บทที่ 6 (1.2) ดั่งสวรรค์เป็นใจ

กู่ซิงอีออกจากตระกูลว่านมาได้ก็ตรงมาที่จวนตระกูลเซี่ยตั้งแต่เช้าตรู่ ลงมือเคาะหน้าต่างอยู่สามทีเหมือนเดิม คราวนี้ไม่ผิดพลาดซ้ำรอยเดิมอีก เขาหลบออกจากบานหน้าต่างก่อนเจ้าของห้องจะวิ่งมาเปิดหน้าต่างชนเข้ากับเขาเหมือนครั้งก่อนอีก

“อาอี?!” เซี่ยลู่หลินแปลกใจอยู่บ้าง ปกติหากมีเสียงเคาะแบบนี้ครั้งที่สองนางก็มาเปิดแล้วเพราะไม่มีใครคนไหนในจวนจะมาเคาะห้องของนางแบบนี้ และปกติกู่ซิงอีไม่เคยมาตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสางเช่นนี้มาก่อนนางจึงรอเสียงเคาะครบสามครั้งถึงได้มาเปิด “เข้ามาก่อน” นางชะเง้อคอมองออกไปด้านนอกพอเห็นว่าไร้ผู้คนก็รีบถอยห่างจากบานหน้าต่างเพื่อให้กู่ซิงอีเข้ามา

กู่ซิงอีกระโดดข้ามหน้าต่างอย่างคล่องแคล่วเข้าไปในห้องแล้วเดินนำไปนั่งที่โต๊ะน้ำชาก่อนเจ้าของห้องเสียอีก ต่อจากนั้นก็เล่าเรื่องเมื่อคืนให้ฟังจนหมด จบท้ายด้วยประโยคที่ว่า “อีกสักพักฉีหย่าคงถูกส่งมาที่นี่”

“คุณชายว่านระวังตัวยิ่งนัก ข้าเองก็เคยได้ยินมาว่าเขาเป็นคนรักหน้ารักตามาก เคยมีคนใส่ร้ายร้านค้าของเขาว่าเอาเปรียบ ขายของคุณภาพต่ำให้ชาวบ้าน เขาก็รีบออกมาแก้ไขในทันที ดังนั้นยิ่งไม่แปลกถ้าจะไม่ให้แม่นางฉีหย่าเข้าใกล้ เพราะตัวเขาตอนนี้มีสัญญาหมั้นหมายกับข้าแล้ว คงต้องยิ่งระวังท่าทางและข่าวลือมากกว่าเดิม เฮ้อ ขนาดสตรีงดงามขนาดนั้นเขายังปฏิเสธได้ลง” เซี่ยลู่หลินไหล่ลู่ลงคิดหนัก

กู่ซิงอีพยักหน้าเห็นด้วย หลายวันที่ผ่านมาเขาอยู่ในตระกูลว่านก็ต้องระวังตัวมากนักเพื่อไม่ทำให้ตนถูกจับได้ กระทั่งคำพูดก็เปลี่ยนเป็นสงบปากสงบคำอย่างหาได้ยากเพื่อไม่ให้เป็นที่เตะตา หลังจากนี้จึงคิดว่าตนยังสามารถเคลื่อนไหวตามแผนการอื่นที่วางไว้ได้อยู่

“เสี่ยวลู่ เจ้าไม่ต้องกังวลไป เรายังมีเวลาอีกสักพัก ตอนนี้ที่เจ้าต้องทำก็แค่จัดการเรื่องของแม่นางฉีหย่าก่อน ถามนางว่าอยากทำงานกับจวนของเจ้าหรือไม่ หากนางไม่ต้องการก็ให้นางจากไปเถิด อย่างไรเสียเงินที่ไถ่ตัวนางออกมานางก็ได้ตอบแทนอย่างเต็มที่แล้ว” กู่ซิงอียกยิ้มปลอบใจเซี่ยลู่หลิน รอยยิ้มของเขาอ่อนโยนจนสามารถทำให้เซี่ยลู่หลินรู้สึกเชื่อมั่นและปลอดภัยขึ้นมาได้

แต่กู่ซิงอีกลับไม่รู้เลยว่าอนาคตที่เขาวางไว้นั้นล่มไม่เป็นท่าเลยสักนิด

ไม่ว่าจะแผนการไหนที่เขาวางไว้แล้วลงมือทำล้วนถูกคนผู้นั้นทำให้ไม่สำเร็จไปเสียหมด

แต่กู่ซิงอีก็ไม่ย่อท้อ จนกระทั่งวันนี้คล้ายสวรรค์เมตตาเขาและเซี่ยลู่หลินให้มีหนทางไปต่อได้

เซี่ยลู่หลินมักกล่าวว่าตัวเขาเป็นคนที่เก็บตัวแต่กลับรู้จักคนมากกว่านางเสียอีก คำนี้กู่ซิงอีเพิ่งจะรู้ซึ้งก็ตอนนี้ว่ามันมีประโยชน์อย่างไร

หลายปีก่อนตอนที่อยู่หมู่บ้านกง เขากับผู้เฒ่าเว่ยหาเลี้ยงชีพด้วยการเปิดโรงเตี๊ยม ดังนั้นคนที่รู้จักส่วนมากมักเป็นคนที่เดินทางบ่อย กระทั่งเมื่อย้ายมาที่เมืองจางก็บังเอิญได้พบกลุ่มพ่อค้าที่เคยรู้จักกันซึ่งเดินทางมาจากแคว้นเยว่เข้าพอดี ความจริงเขาจำกลุ่มพ่อค้าไม่ได้หรอก แต่ผู้เฒ่าเว่ยย่อมจำได้ ช่วงนั้นที่เจอกันอีกครั้งเขาอายุราวสิบสามปีได้ ผู้เฒ่าเว่ยดูเหมือนจะสนิทสนมกับคนกลุ่มนี้เป็นพิเศษ กู่ซิงอีจำได้ว่าแม้กระทั่งสุราที่ผู้เฒ่าเว่ยหวงแหนและไม่ยอมให้เขาได้ลิ้มลองดื่มเสียทีก็กลับยกออกมาเลี้ยงพ่อค้ากลุ่มนั้นอย่างไม่นึกเสียดาย ผลพวงจากการดื่มกินครั้งนั้นทำให้กู่ซิงอีกับกลุ่มพ่อค้ารู้จักกันเป็นอย่างดี

จวบจนวันนี้ก็ได้พบกันที่กลางเมืองอีกครั้ง กู่ซิงอีจึงทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดี พากลุ่มพ่อค้าไปนั่งดื่มชาคุยความหลังกันในโรงน้ำชาขึ้นชื่อแห่งหนึ่ง

“ผู้เฒ่าเว่ยเป็นสหายที่ดี...” ซ่งจางหลานกล่าวเสียงเบาหลังจากได้ฟังจากกู่ซิงอีว่าผู้เฒ่าเว่ยจากไปแล้ว ตัวเขาอายุไม่ถึงห้าสิบปีก็จริงแต่ผู้เฒ่าเว่ยกลับชอบบอกให้นับถือกันเหมือนสหาย

ในช่วงที่เดินทางแรก ๆ เมื่อตอนยังหนุ่มยังแน่นก็ได้พักอยู่ที่โรงเตี๊ยมของผู้เฒ่าเว่ยค่อนข้างนานจนสนิทกันเหมือนสหายรู้ใจจริง ๆ แม้อีกคนจะอายุเกินตัวเองไปเกือบครึ่งก็ตาม

ตอนนั้นเขาได้ผู้เฒ่าเว่ยชี้แนะอยู่หลายอย่าง จนหลายปีให้หลังที่ประสบความสำเร็จได้ก็เพราะผู้เฒ่าเว่ยจริง ๆ เขาจึงจดจำคนผู้นี้ไว้เสมอ หวังจะตอบแทนบุญคุณในสักวัน แต่ยามนี้กลับไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ช่างน่าเสียดายยิ่งนัก

เมื่อช่วงเช้าขบวนของเขาเดินทางผ่านเส้นทางที่ตั้งของบ้านผู้เฒ่าเว่ยแถบชานเมืองพอดี เขาและกลุ่มพ่อค้าจากแคว้นเยว่ก็ได้แวะไปแล้วรอบหนึ่งแต่ไม่พบคน ใครจะไปคิดว่าจะเจอเด็กหนุ่มรูปงามอย่างกู่ซิงอีเอ่ยทักเข้ากลางทางพอดี คราแรกยังจำไม่ได้เพราะกู่ซิงอีพอโตขึ้นแล้วจากเด็กซุกซนแก้มยุ้ยกลับเปลี่ยนเป็นชายหนุ่มรูปงามที่หาได้ยาก ยังคิดว่าอีกฝ่ายทักคนผิดด้วยซ้ำไป

ก่อนหน้านี้เพียงนิดกลุ่มคนก็แยกเป็นสองกลุ่ม ตอนนี้คนที่กู่ซิงอีรู้จักจึงมีเพียงซ่งจางหลานส่วนอีกสองคนที่ตามซ่งจางหลานมาด้วยนั้นกู่ซิงอีไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน แต่ซ่งจางหลานไม่ลืมแนะนำทั้งสองคนให้กู่ซิงอีได้รู้จักว่าเป็นใครบ้าง

คนหนึ่งคือเด็กหนุ่มตระกูลร่ำรวยที่ดูแลเกี่ยวกับม้าให้แคว้นเยว่นามชางหนิงจินอายุไล่เลี่ยกับกู่ซิงอี ส่วนอีกคนคือพ่อค้าผ้ามีนามว่าเฉินถังเป็นสหายของซ่งจางหลาน

ทั้งสี่คนพูดคุยกันพักใหญ่จนเฉินถังกล่าวถึงตระกูลว่านขึ้นมา กู่ซิงอีสนใจไม่น้อย พอฟังไปสักพักก็ได้รู้ว่าพ่อค้าผ้าตั้งใจจะมาติดต่อเรื่องซื้อขายผ้ากับตระกูลว่าน และเมืองจางก็เป็นที่สุดท้ายที่เขาตั้งใจเดินทางมาถึง ส่วนคนที่เหลือจะเดินทางไปต่อที่อื่นอีก

“ข้าไม่เคยได้ยินว่าคุณชายว่านชอบไปที่หอเริงรมย์...เกรงว่าหากท่านลุงเฉินตกลงเรื่องค้าขายได้จริง ดื่มกินที่เรือนตระกูลว่านคงจะดีกว่า” กู่ซิงอีกล่าวเป็นนัย แต่พอกล่าวไปแล้วกลับอยากกัดลิ้นตัวเองขึ้นมา หากท่านลุงเฉินสามารถเชิญคุณชายว่านไปหอเริงรมย์ได้ก็เข้าทางเขาไม่ใช่หรือไร ทว่าในใจกลับรู้สึกผิดถ้าหากตนจะไปยุยงให้ท่านลุงเฉินทำเช่นนั้นจริง ๆ แล้วถ้าเกิดว่านฟู่เฉิงไม่พอใจขึ้นมาการเดินทางครั้งนี้ของท่านลุงเฉินก็เสียเปล่า

กู่ซิงอีใช้ความคิดเพียงชั่วอึดใจ ถึงนึกได้ว่าท่านลุงเฉินเป็นฝ่ายที่ต้องการซื้อของจากตระกูลว่าน คนที่ได้เงินก็คือว่านฟู่เฉิง เป็นไปได้สูงว่าจะไม่ถูกปฏิเสธ ดังนั้นจึงมองเห็นความหวัง และรอดูว่าท่านลุงเฉินจะตัดสินใจอย่างไร

สุดท้ายท่านลุงเฉินก็มั่นใจในตนเองยิ่งนักว่าตนเป็นเงินก้อนใหญ่ของตระกูลว่าน ไฉนเลยคุณชายว่านจะไม่ย่อมใจอ่อนผ่อนปรนให้

ในเมื่ออีกฝ่ายมีความแน่วแน่และมันก็เข้าทางกู่ซิงอีด้วย เขาจึงกล่าวอีกสองประโยค บอกว่าคุณชายว่านเป็นคนอย่างไร และต้องทำอย่างไรให้อีกฝ่ายไม่ปฏิเสธ

หลังจากนั้นพวกเขาก็พูดคุยกันอีกเล็กน้อยก่อนจะแยกย้ายกันไป

ช่วงเย็นกู่ซิงอีก็มาส่งสุราที่หอเริงรมย์แห่งหนึ่งด้วยตนเอง แต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นคนที่หมักสุราชื่อดังนี้ ทุกคนต่างคิดแค่ว่าเด็กหนุ่มผู้นี้เป็นเพียงคนส่งของเท่านั้น

ช่วงที่ช่วยคนของหอเริงรมย์ขนไหสุราลงเขาก็ได้ยินว่าคุณชายว่านจะมาจัดงานที่ห้องพิเศษชั้นล่างเข้าพอดี เหมือนเป็นการพบปะของกลุ่มพ่อค้าที่มาจากเมืองอื่น จึงรู้ได้ทันทีว่าที่ตนแนะนำท่านลุงเฉินไปเหมือนจะได้ผล

กู่ซิงอีหัวใจเต้นเร็วขึ้นหนึ่งจังหวะ อะไรจะบังเอิญขนาดนี้ ปกติคุณชายว่านเก็บตัว ไม่ชอบสังสรรค์ ไม่คิดว่าจะมาที่หอเริงรมย์เป็นกับเขาด้วย แถมยังเป็นหอที่ตนเพิ่งมาส่งสุราพอดีถึงได้รู้ข่าวในทันทีอีกด้วย

และก่อนจะได้ออกจากประตูหลังของหอเริงรมย์ไปกู่ซิงอีก็ทันได้เห็นคนที่คล้ายผู้ดูแลเดินมาหลังร้านเข้าพอดี เขาจึงเข้าไปพูดคุยและหว่านล้อมอีกฝ่าย แนะนำให้เอาใจคุณชายว่านอย่างไรบ้าง อย่างเช่นส่งสตรีงดงามหลายคนที่ร้องรำเป็นไปสักจำนวนหนึ่งและอีกสักสองสามคนคอยรินสุราให้ข้างกายคงดีไม่น้อย

แถมยังกล่าวเสริมอีกว่าคุณชายว่านถือเป็นตระกูลพ่อค้าอันดับต้นของแคว้นเหว่ย ดังนั้นหากได้คนเช่นนี้มาอยู่ข้างตนก็คงทำให้มีร่มเงากว้างขวางให้หลบพักได้สบาย ๆ

แน่นอนว่าคำพูดยุยงเล่านั้นกู่ซิงอีล้วนใช้คำพูดเรียบเรียงออกไปอย่างดี ใครได้ฟังก็คงคิดไปเพียงว่าเด็กหนุ่มคนนี้แค่พูดคุยเรื่อยเปื่อยไม่ได้จงใจทำเรื่องไม่ดีอันใด

ผู้ดูแลเองก็คุยกับเจ้าของหอเริงรมย์ไปก่อนหน้านี้แล้วว่าจะหาสิ่งใดไปมัดใจคุณชายว่านบ้าง แต่ก็ยังพากันลังเล พอมีคนมาชวนคุยไปในทิศทางเดียวกันกับที่ตนคิดไว้อยู่แล้วจึงหนักแน่นในความคิดของตนมากขึ้นกว่าเก่า ครั้นพอตัดสินใจได้แล้วก็ไม่รั้งอยู่ต่อ ขอตัวจากไปหาเจ้าของหอทันที

กู่ซิงอีคิดว่าแผนนี้คงเข้าท่า ช่วงเย็นเขาก็แอบมาทำงานเป็นคนเตรียมสุรา และไม่ลืมแอบสับเปลี่ยนสุราเป็นชนิดแรงขึ้นมาอีกหน่อยเพื่อหวังให้คุณชายว่านขาดสติเพียงนิดก็ยังดี และเมื่อถึงเวลาที่เหมาะเจาะสตรีที่ถูกเตรียมไว้ก็คงเข้าไปด้านในพอดี

แต่กู่ซิงอีไม่ใจดำถึงขั้นวางยาสลบหรือยาปลุกกำหนัดเพื่อจัดฉากอย่างที่ได้เคยคิดกับเซี่ยลู่หลินเมื่อก่อนหน้านี้ อย่างไรเสียก็ยังพอมีมโนธรรมอยู่บ้าง แค่คิดว่าเพียงรอให้เหล่าสาวงามเข้าไปแล้วก็ค่อยส่งคนไปเรียกนายท่านเซี่ยมาดูว่าที่ลูกเขยนั่งกอดกับสตรีเหล่านั้นก็พอ ไม่ต้องให้เลยเถิดไปจนถึง เอ่อ...ทำเรื่องอย่างว่ากัน

เรื่องการร่ำสุราเคล้านารีไม่แปลกอันใดสำหรับกลุ่มพ่อค้าและคนมีเงิน แต่นายท่านเซี่ยนอกจากเห็นเงินมาเป็นอันดับแรก อันดับต่อมาก็คือเรื่องหน้าตาและชื่อเสียง ส่วนท้ายที่สุดที่กู่ซิงอีรู้ว่านายท่านเซี่ยมีดีแค่เรื่องนี้ก็คือเรื่องรักเดียวใจเดียวนั่นเอง มารดาของเซี่ยลู่หลินจึงเป็นสตรีที่โชคดีที่สุดแล้วที่กู่ซิงอีเคยเจอมา ดังนั้นหากนายท่านเซี่ยเจอว่าที่ลูกเขยของตนมากอดกกสตรีไว้ในอกที่หอเริงรมย์อาจจะเปลี่ยนใจก็ได้

กู่ซิงอีเห็นทุกอย่างไปได้ดีก็ยกยิ้ม ยื่นสุราที่เตรียมไว้ให้บ่าวคนอื่นในหอเริงรมย์เพื่อส่งไปตามห้องต่าง ๆ เขารู้สึกดีใจจนออกนอกหน้าไปแล้ว คิดว่าครั้งนี้ต้องทำสำเร็จ