บทที่ 4

ทัณฑ์อาญารักมาเฟียเถื่อน

บทที่ ๔

หลังจากปิดร้านกาแฟเสร็จเรียบร้อยพิมดาวก็ไม่ลืมที่จะแวะซื้อของจากซุปเปอร์มาร์เก็ต หญิงสาวตั้งใจทำสเต็กเนื้อของโปรดวายุ รอยยิ้มหวานปรากฎบนใบหน้าเมื่ออาหารที่ตั้งใจทำเสร็จสมบูรณ์ เธอตกแต่งจานสเต็กอย่างน่ารับประทาน

ติ๊งหน่องๆๆ~

เวลาล่วงเลยไปจนเกือบสามทุ่ม เป็นเวลาเดียวกับที่ทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย พิมดาวยกจานสเต็กไปวางบนโต๊ะอาหารก่อนจะเดินไปเปิดประตู

" ซื้ออะไรมาเยอะแยะคะเนี่ย" เธอเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าวายุซื้อของมาเต็มไม้เต็มมือ

"ของกินกับขนมไงคะ พี่ซื้อมาไว้ให้ดาว เผื่อดาวหิว"วายุเอ่ยด้วยรอยยิ้ม เขาวางของที่ซื้อมาไว้บนโต๊ะก่อนจะเดินไปล้างมือให้เรียบร้อย

" ไม่ต้องลำบากก็ได้ค่าา ..ดาวทำกับข้าวไว้แล้ว"

"ไหนน๊าา วันนี้ทำอะไรให้พี่กินคะ"วายุชะโงกหน้ามามองอาหารบนโต๊ะพลางโอบกอดเธอจากด้านหลัง

"สเต็กเนื้อค่ะ ของดาวสเต็กหมูพริกไทยดำ"

วายุฝังจมูกโด่งลงบนแก้มนุ่มอย่างรักใคร่ พิมดาวรู้ใจเขาไปเสียทุกอย่าง ไม่ว่าจะกี่ปีเธอก็ยังน่ารักในสายตาเขาเสมอ

"แฟนใครน่ารักที่สุดเลย"ว่าแล้วก็หอมแก้มเธอไปมาเสียจนแทบช้ำ

"อื้อ..พี่วายุ ไปนั่งเลยค่ะ จะได้ทานข้าวกัน"พิมดาวตีที่แขนแกร่งเบาๆ อย่างขวยเขิน ใบหน้าแดงเรื่อ

"คร้าบบบ"

วายุรับคำก่อนจะดึงเก้าอี้ให้เธอนั่ง แล้วอ้อมไปนั่งฝั่นตรงข้ามกับพิมดาว มือเรียวหั่นสเต็กเข้าปากก่อนจะเอ่ยถามแฟนหนุ่ม

"พี่วายุ..ดาวว่าจะขยายร้านดีมั้ยคะ..ตอนนี้คนเริ่มเยอะแล้ว ดาวอยากขยายร้านให้เพียงพอกับคนค่ะ"

พิมดาวต้องการคำปรึกษา ที่จริงเธอคิดเรื่องนี้มาสักระยะแล้ว เพียงแต่ยังไม่กล้าที่จะตัดสินใจ ช่วงนี้เป็นช่วงเปิดเทอม นักศึกษาต่างพากันมานั่งที่ร้านกาแฟเธอทุกวัน บางวันไม่มีที่ว่างเลยด้วยซ้ำ อีกทั้งเธอกำลังหัดทำเค้กเพื่อวางขายคู่กับกาแฟ ทว่าตอนนี้ทำได้แค่รับเค้กจากร้านอื่นมาลองขายก่อน

"อื้อ ก็ดีนะ ให้พี่ช่วยอะไรมั้ย" วายุเงยหน้ามองแฟนสาวพร้อมกับเคี้ยวเนื้อนุ่มในปาก

"ไม่เป็นไรค่ะ ดาวแค่ปรึกษาพี่วายุเฉยๆ" หญิงสาวคลี่ยิ้มขอบคุณ

"แล้วมีเงินมั้ย..เอาของพี่ก่อนได้นะ"ยังไงอนาคตเขาก็อยากมีเธอเป็นคู่ชีวิต วายุจึงซัพพอร์ตแฟนสาวทุกอย่างเท่าที่เขาจะทำได้

"พี่วายุก็น่าจะรู้จักดาวดีนะคะ..ดาวพอมีเงินเก็บอยู่บ้างค่ะ ขอบคุณนะคะ"

วายุส่งยิ้มกลับ รู้ดีว่าพิมดาวไม่ยอมขอความช่วยเหลือจากใครง่าย ๆ หากไม่หมดหนทางจริง ๆ เธอเป็นผู้หญิงแกร่งและยืนหยัดด้วยลำแข้งของตัวเอง

"พี่รักดาวนะ"วายุยื่นมือไปกุมมือเธอไว้พลางยกขึ้นมาจูบแผ่วเบา นับวันเขายิ่งรักเธอมากขึ้น

"ดาวก็รักพี่วายุนะคะ รักมากด้วย"

"ดาว..."วายุมองเธอด้วยแววตานิ่งเรียบ เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างทว่ากลับไม่พูดมันออกมา

"คะ? "

"อ้อ ปะ..เปล่า..อิ่มแล้วน่ะ"วายุกลบเกลื่อนก่อนจะยิ้มให้หญิงสาว

"ค่ะ พี่วายุไปนั่งรอก่อนนะ เดี๋ยวดาวเก็บจานก่อน"เธอบอกแฟนหนุ่มให้ไปนั่งรอที่โซฟาก่อนจะยกจานไปล้างในครัว

"จ้ะ"

หลังจากเก็บของเรียบร้อยพิมดาวก็ขอตัวไปอาบน้ำ ปล่อยให้วายุรออยู่ด้านนอก เธออาบน้ำชำระร่างกายเสร็จในเวลาถัดมา

พิมดาวในชุดนอนผ้าซาตินสีชมพูเดินออกมา ในมือถือผ้าเช็ดผม เธอเห็นวายุกำลังคุยโทรศัพท์กับใครสักคนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้วายุก็วางสายไป

" ใครโทรมาหรอคะ"

"อะ..เอ่อ อ้อ..ลูกน้องน่ะ โทรมาบอกเรื่องอะไหล่รถที่จะสั่งซื้อน่ะ ไม่มีอะไรหรอก"

"อ้อ ค่ะ"

พิมดาวไม่ได้ติดใจอะไร เธอส่งยิ้มให้ก่อนที่วายุจะหยิบผ้าเช็ดผมไปจากเธอแล้วลงมือทำให้เธอเอง เขาคลึงศรีษะเธอเบา ๆ อย่างต้องการให้เธอผ่อนคลาย

"หอมจัง"วายุหอมที่ผมนุ่มเธอซ้ำ ๆ อย่างหลงใหล

"อื้อ พี่วายุ"พิมดาวเอียงหน้าหลบเมื่อวายุหอมไปทั่วทั้งใบหน้าของเธอ

" ดาว....ดาวมีลูกกับพี่ได้มั้ย"

วายุเอ่ยเสียงเศร้า เพียงแวบเดียวที่เธอรู้สึก แต่เขากลับยิ้มให้เธอสดใส แววตาขอร้องเป็นนัย ๆ

"ดาวยังไม่พร้อมค่ะ...ดาวเคยบอกพี่วายุแล้วนี่คะ"

ไม่ใช่ครั้งแรกที่วายุเอ่ยปากอยากมีลูกกับเธอ แต่นี่เป็นครั้งที่สามแล้วที่เขาถาม ซึ่งเธอก็ยังไม่พร้อมในตอนนี้ เธอยังอยากทำงาน อยากขยายร้านกาแฟ ยังมีอะไรอีกตั้งมากมายที่เธออยากทำ ซึ่งหากมีลูกเธอคงไม่ได้ทำสิ่งเหล่านี้แน่ ๆ และอีกอย่างเธอและวายุยังไม่ได้แต่งงานกัน

"พี่แค่ลองถามดูน่ะ เผื่อว่าดาวเปลี่ยนใจ"แววตาเขาเศร้าลง พิมดาวจึงกุมมือเขาไว้อย่างปลอบใจ

"ขอเวลาดาวอีกหน่อยนะคะ ดาวยังไม่พร้อมจริงๆ"

"ก็ได้ค่ะ พี่รอดาวได้เสมอ"

ใบหน้าหล่อเหลาเคลื่อนเข้ามาใกล้ก่อนจะบดจูบที่ริมฝีปากนุ่มอย่างอ่อนโยน เรียวลิ้นร้อนชื้นสอดเข้าไปในเโพรงปากอย่างกระหาย ลมหายใจขาดเป็นห้วง ๆ ด้วยอารมณ์เสียวซ่าน มือใหญ่เค้นคลึงทรวงอกอิ่มภายใต้ชุดนอนซาตินตัวบางของเธอ

"อื้ม~ พี่วายุ"

พิมดาวยกมือโอบรอบลำคอแกร่ง วายุช้อนร่างงามไว้ในอ้อมแขนก่อนจะพาเธอไปยังที่นอนหนานุ่มภายในห้อง เขาวางเธอลงแผ่วเบาก่อนจะตามมาทาบทับ ปลายลิ้นตวัดเล้าโลมหญิงสาวเสียจนชุ่มแฉะ เสียงครางกระเส่าดังลั่นห้องอย่างห้ามไม่อยู่ หนุ่มสาวต่างโหมกระหน่ำไฟสวาทให้แก่กันและกัน

เสียงลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าพิมดาวหลับสนิท วายุมองหน้าหญิงสาวที่รักก่อนจะพรมจูบเบา ๆ ที่หน้าผาก แววตาฉายความหมองเศร้า

"พี่รักดาวนะ"

"พี่ขอโทษ.."

วายุเอ่ยเสียงเศร้า อยู่ๆ น้ำตาเอ่อคลอก่อนจะไหลลงอาบแก้ม เขาร้องไห้เงียบ ๆ คนเดียว ไม่อยากให้เธอได้รับรู้ถึงความรู้สึกเขาในตอนนี้

รุ่งเช้าของวันใหม่ พิมดาวตื่นขึ้นมาเพียงคนเดียว เธอไม่รู้ว่าวายุออกไปตั้งแต่ตอนไหน ตื่นมาก็ไม่พบเขาแล้ว พิมดาวเหลือบมองกระดาษโน้ตที่หัวเตียงก่อนจะอมยิ้ม

'ตื่นแล้วใช่ไหมคะคนดี พี่ซื้อสปาเก็ตตี้แช่ไว้ในตู้เย็นนะ ดาวเอาออกมาอุ่นทานได้เลย พี่มีงานด่วนเลยต้องกลับก่อน ไม่อยากรบกวนดาว ไว้ตอนเย็นเจอกันนะครับ รัก..วายุ'

พิมดาวยิ้มกับข้อความที่ได้อ่าน เธอลุกไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะเอาสปาเก็ตตี้ออกมาอุ่นกิน เสียงข้อความดังขึ้นระหว่างที่เธอกำลังรับประทานอยู่ มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดเข้าไปในไลน์

WAYU_ZZ :ทำอะไรอยู่คะ คิดถึงจัง

WAYU_ZZ :พี่คิดถึงดาวนะ รักดาวมากด้วย

WAYU_ZZ :พี่เคลียร์งานเสร็จแล้วพี่จะรีบไปหานะครับ

พิมดาวอ่านข้อความด้วยหัวใจที่พองโต เธอส่งสติกเกอร์กลับก่อนจะออกไปร้านกาแฟ ตลอดทั้งวันนั้นวายุก็เงียบหายไปไม่ติดต่อมาหาเธออีกเลย จวบจนกระทั่งเย็นก็ยังไม่เจอ แม้เธอจะทักไปหาก็ไม่มีข้อความตอบกลับ พิมดาวไม่อยากคิดมากด้วยเพราะคิดว่าเขาคงยุ่งอยู่กับงาน เธอส่งข้อความไปบอกเขาว่าให้ทำงานให้เต็มที่ ไว้เจอกันวันหลัง