บทที่ 2 (1.3) สุดท้ายก็ไม่กล้าอยู่ดี

​

จวนตระกูลเซี่ยจะว่าใหญ่โตก็คือใหญ่โต แต่การดูแลค่อนข้างหละหลวม หรือไม่ก็อาจเป็นเพราะว่ากู่ซิงอีเข้าออกบ่อยจนชินไปแล้ว รู้ว่าควรเข้าที่ใด รู้ว่าที่หลบอยู่ตรงไหน และรู้ว่าควรมาเวลาใด ดังนั้นไม่ใช่เรื่องยากที่จะแอบย่องเข้ามาเหมือนโจรผู้หนึ่ง

ยามปกติกู่ซิงอีมักจะหลบซ่อนบนต้นไม้ใกล้บานหน้าต่างห้องของเซี่ยลู่หลินแล้วใช้หินสามก้อนโยนไปกระทบหน้าต่างตามจังหวะ แต่สารทฤดูดำเนินมาครึ่งทางแล้วใบไม้จึงเริ่มร่วงหล่นใกล้หมดต้น จะหลบอย่างไรก็หลบไม่มิด ดังนั้นวันนี้กู่ซิงอีจึงเดินมาเคาะบานหน้าต่างของสหายตามจังหวะเดียวกับที่ใช้หินโยน เคาะหนึ่งครั้งเว้นไปสักพัก ช่วงเวลาที่เว้นไปก็หันมองซ้ายขวาและด้านหน้าตลอดเพื่อไม่ให้ถูกจับได้

เซี่ยลู่หลินกับเขาเป็นสหายกันมานานแบ่งแยกออกอย่างชัดเจนว่าไม่เคยคิดเกินเลย นับเป็นสหายที่ล่มหัวจมท้ายจนรู้ใจ แต่อย่างไรเสียคนทั่วไปก็คงมองว่าบุรุษและสตรีที่ไหนจะเป็นเพื่อนกันได้ แม้นพวกเขาไม่คิดอันใดแต่คนนอกย่อมต้องคิดแน่ กู่ซิงอีนึกถึงชื่อเสียงของเซี่ยลู่หลินมาก่อนเสมอจะทำให้สหายเสียชื่อไม่ได้ เวลาแอบย่องมาเล่นด้วยกันที่จวนตระกูลเซี่ยจึงต้องคอยระวังอยู่ตลอด

ทว่าครานี้ต่างออกไปจากเดิมเล็กน้อย เขายังไม่ทันเคาะครั้งที่สาม เสียงเท้าหนัก ๆ ก็วิ่งมาอย่างรีบร้อน

ถามว่ากู่ซิงอีได้ยินไหม ย่อมได้ยิน แต่ถอยออกจากหน้าต่างทันหรือไม่ ย่อมไม่ทัน

เมื่อเสียงเท้าหยุดลงหน้าต่างก็ถูกผลักออก ร่างสูงโปร่งที่ยืนชิดหน้าต่างอยู่จึงถูกกระแทกเข้าอย่างจัง ดีที่กู่ซิงอียังทรงตัวได้อยู่บ้างเพราะรู้ด้วยว่าจะโดนกระแทก แม้จะเจ็บมากแต่เขาพยายามกลั้นเสียงร้องไว้สุดฤทธิ์

“อาอี! เป็นเจ้าจริง ๆ ด้วย” เซี่ยลู่หลินคราแรกมีสีหน้าดีใจแต่ต่อมาก็เปลี่ยนเป็นกระวนกระวายเมื่อเห็นท่าทางบิดเอวของสหาย “อ๊ะ! ข้าเปิดหน้าต่างกระแทกเจ้าหรือ เจ็บมากหรือไม่ เข้ามาก่อน ๆ”

“...” กู่ซิงอีจับเอวด้วยความเจ็บพลางพยักหน้าให้อีกฝ่ายแล้วเดินเข้าไปหา ไม่ลืมยกนิ้วชี้ขึ้นจรดริมฝีปากบอกให้เซี่ยลู่หลินเบาเสียงลง

เมื่อทั้งคู่เข้ามานั่งในห้องกันแล้วก็เริ่มปรึกษาเรื่องที่จะช่วยไม่ให้เซี่ยลู่หลินต้องหมั้นหมายกับตระกูลว่าน

“วางยาพิษเลยดีหรือไม่” เซี่ยลู่หลินเสนอเองจบก็ส่ายหน้าระรัว นางไม่อยากแต่งก็จริงแต่ไม่ได้ต้องการทำร้ายใคร และอีกอย่างใช่ว่าจะเข้าถึงตัวคุณชายว่านได้ง่าย เรื่องวางยาอย่าได้คิดถึงอีกเลย

ทั้งคู่พอปรึกษากันไปสักพักก็ไม่ได้ข้อสรุปเสียที มีหลายเรื่องที่น่าจะเป็นไปไม่ได้ และหลายเรื่องที่รุนแรงเกินไป อย่างเช่นเรื่องวางยาปลุกกำหนัดแล้วส่งสตรีคนอื่นไปให้ก็ยังคิดกันออกมาได้ ทว่าแค่อีกฝ่ายเดินไม่ได้ก็น่าเห็นใจมากพอแล้ว ด้วยสามัญสำนึกทั้งสองจึงปัดตกเรื่องนั้นไป

“มอมสุราเล่าเป็นอย่างไร” เซี่ยลู่หลินดวงตาเป็นประกาย คิดแล้วเรื่องนี้น่าจะเข้าท่า “ในเมื่อเราก็ไม่อยากบีบบังคับเขาเช่นนั้นก็แค่จัดฉาก”

กู่ซิงอียิ้มให้กับสหายและอีกฝ่ายก็ยิ้มให้ตนเช่นกัน แต่แล้วก็ห่อไหล่ลงด้วยความเศร้าอย่างพร้อมเพรียง เพราะต่างก็ทำไม่ลงจริง ๆ แม้นในหัวจะผุดเรื่องชั่วช้าได้มากมายเพียงไร แต่เอาเข้าจริงก็ไม่กล้าลงมือกระทำ

“เช่นนั้นหากไม่ได้ฝืนใจ แล้วเต็มใจเล่า” กู่ซิงอีเสนอ

ทั้งคู่พยักหน้าพร้อมเพรียงกัน

เซี่ยลู่หลินเบาใจถึงขั้นจับแขนของกู่ซิงอีมาเขย่าสองสามที เอ่ยชมไม่หยุดปาก ก่อนจะพูดอีกว่า “ก็แค่ต้องหาใครสักคนมายั่วยวนคุณชายว่าน!”

ที่เหลือก็ขึ้นอยู่ที่ว่าจะหาใครมาก็เท่านั้น หากเป็นคุณหนูมีฐานะแผนนี้อาจจะต้องใช้เวลานานสักหน่อย คุณหนูเหล่านั้นหน้าบางยิ่งนัก จะออกจากบ้านบางทีใส่โต่วลี่ [1] ปิดทั้งศีรษะ บ้างก็ใส่ผ้าปิดบังไปครึ่งหน้า ดังนั้นจึงต้องหาใครสักคนที่มีความกล้าพอและเดือดร้อนเรื่องเงินจนยินดีทำเรื่องผิดไปกับพวกเขาเพื่อไปเป็นหนูตกถังข้าวสารอีกที นอกเหนือจากนั้นยังต้องดูเรื่องหน้าตาอีกด้วย

“เวลาเราเหลือน้อยมาก จะจ้างคนมาแล้วให้แม่เล้ามาสอนการยั่วยวนบุรุษคงไม่ทัน จำต้องหาใครสักคนที่เคยเรียนรู้เรื่องเหล่านี้มาบ้างแล้ว อาจจะเป็นคนที่อยู่ในหอนางโคมแดงมาก่อนเจ้าว่าเป็นอย่างไร” กู่ซิงอีกล่าว

“คุณชายว่านเกิดจากตระกูลใหญ่ คงไม่สุ่มสี่สุ่มห้ามิดูตาม้าตาเรือ ดังนั้นจำต้องไม่ใช่คนที่เคยผ่านงานในหอโคมแดงมาแล้ว หรือว่าเราควรไถ่ตัวใครสักคนที่กำลังฝึกฝนอยู่กับแม่เล้าแทน?” เซี่ยลู่หลินเป็นคุณหนูตระกูลร่ำรวยย่อมไม่เคยไปย่านโคมแดง แต่ก็พอได้ยินมาบ้างว่าก่อนจะเริ่มรับแขกสตรีเหล่านั้นต้องผ่านการฝึกฝนก่อน “แต่ติดอยู่ที่ว่าคนที่ฝึกส่วนมากมักเด็กเกินไป” นางกล่าวเสริม

“คุณชายว่านอาจชอบดรุณีน้อยที่เลยวัยปักปิ่นมาไม่นานก็ได้”

เซี่ยลู่หลินตีแขนสหายไปหนึ่งที “ดูเอาเถิด เจ้าไร้คนต้องตาต้องใจก็แล้วไปเถอะ แต่เรื่องแค่นี้ก็ยังไม่รู้ เสียทีที่เกิดเป็นบุรุษ รู้ไหมว่าหากจะยั่วยวนบุรุษเพศก็จำต้องมีรูปร่างอ่อนช้อย ทรวดทรงองค์เอวเล็กบาง หน้าอก...” เซี่ยลู่หลินหยุดคำพูดไว้เพียงเท่านั้น ใบหน้าเริ่มขึ้นสีแดงจาง แสร้งกระแอมไอด้วยความขัดเขิน

[1] โต่วลี่ หมวกไม้ไผ่สานที่มีผ้าบางปิดรอบด้าน