ตอนที่ 2

“แต่ฉันไม่ได้ทำธุรกิจค้าผู้หญิงนะเบนจามิน ฉันเปิดบริษัทเงินทุนให้คนกู้เงิน ไม่ใช่พอไม่มีเงินก็เอาผู้หญิงมาแลก”

“มันเป็นคำขอร้องของผู้หญิงคนนั้นน่ะครับ”

เบนจามินยกมือขึ้นเกาหัว เขาจะอธิบายให้นายของเขาเข้าใจได้อย่างไรดี จะว่าไปก็เป็นเพราะเขาเองที่เป็นคนขี้สงสารและยอมรับเงื่อนไขของลูกหนี้ที่ควรจะได้รับบทเรียนเมื่อไม่มีเงินจ่ายเจ้าหนี้ แต่กลับกลายเป็นว่าเขาให้ความช่วยเหลือลูกหนี้ของเจ้านายเสียนี่

“นี่หมายความว่าฉันต้องรับผู้หญิงคนนั้นเอาไว้อย่างนั้นหรือ”

“ผมว่ามันก็ไม่ได้เสียหายนะครับ แค่รับเด็กสาวคนหนึ่งไว้ถือว่าให้เธอมาทำงานใช้หนี้ไปพลาง”

“ให้ตายเถอะ เบนจามิน! นี่เขาขอร้องแกหรือแกอยากให้ฉันรับผู้หญิงคนนั้นเอาไว้เองกันแน่”

“ก็...ทั้งสองอย่างแหละครับ...แหะ แหะ”

เบนจามินหัวเราะพร้อมทำหน้าเหรอหรา เขาทำงานกับดมิทรีมานานพอที่จะรู้ว่าเจ้านายหนุ่มวัยเกือบสี่สิบอาจเป็นคนเด็ดขาดและเผด็จการก็จริง แต่เขาก็เป็นคนมีเหตุผลมากพอจะเข้าใจ

“ครั้งนี้ฉันจะรับข้อเสนอของแกไว้ เบนจามิน แต่มันจะไม่มีหนต่อไปรู้ไว้ซะด้วย”

“ถ้าอย่างนั้นผมจะพาเธอมาพบคุณเลยนะครับ”

“เธออยู่ที่นี่อย่างนั้นหรือ?”

สีหน้าดุดันของดมิทรีเปลี่ยนเป็นแปลกใจเมื่อเบนจามินเดินกลับไปที่ประตูเพื่อเปิดให้ใครคนหนึ่งก้าวเข้ามา เป็นร่างบอบบางของหญิงสาวชาวไทยที่ตัวเล็กกว่าเขามาก ชายหนุ่มคิดว่าจะไม่สนใจ เขาทำสีหน้าบึ้งตึงกระทั่งได้เห็นหน้าผู้หญิงคนนั้นชัด ๆ

เธอเป็นเด็กสาวอายุราวยี่สิบ รูปร่างบอบบางและมีใบหน้าอันหมดจดใต้กรอบเรือนผมสีเข้มแต่สิ่งที่สะกดความรู้สึกของมหาเศรษฐีหนุ่มให้หยุดนิ่งอยู่กับที่คือดวงตากลมโตเป็นประกายสุกสว่างคู่นั้น เธอจ้องมองเขาเหมือนเป็นสิ่งแปลกประหลาด ดูเหมือนเธอจะพรึงเพริดมิใช่น้อยเมื่อได้เห็นหน้ามหาเศรษฐีหนุ่ม

“คุณดมิทรีครับ นี่ภัสรา เป็นหลานของคุณดวงที่ผมไปทวงหนี้แล้วแต่เธอขอผ่อนผันและส่งหลานสาวของเธอให้มาคอยรับใช้คุณครับ”

เบนจามินรีบแนะนำผู้หญิงที่เขาพามาด้วยให้เจ้านายได้รู้จัก

“ผมขอตัวก่อนนะครับ”

ว่าแล้วเขาก็รีบถอยฉากออกไปจากห้องทำงานของเจ้านายหนุ่มปล่อยให้หญิงสาวผู้มาใหม่ยืนทำท่าเงอะงะอยู่ห่างจากเก้าอี้นวมที่ดมิทรีนั่งเพียงไม่กี่ก้าว

“สวัสดีค่ะ...คุณดมิทรี”

เจ้าของดวงตากลมโตบนใบหน้าหมดจดทักทายเจ้าของคฤหาสน์ที่เธอตกลงใจจะมาอยู่ที่นี่เพื่อเป็นการตอบแทนคุณของป้าคนเดียว ภัสราประสานมือของเธอไว้ด้านหน้าและยังนึกถึงคำพูดของ ดวง ป้าแท้ ๆ ที่ชุบเลี้ยงเธอซึ่งเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่ก่อนมาจากเมืองไทยว่า

“ภัส...ถ้าภัสรักป้า อยากตอบแทนบุญคุณที่ป้าเลี้ยงภัสมา หนูก็ต้องไปอยู่ที่เซนต์ลูเซียนะจ๊ะ มันเป็นเกาะอยู่ใกล้กับประเทศฝรั่งเศส ป้าน่ะไม่รู้ว่าจะทำยังไงแล้ว ป้าเป็นหนี้นายทุนแต่หมุนเงินไม่ทัน ถ้าไม่จ่ายเขาตรงตามเวลาเขาต้องเอาป้าถึงตายแน่”