่า

“เขาชื่อดมิทรี มาร์โควิค...ป้าก็ไม่เคยเห็นหน้าเขามาก่อนแต่เห็นว่าเป็นมหาเศรษฐีอยู่ที่ประเทศเซ็นต์ลูเซีย หนูแค่ไปรับใช้เขา อาจจะเป็นแม่บ้านให้เขา ก็เท่านั้น เห็นแก่ป้าสักครั้ง ช่วยป้าสักครั้งนะภัส”

มันไม่ใช่คำร้องขอให้เธอมาขายตัวเสียเมื่อไหร่ ถ้าเป็นสมัยโบราณเธอก็คงเหมือนทาสในเรือนเบี้ย เอาตัวมาคอยรับใช้แลกหนี้กับผู้มีพระคุณ คิดได้ดังนั้นภัสราก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาเล็กน้อย หญิงสาวยกมือขึ้นประนมและก้มหน้าลงน้อย ๆ ในท่าไหว้แสดงการทักทายอย่างไทยซึ่งมันทำให้อีกฝ่ายฉงนฉงายขึ้นมาอย่างเลี่ยงไม่ได้

“ชื่ออะไร?” ดมิทรีถามห้วนสั้น นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลสะท้อนอะไรบางอย่างที่ภัสราไม่อยากหยั่งรู้และค้นหา

“ภัสราค่ะ คุณดมิทรี”

ร่างสูงเอนหลังพิงเก้าอี้และนั่งในท่าเหมือนเอกเขนกแต่สายตาของเขาจับจ้องหญิงสาวตรงหน้าตลอดเวลา ให้ตายเถอะ!...เบนจามิน ไอ้ลูกน้องตัวแสบ ตอนนี้เขาเหมือนมหาเศรษฐีที่กำลังดูตัวผู้หญิงในคอลเล็คชั่น ซึ่งไม่ใช่วิสัยของเขาเลยสักนิด

ภัสรา หญิงสาวอายุยี่สิบที่ยืนตรงหน้าเขาเหมือนเธอกำลังประหม่า เธอดูราวกับว่าไม่เคยประสีประสาเวลาอยู่กับผู้ชายสองต่อสองเลยกระนั้น ใบหน้าจิ้มลิ้มหมดจดทำให้เขาเผลอมองภัสราอยู่นาน

“ชื่อเรียกยากจัง ฉันเรียกเธอว่าเวอร์เน็ตตาตามอย่างชื่อของคนที่นี่ก็แล้วกัน...ทำอะไรได้มั่ง”

“กวาดบ้าน...ถูบ้าน ทำอาหาร แล้วแต่คุณจะให้ฉันทำอะไรค่ะ”

“ปรนนิบัติเป็นมั้ยล่ะ”

ภัสรา ที่ตอนนี้ได้ชื่อใหม่สำหรับมหาเศรษฐีหนุ่มว่า เวอร์เน็ตตา ย่นคิ้ว

“ปรนนิบัติอย่างนั้นหรือคะ?”

“ก็...นวด ๆ ทำให้ฉันผ่อนคลาย”

“ฉันไม่เคยนวด ไม่เคยเรียนมาก่อนค่ะ”

“อะไรกัน” เขาทำหน้าเหมือนไม่สบอารมณ์ “อุตส่าห์ดั้นด้นมาถึงที่นี่ เอาตัวมาแลกกับหนี้เป็นล้าน ฉันไม่เชื่อหรอกนะว่าเธอจะไม่รู้จักไอ้แบบอย่างว่า”

“ฉันไม่เคยทำจริง ๆ นะคะ คุณดมิทรี...ที่ฉันมาที่นี่ก็เพื่อรับใช้คุณ อย่างที่แม่บ้านทั่วไปเขาทำกัน”

ชายหนุ่มยิ้มเหยียดหยัน ดูเจ้าหล่อนทำเหมือนไม่ประสาแต่กล้าตามคนของเขามาถึงเซนต์ลูเซีย ประเทศเกาะที่อยู่ห่างไกลจากเมืองไทยตั้งไม่รู้กี่หมื่นไมล์ทะเล

“ถามจริง ๆ เถอะ” ดมิทรีลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาหญิงสาวที่ยืนประสานมือไว้ด้านหน้าและทำท่าสงบเสงี่ยม “ป้าเธอสอนอะไรบ้างก่อนมาที่นี่...เวอร์เน็ตตา”