บทที่ 1 (1.4) ผู้ใดบอกกันว่าชีวิตจะสงบสุข

​

“อาอี อาอี!”

รุ่งอรุณเพิ่งมาเยือนไม่นาน ท้องนภาเริ่มอาบย้อมสีส้มแค่บางส่วน เสียงเรียกก็ดังขึ้นที่หน้าประตูบ้านของกู่ซิงอีที่ตั้งอยู่ท้ายเมืองแล้ว

เจ้าของบ้านยังไม่ทันตื่นเต็มที่ก็ถูกเสียงเรียกอันคุ้นเคยปลุกขึ้นมาจากภวังค์แห่งการหลับใหล

นั่นคือเสียงของเซี่ยลู่หลินสหายคนสนิทของตนเองที่กู่ซิงอีไม่มีทางจำผิด

ร่างสูงเดินงัวเงียมาตามเสียงเรียก บานประตูบ้านถูกคนที่อยู่อีกฝั่งทุบจนสั่นคลอนไปหมด คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากันด้วยความสงสัย เมื่อเปิดประตูออกแล้วเขาจึงพูดว่า “เสี่ยวลู่ เจ้ามาตะโกนหน้าบ้านผู้อื่นแต่เช้าขนาดนี้มีเรื่องด่วน...” กู่ซิงอียังไม่ทันพูดจบ เงาเล็กที่อยู่ตรงหน้าก็กระโจนเข้าหาเขา จับแขนทั้งสองข้างของเขาแน่นแล้วเขย่าไปมา

“อาอี! อาอี!” เซี่ยลู่หลินกล่าวด้วยความร้อนรน “เจ้าต้องช่วยข้า ต้องช่วยข้า!” แต่ละคำที่กล่าวมาล้วนแทบฟังไม่ออก

กู่ซิงอีไม่ตกใจอะไรมากนัก ปกติเซี่ยลู่หลินก็เป็นกระต่ายน้อยขี้ตื่นตูมอยู่แล้ว และแถมยังชอบโวยวายอีกด้วย ดังนั้นท่าทางแบบนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ที่แปลกก็คือการที่เสี่ยวลู่มาหาเขาเช้าตรู่ขนาดนี้ต่างหาก เพราะจวนสกุลเซี่ยตั้งอยู่เกือบกลางเมือง หากนั่งรถม้ามาที่บ้านเขาก็ต้องใช้เวลาเกือบหนึ่งเค่อ [1] แต่ดูจากหยาดเหงื่อที่อาบรอบไรผมของคนตรงหน้าแล้วกู่ซิงอีก็คาดว่านางคงวิ่งมาเป็นแน่

“เจ้าใจเย็นก่อน” เพราะเริ่มทนแรงเขย่าไม่ไหวในที่สุดกู่ซิงอีก็ยอมเอ่ยปากออกมาพร้อมกับจับสหายของตนถอยหลังออกไปนั่งที่แคร่ไม้ไผ่ด้วยกัน

เซี่ยลู่หลินนั่งลงที่แคร่ไม้ไผ่ได้ก็รีบกล่าวสรุปเรื่องในใจของตนเองออกไป “บิดาจะให้ข้าแต่งงานกับคุณชายว่าน!”

“ตระกูลพ่อค้าที่ร่ำรวยอันดับต้นนั่นน่ะหรือ” กู่ซิงอีไม่แปลกใจเพราะบ้านของเสี่ยวลู่ก็เป็นตระกูลพ่อค้าที่ร่ำรวยเหมือนกัน คนมีเงินย่อมแต่งกับคนมีเงินด้วยกันอยู่แล้ว เซี่ยลู่หลินอายุน้อยกว่าตนหนึ่งปีก็จริงแต่ช่วงเวลานั้นอย่างไรก็ต้องมาถึงในสักวัน ย่อมมิใช่ว่าตัวเขาไม่เคยคิด ดังนั้นกู่ซิงอีในตอนนี้จึงยังไม่ได้มีท่าทางแตกตื่นเท่าใดนัก

“ใช่!” เซี่ยลู่หลินร้อนใจยิ่งนัก ยิ่งเห็นกู่ซิงอีเฉยชาไม่ตกใจก็ร้อนใจยิ่งกว่าเดิม

“แล้วเจ้าจะตื่นตระหนกไปไย เขาไม่รูปงามหรือ” กู่ซิงอีถามต่ออย่างใจเย็น ความจริงแล้วก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องหน้าตาของผู้อื่นเท่าไรหรอก

“รูปงามยิ่งนัก!” อีกฝ่ายตอบได้ทันที

กู่ซิงอีพอได้ฟังคำตอบก็ตั้งคำถามใหม่อีกครั้ง

“เสเพลหรือ?” คนร่ำรวยส่วนใหญ่ชอบมีนิสัยมักมากในกาม พากันเที่ยวร่ำสุราที่หอรื่นรมย์ในย่านโคมแดงเป็นประจำ

“เอาการเอางานยิ่งกว่าใคร!” เซี่ยลู่หลินแทบไม่ต้องคิดก็ตอบได้ในทันที

กู่ซิงอีเงียบไปชั่วอึดใจ สรรหาเรื่องที่ทำให้สหายตนปฏิเสธคุณชายว่านมาสองข้อแล้ว แต่อีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะเป็นเจ้าบ่าวในอุดมคติของสตรีหลายคนด้วยซ้ำไป “...เจ้าชู้?”

เซี่ยลู่หลินส่ายหน้าไปมาจนผมสองข้างขยับตามแรงเหวี่ยงดูคล้ายลูกป๋องแป๋ง

กู่ซิงอีถึงจะรักสันโดษแต่เป็นคนหมักสุราที่ขึ้นชื่อจึงรู้จักคนกว้างขวาง แม้ผู้คนจะไม่รู้จักหน้าตาของเขาเพราะเขาฝากขายสุราผ่านหอสุราเพียงดาวและก็ให้หวังเฉียวนำไปขายให้ก็ตาม แต่ตัวเขากลับรู้จักเกือบทุกคนที่มีชื่อเสียงของเมืองจาง ดังนั้นย่อมเคยได้ยินชื่อเสียงของคุณชายว่านมาบ้าง ถึงจะไม่รู้รูปร่างหน้าตาที่แน่ชัดแต่รู้แน่ว่าสภาพร่างกายคุณชายว่านเป็นอย่างไร

ความจริงกู่ซิงอีไม่อยากถามสหายของตนเรื่องนี้ว่าไม่แต่งงานกับคุณชายว่านเพราะสภาพร่างกายของเขาหรือเปล่า เนื่องจากรู้อยู่แล้วว่าสหายของตนมีนิสัยอย่างไร

เซี่ยลู่หลินนั้นแม้จะเป็นคุณหนูบ้านเศรษฐีแต่ก็ไม่ถือตัว นิสัยร่าเริง มีคุณธรรม ใจบุญสุนทาน ดังนั้นคำถามข้อสุดท้ายที่เป็นข้อเสียของคุณชายว่านกู่ซิงอีก็รู้คำตอบที่แน่ชัดอยู่แล้วทว่าก็ยังอยากถามให้แน่ใจอีกครั้ง

“เช่นนั้น...เพราะเขาพิการหรือ”

เซี่ยลู่หลินแม้จะยังคงมีสีหน้าเศร้าหมองอยู่แต่ก็มิได้แตกตื่นตกใจเหมือนคราแรกที่มาที่นี่แล้ว อาจด้วยเพราะมีคนคอยรับฟังข้างกายจิตใจที่หนักอึ้งจึงเบาบางลงไปได้บ้าง พอถูกถามมาถึงตรงนี้นางก็ส่ายหน้าตอบกลับไปเล็กน้อย

กู่ซิงอีก็พรูลมหายใจยาวเหยียด รู้อยู่แล้วว่าเสี่ยวลู่เป็นคนอย่างไร ย่อมไม่ใช่เพราะดูแคลนคุณชายว่านเนื่องจากอีกฝ่ายพิการเป็นแน่

กู่ซิงอียกมือขึ้นลูบหัวคนข้างกายแผ่วเบา “เช่นนั้นทำไมเล่า...” เขาเงียบไปสักพักเพื่อเฝ้ามองสีหน้าด้านข้างของเสี่ยวลู่ ก่อนจะคล้ายเข้าใจบางอย่างขึ้นมา “อย่าบอกนะ ว่าเจ้ามีคนที่ชอบพอแล้ว!” เขารีบจับเซี่ยลู่หลินหมุนตัวมาหาตนเอง

ในดวงตากลมโตของอีกฝ่ายที่ใสกระจ่าง แต่ปากกลับคว่ำตกคล้ายจะร้องไห้ ดวงหน้าน้อยก็พยักหน้าหงิกอยู่หลายที

กู่ซิงอีไม่ได้ตกใจที่ตนเดาถูก แต่ตกใจที่นางไม่เคยบอก!

“ข้ามิได้ไม่อยากบอกเจ้านะ” เซี่ยลู่หลินเข้าใจดีว่ากู่ซิงอีตกใจเรื่องอะไร นางอธิบายเสียงสั่นเครือ “เพียง...เพียงแค่กลัวว่าทุกอย่างจะยังไม่เข้าที่เข้าทาง หากบอกเจ้าไปแล้วเกิดผิดพลาดขึ้นมาก็กลัวจะเสียใจเกินไป ข้าจึงรอให้ทุกอย่างแน่ชัดก่อน แต่ยังไม่ทันไรก็เกิดเรื่องเสียแล้ว ฮึก” ดวงตาคู่สวยเริ่มคลอไปด้วยน้ำตาเสียแล้ว

[1] 1 เค่อ เทียบเท่ากับ 15 นาที

​